Atlético bereikt Champions League finale

Op 24 mei staat de voetbalwereld voor een uniek feit. De Champions League finale zal voor de allereerste keer in de geschiedenis een stadsderby zijn. Na Real Madrid gisteren plaatste vanavond ook Atlético Madrid zich voor de eindstrijd in Portugal. Chelsea werd op eigen veld verslagen.

Atlético Madrid keert daarmee na een afwezigheid van maar liefst veertig jaar terug op het hoogst denkbare clubpodium in het Europese voetbal. In 1974 speelde Atleti voor het laatst de finale van het toernooi dat toen nog de Europa Cup 1 heette. Destijds ging de finale na een replay verloren tegen Bayern München. Dat de grote aartsrivaal uit Spaanse hoofdstad bij die glorieuze terugkeer is de tegenstander is maakt het extra interessant voor de volgers.

Adrian Lopez

De Madrilenen bekroonden vanavond een fantastisch seizoen door ook de José Mourinho trukendoos de baas te zijn. Hoewel Atlético in de eerste helft flink onder druk werd gezet door Chelsea brak een doelpunt op slag van rust het verzet. Adrián Lopez tikte van dichtbij een rebound binnen. Vreemd genoeg was er zelfs op dat moment nog niet veel aan de hand voor de Londenaren die de wedstrijd onder controle hadden en ook op 1-0 waren gekomen door Fernando Torres.

De tweede helft had een totaal ander gezicht. Atlético was gebaat bij een gelijkspel en paste de tactiek daarop aan. Het liep echter al snel anders. Atlético werd in het zadel geholpen een door Samuel Eto'o veroorzaakte strafschop door Diego Costa werd binnengeschoten.Toen Arda Turan ook nog eens de 1-3 na een fantastische aanval binnenschoot was het definitief over.

En dus kan de voetbalwereld zich opmaken voor een spetterend Spaans voetbalgevecht waar voor de verandering FC Barcelona eens niet aan deelneemt. Dat twee stadgenoten elkaar treffen in de Champions League finale. Opvallend detail: de eerste keer dat twee landgenoten elkaar troffen (seizoen '99/'00) was Real Madrid ook van de partij. Zij schoven destijds Valencia opzij om hun achtste beker te winnen.

Foto: Alejandro Ramos/ Flickr

Atlético Madrid bidt voor 1974-scenario

Atlético Madrid kan na veertig jaar afwezigheid vanavond terugkeren op het allerhoogsgte niveau. In 1974 haalde de tweede club uit de Spaanse hoofdstad de finale van de toenmalige Europa Cup 1. Om dat kunststukje te herhalen moet vanavond uit bij Chelsea gewonnen worden. Onmogelijk? Niet volgens het 1974-scenario.

Uiteindelijk draait het om doelpunten, Real Madrid naar CL-finale

Real Madrid staat in de finale van de Champions League. De Madrilenen lieten zien wat de essentie van voetbal eigenlijk is, doelpunten maken. 's Werelds best voetballende ploeg van de afgelopen drie jaar, Bayern München, bleef daarom met lege handen.

Zowel in Estadio Santiago Bernabeu vorige week als in Allianz Arena vanavond deed Bayern wat het altijd doet. Domineren in balbezit, 65% van de tijd maar liefst. En strooien met passjes, veel passjes, ongeveer zevenhonderd per wedstrijd in beide duels. Ook schoten de Zuid-Duitsers twee keer rond de twintig ballen richting het vijandelijke doel. Het zijn statistieken die normaal gesproken een overwinning over de streep moeten kunnen trekken. Ware het niet dat er één ding aan ontbrak bij de ploeg van Guardiola

Real Madrid won slechts op één aanvallende statistiek. Maar dat is wel gelijk de enige statistiek die echt telt in de sport. Real Madrid maakte namelijk meer doelpunten. Sterker nog, Real Madrid maakte als enige ploeg in deze tweekamp de doelpunten. Één in Madrid en vier in München, eind afrekening Real Madrid-Bayern München 5-0. De Madrilenen mogen daarom op voor hun tiende Champions League-overwinning, over enkele weken.

De spelhervatting

Het hedendaagse voetbal draait om spelhervattingen. Real Madrid, of eigenlijk boegbeeld Sergio Ramos, kopte twee corners binnen en benutte een vrije trap. Sterk voor de dag komen bij dode spelmomenten bleek ook in dit duel vele malen effectiever dan eindeloos rondspelen. De afgelopen jaren lukt het Real Madrid namelijk steeds vaker de tiki taka ploegen, ploegen die de bal rondspelen dat het een lust is, de weg te versperren.

Cristiano Ronaldo pakte en passant nog een doelpuntenrecord in de hoogste afdeling van het Europese voetbal. Zijn eerste, de 0-3, was de vijftiende van de Portugees in dit Champions Leagueseizoen. Nimmer scoorde een speler zoveel goals in één jaargang. In de tweede helft legde hij de lat nog hoger door uit een vrije trap met een vernederende schuiver o-4 te scoren. Zestien goals is de nieuwe maat waarlangs doelpuntenmakers voortaan gelegd zullen worden.

Bayern München zal de finale bereiken

Als de uitkomst van Bayern München-Real Madrid afhangt van het resultaat van de laatste tien Champions League edities, wie maakt dan de grootste kans om te winnen vanavond? En waarom?

[Video] Honkballer slaat ploeggenoot neer

Er gebeuren de laatste weken vreemde dingen in de Major League. De hoogste afdeling van het Amerikaanse honkbal lijkt meer op een grote reallife soap dan een sportcompetitie. Na de dopingperikelen, de vele verwijderingen, de massale vechtpartij bij Pirates-Brewers , en het 'Harsincident' hebben we nu ploeggenoten die elkaar het ziekenhuis in slaan.

Het was het meest opvallende moment van het afgelopen weekend in de Major League. 'Publiekslieveling' Ryan Braun heeft zich weer iets populairder gemaakt. Braun kreeg het ditmaal voor elkaar om ploeggenoot Jean Segura tijdens de wedstrijd tegen Chicago Cubs Knock Out te slaan. Toegegeven, het was een ongeluk, maar wel ongelofelijk dom. Braun probeert namelijk wat krediet bij het publiek terug te winnen na zijn aandeel in de biogenesis dopingzaak.

Bekijk hier de beelden:



Braun ging later ook met een blessure naar de kant. Hier de reactie van Ron Roenicke op de tumultueze avond:


Foto: Steve Paluch

Drie topclubs die vóór HSV degradeerden

De Hamburger Sport Verein zit in het nauw. Met nog twee speelronden te gaan in de Bundesliga staat de ploeg uit de Duitse havenstad welgeteld één punt boven directe degradatie. Mocht HSV degraderen dan zal het niet de eerste gevallen grootmacht zijn. Zelfs in het recente verleden verdwenen voormalige topclubs van het hoogste podium.

Het jaar van de klassieke verrassingen

Het wielervoorjaar is vandaag in stijl afgesloten. Luik-Bastenaken-Luik werd gewonnen door Simon Gerrans. Daarmee werden drie -en een half- van de vijf klassiekers door outsiders gewonnen. Een zeldzaamheid die het herinneren waard zal blijken in komende jaren.

Gerrans kwam vooraf op geen enkel favorietenlijstje voor. Philippe Gilbert, Alejandro Valverde, Michal Kwiatkowski en zelfs onze Bauke Mollema, dat waren de mannen die het gingen doen dit jaar. De Australiër profiteerde optimaal van zijn underdogrol. Hij had bovendien enig fortuin in het verloop, valpartijen die hij ternauwernood wist te ontwijken en andere zaken die zijn race danig hadden kunnen verstoren. Luik-Bastenaken-Luik is de tweede klassieker op zijn erelijst na Milaan-San Remo in 2012.

Het wielerlandschap is in 2014 enorm veranderd. Kijk alleen al naar de grote winnaars dit jaar: Alexander Kristoff (Milaan-San Remo), Fabian Cancellara (Ronde van Vlaanderen), Niki Terpstra (Parijs-Roubaix), Philippe Gilbert (Amstel Gold Race) en Simon Gerrans. Alleen Cancellara was een zogenaamd zekerheidje, Gilbert als winnaar in Valkenburg was een goede mogelijkheid als hij zijn oude vorm terugvond. De andere drie stonden echter bij geen enkele bookmaker bovenaan de lijst. wie geld had gezet op Gerrans, Terpstra of Kristoff had nu een weekje vrijaf kunnen nemen.

Oorzaak van de verschuiving

Het is te makkelijk om het d-woord opnieuw 'de schuld' te geven van het veranderde wielerlandschap. Zelfs wanneer het juist om het ontbreken ervan gaat. Doping was wel degelijk een grotere factor die het wedstrijdverloop bepaalde in het verleden dan in het heden maar er speelt nog iets anders. Het is namelijk tijd geworden voor een wisseling van de wacht. De kleppers die de klassieke kalender de afgelopen tien jaar hebben gedomineerd worden een dagje ouder en de jonge talenten raken langzaam volgroeid. Kristoff bijvoorbeeld, is 26 jaar oud. Oude meesters als Cancellara en Boonen daarentegen, tikken de 35 jaar al aan, bijna een decennium aan leeftijdsverschil. Een periode van tien jaar is per definitie een generatie.

In het schemergebied tussen oude en nieuwe helden pakken renners als Gerrans en Terpstra hun, mogelijk enige, kans op de grote zeges. Het zijn de renners die altijd in de schaduw van de grote mannen hebben moeten leven. Net voor de Degenkolbs en Sagans hun vuist zullen maken moeten deze renners toeslaan. Het oog moet daarom op de plekken in de uitslag achter de winnaars worden gericht: in Valkenburg waren dat bijvoorbeeld de jonge twintigers Michal Kwiatkowski (derde), Tom-Jelte Slagter (vijfde) en Romain Bardet (tiende). In die namen ziet de liefhebber de podiumklanten voor de komende tien jaar. Tot die tijd geniet de liefhebber van klassieke verrassingen.

Kan Zidane zich ontwikkelen bij overspannen Monaco?

Volgens Spaanse media gaat Zinedine Zidane Real Madrid verlaten. De Franse tovenaar gaat elders het trainersvak leren om later terug te keren als topcoach bij los blancos. Meest genoemde club? AS Monaco. Is dit wel de juiste keuze?

De laatste jaren is het mode geworden om oud topvoetballers op hoge plekken in de leiding van clubs te zetten. Het liefst zo snel mogelijk na hun voetbalpensioen. Soms met succes, soms een klein drama. Of een dergelijke stap slaagt of niet hangt meer van de persoonlijkheid van de oud-speler in kwestie af dan van de club. Behalve in het modern football dat ook in Monaco voet aan de grond heeft gekregen.

AS Monaco is één van de nieuwe rijken in het Europese voetbal. De Monegasken horen tegenwoordig in het rijtje oligarchenspeeltjes zoals ook Paris Saint Germain, Manchester City en Chelsea dat bijvoorbeeld doen. Het kenmerk van deze clubs is dat ze weinig geduld met trainers hebben. De eer van de voorzitter staat op het spel bij zijn vrienden en dus moet er direct resultaat geboekt worden. Niet bepaald een goede leeromgeving dus. Voor coachen geldt, net als voor autorijden, echt leren doe je in de praktijk na je examen. Daar horen fouten en missers bij en daar houden de miljardairs nou juist niet van.

Het is zomaar mogelijk dat de grote Zidane, de oud-wereldvoetballer van het jaar, de Europees en wereldkampioen, de meervoudig Champions League winnaar, zijn eigen trainerscarrière in de kiem smoort. In het broeinest in het belastingparadijs van Zuid-Europa is geen ruimte voor ontwikkeling. Zizou doe het niet! Als je het vak dichtbij huis wilt leren, kies dan voor je oude clubs Cannes of Bordeaux. Ga naar Getafe. Al ga je naar Sparta. Breek je opgebouwde herinnering niet af door te verdwalen in de slangkuil die modern football heet.

Wladimir Klitschko wint op vetpercentage

Wladmir Klitschko heeft zijn winning streak weer een overwinning verder uitgebreid. Alex Leapai maakte geen schijn van kans. De wedstrijd gaf eindelijk bloot wat Klitschko zo goed maakt als bokser. Zijn fitheid in combinatie met zijn lengte.

Dr. Steelhammer heeft een genetisch voordeel op de concurrentie. De Oekraïner is gemiddeld tien tot vijftien centimeter langer dan zijn concurrenten. Daardoor heeft hij een aantal wapens die zijn uitdagers nooit zullen hebben.

Doordat hij langer is heeft hij dus al een paar, broodnodige, zwaargewichtkilo's voorsprong op zijn uitdagers. Ook vanavond in Oberhausen was het verschil weer duidelijk. De afgetrainde Wladimir Klitschko, met duidelijk zichtbare spiermassa in de ene hoek. De kleinere en dikkere Alex Leapai in de andere hoek. De conditie van Klitschko geeft de laatste twee jaar, sinds de confrontatie met David Haye, de doorslag.

Een ander voordeel is zijn reach. Klitschko hoeft geen enkele moeite te doen om zich te verdedigen tegen de kleinere tegenstanders. Ze kunnen simpelweg niet bij hem komen. Bovendien komen ze daardoor niet eens aan aanvallen toe omdat Dr. Steelhammer zijn handen vrij heeft voor de aanval.

Vanavond was het wereldtitelgevecht opnieuw snel beslist. Al in ronde 1 was duidelijk dat het opnieuw een kat en muis spel ging worden. Leapai incasseerde dapper, probeerde laag te blijven, maar vierenhalve ronde verder was de benzine al op. De hoop is dat een tegenstander van 'formaat' zich snel aandient.

Liefhebber Valentino Rossi roept sympathie op

Hij is allang niet meer de wervelwind die hij ooit was. Nummer 46 staat allang niet meer voor de wereldkampioen. Zijn populariteit is echter groter dan hij ooit geweest is. Valentino Rossi is de held van het volk en morgenavond jaagt The Doctor opnieuw op een plekje op het hoogste podium. Net zoals vroeger.

Sympathieën zijn normaal gesproken niet de beste gevoelens die je voor een sporter kunt hebben. Sympathieën heb je namelijk voor de harde werker die het net niet haalt. Voor die mooie club met zijn tribunes vol fantastische supporters en prijzenkasten vol met spinnenrag. Zij die ongelofelijk hun best doet om een winnaar te zijn maar er nooit één zullen worden. Sympathie is de doodsteek voor iemand die beoordeeld wordt op zijn prestatie. De sympathie verliest het namelijk altijd van meedogenloosheid.

Sympathie verandert in goede emotie wanneer de topsporter van weleer de oude meester wordt. De voormalige koning van de jungle die zijn troon kwijt is maar nog wel een plek in de troep behoudt. De oude meester geniet altijd sympathie. De oude meester doet ons namelijk terugverlangen naar vervlogen tijden. Waardering voor de oude strijder is goede sympathie. Het is namelijk affectie voor je jongere zelf. Je wilt dat jouw vroegere held wint omdat je je wilt voelen zoals je je voelde in die tijd. Toen hij altijd won.

Against Modern Motorsport

En precies dat is wat Valentino Rossi met de liefhebber van motorsport doet. De motorsport is namelijk al heel lang de motorsport niet meer. Alles is veranderd. Behalve Rossi. Rossi is nog steeds nummer 46. Rossi was in 2001 de laatste kampioen op een 500cc motor. Hij was een jaar later ook de eerste kampioen van het nieuwe tijdperk: MotoGP. Destijds leek MotoGP een goed idee. Het hele 'Champions League-achtige' concept is echter nooit goed van de grond gekomen. Teveel veranderingen die te weinig resultaat opleverden. Bovendien overstemde MotoGP lange tijd de lichtere klassen die sinds kort zijn omgedoopt in Moto2 en Moto3, om dat evenwicht te herstellen. Waar vroeger het racen een heel weekend besloeg was het in recente jaren nog slechts een uurtje op de zondag dat er toe deed.

Motorsport hoort een imago van rebelsheid te hebben, iets wat Rossi ook heeft. Met zijn bos krullen lijkt hij op een tot leven gekomen stripfiguur. Iemand die zich niets aantrekt van de verplichte petjes en afgemeten stickers. Rossi wil nog gewoon zo hard mogelijk racen. MotoGP daarentegen schurkte aan tegen het glamour imago van de Formule 1. Dansende coureurs met fotomodellen op jachten in Monaco, dat wilde de directie van MotoGP ook voor hun sport.

Zolang Vale nog op zijn Yamaha stapt is er nog hoop. Dat alles weer wordt zoals vroeger. Dat motorracen weer motorracen wordt en geen Formule2.0. En dat nummer 46 wint, zodat we weer kunnen zijn wie we waren. Vroeger, toen alles nog goed was.

De GP van Argentinië start morgenavond om 19.00. Nederlandse zenders besteden al jaren geen aandacht meer aan MotoGP

[Video] honderd keer 'Luik' in beeld

La Doyenne wordt voor de honderdste keer verreden morgen. Luik-Bastenaken-Luik bestaat echter al bijna tweehonderd jaar. De allereerste keer dat er gefietst werd was in 1821. Een aantal hoogtepunten, voor zover vindbaar, in beeld.

[Video] De keren dat Klitschko verloor

Vanavond stapt Wladimir Klitschko opnieuw in de ring. Tegen Alex Leapai verdedigt hij voor de achttiende keer op rij zijn titels. De Oekraïner lijkt onklopbaar. Toch is dat wel eens anders geweest. Bestaat er een 'anti-Klitschkotactiek'?

Dr. Steelhammer bokste tot nu toe 64 partijen in zijn profcarrière. Daarvan verloor hij er slechts drie. Twee Amerikanen en een Zuid-Afrikaan wisten hem de winst af te snoepen.

Ross Puritty, 5 december 1998

De eerste keer dat Klitschko als prof zijn meerdere in zijn opponent moest erkennen was in zijn vijfentwintigste wedstrijd. Ross Purrity snoepte hem zijn WBO Heavyweight titel af die hij een jaar eerder had veroverd.

Wat opvalt is dat Klitschko vanaf het begin het initiatief neemt. Puritty incasseert alleen maar. Het gevolg is dat de Oekraïner uitgeput raakt en Puritty daar gebruik van weet te maken tegen het einde van de wedstrijd. Anno 2014 neemt Klitschko zelden zoveel initiatief. Hij is een berekenende, afwachtende bokser die gedoseerd aanvalt waar mogelijk. Deze wedstrijd heeft hem veel geleerd.

Corrie Sanders, 8 maart 2003

De Zuid-Afrikaan Corrie Sanders is de best presterende bokser ooit tegen Klitschko. Niet alleen kreeg hij hem vier keer tegen de grond hij deed dat ook nog eens binnen anderhalve ronde. Sanders is rechts voorstaand, een zeldzaamheid in de bokswereld.

Toch is ook dit niet de tactiek die Klitschko van zijn stuk kan krijgen. Rechts voorstaan is ook geen tactiek maar een natuurlijke houding. De moeite die Dr. Steelhammer met Sanders had, hij heeft duidelijk geen antwoord op de stoten binnendoor, heeft hij niet meer. Zoals hij leerde van de uitputtingsslag tegen Puritty leerde hij ook van de afranseling door Sanders. In 2013 had Klitschko zes ronden nodig om southpaw (de officiële term voor rechts voorstaan) Francesco Pianetta neer te krijgen.

Lamon Brewster, 10 april 2004

De laatste keer dat Wladimir Klitschko niet winnend uit de ring stapte is tien jaar geleden. Inderdaad, een decennium terug. De Amerikaan Lamon Brewster is de laatste bokser geweest die de Oekraïner de baas kon.

De 'Brewster-tactiek' is nauwelijks een tactiek te noemen. Het houdt het midden tussen doen wat Puritty deed en puur geluk. Brewster wordt gesloopt door Klitschko in de eerste ronden van het gevecht en gaat zelfs neer. Klitschko krijgt de Amerikaan echter niet knock out en daar zit het probleem. Klitschko raakt vermoeid en Brewster heeft aan een lucky shot voldoende om hem uit zijn evenwicht te brengen.

Conclusie

Om Wladimir Klitschko te verslaan moet Alex Leapai kunnen incasseren. De enige manier om Dr. Steelhammer van zijn voetstuk te krijgen is immers hem vermoeien. Dat gaat niet door de aanval te kiezen. De afgelopen vijf partijen zagen we tegenstanders ten onder gaan aan overmoedig enthousiasme. Als de Australische Samoaan zijn kalmte bewaart en de stoten van de wereldkampioen kan opvangen maakt hij een kans. En anders moeten we onze hoop vestigen op de uit de dood opgestanen Shannon Briggs, maar dat is een verhaal voor een volgend artikel.

Rafael Nadal wordt oud

Op zijn zestiende nam hij het al op tegen de sterren van de ATP. Op zijn negentiende won hij zijn eerste Grand Slamtoernooi. Op zijn achtentwintigste lijkt Rafael Nadal echter al over zijn hoogtepunt heen. Is Rafael Nadal yesterdays's news?

Waar normale, gezonde mannen juist hun menselijke top rond hun achtentwintigste levensjaar beleven is Rafael Nadal in een flinke crisis aan het raken. De Spanjaard werd in april 2014 in twee van zijn toernooien, Monte Carlo en Barcelona, roemloos en genadeloos naar de uitgang verwezen. In Barcelona had hij sinds 2003 44 overwinningen op rij geboekt, tot hij vandaag van zijn landgenoot Nicolas Almagro verloor.

Betekent dit het einde van het tijdperk Nadal? Ja en nee. Het was al langer waarheid dat Nadal niet meer de onschendbare graveltennisser uit de periode 2008-2012 was. Vorig jaar verloor hij in de finale van Monte Carlo op zijn geliefde gravel van zijn grote rivaal Novak Djokovic. Nadal is tegenwoordig te kloppen, ook op de ondergrond van gemalen baksteen. Anderzijds haalde Nadal in januari nog de finale van de Australian Open. Iemand die nog altijd in staat is Grand Slamfinales te bereiken kun je onmogelijk afschrijven. Zeker niet op zijn favoriete ondergrond.

Tennis is bovendien een sport waarbij de toppers een andere levensloop dan sterren uit andere sporten doormaken. Goede tennissers komen vaak snel bovendrijven -denk naast Nadal aan de opmars van bijvoorbeeld Djokovic, Leyton Hewitt, Guillermo Coria, maar ook Boris Becker en Michael Chang- om vervolgens twee tot vier jaar aan de absolute top te staan. Daarna, de tennisser is dan pas midtwintiger, zakt hij langzaam af op de ranglijst maar kan wel tot ver in de dertig, sommigen zelfs tot voorbij de veertig, mee op de ATP Tour.

Het is dus nog te vroeg om afscheid van Rafa te nemen. Het is wel tijd om het oog te richten op de jeugd. Let eens ATP-ranking nummer 71 Bernard Tomic (21) of nummer 79 Jiri Vesely (20) bijvoorbeeld.

Foto: Yann Caradec

De voorgangers van George Boateng

George Boateng wordt coach in Maleisië. Niet bepaald een kickstart voor een carrière maar niettemin bijzonder interessant om over te schrijven. Het gaf ons namelijk de mogelijkheid om te zoeken naar Nederlandse spelers en coaches in exotische oorden.

Adnan Barakat

Azerbeidzjan is in trek. De oud-Sovjet republiek blijkt een gewilde bestemming voor Nederlandse voetballers van het tweede garnituur. De man die de weg plaveide heet Adnan Barakat. Barakat, die in Nederland zijn proftijd doorbracht in de Jupiler League, vond topclub FK Bakoe echter nog lang niet ver genoeg van huis. Na Azerbeidzjan stond Thailand op zijn verlanglijst. Barakat speelde achtereenvolgens bij Muangthong United, Army United en Songkhla United. Vergis je echter niet Muangthong United heeft een alliantie met Atletico Madrid. Bij Songkhla United heeft Barakat de Deen Sebastian Svárd (Ex-Arsenal, ex-Roda JC) als ploeggenoot.

Collins John

John, de oudere broer van semi-international Ola, stond te boek als groot talent en ging op jonge leeftijd al naar de Premier League. Tegenwoordig doet Collins John een poging het Guiness recordboek te halen door in zoveel mogelijk exotische competities te voetballen. Achtereenvolgens Azerbeidzjan (Qäbälä PFK), Iran (Mes Sarcheshmeh) en Turks-Cyprus (Gençlik Gücü SK. Na een tussenstop in de hoogste divisie van Polen is John momenteel aan het werk in de derde divisie van de Verenigde Staten.

Sergio van Dijk

Sergio van Dijk speelde in de zomer van 2013 nog een interland tegen Oranje. Van Dijk is namelijk sinds maart van vorig jaar international van Indonesië. In dat land maakt hij ook furore op de professionele voetbalvelden. Van Dijk, die in Nederland debuteerde in het betaalde voetbal bij FC Groningen maar bij Helmond Sport en FC Emmen volwaardig basisspeler was, speelde eerder in Australië. Destijds was Australië nog onontgonnen gebied, de A-League bestond nog niet. Indonesië is trouwens een populaire bestemming voor Nederlandse profs. Ook Jhon van Beukering en Richard Knopper kwamen in het recente verleden in het Aziatische land voetballen.

Ernie Brandts

Ook Brandts is een voetbalnomade. na zijn uiterst succesvolle jaar als hoofdcoach van NAC Breda koos Brandts ervoor de wereld te verkennen. Zijn reis bracht hem langs Iran (Rah Ahan FC), Rwanda (APR FC, hier veroverde hij twee keer de dubbel in '11 en '12) en Tanzania (Young Africans, kampioen in 2013). Twee weken geleden kwam Brandts terug naar Nederland waar hij zaterdag vierdeklasser DIA uit Teteringen onder zijn hoede heeft genomen.

Rondje langs de velden 26-27 april

De Europese competities staan wekelijks bol van de grote confrontaties. Deze week extra aandacht voor kampioenswedstrijden. Aanbod komen deze week de Premier League, Ligue 1, Serie A, Primera Division en Eredivisie.

Pineda en vier andere 'rode kaarten' in de MLB

Gisteravond werd Michael Pineda (New York Yankees) uit de wedstrijd gegooid omdat de pitcher hars in zijn nek had gesmeerd. Dat hars raakte hij af en toe aan waardoor hij betere grip op de bal had, een oneerlijk voordeel voor een werper en dus verboden. Het aantal 'rode kaarten' in de MLB is opvallend hoog de afgelopen twee weken. Hier zijn nog vier spelers die het veld af moesten de afgelopen weken.

Allereerst de verwijdering van Pineda tegen Boston Red Sox.


Een paar dagen geleden was Angel Pagan van San Francisco Giants iets te enthousiast in zijn protest.


Een andere Yankee pitcher, Cesar Cabral, moest een week geleden het veld al ruimen tegen Tampa Bay Rays.


Milwaukee Brewers versus Pittsburgh Pirates, Gerrit Cole versus Carlos Gomez.



Een dag eerder, Cleveland Indians' Jason Kipnis heeft een grote mond over de calls.


foto: Keith Allison

Europa League '13/'14 Halve finale heenwedstrijden

Om 21.05 wordt in Lissabon en Sevilla afgetrapt voor de krachtmetingen tussen de sterkste vier ploegen in de Europa League dit seizoen. Op Sportpreview een kleine vooruitblik op wat komen gaat.

Benfica-Juventus

Deze twee traditionele grootmachten hadden eigenlijk in de finale tegenover elkaar moeten staan. Voor Benfica is Europa League winst een hoofdprijs. Het toernooi is de laatste jaren door Portugese ploegen gedomineerd en Benfica kan daar -als meest traditierijke vereniging van het land- niet in achterblijven. Vorig jaar ging het mis in de finale tegen Chelsea. De ploeg verspeelde toen alle prijzen. Dit seizoen is de eerste trofee al binnen, afgelopen zatedag werd de landstitel binnengehaald.

Juventus staat ook op de drempel van een nieuwe landstitel. De Oude Dame kan Scudetto nummer tweeëndertig veroveren komend weekend. De Italianen waren eigenlijk gebrand op een goede reeks in de Champions League waarbij aansluiting met de Europese top hervonden moest worden. Het goedmakertje dat Europa League heet is slechts een doekje voor het bloeden. Maar wel een doekje dat het graag in de prijzenkast bijzet. Bijkomend detail: de finale zou voor Juve een thuiswedstrijd zijn.

Sevilla-Valencia

Sevilla staat voor hele belangrijke dagen. Het slagen of falen van het seizoen hangt eigenlijk volledig van de komende drie wedstrijden af. Sevilla, een vaste bespeler van de Europese subtop, kan voor de derde keer in tien jaar de Europa League winnnen. Een unieke prestatie. Dan moet het wel het verrassende Valencia opzij zetten. Bovendien kan het tussen de halve finale ontmoetingen door in eigen land een rechtstreeks duel met Alethic Club de Bilbao uitvechten om plek vier -Champions league- in de Primera Division.

Hoe anders is dat voor Valencia. De ploeg leek al uitgeschakeld in de kwartfinale na een 3-0 nederlaag in de uitwedstrijd tegen FC Basel. Thuis speelde Valencia de wedstrijd van het seizoen en na verlenging stond 5-1 op het bord. Dat Valencia daarom doorstoot naar de finale is niet ondenkbaar. Een elftal dat zich zo terugvecht uit geslagen positie kan alles aan.

Analyse: Is de Waalse Pijl een echte klassieker?

Geen koers waarvan de status onder wielerliefhebbers zo eindeloos bediscussieerd wordt. Is de Waalse Pijl een klassieker of niet? Terwijl Alejandro Valverde voor de tweede keer in zijn carrière de wedstrijd naar zijn hand zette bekeken we de voors en tegens.

Het Parcours

Alle wedstrijden die door het Waalse heuvellandschap trekken hebben allure. Tien keer klimmen, waarvan de laatste helling naar de finish leidt, is geen slappe hap. De Muur van Huy is kort maar ontzettend krachtig. De 1,3 kilometer lange klim met een gemiddeld stijginspercentage van 9,3% doet menig, gelijkmatig oplopende, grote klim verbleken. Dit jaar ging het peloton er ook weer driemaal over met als hoogtepunt de finish op de top. En in het collectieve wielergeheugen staat de demonstratie op de Muur van Gewis-Ballan in 1994, de openbaring van EPO, gegrift. Het parcours spreekt dus in het voordeel van de wedstrijd.

De Erelijst

Valverde, Gilbert, Armstrong, Bartoli, Jalabert, Hinault, Fignon, Zoetemelk, Merckx, De Vlaemink, Poulidor, Kübler, Coppi, de lijst aan grote namen onder de winnaars is eindeloos. Sterker nog, Amstel Gold Race, waarvan de status als klassieker nimmer in twijfel wordt getrokken moet het met een aantal veel minder grote namen doen. Als jaarlijks zoveel grote renners aan de start willen staan zegt dat iets over de status van de wedstrijd. Ook dit spreekt in het voordeel van de Waalse Pijl.

De lengte

De afgelopen twintig jaar is het parcours iedere keer een stukje ingekort. Ook dit jaar reden de renners weer zes kilometer minder dan de editie van vorig jaar. Dit jaar bleef de lengte van de wedstrijd zelfs onder de tweehonderd kilometer. Die afstand is een echte klassieker onwaardig. In 1938 was de wedstrijd zelfs 300 kilometer lang. Wil de Waalse Pijl de absolute A-status bereiken, of beter gezegd: terugkrijgen, dan zal er toch nog een plaatselijke ronde worden toegevoegd worden om de koers van aansprekende lengte te maken.

Woensdag

Doordeweekse wedstrijden dragen altijd een wat vreemde sfeer mee. Er staat niet veel publiek langs de weg bijvoorbeeld. Dat beeld bepaald veel van de status van een wielerwedstrijd, of van elke sportwedstrijd zelfs. Vergelijk het met een voetbalwedstrijd die zonder publiek wordt gespeeld, hoe hoog het niveau van de mannen op het veld ook is, zonder die voelbare spanning van duizenden toeschouwers stelt het niet veel voor. Hoe anders is dat bijvoorbeeld bij Strade Bianche, de Italiaanse witte paadjes koers die pas tien jaar op de kalender staat. Alleen al omdat die wedstrijd op een zondag in maart zoveel bekijks trekt klopt hij hard op de deur van de UCI World Tour. Doordeweekse dagen zijn een minpunt voor de Waalse Pijl.

Conclusie

De status van de Waalse Pijl blijft er één van tussen wal en schip vallen. De wedstrijd heeft veel om tot de grote koersen te behoren maar is tegelijkertijd niet het sterke merk dat bijvoorbeeld wedstrijden als de Ronde van Vlaanderen of Milaan-San Remo wel zijn. De zwakke punten zijn duidelijk, wil de organisatie van de Waalse Pijl het hoogste nastreven dan zullen die punten aangepakt moeten worden.

Real Madrid en de Duitse muur

Real Madrid is de succesvolste club van Europa. In de vitrines van het clubmuseum staan negen cups met de grote oren. Maar hoe succesvol de Madrilenen ook zijn, één prestatie lijkt een vrijwel onneembare horde: winnen van Duitsers. Vanavond krijgt De Koninklijke een nieuwe kans, tegen Bayern München, al de derde Duitse tegenstander dit seizoen. In deze post drie legendarische misstappen tegen Duitse ploegen.

Waalse Pijl: De outsiders

Iedereen kan de grote namen opdreunen in een voorbeschouwing op de favorieten voor de zege van een koers. Daarom, zoals eerder bij de Brabantse Pijl en Amstel Gold Race, vier mogelijke winnaars die niet op het puntje van ieders tong liggen.

Hoe het 'Strootmanprobleem' zichzelf oplost

Heel voorzichtig is een oplossing voor het probleem op het middenveld van het Nederlands elftal zich aan het aandienen. Die oplossing zit vanavond op de bank in de halve finale van de Champions League tussen Atletico Madrid en Chelsea: Marco van Ginkel.

Dat Van Ginkel nog mag dromen van een rol in de nationale ploeg tijdens het WK is een klein wonder. Van Ginkel heeft net zes maanden geblesseerd aan de kant gestaan. In september scheurde hij zijn voorste kruisband. Hij was toen net zijn naam definitief aan het vestigen. Hij had, in tegenstelling tot de meeste potentiële internationals destijds, net een goed EK achter de rug met Jong Oranje. In Israël speelde hij Jordy Clasie, nu de meest genoemde naam als vaste kracht op het middenveld in Brazilië, uit de basiself en dwong een transfer naar Chelsea af.

Ook in Londen leek hij op weg zich in de basis te spelen toen het noodlot toesloeg. Van Ginkel leek daardoor het toernooi te missen. Niet dat er niet genoeg tijd was om te herstellen, de ploeg leek zich simpelweg te ontwikkelen zonder hem. Totdat Kevin Strootman uitviel, de naamgever van 'het Strootmanprobleem'.

Dynamisch

Clasie lijkt momenteel keuze nummer één om Strootman te vervangen. Dat betekent dat het middenveld anders samengesteld wordt dan Van Gaal tot nu toe deed. Om Strootman direct te kunnen vervangen heeft Louis van Gaal een dynamische middenvelder nodig. Een speler die het hele veld bestrijkt, box-to-box-player noemt men dat populistisch. Clasie is niet dat type speler, Van Ginkel is dat wel.

De andere optie die vaak genoemd wordt is Leroy Fer. Fer is wel een type Van Ginkel. Daarbij moet aangetekend worden dat Van Ginkel Fer in een onderlinge strijd al meerdere malen verslagen heeft en dus gesteld mag worden dat Van Ginkel de betere optie is. Met Van Ginkel krijgt het Nederlands elftal in één speler zowel verdedigend als aanvallend een extra wapen.

Terugslag

Het gevaar bij Van Ginkel zit hem in het afgelopen blessureleed. Spelers die zo lang aan de kant hebben gestaan maken altijd een comeback volgens een vast patroon. De volledige rust, de adrenaline van de terugkeer en totaal onkritische blik zorgen voor een vliegende start. Na enkele weken volgt vervolgens de dip. Daarna bouwt de speler langzaam op naar zijn echte niveau.

In deze cyclus gaat Van Ginkel die dip dus op het toernooi in Brazilië ondervinden, denk aan Ibrahim Afellay op het EK'12 die ook net op tijd hersteld leek en onderuit ging op het toernooi. In dat geval zou de dragende kracht eerder een blok aan het been worden. De vraag is of Van Ginkel en Clasie elkaar opnieuw zullen dwarszitten op selectiegebied.

Wie wint Atletico Madrid-Chelsea?

Morgen staat de eerste halve finale in de Champions League op het programma. Atletico Madrid neemt het in eigen huis op tegen Chelsea. Hoewel de sympathie van het grote publiek naar de Spanjaarden lijkt uit te gaan zijn er voor beide ploegen genoeg argumenten voor een zege aan te voeren. We geven er drie per club.

Vijf sportheldensongs die het net niet halen bij Hurricane

Rubin 'The Hurricane' Carter is vandaag overleden. Carter was een goede bokser, hij vocht ooit het titelgevecht in de middenklasse in 1964. Zijn bokscapaciteiten gaven hem echter niet de duw naar sterrendom. Dat deed een stuk muziek. In deze post: vijf andere sportheldensongs.

Allereerst Rubin Carter zelf. The Hurricane werd vooral bekend door de gelijknamige song van Bob Dylan. Carter werd immers onterecht beschuldigd van moord en Dylan kwam voor zijn rechten op. Carter kwam na vijftien jaar uiteindelijk toch vrij.



Een andere bokser die ook een prima song over hem geschreven zag is Sonny Liston.
Gezongen door Mark Knopfler.


Joe DiMaggio werd bezongen door Simon & Garfunkel in Mrs. Robinson maar had ook zijn eigen song gezongen door Les Brown.



Basketballer Magic Johnson kreeg een track cadeau van Red Hot Chili Peppers.



Nog een bokser met een eigen song, Muhammad Ali is de Black Superman waar Johnny Wakelin over zingt.



Tot slot een song met een persoonlijk sentiment voor de auteur van deze post. Be like Mike over de man die mijn sportjeugd kleurde Michael Jordan.

Amstel Gold: tweede kaart van het kwartet van Gilbert

Het is zijn favoriete parcours. Hij won er immers al drie keer. Twee Amstel Gold Race zeges en een wereldkampioenschap. Vandaag maakte Philippe Gilbert zijn kwartet vol, op weg naar een ander kwartet. De Belg is klaar voor zijn tweede Waalse week.

Phil is back. Binnen vijf dagen schreef hij twee Waalse klassiekers op zijn naam. Deed hij dat niet al eens eerder? Jazeker! In 2011, zijn eerste wonderjaar. Destijds won hij de gehele Waalse reeks: Brabantse Pijl, Amstel Gold Race, Waalse Pijl en Luik-Bastenaken-Luik. Een kunststukje dat slechts voor weinigen is weggelegd. Kan Phil het een tweede keer?

Als de voortekenen niet bedriegen is hij inderdaad op weg naar een nieuwe wonderreeks. Brabantse Pijl en Amstel Gold Race zijn al binnen, twee van de vier kaarten van het kwartet heeft hij dus in handen. Met de Mur de Huy in de Waalse Pijl en de iconische finish van Luik-Bastenaken-Luik, in zijn achtertuin, in het vooruitzicht lijkt het na zondag slechts te kunnen mislukken uitsluitend wanneer Gilbert grote pech tegenkomt.

Speels gemak

De overwinning van vandaag kwam hem met net zoveel speels gemak toe als de zege van afgelopen woensdag. Welgeteld één demarrage was genoeg voor de Belg in Amerikaanse dienst. Na een hele dag in de luwte draaide zijn ploegmaat Samuel Sanchez de gaskraan open op de laatste beklimming van de Cauberg. Toen de oud-Olympisch kampioen ontplofte sprong Gilbert weg, om nooit meer teruggepakt te worden. Het is kenmerkend voor de wereldkampioen van 2012.

Ook in 2011 won Gilbert op deze manier de Amstel Gold Race. Zoals hij ook het wereldkampioenschap in 2012 en wedstrijden in Luik, Huy, Lombardije en diverse etappes in allerlei rittenkoersen op deze wijze naar zijn hand zette. Gezien de grote overeenkomsten met zijn reeks uit 2011 rijst de vraag: gaat Philippe Gilbert zijn volgende wonderjaar tegemoet? En wat kunnen we nog verwachten? Waalse Pijl? Luik-Bastenaken-Luik? Clasica San Sebastian? GP Quebec? World Tour winst? Nog meer? Wordt ongetwijfeld vervolgd.

Hamilton langs de Schumacherlat gelegd

#KeepfightingMichael was de boodschap op beide Mercedes GP-bolides. Die Michael is Michael Schumacher die nog altijd niet uit zijn coma na een ski-ongeluk is ontwaakt. Ondertussen is de nummer één van Mercedes GP begonnen aan een poging om Schumacher uit de boeken te rijden.

Hamilton won vandaag in Shanghai de Grote Prijs van China, zijn derde op rij na vier races. Hamilton is zeer dominant, iets wat Schumacher ook niet vreemd was. Zowel de Brit Hamilton als zijn werkgever Mercedes kijken na drie en vier zeges op rij met een schuin oog naar een recordseizoen uit het recente verleden.

Om Schumachers beste seizoen te verbeteren vergelijken we de jaren 2004 -voor Schumacher- en 2014 -voor Hamilton- met elkaar. In 2004 won Schumacher dertien van de achttien races op de kalender. Opvallend daarbij dat hij er twaalf van de eerste dertien won en daarna gas terug nam. Zijn eerste verlies in 2004 kwam pas in wedstrijd nummer zes. In Monaco won Jarno Trulli (Renault).

Hamilton is dus met een achterstand begonnen. In de eerste race van dit jaar, in Australië, finishte de Brit niet. De enige keer dat Schumacher dat overkwam was in Monaco. Hamilton kan zich dus voorlopig geen misstap veroorloven. Naast dertien zeges en een keer uitvallen noteerde Schumacher twee tweede plaatsen, een twaalfde en een zevende plek.

Scuderia Ferrari

Kijken we naar het jaar 2002 dan zien we het ultieme jaar van Ferrari in de moderne autorace geschiedenis. Van de zeventien grand prix' die in dat jaar op de kalender stonden won Ferrari er maar liefst vijftien. In het constructeurskampioenschap had de Italiaanse renstal meer dan het dubbele aantal punten verzameld van de nummer twee Williams-BMW, 221 om 92.

Langs de 2002-index heeft Mercedes GP in 2014 een overwinning voorsprong. In 2002 ging het immers in de tweede race al mis. Ralf Schumacher, de broer van de kampioen nota bene, schreef de tweede ontmoeting dat jaar op zijn naam. De tweede verliesrace kwam in ronde zeven toen David Coulthard zijn McLaren Mercedes-Benz als eerste over de streep drukte. Opvallend is dat deze zege in Monaco plaatsvond. Inderdaad, het circuit dat ook in het Schumacherjaar 2004 niet aan de zegekar werd gebonden.

ATP Monte Carlo: gaat Stan de hegemonie van de top 4 doorbreken?

De ATP Tour staat op een historisch kruispunt. Stanislas Wawrinka kan de hegemonie van de mondiale top vier van het mannentennis eindelijk verleden tijd maken. Daarvoor moet hij de GOAT op zijn knieën krijgen.

De GOAT (Greatest Of All Time) in de tenniswereld is Roger Federer. De man die min of mee de weg plaveide voor Wawrinka, Federer gaf het Zwitserse tennis immers de enorme boost die het nodig had en aan de hand van Federer werd Wawrinka in de Davis Cup stap voor stap een grote speler.

Stan is inmiddels zelf een dominante speler op de ATP Tour. In januari won hij immers de Australian Open en daarmee is zijn naam definitief gevestigd. Wawrinka heeft echter helemaal geen goed record op de grote toernooien. Buiten de vier Grand Slams zijn dat de negen ATP1000 toernooien. In elf jaar proftennis kan hij pas op twee halve finaleplekken en twee finaleplekken bogen. Niet heel erg veel voor een speler die tot de mondiale top 3 behoort.

Laatbloeier Stan

Wawrinka is een laatbloeier. Hij begon eigenlijk in 2013 pas met winnen. Een finale in Madrid, een halve finale op de US Open en de ATP Finals waren de opmaat voor zijn vliegende start in 2014. Dit jaar won hij voor het eerst meer dan 1 toernooi in een jaar. Zijn grootste zege was die op de Australian Open. Bovendien heeft hij met zijn 2 toernooizeges tot nu toe een derde van zijn totaal aantal kampioenschappen in de afgelopen drieënhalve maand geboekt.

Wawrinka schreef deze week al historie. Hij versloeg Rafael Nadal nog voor de finale. Iets wat de afgelopen tien jaar niemand was gelukt. Bovendien is het voor het eerst in vier jaar dat de hoogst geplaatste speler op de ATP Ranking in de finale van een ATP1000 toernooi niet Djokovic, Federer, Nadal of Murray heet. Daarmee heeft de 29-jarige Wawrinka de pen waarmee de tennisgeschiedenis wordt geschreven in handen gedrukt gekregen en staat hij voor de taak een nieuw tijdperk in te luiden.

Amstel Gold Race 2014: de kanshebbers

Gisteren schreven we over de onverwachte mogelijke winnaars die op de startlijst staan. Vandaag kijken we naar de zogenaamde klasbakken. Dit zijn de mannen die we gegarandeerd bij de laatste beklimming van de Cauberg gaan zien. Wie zijn de kanshebbers voor de Amstel Gold Race 2014?

Roman Kreuziger

Kreuziger is de titelverdediger in Valkenburg. De Tsjech sprong vorig jaar op het juiste moment weg en bleef uit de greep van het peloton. Kreuziger kwam snel als jongeling, zakte daarna weg maar is sinds vorig jaar weer helemaal terug. De overstap naar Saxo (nu Tinkoff-Saxo) heeft hem goed gedaan. Dit jaar de onbetwiste kopman van zijn ploeg.

Bauke Mollema

De Nederlanders zijn in topvorm. Dat begon eigenlijk al in juni van het vorige jaar bij deze man, Bauke Mollema. De Groninger miste op een haar na de eindzege in de Ronde van Zwitserland en reed daarna een fantastische Tour de France. Die prestaties gaven het Nederlandse wielrennen over de gehele breedte nieuw moraal. Het hoogtepunt daarin was de klassieke zege van Niki Terpstra in Paris-Roubaix vorige week. Daar wil Mollema natuurlijk overheen met zijn eigen overwinning in een klassieker.

Philipe Gilbert

Gilbert schreef afgelopen woensdag de Brabantse Pijl op zijn naam. Hij won kinderlijk eenvoudig de sprint van Michael Matthews, die toch in een massasprint wereldkampioen bij de junioren was geworden in Gelong in 2010. De laatste keer dat Gilbert de Brabantse Pijl won was in 2011. Na die overwinning volgden: Amstel Gold Race, Waalse Pijl, Luik-Bastenaken-Luik, het Belgisch kampioenschap en de openingsetappe in de Tour de France. Het peloton is gewaarschuwd.

Rui Costa

De wereldkampioen kende wat pech, niet ongebruikelijk in de regenboogtrui, in de eerste koersen van dit jaar. De man die tot nu toe vooral goed was in kleine rondes boekte een fantastische zege in Firenze op het wereldkampioenschap in een directe confrontatie met wereldtoppers Valverde, Rodriguez en Nibali. Wat hij op de Italiaanse wegen kon moet hij op de Limburgse wegen ook kunnen. Opvallend: Costa is in zijn regenboogtrui niet de kopman van Lampre-Merida, dat is Damiano Cunego.

Alejandro Valverde

Valverde wordt vooral door alle concurrenten naar voren geschoven als de uitgesproken favoriet voor de zege op de Cauberg. Valverde is toe aan een nieuwe hele grote zege. Vooral Gilbert roept in de media heel graag en heel vaak de naam van Valverde. De Spanjaard zal ook iets moeten laten zien dit jaar, zijn werkgever Movistar verkoos hem niet voor niets boven wereldkampioen Costa. Won in het verleden tweemaal Luik-Bastenaken-Luik en een keer Clasica San Sebastian. Dit jaar won hij Roma Maxima. Hij is dus geschikt voor dit werk.

Michal Kwiatkowski

Kwiatkowski is de rijzende ster in wielerland. En zeer terecht ook. Vorig jaar werd de jonge Pool elfde in het eindklassement van de Tour de France. Dit voorjaar schreef hij de etappekoers Ronde van de Algarve op zijn naam maar on hij ook die meer op de Vlaamse klassiekers geïnspireerde Strade Bianche in Italië. Volgens de kenners zijn de Waalse klassiekers het echte werk voor Kwiatkowski.

De overige renners

Om deze longread enigszins binnen de perken te houden vatten we de overige kanshebbers samen. Zo is er Simon Gerrans, de gevaarlijke Australiër won al klassiekers in zijn carrière, zoals Milaan-San Remo, en kan altijd tot in de finale van zware wedstrijden mee. Simon Geschke was sterk in de Brabantse Pijl en zit bij Giant-Shimano in een ploeg waar de winst voortdurend in de lucht hangt. De Fransen Thomas Voeckler en Sylvan Chavanel zien steeds minder kans om ooit nog eens een echte grote koers te winnen en zullen daarom elke wedstrijd vol overgave in gaan. Joaquim Rodriguez is waarschijnlijk de renner die het meest in het nadeel is van het verlegen van de streep een kilometer na de top van de Cauberg. Tot slot is er Vicenzo Nibali, de Haai is tot nu toe totaal niet in beeld geweest en wil daar ongetwijfeld verandering in brengen.

Waarom Toure de sterkte en de zwakte van Manchester City is

Een blik op de Premier League topscorerslijst en in de top drie vallen direct twee dingen op: de aanstaande kampioen (Liverpool?) is zo ver gekomen door het scorend vermogen en de nummer drie op de lijst staat gepositioneerd achter de middellijn.

Vier Amstelkanshebbers die je niet direct verwacht

Zondag staat de wielerklassieker van Nederland op het programma: Amstel Gold Race. Morgen op Sportpreview.nl een uitgebreidere voorbeschouwing met de 'echte' kanshebbers. Vandaag vier namen die als verrassing uit de hoge hoed kunnen komen.

Rondje langs de velden 19-20 april

De Europese topcompetitie herbergen wekelijks topwedstrijden. Deze week zijn de Premier League, Serie A en Primera Division.

Vijf redenen waarom Virgil van Dijk mee gaat naar Brazilië

Verdediger Virgil van Dijk is genomineerd voor de prijs Voetballer van het jaar in Schotland. Nu heeft deze prijs natuurlijk verhoudingsgewijs veel minder waarde dan bijvoorbeeld speler van het jaar in de Engelse Premier League maar het zegt wel iets over de vorm die de 22-jarige heeft getoond in zijn eerste jaar bij Celtic. Van Dijk wacht nog altijd op zijn eerste uitverkiezing voor Oranje. Hier zijn vijf redenen waarom dat dan maar tijdens het WK moet.

Het type Benzema

Als bondscoach Louis van Gaal één ding heeft kunnen leren van de oefenwedstrijd tegen Frankrijk in maart, dan is het dat de huidige groep centrale verdedigers het aardig heeft gedaan tegen subtop spitsen. De eerste de beste keer dat ze tegen een topspits moesten spelen, Karim Benzema, waren ze echter direct de controle kwijt. Van Dijk heeft vaker tegen topspitsen geacteerd dit jaar, waaronder Mario Balotelli en Lionel Messi. Mogelijk kan hij wat Veltman, De Vrij en Martins Indi niet konden.

Succesvolle groei

Van Dijk heeft tot nu toe elke keer als hij een stapje hogerop ging zonder moeite het niveau van zijn nieuwe ploeg gehaald. Van de jeugd van Willem II naar het eerste van FC Groningen en van Groningen naar Celtic, het ging moeiteloos. Het doet denken aan bijvoorbeeld Dirk Kuijt, die ook vaste waarde van Oranje kon worden tegen de verwachting in. In dat licht zou Van Dijk een directe aanwinst voor Oranje moeten zijn.

Vlaar

Ron Vlaar is zeer waarschijnlijk één van de twee centrale verdedigers. Voor Vlaar zou een hoop werk uit handen worden genomen als Van Dijk, die soms zelf al leiding moet geven aan de jonge verdedigers bij Celtic, naast hem staat. Anders dan bij de Eredivisieverdedigers komt Van Dijk niet in een totaal nieuwe omgeving, hij speelde immers al Champions League en een heel seizoen in een vreemde competitie. Hij is meer gewend aan voetballen buiten Nederland voor het oog van miljoenen kijkers dan alle andere kandidaten.

Dode spelmomenten

Van Dijk heeft aanvallende kracht. Ook dit jaar maakte hij weer meer goals dan het jaar ervoor. Hoewel ook Stefan de Vrij en Bruno Martins Indi af en toe een vrije trap binnenkoppen gaat de dreiging toch vooral van Van Dijk uit. Doelpunten maken is de laatste tijd niet het sterkste wapen van Nederlandse ploegen gebleken, al het scorend vermogen is meegenomen. Een verdediger die daaraan een steentje bijdraagt bijvoorbeeld.

Publieke opinie

Niet te onderschatten is de publieke opinie. Hoewel Van Gaal de beslissende stem heeft en daar zeker ook bekwaam voor is -zie erelijst- zegt het iets als iedereen met een mening over voetbal de roep om Van Dijk blijft volhouden. Het Nederlands team heeft tot nu toe dan wel prima gepresteerd, de verdedigende kracht heeft blijkbaar nog niet kunnen overtuigen. Dat is een reden om Van Dijk in ieder geval te selecteren.

Football in de winter, icehockey in de zomer

Amerika is een vreemd sportland. Niet alleen bedenken ze hun eigen varianten op onze sporten. Ze spelen ze ook nog eens wanneer het hen uitkomt. Zoals de finaleronde van de ijshockeycompetitie in de maanden april en mei bijvoorbeeld.

Nederlanders denken bij ijs en schaatsen aan de winter. Dat is logisch want lang konden we de ijzers alleen maar onderbinden in de vrieskou. Overdekte schaatskampioenschappen bestaan pas sinds 1987, toen in Heerenveen het Europees kampioenschap in het, toen, nieuwe Thialf werd gehouden.

Voor Amerikanen geldt deze beperking veel minder. IJshockey is een grote sport en daar moet munt uit geslagen worden. Dus moeten teams uit alle windstreken van het land in de NHL spelen. Zo zijn er teams uit Florida -Tampa Bay Lightning-, teams uit Texas -Dallas Stars- en teams uit Californië -Los Angeles Kings, Anaheim Ducks en San Jose Sharks. Dit zijn niet bepaald de plekken waar schaatsen in het bloed zit. Zo is het in Dallas in half april rond 15.00 's middags 21 graden Celsius. In San Jose slaat de meter uit tot 22 graden en in Tampa is het op het heetst van de dag zelfs 26 graden. Sinds kunstijs bestaat -jaren '60- wordt dus ook in de sunny states gespeeld.

Tijdgebrek

Eigenlijk is de reden dat de playoffs pas in april en mei gespeeld worden best voor de hand liggend. Er zijn gewoon niet genoeg wintermaanden in een jaar. Het reguliere seizoen beslaat voor ieder van de dertig deelnemers 82 wedstrijden. De playoffs bestaan uit vier rondes van minimaal vier wedstrijden -de series zijn best-off-seven. Om het hele programma af te werken is gewoon minimaal zeven maanden aan speeldagen nodig.

Ook voor het verloop van de NFL -American Football- in de wintermaanden is een verklaring. Football begon als sport voor studenten. Daarom werd football traditioneel gestart gelijktijdig met het begin van het nieuwe schooljaar. Dat de sport zich ontwikkelde tot een professionele bezigheid heeft die traditie niet veranderd. Ook is de NFL altijd blijven vasthouden aan één match up tussen teams en playoffs van één wedstrijd per ronde. Het seizoen duurt daardoor significant korter dan een ijshockeyjaargang en is eind januari vaak al ten einde.

Dit komt de media bovendien niet slecht uit. De grote vier beslaan zo min of meer het gehele jaar. Football en ijshockey vanaf september. Als football tegen het einde loopt neemt basketball het stokje over. En tegen de tijd dat de NBA en NHL naar een apotheose gaan begint het honkbalseizoen.

GP China: volgende schakel aan de Mercedesketting?

Zondag staat de vierde race van het Formule 1 seizoen van 2014 gepland. De grote prijs van Shanghai is het decor. In China kan het Mercedes GP-team nog verder uitlopen op de concurrenten. Of hebben de andere teams een stap in de goede richting gezet?

De eerste drie wedstrijden dit jaar waren een prooi voor Mercedes. In achtereenvolgens Australië (Nico Rosberg), Maleisië (Lewis Hamilton) en Bahrein (weer Hamilton) werd de beker mee naar Duitsland, de thuisbasis van Mercedes, genomen. De laatste keer dat een constructeur de eerste drie races won was in 2006. Toen won het Mild Seven Renault team in Bahrein (Fernando Alonso), Maleisië (Giancarlo Fisichella) en Australië (weer Alonso). Alonso werd in dat jaar wereldkampioen.

Hoewel Hamilton de onderlinge head2head met Rosberg leidt -2-1- staat Rosberg nog altijd bovenaan in de wk-stand. Rosberg heeft 61 punten en Hamilton, door zijn uitvallen in Australië, heeft 50 punten verzameld. Desondanks is het alles behalve zeker dat Rosberg de teamstrijd nu al heeft gewonnen. De Duitser mag dan het paradepaardje van het team zijn, de Brit voelt zich nog altijd nummer één van het team.

De rest

Achter het Mercedes duo zijn het de Force India rijders, die ook door Mercedesmotoren worden aangedreven, die de beste indruk maken. Nico Hülkenberg en Sergio Perez zijn op dit moment de enigen die zich uitdager mogen noemen hoewel de Duitser en de Mexicaan nu al op gepaste afstand staan. In Shanghai maken zij een kleine kans om de verrassingen van de dag te worden.

Voor Daniël Ricciardo ziet zijn eerste seizoen bij een topteam, Red Bull Racing, er na drie races al behoorlijk mislukt uit. Zijn mooie tweede plaats in de openingsrace in zijn thuisland Australië is hem definitief afgenomen vanwege te hoog brandstofverbruik. De tweede en derde race ging hij ten onder door straffen vanwege roekeloos gedrag. De GP China moet hem eindelijk eens voorspoed gaan brengen is de mening van zowel coureur als team.

Schermutselingen

Buiten het circuit om gebeurt ook genoeg. Zo verlaat iemand de Formule 1 en treedt er ook iemand toe. Stefano Dominicali is degene die vertrekt uit de koningsklasse. De teambaas van Scuderia Ferrari heeft zijn conclusies getrokken na de magere jaren. Nu 2014 ook weer niet de start kende die de Italianen wensten is Dominicali teruggetreden. Zijn opvolger is Marco Mattiaci, die de afgelopen jaren Ferrari in Noord-Amerika leidde. De grote baas, Luca de Montezemelo gaat hem ondersteunen.

Het nieuwe gezicht in de Formule 1 zal niet direct zichtbaar zijn. Gene Haas, van Amerikaans topteam Haas Racing, heeft de licentie om in de koningsklasse uit te komen binnen. Haas is één van de twee teams die aan het startveld worden toegevoegd. Het duurt echter nog even voor de Amerikanen daadwerkelijk met een bolide komen. Vanaf 2015 zijn ze welkom maar Haas richt zich op 2016.

Brabantse Pijl: Gilbert is back

Philipe Gilbert heeft vandaag laten zien wie de nummer één kanshebber in de Waalse klassiekers is de komende twee weken. De Belg van BMC schreef de Brabantse Pijl op zijn naam en gaf meerdere visitekaartjes af.

Het gloriemoment van Gesink

Robert Gesink (27) kondigde gisteren aan zijn wielrecarrière, hopelijk tijdelijk, af te moeten breken. De Achterhoeker kampt met hartproblemen en dat staat optimaal presteren in de weg. Gesink was op jonge leeftijd al een grote. Toch is zijn grootste gloriemoment nog maar een half jaartje geleden.

Drie redenen waarom FC Barcelona- Real Madrid geen topper zal zijn

De slotwedstrijd in de Copa del Rey staat vanavond op het programma. FC Barcelona en Real Madrid kruisen opnieuw de degens ditmaal in het Mestalla stadion in Valencia. Het is een finale die alleen maar kan tegenvallen. Hier zijn drie redenen waarom.

Coupe de France, het Franse feestje binnen de koers

Brian Coquard (21) won vandaag Paris-Camembert. En daar zijn ze blij mee in Frankrijk. Het mag natuurlijk niet gebeuren dat buitenlanders hun wedstrijden inpikken. Vergeet de World Tour, dit is de Coupe de France.

Voetbal in India: NASL debacle2.0

Als je maar lang genoeg wacht herhaalt de geschiedenis zich vanzelf. Zo ook in het voetbal. Ooit, net na het uitvinden van de kleurentelevisie, moest Amerika de nieuwe voetbalsupermacht worden. Het liep anders. En nu, precies dertig jaar later, gaat India het proberen. Op dezelfde manier.

De Indian Soccer League (ISL), klinkt als een soort vermaaksvorm voor de rijke Indiërs. cricketmiljonairs, Bollywoodsterren en industriëlen hebben belangen in de acht clubs die gaan deelnemen. Ook Europese ploegen als Atletico Madrid en Inter Milan zien geld in het plan. In twee maanden moet een competitie vol supervoetballers tussen acht steden worden afgewerkt.

De bedoeling is dat de Indiase voetballers in de selecties bij de hand worden genomen door Europese en Zuid-Amerikaanse sterren. Het idee is afgeleid van de, wel succesvolle, cricket en hockey leagues die in het Aziatische land zijn opgezet in de afgelopen jaren.

Het is alleen jammer dat de namen van superstars die rondzingen inmiddels allemaal in de veteranencompetitie actief zijn: Michael Owen, Hernan Crespo, Robert Pires, tien jaar geleden had je er een prima selectie die om de Champions League kon strijden mee kunnen vormen. Nu is het de vraag of de heren nog meer dan één tempo hebben.

Pele en Cruyff

Het hele verhaal doet sterk denken aan de eerste poging om voetbal naar de Verenigde Staten te halen. De NASL was in de jaren '60, '70 en '80 een competitie vol met internationale sterren, gelukkig wel nog in hun actieve topsportleven, als George Best, Pele, Franz Beckenbauer en Johan Curyff.

Hoewel de NASL het zestien jaar volhield was de competitie vanaf het begin ten dode opgeschreven. Het idee was namelijk maar half uitgewerkt: koop grote sterren om de competitie een kickstart te geven en dan... Ja, en dan?

Ook in India lijkt dit een probleem. Een korte competitie van twee maanden met een aantal supersterren uit het verleden zal de, in verhouding, weinige voetbalfans in India niet doen warmlopen aldus dagblad Times of India. De fans hebben immers toegang tot beelden van de Champions League, Copa Liberatodores en het wk. Zij laten zich niet voor de gek houden. Het model werkte in het cricket om dat India zelf de sterren herbergt, tegen die hooggespannen verwachtingen kunnen de voetballers van het land nooit op. Dat de League het jeugdvoetbal in India naar een hoger plan gaat tillen is daarom een utopie. Het grote India blijft voorlopig een voetbaldwerg.

Foto: NASL

NBA: De vijf die we gaan missen in de Play offs

Afgelopen nacht plaatste Memphis Grizzlies zich als laatste ploeg voor de NBA play offs. Nu de zestien deelnemers bekend zijn weten we ook wie we zeker niet gaan zien in de kampioensronde. In dit artikel die vijf spelers die we het meest gaan missen.

Steve Nash, Los Angeles Lakers

Steve Nash is de koning van de assist. Vorige week nog bereikte hij de top drie van meeste aangegeven ballen in de NBA aller tijden. Nash (40) is de oudste speler in de competitie en heeft eigenlijk alles al een keer gezien. Behalve een kampioenschap. Dat was nu net de reden om naar Los Angeles te komen. Nash kon niet weten dat Lakers het slechtste seizoen in vijftig jaar tegemoet ging. Waar voor anderen geldt: volgend jaar beter, is dat voor Nash nog maar de vraag.

Anthony Davis, New Orleans Pelicans

In 2012 was Davis de jongeling die nog op school zat en met de grote jongens mee mocht naar de Olympische spelen in Londen. Inmiddels is Davis zelf een grote jongen. Davis bleek alleen nog niet groot genoeg om een matige selectie in zijn eentje een niveau hoger te tillen. Hij is pas 21 en heeft dus nog tijd genoeg om zich tussen de groten der aarde te spelen. Volgend seizoen moet hij wel van het stempel talent af en het label ster opgespeld krijgen.

Kyrie Irving, Cleveland Cavaliers

Irving is net als Davies een jongeling die hoognodig de play offs in moet. De top draftpick van 2011 wacht nog altijd op zijn eerste kans om zich echt te meten met de winnaars. Kyrie kan na drie profseizoenen namelijk al op een aardig vitrine vol individuele prijzen bogen: tweevoudig all-star, waarvan één keer MVP -in 2014, MVP in de Rising star challenge van 2012 en driepunt shootout kampioen in 2013. Cleveland Cavaliers en Kyrie zelf verdienen het om de kampioensronde te mogen spelen, dat moet dan maar gebeuren in 2015.

Kobe Bryant, Los Angeles Lakers

Het is als een wk voetbal zonder Lionel Messi, of een Tour de France zonder Christopher Froome. De NBA play offs moeten het dit jaar doen zonder Kobe Bryant. De erelijst van Bryant na achttien profjaren spreekt voor zich: Vijfvoudig NBA-kampioen, Tweevoudig MVP van de NBA-Finals, seizoens MVP in 2008, zestienvoudig all-star, viervoudig all-star MVP, topscorer allertijden bij Los Angeles Lakers, tweevoudig topscorer van de NBA en slamdunkkampioen in 1997.

Kevin Love, Minnesota Timberwolves

Als je na een seizoen vol ellende zo sterk terug kunt komen verdien je eigenlijk een toegift. Voor Kevin Love zit dat er helaas niet in. In 2013 speelde hij slechts een handjevol wedstrijden door blessures, in 2014 scoorde hij zijn eerste -en tweede- triple double in zijn carrière en brak hij het clubrecord gescoorde driepunters in één seizoen bij Timberwolves.

Uitkijkmoment: 'The fittest man ever' keert terug

Michael Phelps keert terug in het topsportbad. De Amerikaan duikt eind april in Arizona weer in het water. De zwemwereld is gewaarschuwd, Neptunus komt zijn plek claimen.

Phelps (28) is de man die door href="http://www.menshealth.com/fitness/fittest-men-of-all-time-phelps" title="Men's Health"> tot meest fitte man op aarde aller tijden is gekroond. De Amerikaan, die meer goud bezit dan Fort Knox, is bij leven al een god. Phelps heerst over de zeeën vanaf berg Olympus, het huis van de goden. Hij was al klaar met werken op een leeftijd waarop het gemiddelde mens pas begint. Het werd tijd om afstand te doen van de troon. Maar nu heeft hij honger, honger naar nieuwe medailles en nieuwe records.

Phelps is geen mens, Phelps is een machine. Phelps' prestaties grenzen aan het onmogelijke. En hij is nog altijd een slechts twintiger. Hij bezat al tweeëntwintig gouden medailles toen hij stopte met zwemmen op topniveau in 2012, het jaar voordat hij zijn menselijke top zou bereiken -tussen de zevenentwintigste en negenentwintigste levensjaren bij de man.

Het gevaar bestaat dat al het bovenstaande binnenkort vergeten is. 24 april wordt een belangrijke dag in de sportgeschiedenis. De snelste zwemmer uit de geschiedenis van de mensheid kan zijn eigen legende kapot maken. Zoals voor hem vele topsporters deden -Michael Schumacher en Lance Armstrong als recente voorbeelden- en in de toekomst nog velen zullen doen. Als hij in de Arena Grand Prix in Mesa Arizona zijn opwachting maakt zal hij gegarandeerd tegenvallen. De vraag is of het het begin van de wederopstanding of het einde van de mythe is.

Brabantse Pijl: Vlaams naar Waals

Met Parijs-Roubaix ligt het Flandrien-gedeelte van het wielerseizoen voorlopig achter het wielerpeloton. Woensdag staat de eerste Waalse klassieker van dit seizoen op het wielerprogramma. De Brabantse Pijl, of beter La Fleche Brabanconne, is een goede graadmeter voor wat ons de komende weken te wachten staat.

In Vlaams en Waals-Brabant wordt de overstap gemaakt van de Vlaamse naar de Waalse koersen. De kasseien worden onderweg ingeruild voor de venijnige klimmetjes. De erelijst van de Brabantse Pijl liegt er niet om. Vorig jaar won Peter Sagan door in de sprint Philippe Gilbert te kloppen en in de jaren voorafgaand stonden namen als Gilbert, Johan Museeuw, Michael Boogerd en Oscar Freire op het hoogste schavot. Toch kwam het in de afgelopen tien seizoenen maar een keer voor dat de winnaar in Brabant ook de koninginnenrit onder de Waalse klassiekers, Luik-Bastenaken-Luik, anderhalve week later won. Phillipe Gilbert won in 2011 beide wedstrijden en schreef in de acht tussenliggende dagen ook Amstel Gold Race en de Waalse Pijl op zijn naam.

Ploegen

Omdat de Brabantse Pijl niet tot het World Tour programma behoort starten een aantal Continental teams wel en een aantal Protour ploegen niet. Zo zijn MTN-Qubeka, Topsport Vlaanderen, Team Columbia en Androni Giocattoli wel van de partij, waar Belkin Pro Cycling de wedstrijd juist laat voor wat het is. Terwijl Belkins voorloper Rabobank in de afgelopen vijftien jaar maar liefst vijfmaal de winnaar leverde. Al ging het dan wel altijd om Michael Boogerd of Oscar Freire.

Nederlanders

De Nederlanders zijn hot momenteel. Het aantal zeges is tot nu toe niet van de lucht. Verschillende ploegen kiezen dan ook voor een Nederlandse kopman dit jaar. Garmin-Sharp bijvoorbeeld treedt met Tom-Jelte Slagter aan als teamleider, Androni Giocattoli kiest voor Nederlands kampioen Johnny Hoogerland als belangrijkste man en UnitedHealthcare heeft Martijn Maaskant aangewezen als beschermde renner. Of zij ook echt een rol kunnen spelen is echter de vraag. Met name Maaskant heeft geen sterke periode achter de rug.

Kanshebbers

Als de Nederlanders het niet gaan doen, wie kunnen dan wel om de prijzen rijden? Thomas Voeckler (Europcar) won in 2012 de Brabantse Pijl. Hij start met nummer 1 omdat de winnaar van afgelopen jaar, Peter Sagan, niet aanwezig is. Een jaar eerder won Phillipe Gilbert (BMC) ook hij is opnieuw van de partij. Simon Gerrans (Orica-GreenEdge) en Jürgen Van den Broeck (Lotto-Belisol) zijn de andere directe kanshebbers. Outsiders voor de winst zijn Wout Poels (Omega Pharma-QuickStep), Pieter Weening (Orica-GreenEdge), Davide Rebellin (CCC), Jerome Pineau (IAM) en Sergey Klimov (RusVelo).

Vier feiten die de eenzijdigheid van de ATP-tour aantonen

Het mondiale toptennis wordt sedert tien jaar, een uitschieter daar gelaten, gedomineerd door de grote vier. Rafael Nadal, Novak Djokovic, Roger Federer en Andy Murray maken de dienst uit. De overmacht van het viertal is echter nog groter dan tot menig sportliefhebber doordringt. Ook buiten de grand slam toernooien domineert de top 4 de ATP-tour.

In dit artikel vier feiten die de suprematie van de grote vier aantoont voorafgaand aan het toernooi van Monte Carlo. Het graveltoernooi in Monaco is een zogenaamd ATP1000 toernooi, de reeks van grote toernooien net onder de vier grand slams.

Winst in ATP1000

Van de afgelopen 36 ATP1000 tournaments werden er 34 door Federer, Nadal, Djokovic en Murray op het palmares bijgeschreven. Opvallend is dat de twee keer dat dat niet het geval was, beide hetzelfde toernooi betrof. Het BNP Parisbas Masters in Parijs werd in 2010 door de Zweed Robin Söderling en in 2012 door de Spaanjaard David Ferrer (eigenlijk nummer vijf van de grote vier) gewonnen.

Zegereeks

Novak Djokovic is aan een opvallende zegereeks bezig. De laatste vier ATP1000 toernooien werden door hem gewonnen. Aan het einde van 2013 schreef hij Shanghai en Parijs op zijn naam. 2014 begon hij met de Amerikaanse dubbelslag: Indian Wells en Miami. De Big Four lijkt daarom in de Big One te veranderen.

Zegereeks part 2

Voordat Rafael Nadal vorig jaar werd onttroond door Novak Djokovic won hij het toernooi van Monte Carlo achtmaal op rij. In Monaco verdedigt de inwoner van Mallorca een fabelachtig winstsaldo van 48-2. Één van die twee verliespartijen was dus de finale van 2013 tegen Djokovic. Ook in Barcelona en Parijs overlegt de gravelkoning vergelijkbare cijfers.

Match-ups

Sinds de Super 9 in 2009 werd omgevormd tot de ATP1000 stonden de grote vier 23 keer tegenover elkaar in de finale. Dat is dus precies de helft van de 47 toernooien die gespeeld zijn sindsdien. De enige die enigszins in de buurt komt is David Ferrer. Hij was vijf maal finalist, waarvan hij dus eenmaal won.

Drie NBA-ploegen die hun faam niet waarmaken

De Amerikaanse basketbalcompetitie NBA staat aan de vooravond van een historisch slot. Nooit eerder kwam het voor dat de grote drie niet deelnamen aan de kampioensronde.

New York Knicks, Boston Celtics en Los Angeles Lakers kenden om uiteenlopende redenen dramatische seizoenen. Het drietal kon in de 240 wedstrijden die het gezamenlijk speelden tot nu toe net iets meer dan 80 ontmoetingen winnend afsluiten. Een historisch dieptepunt.

New York Knicks

Knicks is dit jaar ten onder gegaan aan al het 'gedoe' rondom de club. Dopingperikelen, een ongewilde coach, blessures, het was een hele waslijst aan kwesties die de New Yorkers de das om deed. Vorig seizoen wonnen de Knicks nog 54 partijen in het reguliere seizoen, nu 34. Zelfs wondercoach Phil Jackson kon daar niet zo veel aan veranderen.

Los Angeles Lakers

Los Angeles Lakers missen zelden een playoff. De Californiërs zijn voor de zesde keer in zesenzestig (66) jaar niet van de partij. De afgelopen vijftig jaar werd er niet zo slecht gepresteerd als dit seizoen. Het is schrijnend dat Lakers zo afhankelijk is van zijn sterspeler, Kobe Bryant. Bryant liep kort na elkaar twee zware blessures op en miste eigenlijk het gehele seizoen. Lakers kom beschikken over de beste aangever ter wereld, Steve Nash, maar had niemand om de assists af te maken.

Boston Celtics

Celtics heeft zeventien titels in de historie veroverd. De meest recente, in 2008, kwam tot stand door slim transferbeleid -Kevin Garnett binnenhalen- Het geraamte van die ploeg -Garnett dus, en Paul Pierce- verdween deze zomer richting Brooklyn. Opbouwen vergt nu eenmaal tijd.

Jordy Clasie nadert wk-vorm

Terwijl Feyenoord zijn toegangsbewijs tot de voorronde van de Champions League veiligstelde, stelde Jordy Clasie zijn plek in de wk-selectie veilig. Onder aanvoering van Clasie won Feyenoord met 0-2 van PSV.

Jordy Clasie is inmiddels al enige tijd aanvoerder van Feyenoord. Dat is opvallend te noemen omdat generatiegenoten als Stefan de Vrij (die de band kwijtraakte), Bruno Martins Indi, Luc Castaignos en zelfs Jerson Cabral een veel grotere toekomst werd toegedicht. Lange tijd leken verdedigers De Vrij en Martins Indi ook daadwerkelijk de twee echte succesnummers van hun generatie te worden. Inmiddels heeft de middenvelder met de scherpe tackle en het scherpe overzicht een inhaalslag gemaakt. Met Clasie als aanvoerder werd in Eindhoven niets weggegeven.

Teleurstelling verwerken

Als Clasie daadwerkelijk mee mag naar Brazilië zal de Haarlemmer eerop gebrand zijn een goede indruk achter te laten. Clasie heeft nog iets goed te maken op grote toernooien. De middenvelder raakte vorig jaar in de aanloop naar het EK onder 21 in Israel zijn basisplek kwijt aan Marco van Ginkel. Terwijl Clasie zich toch ook al een aantal malen bij het grote oranje had mogen melden. Bondscoach Louis van Gaal wilde zijn jonge internationals graag aan het werk zien en de middenvelder dacht één van hen te zijn .

De teleurstelling reikte echter verder. Nadat Clasie terugkeerde van het, achteraf tegenvallende, EK kwam de geruchtenmachine op gang. Clubs uit Italië en Engeland toonden belangstelling. Uiteindelijk zag hij in de zomerperiode een transfer naar Fiorentina niet doorgaan. Tot groot ongenoegen van Feyenoords nummer zes. Zijn rouwperiode duurde tot enkele weken in het nieuwe seizoen.

Clasie heeft na de winterstop zijn draai teruggevonden. De aanvoerder van Feyenoord heerst weer op het middenveld. Vandaag tegen PSV was hij nauwelijks op fouten te betrappen. Het middenveld van Feyenoord domineerde. Onder het toeziend oog van bondscoach Louis van Gaal en zijn aanvoerders Robin van Persie en Kevin Strootman nog wel. Naast Clasie bestond die linie zoals gebruikelijk uit Lex Immers en Tonny Vilhena. Gelijk aan de middenveldtheorie die de bondscoach erop na houdt: een loper, een verdedigende stofzuiger en een valse spits. Een duidelijker visitekaartje kon Clasie niet afgeven.

Toeschouwer Strootman is niet beschikbaar tijdens het wereldkampioenschap. Zijn blessure zal hem zeker tot december aan de kant houden. Momenteel vecht een hele batterij aan middenvelders om de vrijgekomen plek. Dat Clasie precies in deze topwedstrijd op papier zijn beste vorm etaleerde komt als geroepen. Clasie won 'negen van de tien' persoonlijke duels tegen de Eindhovenaren en regisseerde het aanvalsspel net voor zijn eigen verdediging. Een oplettende Van Gaal heeft vandaag zijn nummer één kandidaat op de Strootmanpositie gezien. Wetende dat Clasie vanaf het allereerste moment, begin mei, in het trainingskamp van Oranje aanwezig zal zijn (Feyenoord is immers vroeg klaar met zijn seizoen), kan het product van Varkenoord wel eens de verrassing van het elftal worden.

Zonnige hel is geen gevaar voor klassementsmannen

Als het niet regent blijkt het een stuk moeilijker om Parijs-Roubaix naar je hand te zetten. De topfavorieten ondervonden aan den lijve dat stralend weer de competitie op de wegen van Noord-Frankrijk ten goede komt. De klassementsfavorieten voor de Tour de France zullen iets geruster zijn na vandaag.

Het Bayern München syndroom

Bayern München is op dit moment de beste club ter wereld. De oppermacht is zo groot dat het nu zelfs een eerlijk verloop van de Bundesliga dwarsboomt. Bayern is klaar en daarmee hadden eigenlijk alle clubs klaar moeten zijn.

WTCC seizoen 2014: veel veranderd

Zondag wordt in Marrakech, Marokko een begin gemaakt met het nieuwe seizoen in het World Touring Car Championship (WTCC). Deze klasse herbergt een verzameling van coureurs die eerst elders in de racesport furore hebben gemaakt. Dit jaar zijn er een aantal nieuwigheden in de klasse waar Tom Coronel in de voorhoede meedoet.

De belangrijkst zaak die de volger moet onthouden: Het WTCC wordt dit jaar in twee kampioenschappen beslecht. Het pak aan nieuwe regels rondom aerodynamica, banden en motoren kon niet door alle teams worden nageleefd. De bolides zijn daarom een complete make-over ondergaan. Breder, langer, scherper. De privé-teams kregen dispensatie, BMW en Seat weigerden nieuwe auto's te ontwerpen, voor hen werd de TC2 opgericht. De fabrieksteams vechten het voorhoedegevecht uit. De TC1 klasse herbergt aan het eind van het seizoen de wereldkampioen.

Citroën

De franse fabrikant Citroën is de nieuwe grootmacht in het WTCC. De fabrikant maakt zijn debuut in de touringcarklasse. Het team komt direct sterk voor de dag met regerend WTCC-kampioen Yvan Müller en negenvoudig WRC-wereldkampioen Sebastien Loeb en de Argentijn Jose Maria Lopez, die vorig jaar debuteerde in het WTCC. Het drietal heeft beperkte concurrentie van Ma Qing Hua, de Chinees zal een aantal races voor Citroën rijden.

Tom Coronel

Ook Tom Coronel is één van de zestien TC1-coureurs. Coronel rijdt dit jaar voor ROAR Motorsport. Chevrolet is de fabrikant die de bolides levert aan ROAR Motorsport. Naast Coronel komt ook de Brit Tom Chilton voor het Italiaanse team uit. Coronel heeft inmiddels bijna 25 jaar race ervaring. Dit jaar viert hij een jubileum in het WTCC want dit is zijn tiende seizoen.

Kalender

De Touringcar klasse kent stelt ieder jaar een spectaculaire kalender samen. Al is het alleen al vanwege de exotische bestemmingen als Marrakech (Marokko, de openingsrace), Macau (De tweede Chinese race op de kalender) en Sonoma Valley (Verenigde Staten). Ook klassieke circuits als de Hongaarse Hungaroring, de Oostenrijkse Salzburgring en het Belgische Spa-Francochamps worden aan gedaan. Tot slot is ook het WTCCC niet Hermann Tilke vrij, de Moscow Speedway in Rusland is ontworpen door de Duitser.

De ene marathon is de andere niet

Morgen, zondag 13 april, staat een feestje voor de marathonsfanaten op het programma. Dit jaar worden de lange afstandswedstrijden van Londen en Rotterdam namelijk tegelijkertijd gelopen. Rotterdam en Londen zijn even oud, beide worden gelopen sinds 1981. Twee gelijke wedstrijden maar met twee verschillende gezichten. Drie van die verschillen worden hier uitgelicht.

Opleiding

In het recente verleden is de Rotterdamse marathon steeds vaker een opleidingscentrum voor marathonlopers gebleken. Veel, vooral Keniaanse, debutanten in Rotterdam kwamen tot grote prestaties in andere marathons in de daaropvolgende jaren. Dit jaar komen een aantal lopers naar Rotterdam die zich wel kunnen meten met de top van hen zijn de Kenianen Bernard Kipyego, Eliud Kipchoge en Bernard Koech de meest in het oog springende. Kipchoge bleef in Berlijn in 2013 lang in het spoor van de wereldrecord race die Wilson Kipsang liep. In Londen maakt overigens baanfenomeen Mo Farrah zijn marathondebuut.

Records

Wereldrecords werden vooral in de beginjaren van de marathon van Rotterdam gelopen maar de laatste dateert alweer uit 1988 (Belayneh Densamo). De laatste keer dat in Londen de wereld snelste tijd werd gelopen dateert uit 2002 toen de Amerikaan Khalid Khannouchi 2.05.38 klokte.

Opvallend is dat momenteel Rotterdam een snellere parcourstijd heeft staan dan Londen 2.04.27 om 2.04.40. De 2.04.27 was destijds, in 2009, de op twee na beste tijd aller tijden. Slechts legende Haille Gebrselassi liep tweemaal een snellere tijd. Daarnaast was het opvallend dat niet één maar twee atleten de tijd liepen in Rotterdam. Duncan Kibet en James Kwambai bestreden elkaar in een felle eindsprint om de zege.

Karakter

De uitstraling van de London marathon is er één van een gezellig uitje met vrienden en familie. De 42.195 meter wordt niet zelden afgelegd in rare outfits of in groepsverband. De uitstraling in Rotterdam is een iets serieuzere. Net als de wedstrijdlopers komen ook de recreanten naar Rotterdam voor een hardloopprestatie. Het maakt Londen een leuker schouwspel voor de televisie maar Rotterdam een meer integere sportwedstrijd.

Rotterdam staat bovendien hoog aangeschreven onder de fanatieke lopers. De marathon van New York mag dan de ultieme droom zijn van iedere marathonloper. Boston mag dan buiten zijn schuld om een enorme vlucht omhoog hebben genomen door de bomaanslag van 2013. Rotterdam blijft hoog op het wensenlijstje staan, dat komt mede omdat de marathon maar liefst 900.000 tot een miljoen bezoekers trekt ieder jaar.

Rondje langs de velden 12-13 april

De Europese competities herbergen wekelijks topwedstrijden. Deze week zijn de Bundesliga, Premier League, Eredivisie en Primera Division aan de beurt.

Parijs-Roubaix 2014: de dark horses

De hel van het Noorden staat voor de deur. Dat Fabian Cancellara, Sep Vanmarcke en Tom Boonen kans maken weten we. Die voorspelling is voor overige media. Op Sportpreview een aantal dark horses voor de keienklassieker.

Sebastien Turgot

Turgot is al jaren de komende man op de kasseien. Hij reed aardige uitslagen in verschillende Vlaamse wedstrijden. In 2013 werd hij bijvoorbeeld achtste in de Ronde van Vlaanderen. Zijn allermooiste resultaat boekte hij echter een jaar eerder in Parijs-Roubaix, tweede. Dit jaar is hij overgestapt naar een World Tour ploeg (AG2R) en dat zou net het extra duwtje in de rug kunnen zijn. Parijs-Roubaix 2014 moet zijn grote dag worden.

Taylor Phinney

Phinney stond te boek als het grootste Amerikaanse talent sinds Lance Armstrong. Die belofte moet hij nog altijd inlossen. Phinney is echter nog altijd een jonge belofte, in zijn vierde profjaar is hij nog altijd leeftijdsgerechtigd om voor het jongerenklassement te strijden. Vorig jaar behaalde Phinney in Milaan-San Remo zijn eerste top 10 klassering, hij werd zevende. Dit is het laatste seizoen dat de Amerikaan 'mag'. Vanaf volgend jaar 'moet' hij. Als junior won hij Parijs-Roubaix tweemaal op rij.

Zdenek Stybar

De wereldkampioen veldrijden mag niet echt tot de onbekenden worden gerekend. Het was tot nu toe echter wel zo dat Stybar niet geheel serieus genomen werd als wegrenner. De tweede helft van het jaar 2013 maakte hij de definitieve stap. Twee etappes en het eindklassement van de Eneco Tour gevolgd door de zevende etappe in de Vuelta a Espana. Het wk veldrijden in Hoogerheide op zijn palmares bijschrijven was slechts een tussendoortje op weg naar de echte grote wegzeges in 2014. Vorig jaar werd Styby zesde in Parijs-Roubaix.

Ramon Sinkeldam

Sinkeldam won Parijs-Roubaix al eens. Alleen was dat bij de espoirs in 2011. Sinkeldam reed vorig seizoen ook al sterk in Parijs-Roubaix maar werd toen teruggeworpen door pech. Sinkeldam kan misschien profiteren van zijn ijzersterke kopman John Degenkolb. Nu alle aandacht in het peloton naar de Duitse krachtpatser uitgaat kan Sinkeldam in de luwte opereren en profiteren. Zoals ook zijn ploeggenoten, en voorgangers als winnaars van de jeugdeditie van De Hel, Koen de Kort en Tom Veelers dat kunnen.

De rookie van Van Gaal

De vraag wie de definitieve wk-selectie van Louis van Gaal gaan vormen zal de komende vier weken steeds vaker gesteld worden. Volgens fifa-reglementen moet de selectie er namelijk begin mei staan. Het meest interessante onderwerp om te speculeren is: wie wordt de rookie?

Eind februari liet de bondscoach doorschemeren dat de kans aanwezig is dat een rookie, een nieuweling zonder eerdere selectie, mee mag naar het wereldkampioenschap. Terence Kongolo (Feyenoord) was op dat moment de jongeling in vorm en werd daarom snel bestempeld als de rookie van Van Gaal. Er zijn echter nog meer, voor de hand liggende, opties

Hakim Ziyech

Het wegvallen van Kevin Strootman heeft de bondscoach voor een dilemma op het middenveld gesteld. Eigenlijk wil Van Gaal helemaal niet terugvallen op een middenlinie met Nigel de Jong, Sneijder en Van der Vaart. De balans is verdwenen nu Strootman niet kan spelen en een hele nieuwe middenlinie moet geformeerd worden. Hakim Ziyech (Heerenveen) zou daarin een grote rol kunnen spelen. Ziyech zou de aanvallende schakel kunnen zijn achter de twee controleurs die de taken van Strootman gaan waarnemen.

Leandro Bacuna

Leandro Bacuna is een beetje de vergeten topper van Nederland aan het worden. Bacuna is namelijk één van de weinige Nederlandse talenten die zonder al te veel problemen een stap naar een grotere competitie heeft weten te maken. Bacuna heeft zich in de basiself van Aston Villa gespeeld en ligt daarmee een stapje voor op bijvoorbeeld de jongelingen van Ajax, Feyenoord en PSV die tijdens de kwalificatie in de achterhoede stonden.

Ricardo Kishna

Ook in de voorhoede kan natuurlijk een nieuweling opduiken. Van Gaal experimenteerde veel op de vleugels met Luciano Narsingh, Jeremain Lens, Arjen Robben, Ruben Schaken, Quincy Promes, Jean-Paul Boëtius, Ola John en zelfs Eljero Elia. Twee van deze namen zijn zeker: reserve-aanvoerder Robben en Lens, daar moet nog minimaal één vleugelflitser bij. Kishna is een reële optie.

