Hartstikke leuk, zo'n bewogen eerste Tourweek. Meer dan ooit heeft de aanloop naar de bergen al een behoorlijk reliëf veroorzaakt in het algemeen klassement en daarmee ook een flinke portie pijn. En in wat tevens gevoelsmatig het sterkste deelnemersveld sinds mensenheugenis genoemd mag worden, heeft Chris Froome momenteel een mooie voorsprong, maar hoeveel is die waard onder de moordende druk die gaat komen?
'Hoe ga je om met de druk', het is de grootste dooddoener uit de sport. In dit geval wordt echter niet de zweverige variant bedoeld, maar het eenvoudige gegeven dat er een handvol medefavorieten alles op alles gaat zetten om de geletruidrager te isoleren. En daarbij zullen de pure winnaars Contador en Nibali weinig geven om een podiumtreetje hoger of lager, wat in mindere mate ook geldt voor Quintana.
In het onvermijdelijke spervuur aan aanvallen van het voornoemde trio gaat iedereen letten op de Keniaan, die behalve naar zijn bovenbuis ook angstvallig achter zich zal kijken. Daar zal hij de Hollandse Yank Van Garderen continu op het vinkentouw zien zitten, net als de overige schaduwfavorieten, van Rodriguez en Peraud (ja, hij zeker) tot Gesink en Mollema.
Het Sky-blok zal tot het uiterste getest worden en op sympathie hoeven de arrogante Britten in elk geval niet te rekenen. Wout Poels en Richie Porte zullen na een paar speldenprikken knockout zijn en dan komt letterlijk het complete gewicht van de koers op het kleine molentje van de man uit Nairobi te liggen.
Het is de tragiek van de ploeg en de renner die het tot nu zo perfect op orde hebben: alleen de winnaar aan het einde van de rit telt. Bovendien zal het ontbreken van een individuele tijdrit ook zorgen voor extra stress als de benen weer eens in brand staan op een col. Toen het aan serieuze tegenstand ontbrak won Froome in 2013 de Tour, maar in de Vuelta's van 2012 en 2014 bleek hij onder druk absoluut niet ongenaakbaar. Het biedt hoop voor de resterende twee weken.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten