De belangrijkste les van allemaal is echter dat er in het hedendaagse wielrennen teveel en te hard gevallen wordt. In 2015 zijn we na de eerste zeven dagen al twaalf renners kwijt en kunnen we met zekerheid zeggen dat 150 renners nu al weten dat de top tien halen er dit jaar niet meer in zit, onder hen een flink aantal toppers. De chauvinisten moeten het doen zonder Laurens ten Dam en Wilco Kelderman, de liefhebbers kunnen Leopold König en Rafal Majka alvast afstrepen voor de top.
Anders dan men wil doen geloven ligt de oplossing niet in het verkleinen van de wedstrijdselecties. Een ploeg van negen naar zes renners terugbrengen heeft al helemaal geen nut als het aantal teams vervolgens van 22 naar 25 wordt opgevoerd. De ASO mag dan regelmatig in Noorwegen, Yorkshire en Londen tests doen, ze doen het eerder uit commercieel oogpunt dan uit veiligheidsperspectief.
Wie een blik op het algemeen klassement moet zijn ogen tot plek 26 laten zakken alvorens hij de eerste renner van een wildcard-team tegenkomt, Dominik Nerz van Bora-Argon 18. Bij de beste vijftig zijn slechts vijf van deze mannen te vinden waarvan er ook nog eens drie in de afgelopen twee jaar nog in de World Tour actief waren. De conclusie is niet heel moeilijk te trekken, het gat tussen World Tour en Pro Continental Tour is te groot aan het worden en dus hebben zij hier steeds minder te zoeken. De continentale ploegen zijn niet Tour-de-France-waardig. Een Eritrese bolletjestrui als bezienswaardigheid en een wedstrijd in Frankrijk beroofd van zijn Franse ploegen ten spijt.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten