Drie out of the box spitsopties voor Feyenoord

Feyenoord heeft snel een spits nodig. Als het in Rotterdam aan iets ontbreekt is het wel stootkracht in de punt van de aanval. Sinds het vertrek van topschutter Graziano Pelle zongen al vele namen rond van Bas Dost tot Mounir El Hamdaoui en van Jelle Vossen tot Hector Villalba. Om uiteenlopende redenen lijkt geen van allen haalbaar. Daarom brengt Sportpreview drie spitsen die de Rotterdammers verder kunnen helpen.

Blessures en vormverlies, een zegen voor het mannentennis?

De beste gravelspeler aller tijden en de beste grastennisser van dit moment zijn twijfelgevallen voor de US Open. Andy Murray (vormverlies) en Rafael Nadal (polsblessure) zijn er allebei nog niet zeker van of ze over drie weken op de baan kunnen verschijnen in New York. De grote vier wordt daardoor gehalveerd tot een duo, goede zaak of juist niet?

Het mondiale mannentennis is te vergelijken met het Europese clubvoetbal. Je hebt vier 'groten', die spelen een Champions League en ze winnen altijd. De vier groten zijn in dit geval niet Engeland, Duitsland, Spanje en Italië maar Roger Federer, Rafael Nadal, Novak Djokovic en Andy Murray. En de Champions League is een verzameling Grand Slams en ATP1000 toernooien. Om de bewering kracht bij te zetten een aantal feiten op een rij. Het viertal sloeg tot de dag van vandaag een gezamenlijk totaal van $234.683.542 aan prijzengeld bij elkaar. Sinds Roger Federer in 2003 als eerste van het viertal een Grand Slam won, Wimbledon, wonnen de heren nog 39 keer de vier toptoernooien. In die periode werden 44 Grand Slam toernooien gespeeld. Ook de ATP1000 toernooien zijn vrijwel altijd een prooi voor de heren. Sinds 2005 werden 97 van die toernooien gespeeld. Daarvan gingen er 66 naar één van de vier. In 2011 zelfs alle negen in het kalenderjaar.

2014 is in meerdere opzichten het jaar van de ommekeer. Hoewel Rafael Nadal 'gewoon' voor de negende keer Roland Garros won en de finale van Wimbledon gewoon weer tussen Federer (voor de elfde keer) en Djokovic (zijn tweede winst) ging. Een nieuwe generatie rammelt aan de poorten van het Grand Slam kasteel. Zoals vaak in de sport gebeurt wordt de neergang voorafgegaan door een nederlaag tegen de oude uitdagers. In januari van 2014 verloor Rafael Nadal dan ook de finale van de Australian Open van Stanislas Wawrinka. Stan is van dezelfde tennisgeneratie als het viertal maar moest zich altijd schikken in een kwartfinale rol. Hij kon zijn overwinning in Australië dan ook geen vervolg geven.

Lees het hele artikel in MyJour hier.
Als je nu een account aanmaakt bij MyJour krijg je ook nog eens de eerste 25 My's gratis. Daarmee lees je tot wel twaalf verhalen van Sportpreview (of andere interessante artikelen van topdagbladen, blogs en tijdschriften natuurlijk).

Minimalisme in het wielrennen, kleinere selecties hebben de toekomst

Een traditiesport staat aan de vooravond van een tijdperk van vernieuwing. Initiator is de nieuwe UCI-preses. Brian Cookson is zijn naam. Afkomstig uit de nieuwe wereld van het wielrennen zit de Engelsman vol met ideeën om de sport schoner, sneller, spannender en vooral spectaculairder te maken. Door de selecties in te krimpen bijvoorbeeld.

Met nog drie kilometer te gaan snelde Gianni Meersman naar de voorin het peloton. Niet alleen om te positioneren voor de vijfde massasprint in de Ronde van Wallonië maar vooral om Zdenek Stybar te bedanken. Zonder hulp van het Tsjechisch krachtmens was Meersman na vier tweede plaatsen op rij toch zijn zekere eindzege vandaag kwijtgeraakt. Een spervuur aan demarrages in de laatste etappe, op het parcours van Luik-Bastenaken-Luik, werd onschadelijk gemaakt door Stybar. De Tsjech, zelf goed genoeg om kleine rondes te winnen, cijferde zich volledig weg voor zijn ploeggenoot en klassementsleider Meersman.

Zevenmansselectie

De Ronde van Wallonië werd met selecties van zeven renners verreden. Twee minder dan de afgelopen jaren gebruikelijk was in etappekoersen. Het doel van de kleinere selecties is het aantrekkelijker maken van de wedstrijd. Zowel de renners als de toeschouwers moeten kunnen profiteren van het 'open karakter' dat koersen met vijf-, zes- of zeventallen biedt. Dat de Ronde van Wallonië alle dagen in een massasprint eindigde betekent niet dat het experiment ook direct mislukt is. Meersman profiteerde in de vierde en vijfde etappe van een ploeggenoot die in de vorm van zijn leven verkeerde en daarom in zijn eentje het werk waar normaal acht knechten voor nodig zijn deed.

Lees het hele artikel in MyJour: hier
Als je nu een account aanmaakt bij MyJour krijg je ook nog eens 25 My's cadeau (de betaaleenheid van MyJour). Dat betekent dus dat je dit verhaal, en nog minimaal tien andere, van Sportpreview helemaal gratis kunt lezen.

Bundesliga 2014/'15: de vier toptalenten

Weinig zaken die voetbal kijken aangenamer maken dan de ongedwongenheid waarmee jonge talenten spelen. Talent spotten is dan ook een serieuze bezigheid geworden onder sportbloggers. Wij geven een aantal tips voor komend voetbalseizoen. Vandaag deel drie, de vier toekomstige toppers van Duitsland in woord en beeld.

Lazio-De Vrij: een gelukkig huwelijk?

SS Lazio en de Nederlandse pers: het is geen gelukkige combinatie. Het gaat al verkeerd bij het steevast foutief opschrijven van de naam. Er bestaat op het hoogste niveau één Lazio (Società Sportiva Lazio) en één Roma (Associazione Sportiva Roma). Daarnaast wemelt het rondom de biancocelesti van de vooroordelen en misverstanden. Zo zou de aanhang slechts bestaan uit neo-fascisten en de club meer provinciaals zijn dan de gehate stadgenoot.

door Wouter Pennings & Lionel Stute

Van die rivaliteit is trouwens geen woord gelogen: Er Derby, oftewel de burenruzie in het gedeelde Stadio Olimpico, is één van de meest opgefokte sportevenementen ter wereld. Niet zelden ontaarden deze ontmoetingen in één grote puinhoop rondom het stadion. Vergeleken met andere Italiaanse voetbalsteden, zoals Milaan, Turijn, Genua en Verona, is de haat tussen de hoofdstedelingen harder en intenser. Gemengd op de lange zijde zitten is in Rome bijvoorbeeld compleet ondenkbaar waar dat elders in Italië wel gebeurt.

Lazio is de oudste club van La Città Eterna, oftewel De Eeeuwige Stad. Roma is een samenvloeisel van diverse clubs, die in opdracht van toenmalig premier Benito Mussolini één grote Romeinse formatie moesten vormen. In de harde kernen van beide clubs zijn de fascistische sympathieën duidelijk zichtbaar. Toch is het niet één en al haat en nijd. Eén van de meest populaire spelers bij de Lazio-aanhang in het afgelopen decennium was Fabio Liverani. Niet alleen donker vanwege zijn Somalische moeder, maar bovenal zelfverklaard romanista. De witblauwen sloten de middenvelder echter in hun armen vanwege zijn onvoorwaardelijke vechtlust in hun shirt. Tegenwoordig zien we hetzelfde gebeuren met international Antonio Candreva. De kersverse WK-ganger komt ook openlijk voor zijn geelrode hart uit, maar is er niet minder geliefd om bij de supporters van zijn werkgever.

Lees het hele artikel in MyJour: hier
Als je nu een account aanmaakt krijg je ook nog eens 25 My's (het betaalmiddel van MyJour) gratis. Dan lees je dus dit verhaal, en zeker nog tien andere, van Sportpreview helemaal gratis.

Lionels Weekvisie: Tot hier en niet verder!

Beste Wouter,

Na gisteren het peloton negen keer de Champs Élysées te hebben zien opdraaien is er nog maar één conclusie mogelijk, de sportzomer is weer voorbij. Wat ons te wachten staat is vierendertig weken klagen over de het niveau van de eredivisie, de financiële ongelijkheid in de Champions League en de slechte gasten in de talkshows.

Om eerst nog even terug te komen op gisteren. Vincenzo Nibali heeft zihc definitief tussen de groten gevestigd. De zesde man in de geschiedenis die alle grote rondes eens weet te winnen. Mijn gedachten dwaalde af naar september 2013. De Vuelta a Espana om precies te zijn. 'De Haai' was daar niet opgewassen tegen de 39-jarige Chris Horner. Het geeft aan hoeveel invloed de vorm van de dag nog in de wielersport heeft. Of misschien wéér heeft nu we in het nieuwe tijdperk zonder synthetische hulpmiddelen zijn aangekomen.

Lees de hele column gratis in MyJour: hier.

De youngsters die Louis van Gaal laat opbloeien

Clarence Seedorf, Patrick Kluivert, Xavi Hernandez, Andres Iniesta, Thomas Müller, Holger Badstuber, de lijst debutanten onder Louis van Gaal is imposant. Nu LvG aan het technische hoofd staat de club die ooit in Engeland bekend stond om het opleiden van goede jongelingen is het wachten op de volgende reeks wereldtoppers die onder Van Gaal doorbreken. Dit zijn voorafgaand aan het seizoen 2014/´15 de drie meest waarschijnlijke.

Michael Keane, verdediger

Michael Keane is de helft van een tweeling. Zijn broer Will is spits en speelt ook in Manchester. Toch heeft Michael een klein streepje voor op zijn evenknie. Michael werd in 2012 al eens tot beste speler van het tweede elftal uitgeroepen. Sinds seizoen 2012/'13 is Keane aan een, voor Engelse talenten gebruikelijke, rondgang op huurbasis bij kleinere clubs bezig. Zo speelde hij 22 wedstrijden voor Leicester City, kwam hij uit voor Derby County en stond hij in de eerste helft van 2014 in de basis bij Blackburn Rovers. Het was ook bij Blackburn waar Keane in het afgelopen seizoen zijn naam vestigde, nog voor het einde van het seizoen keerde hij alweer terug op Old Trafford. Door het vertrek van een karrevracht aan verdedigers, basisspelers als Nemanja Vidic en Patrice Evra maar ook reserves als Alexander Büttner, liggen er juist in die linie kansen en Keane is de eerste in lijn om die kans te grijpen.

James Wilson, aanvaller

Real Madrid mag dan wel tachtig miljoen euro hebben betaald voor de 'echte' James, in Manchester hebben ze hun eigen James zelf opgeleid. James Wilson is pas achttien jaar maar heeft zijn stempel al op het elftal gedrukt. Hij heeft namelijk meer doelpunten dan optredens in het eerste elftal achter zijn naam. Bij zijn debuut, en tot nu toe zijn enige optreden, tegen Hull City aan het einde van het afgelopen seizoen scoorde Wilson direct twee goals. Als beloning kreeg hij een publiekswissel waarbij Robin van Persie voor hem in het veld kwam, je kunt een slechtere opening van je carrière meemaken. Wilsons wapenfeiten komen echter vooral uit de jeugdacademie. Zo scoorde hij er vijf in één wedstrijd tegen de leeftijdgenoten van Newcastle United en scoorde hij bij ieder debuut dat hij maakte als hij een leeftijdscategorie hoger kwam te spelen. Waar hij overigens altijd een jaar voor lag op zijn leeftijdsgenoten, hij speelde op zijn vijftiende in het onder 18 elftal en op zijn zeventiende in het onder 21 team. Zoals United achterin opnieuw moet opbouwen moet er ook naar de toekomst worden gekeken in de voorhoede. Robin van Persie is blessuregevoelig gebleken en Wayne Rooney heeft niet het eeuwige leven. Hoewel een nieuwe spits nog altijd op de verlanglijst van Van Gaal staat is Wilson bij uitstek een speler die kansen gaat krijgen.

Reece James, verdediger

Louis van Gaal ziet soms iets in spelers die door anderen al afgeschreven werden. Zo kwamen Thomasd Müller en Holger Badstuber bij Bayern München niet aan bod bij zijn voorgangers en leek Bayern II het eindstation. Van Gaal liet het duo echter vanaf de voorbereiding spelen en toen het seizoen ten einde kwam was het duo volwaardig international en basisspeler op het WK in Zuid-Afrika. Een dergelijke rol kan wel eens weggelegd zijn voor verdediger Reece James. De twintigjarige kwam in zijn debuutjaar 2013 tot één wedstrijd op het hoogste niveau, bij Carlisle United op huurbasis, en bleef het jaar erna zelfs helemaal buiten beeld. Bij de reserves van United groeide hij uit tot een betrouwbare verdediger, hij werd zelfs tweede bij de uitverkiezing tot beste speler van het tweede elftal. Onder Louis van Gaal speelde hij tot nu toe alles en scoorde hij zelfs twee keer tegen LA Galaxy.

Als voetbal een Hall of Fame had misten deze wereldsterren de boot

Dit weekend wordt de zogenaamde 'Class of 2014' geïntroduceerd in de Amerikaanse honkbal Hall of Fame in Cooperstown, New York. Zes spelers worden voortaan tot de groten van de sport gerekend. Een traditie. Waarom heeft het voetbal geen Hall of Fame? En als die wel bestond misten opvallende namen dan de boot?

Het selectieproces voor de Class of 2014 had enige voeten in aarde. Voormalige sterren als Mark McGwire, Sammy Sosa en Barry Bonds waren voor het eerst volgens de regels verkiesbaar. Het waren echter ook de mannen die aan het begin van de eenentwintigste eeuw lange straffen kregen opgelegd vanwege de Balco-affaire, de grootste dopingzaak die de MLB ooit kende. Veel ingewijden zagen daar een reden in de heren niet op het formulier te zetten. Probleem was echter dat de regels daarin niet voorzagen.

Het is interessant om de regels om in de MLB Hall of Fame te komen te bekijken en te spiegelen aan het Europese en Nederlandse voetbal. Regel 3A, wie komen voor verkiezing in aanmerking, moeten we wel direct negeren. Die regel zegt dat een speler maximaal twintig jaar geleden en minimaal vijf jaar geleden actief moet zijn geweest. Aangezien er geen UEFA OF KNVB Hall of Fame bestaat zou dat betekenen dat iedereen van Abe Lenstra via Johan Cruyff tot Marco van Basten buiten de boot zou vallen. Voor het gemak doen we alsof de Hall of Fame wel al die jaren heeft bestaan.

Lees het hele artikel in MyJour: hier

Wouters Weekendvisie: Moment v/d Waarheid voor Tom Dumoulin

Waarde Lionel,

Het evenement bij uitstek om een heel jaar naar uit te kijken, nog meer dan het WK Voetbal dat eigenlijk pas begint te leven na afloop van het reguliere seizoen, zit er helaas alweer bijna op. Zoals je maandag al aangaf: de Tour de France ligt in de plooi en die plooi is de afgelopen week alleen maar duidelijker gearceerd. Wat een ongekend machtsvertoon van Vincenzo Nibali. Zestien jaar na 'De Piraat' hebben de Italianen nu 'De Haai' die zich de belangrijkste trui in de wielersport heeft toegeëigend.

Er wachten nu nog twee opdrachten voor het peloton: de langverwachte tijdrit van 54 kilometer en de altijd weer opzwepende massasprint op de klinkertjes van de Champs Élysées. De gele trui is dan wel vergeven; de rest van de podiumplekken is bij lange na nog niet in vaste handen. Al ligt het voor de hand dat de 37-jarige Jean-Cristophe Peraud het tweede schavotje zal opeisen. Inderdaad ja, 37 jaar, maar qua grote rondes heeft 'ie niet meer ervaring dan de 25-jarige Tejay van Garderen. Peraud werd namelijk pas prof op z'n 31ste en reed in zijn eerste Tour direct naar een negende plaats, om daarna weer voor jaren in de anonimiteit te verdwijnen.

Verliezen van een stelletje Fransen, terwijl er met het uitvallen van Chris Froome en Alberto Contador een unieke kans op Tourwinst lag: Alejandro Valverde zal het zich met enige spijt realiseren. Ook al gaat hij alsnog zijn top drie-notering heroveren, voor de Spanjaard zal het hoe dan ook als een nederlaag voelen. Het kan weleens de laatste keer geweest zijn dat 'De Onverslagene' een hele ploeg tot zijn beschikking had in 'La Grande Boucle'.

Verder wordt het uitkijken naar Nederlands getint succes. Bauke Mollema en Laurens ten Dam reden allebei een solide ronde, naar mijn idee hebben ze eruit gehaald wat erin zit. Dat een chronorit moet uitmaken wie van de twee er in Parijs het hoogst geëindigd is, is echter niet meer dan een geinig wedstrijdje in een wedstrijd. Want aan al dat gedoe met plekjes opschuiven of achterhaald worden heeft Tom Dumoulin geen enkele boodschap. Neerlands hoop in bange dagen in het rijden tegen de klok heeft het hele jaar al laten zien tot de wereldtop gerekend te mogen worden in de eerlijkste discipline die het wielrennen rijk is. Je verwees al naar hem in jouw artikel met redenen om de Tour te blijven volgen, je doelde op dit moment. Bovendien lijkt het parcours een kolfje naar zijn hand: het is continu op en af met de lengte en drie weken strijd erbij opgeteld verliest de enige echte specialist, Tony Martin, een behoorlijk deel van zijn intrinsieke voorsprong.

