Nog een kleine dertig uur. Achttienhonderd minuten tot we weten of het heilige doel is bereikt. Dan weten we of Tom Dumoulin de eerste gele trui van 2015 omgehangen krijgt. De eerste Nederlandse gele trui in zesentwintig jaar.
Hoe snel de sportwereld kan veranderen bleek in de afgelopen tien dagen wel. In Nederland dachten we maandenlang dat het geel al binnen was. Tom Dumoulin pakte brons op het wereldkampioenschap in Ponferrada van 2014 en na een negende plaats in de proloog van Parijs-Nice 2015 won hij drie tijdritten op rij. Dat rondje van 13,8 kilometer in het centrum van Nederland zou slechts een formaliteit zijn. We liepen de polonaise in gele shirts en oranje pruiken. Tot een week geleden.
Inmiddels zijn we met zijn allen toch enigszins zenuwachtiger geworden. Als de niets winnende Team LottoNL-Jumboformatie maar liefst drie man sneller dan Limburgse Tom door Emmen en omstreken kon jagen, hoe moet dat dan op 4 juli als de echte kanonnen op het schavot verschijnen? Dat Wilco Kelderman, die andere jongeling waar iets teveel van verwacht wordt, de strijd aan kon binden met Dumoulin was tot daar aan toe, maar dat Rick Flens en Jos van Emden onze superspecialist zelfs achter zich wisten te houden, dat was natuurlijk niet de bedoeling. De volgende dag regende het in Nederland.
Als je in alle rust de startlijst eens hebt doorgenomen weet je waar het gevaar vandaan zal komen. Natuurlijk staan oud-wereldkampioenen Fabian Cancellara en Tony Martin aan de start. En natuurlijk willen Christopher Froome en zijn Australische schaduw Richie Porte zo goed mogelijk voor de dag komen. Maar het echte gevaar, dat komt van een andere Australiër. Eentje waar niemand op gerekend heeft. Eentje die het werelduurrecord pakken wel als een goede training zag. Als ik mijn geld op één renner zou mogen zetten. Slechts op één enkel rugnummer. Dan koos ik voor nummer 63. Rohan Dennis van BMC.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten