Beste Wouter,
Soms, heel soms, gebeurt iets kleins op één van de talloze sportvelden die de wereld rijk is. Het moment zelf heeft niet veel waarde maar over vele jaren zal het een prominente plek in de geschiedenisboeken krijgen. Mijn belangrijkste moment van het afgelopen weekend kwam daarom niet uit Ajax-PSV of de Vuelta a Espana maar uit de USA.
Mijn moment speelde zich niet af op de eredivisievelden. De directe impact van het 1-3 verlies van Ajax tegen PSV is natuurlijk groot. Deze twee ploegen gaan de titelstrijd beslechten en een nederlaag in eigen huis tegen de directe concurrent is daarbij wel het laatste wat je kunt gebruiken. PSV, de ploeg die vorig jaar de hoon van de natie over zich heen kreeg, staat voorlopig op voorsprong. Al helemaal omdat Vitesse, Feyenoord, AZ en FC Twente er vooralsnog alles aan doen om zich niet in de strijd te mengen. Het geeft allemaal maar weer eens aan dat het Nederlands clubvoetbal vooral een competitie voor koorddansers is. Voorafgaand aan het weekend vulde ik bij Feyenoord-FC Utrecht en Ajax-PSV een 1 in op het totoformulier. Zelfs in de rust van beide wedstrijden was ik nog altijd overtuigd van mijn gelijk. Één zwak momentje en zowel Feyenoord als Ajax stortten als een kaartenhuis in elkaar. Juist PEC Zwolle lijkt als één van de weinige ploegen wel over veerkracht te beschikken. Zestig minuten met tien man tegen de eigen zestien aan gedrukt worden en toch nog een zege uit het vuur slepen. Ik krijg steeds meer het idee dat de grote uitdager dit jaar uit Zwolle komt.
Ook in mijn geliefde wielersport was er plaats voor historie. Een moment dat normaal gesproken in aanmerking zou komen voor een plek in de geschiedenisboeken is het pensioen van Jens Voigt. De Duitser besloot zijn afscheid in stijl te vieren met een ontsnapping die niet tot het einde droeg, zijn handelsmerk. Voigt wordt over drie weken 43 en werd prof in 1997. Op dezelfde dag dat Voigt voor het laatst een ontsnapping op touw zette begon in Frankrijk de Tour de l'Avenir, ook wel Ronde van de Toekomst. De jongste deelnemer aldaar, de Sloveen Luka Kovacevic, werd twee dagen voor Voigts eerste profseizoen begon (29 december 1996) één jaar oud. Over magische aflossing gesproken. Ik durf te betwijfelen of er ook maar één renner tussen de groep 18- tot 22-jarigen zit die over zeventien jaar ook in een column zal verschijnen.
Het was allemaal slechts opbouw naar mijn echte moment voor de boeken. Daarvoor moeten we naar het voorseizoen van de NFL, de American Football competitie. Johnny Manziel, die de bijnaam Johnny Football draagt, van Cleveland Browns is het prototype Amerikaanse jock. Johnny is de quarterback, de spelverdeler. Johnny was de belangrijkste keuze van het afgelopen draftweekend, clubs vochten om zijn diensten. Hij komt vers uit de collegebanken en is nu al de grote ster. Johnny laat zich graag fotograferen in clubs, omringd door schaarsgeklede Girls Gone Wild meisjes. Die Johnny kreeg afgelopen zaterdag de schrik van zijn leven. In de oefenpartij van zijn Browns tegen St. Louis Rams werd Johnny namelijk gesackt, wat erop neerkomt dat hij onderuit gehaald werd voor hij zijn pass kon geven. De man die Johnny neerhaalde was Michael Sam. Ook Sam is een hero, zij het geen All American Hero. Sam is namelijk de man die ervoor uit durfde te komen homoseksueel te zijn in de profsport, terwijl zijn carrière nog moet beginnen, een heldendaad. Sinds de openbaring van Sam zijn bijvoorbeeld Thomas Hitzlsperger en Ian Thorpe uit de kast gekomen. De tackle van Sam is daarom mijn moment, het had totaal geen invloed op het wedstrijd verloop maar de sportwereld zal nooit meer hetzelfde zijn.
Ik spreek je vrijdag!
Lionel
Geen opmerkingen:
Een reactie posten