Verdere opties

Het kan ook zijn dat de rookie een totaal andere speler gaat zijn, spelers als Alexander Büttner en Virgil van Dijk lijken daarbij serieuze kandidaten. Het probleem is echter dat dit duo systematisch genegeerd is de afgelopen twee jaar door de keuzeheer. Tot slot zijn er nog de spelers die 'ervaring' meebrengen, volwassen spelers die eigenlijk geen Oranjemateriaal zijn maar door de speciale opdracht toch ineens een kans kunnen maken. Een voorbeeld hiervan is Lex Immers.

Red Bull Grand prix of the Americas

Komend weekend staat de tweede wedstrijd in het wereldkampioenschap motorsport 2014 op de kalender. In Austin, Texas zullen Moto3, Moto2 en MotoGP starten. Austin is pas voor de tweede keer het decor van een kampioenschapsrace, het circuit is hagelnieuw. Een vooruitblik.

Vorig seizoen heette deze race de Texas Motorcycle Grand Prix. Met Nicolas Terol, Alex Rins en Marc Marquez eindigde het toen in een Spaans feestje op racezondag en dit jaar zou dat best wel eens opnieuw het geval kunnen zijn. Marc Marquez opende het seizoen namelijk met een zege in de MotoGP en in de Moto3 is zijn broertje Alex de man om in het oog te houden.

Het Circuit

Het Circuit of the Americas is ontworpen door, hoe kan het ook anders, Hermann Tilke. De Duitser is blijkbaar de enige man op aarde die met een stuk papier en een tekentafel een spel van bochten en straight ends tot een circuit weet te vormen. Tilke wordt namelijk wereldwijd uitgenodigd om zijn magie te vertonen. Na onder andere Turkije, China en Rusland moest ook in de VS een Hermann worden gelegd. Naast Motorsport wordt onder meer de Formule 1, V8 Supercars en de lange afstandsrace 6 Hours of the Americas over dit asfalt gejaagd. Het is een typisch modern circuit met veel ruimte voor inhaalacties en die zullen dan ook veelvuldig te zien zijn.

Oud versus jong

Dankzij MotoGP.com is een onderbuikgevoel vanaf nu met statistieken te ondersteunen, het deelnemersveld van de MotoGP is oud. In de eerste race van dit seizoen in Qatar hadden de rijders die aan de start verschenen gezamenlijk 333 races gewonnen. Valentino Rossi scoorde er bovendien zijn 262 race in de punten. Zulke ervaringsrecords duiden op een hogere leeftijd. Daarbij aangetekend dat een jongeling als Marc Marquez (21) en een relatieve jongeling als Jorge Lorenzo (26) weldegelijk een substantieel deel van de overwinningen voor hun rekening namen.

Colin Edwards is de eerste coureur die iets aan die nakende ouderdom gaat doen. De Amerikaan kondigde donderdag zijn naderende pensioen aan, na dit seizoen is het genoeg geweest. Daarmee nam hij de spotlight weg van twee mannen die op dit moment de MotoGP beheersen. Wereldkampioen Marc Marquez en good old Valentino Rossi. Edwards speelt namelijk geen echte rol meer in het kampioenschap terwijl de jonge Spanjaard en de oude Italiaan dat wel trachten te doen. Marquez steekt echter vooralsnog ver boven het overige deelnemersveld uit. Zoals hij dat in 2013 ook al deed.

Marquez is niet fit, hij kampt met kleine pijntjes, maar is wel leider in het wk-klassement. Vorig jaar boekte de jongeling zijn eerste pole en eerste overwinning als MotoGP-coureur op dit circuit. Hierna stuurde hij op zijn gemak richting de wereldtitel. Rossi was de enige die in Qatartijdens de seizoensopening van 2014 enigszins in de nabijheid van Marquez bleef. De oude meester heeft zijn bluf nog niet verloren en zegt dit weekend voor de overwinning te gaan in Amerika. En waarom ook niet. In dit nog jonge seizoen ligt alles nog binnen de mogelijkheden. Te beginnen bij de Red Bull Grand Prix of the Americas.

Sporten die een Olympische overweging waard zijn

De wintersportbonden en de zomersportbonden bekvechten over wie het zorgenkindje van de Olympische evenementen moet verzorgen. De zomerbonden willen van de indoorsporten af en de wintersportbonden zien geen heil in een uitgebreider programma. Afschaffen lijkt de enige optie.

Als niemand de binnensporten wil hebben is het tijd om ze te heroverwegen in het Olympisch programma. Er zijn een aantal jonge, veelbelovende sporten die een Olympische nominatie waard zijn en de overbodige rondjes op de baan moeiteloos kunnen vervangen. Wij zetten ze op een rij.

Speed golf

Golf op de Olympische spelen is altijd een twijfelgeval geweest en is in Rio de Janeiro 2016 dan ook daadwerkelijk opgenomen. Jammer, want Speed golf was de oplossing. Speed golf is namelijk spectaculair. Het is golfen volgens de bestaande regels, maar dan in een zo hoog mogelijk tempo want naast het aantal slagen telt ook de tijd die men doet over een ronde mee. Wie 18 holes in 90 slagen en 52 minuten speelt krijgt dus een score van 142 op de scorekaart. Speed golf, of ook wel Extreme golf, viert in 2014 zijn vijfendertigste verjaardag sinds de ontdekking in Californë in 1979. De sport heeft dus inmiddels enige historie opgebouwd en heeft sinds 2012 ook een heus wereldkampioenschap.

Downhill mountainbike

Mountainbike wedstrijden in ATB vorm staan al sinds Atlanta 1996 op de Olympische kalender. Sinds 2008 staat ook BMX racen op het programma. Voeg die twee samen en je krijgt ongeveer downhill mountainbiking. Keihard racen over onverharde wegen en bospaden maar dan op fietsen voor volwassenen. Downhill mountainbiken biedt spektakel en dat is het belangrijkste uitgangspunt waar bij nieuwe sporten naar gekeken moet worden. De laatste jaren is namelijk gebleken dat bijvoorbeeld BMX'en op de zomerspelen en de ski cross tijdens de afgelopen winterspelen een toevoeging waren vanwege de korte maar intense competitie. Waar traditionele sporten vooral op uithoudingsvermogen leunden steunen moderne sporten vooral op behendigheid. Een Downhill mountainbike race past als het om dat aspect gaat prima in het programma.

Downhill schaatsen

Ook op de winterspelen van 2018 kan een kort race-evenement worden toegevoegd. Een combinatie van de skicross en het shorttrack is het downhill schaatsen. Zoals de naam al zegt is het schaatsen heuvel af. Deze discipline wordt ook wel de ice cross genoemd vanwege de overeenkomsten met de ski cross. Het traditionele lange baan schaatsen zit in zwaar weer door de Nederlandse overmacht en de ISU zou er goed aan doen een nieuw onderdeel op de ijsvloer aan te dragen. Ice cross of downhill schaatsen is dat onderdeel.

Atletico mag geen prijzen winnen dit jaar

Sommige wedstrijden hebben iets surrealistisch. Een ongrijpbare sfeer die in het stadion hangt en in de woonkamer voelbaar is. Atletico Madrid - FC Barcelona (1-0) was zo'n wedstrijd.

Wat een camera op de fiets in ieder geval niet toevoegt

Brian Cookson wil camera's op de fiets. De preses van de UCI wil dat zijn sport meegaat met de tijd. Cookson denkt dat wielerfietsen net zulk spectaculair beeldmateriaal leveren als Formule 1 bolides. Cookson wil munt slaan uit valpartijen om zo de sport te verkopen.

Dirk en Steve, exponenten van een generatie

De afgelopen nacht werden twee basketballegendes geboren. Steve Nash produceerde pass nummer 10.335 en kwam daarmee in de top drie van All-time assists list. Een paar honderd kilometer verderop produceerde Dirk Nowitzki punt nummer 26.711 waarmee hij de top 10 van All-time points bereikte. Hoe twee 'toppers voor de volgende eeuw' de verwachtingen waarmaakten.

Dirk

Zijn reputatie snelde hem vooruit. Hij versloeg NBA-sterren al in de jaren negentig in één op één wedstrijden toen hij nog een tiener was. Charles Barkley en Scottie Pippen, destijds toppers in Amerika, werden door hem dolgedraaid. Nowitzki (35) is het exponent van de internationalisering van de basketbalsport. Als Rik Smits in de jaren negentig de pionier was, dan is Nowitzki de eerste burgemeester. Zijn komst naar de NBA in 1998 was het begin van de opmars van buitenlandse spelers in de league. Manu Ginobili, Pau Gasol en zelfs Francesco Elson en Dan Gadzuric hebben het aan Dirk te danken dat scouts alleen al de moeite namen ook eens buiten de collegehallen naar talent te zoeken.

Nowitzki is één van de sterkste powerforwards die de wereld ooit heeft voortgebracht. Aan de hand van Dirks ene recordseizoen na het andere groeide niet alleen hij maar ook Dallas Mavericks uit tot een grootmacht in de NBA. Zonder twijfel is Nowitzki uitgegroeid tot de allerbeste basketbalspeler die Europa ooit heeft voortgebracht.

Steve Nash

Het puntentotaal van Dirk Nowitzki is voor een groot deel te danken aan één van de grootste aangevers, misschien met een klein beetje geduld wel de grootste, die hij ooit aan zijn zijde had. Steve Nash werd namelijk net als Nowitzki in 1998 door Dallas Mavericks binnenehaald. Nowitzki was een draftpick van Milwaukee Bucks, Nash een tweedejaars van Phoenix Suns. Nowitzki kwam, Nash ook en gezamenlijk veroverden zij hun plek in de sportgeschiedenis.

Het verschil tussen Nash en Nowitzki is heel groot en heel klein tegelijk. Het natuurtalent Nowitzki staat recht tegenover de harde arbeid van Nash. Beide reikten zover door alles opzij te zetten voor hun doel. De Duitser en de Canadees uit Zuid-Afrika, toppers in de volgende eeuw.

Het manco van leiders blootgelegd

De afgelopen avond is duidelijk geworden dat grote leiders slecht zijn voor een voetbalelftal. De halve finalisten in de Champions League zijn al bijna bekend stond er in de voorbeschouwing van sportpreview.nl. Niets bleek minder waar.

Aanvallen loont weer

Het nieuwe wielrennen is saai. Zoals sport in zijn algemeenheid voorspelbaar is geworden is wielrennen dat in meest extreme vorm. Men neme drie renners en geven hen vijf minuten voorsprong...

Voor de derde dag op rij werd vandaag aangetoond dat wielrennen in het informatietijdperk niet meer automatisch tot massasprints leidt. Tony Martin (Omega Pharma-Quickstep) won vandaag solo de tweede etappe in de Ronde van Baskenland en hield zelfs een half minuutje voorsprong over.

Gisteren toonde ook Alberto Contador dat de aanval loont. De Spanjaard trok ten strijde om zijn concurrenten voor het algemeen klassement in Baskenland al vroeg op een gevoelige achterstand te zetten en ook hij slaagde daarin. Zoals hij al vaker deed dit seizoen.

Het Vlaamse duo Greg van Avermaet en Stijn Vandenbergh koos de aanval in de Ronde van Vlaanderen. Normaal gesproken ook al geen koers die in een massasprint eindigt, maar ook niet de koers die de vluchters van het eerste uur ziet slagen. Het duo eindigde als tweede en vierde, maar bleef wel uit de greep van de groep terwijl de gedoodverfde favorieten bleven spartelen.

Voorbode

Het bleek slechts een voorbode van wat de liefhebbers te zien zouden krijgen dit jaar. Michael Rogers, het eeuwige talent, kon na tien jaar profrennerschap eindelijk twee grote etappezegs op zijn palmares bijschrijven. Zowel in de Giro als de Tour koos hij het juiste moment en had het peloton geen schijn van kans. Ook het wereldkampioenschap draaide niet uit op de sprint met een groep die het hele jaar werd gepredikt. Michal Kwiatkowski rook zijn kans en veroverde de bolletjestrui.

De laatste grote koers van het seizoen leverde het grootste huzarenstukje op. De kleine renner uit de kleine ploeg dient al sinds jaar en dag als decorstuk in de aanloop naar het echte werk. Een handvol van dit type renners kiest uit het vertrek de aanval om net voor aanvang van de finale elkaar de hand te schudden als dank voor de mooie dag en vervolgens plaats te maken voor de echt mastodonten.

Die kleine renner heette vandaag Jelle Wallays. De Belg besloot echt dat vandaag een mooie dag was om te breken met de traditie. Hij gaf nooit op en omdat in het groepje met favorieten voor de zege onenigheid ontstond bleek hij, met medevluchter Thomas Voeckler, ongrijpbaar. Topsport Vlaanderen boekte een zege in één van de meest klassieke koersen op aarde door meer dan tweehonderd aanvalskilometers af te ronden.

Het is te vroeg om het terugdringen van doping of het verkorten van de etappes als oorzaak aan te wijzen. Het is ook nog te vroeg om te zeggen dat de communicatie toch niet de schuldige was. Het is wel keurig op tijd om nu te zeggen: de aanval loont weer.