Tussen de klassementsmannen staan een aantal outsiders, maar in hun nadeel spelen de grotere onderlinge tijdsmarges bij de start. Bovendien staan er achter Dumoulin en Martin geen mannen die nog een klassement te verdedigen hebben, laat staan dat zij ambities zullen hebben richting etappewinst. Het inhalen zal dus makkelijker zijn en het voordeel dat dat oplevert gaat verder dan je op ruitjespapier kunt uitrekenen. Omdat er maar veertien plekken tussen de twee topfavorieten zitten, zullen ze ook in min of meer dezelfde omstandigheden op het parcours zijn.

De vraag is dus simpelweg: gaat Nederland voor etappe numero 2 of voegen de oosterburen nog maar eens een zege toe aan het al indrukwekkende aantal, dat aanstaande zondag waarschijnlijk sowieso alweer wordt uitgebreid?

Ik kijk nu al uit naar je visie op de komende week, hou je taai dit weekend.

Groet,

Wouter

Hoe Lil' Wayne en Jay-Z nog rijker werden

Ooit probeerde Master P het, sinds vorig jaar doet Jay-Z het en nu gaat ook Lil' Wayne het doen. Artiesten die spelersmakelaar of manager worden is de nieuwe trend. Hoe sport en entertainment steeds dichter naar elkaar toe groeien. Het doel: met zijn allen nog rijker worden.

Er was een tijd, ruwweg twintig jaar geleden, dat rappers elkaar in woord en gebaar naar het leven stonden. Soms zelfs met dodelijk afloop. Notorious B.I.G. en Tupac knokten elkaar de tent uit, Jay-Z had het aan de stok met Nas. Ja Rule stond 50 cent naar het leven die het op zijn beurt weer druk had met het zwartmaken van The Game. Tegenwoordig vechten de heren het op een hele andere manier uit. Ze bestrijden elkaar op het sportveld. En daar zetten ze de meest gelauterde atleten van de wereld voor in.

Lees het hele artikel in MyJour: hier.

Serie A 2014/'15: De vier toptalenten

Weinig zaken die voetbal kijken aangenamer maken dan de ongedwongenheid waarmee jonge talenten spelen. Talent spotten is dan ook een serieuze bezigheid geworden onder sportbloggers. Wij geven een aantal tips voor komend voetbalseizoen. Vandaag deel twee, de vier toekomstige toppers van Italië in woord en beeld.

De mooiste transfers draaien niet om geld

FC Barcelona had bijna honderd miljoen euro over voor Luis Suarez en Real Madrid hengelde voor een vergelijkbaar bedrag WK-ster James Rodriguez binnen. Het waren de gebruikelijke taferelen van de zomerse transferperiode. Bij Sportpreview zijn we sinds enige tijd geïnteresseerd in een heel ander type transfers.

Het bericht dat vandaag de aandacht trok verscheen bijvoorbeeld net voor de bekendmaking van de Jamestransfer. Het was het bericht dat Sinan Bolat naar Galatasaray vertrekt. Kent u hem nog? Sinan Bolat, een Turkse Belg die in op 9 december 2009 in de 95e minuut als keeper van Standard Luik AZ Europa uit kegelde met een rake kopbal. Na die goal vernamen we weinig meer van hem. Heel slecht deed hij het echter niet, hij verruilde Standard voor FC Porto. En nu trekt hij dus richting Istanboel. Het is het type transfer in de marge in een periode waarin de marketingwaarde van voetballers perverse vormen heeft aangenomen. Het zijn ook de deals die de stortvloed aan voetbalnieuws weer leuk maken. En de transfers van het niveau Sinan Bolat zijn er in overvloed.

Lees het hele artikel in MyJour hier

Een voorbeschouwende blik op de Commonwealth Games

Vanaf morgen is Glasgow elf dagen lang het atletisch middelpunt van de wereld. In de Schotse hoofdstad wordt gestreden om de medailles van de Commonwealth Games, één van de grootste sportevenementen op aarde. Maar wat zijn dit eigenlijk voor spelen? En waar wordt de sportliefhebber op getrakteerd?

Dat de Commonwealth Games in Nederland -en de rest van Europa- nauwelijks populariteit geniet is niet vreemd. Nederland mag nooit meedoen. Dat klinkt meedogenloos maar dat is het niet, de Commonwealth Games zijn een voortvloeisel van wat ooit de Koninkrijksspelen van het Britse koninkrijk waren. Dat betekent dat slechts een handvol landen en gebieden uit Europa kunnen deelnemen en dat het overgrote deel van het deelnemersveld afkomstig is uit de voormalige overzeese koloniën van Engeland. Daardoor is het dus ook mogelijk dat de 53 landen die deel uitmaakten van de Commonwealth gezamenlijk 71 deelnemers leveren. Sommige, vooral Caribische, gebieden strijden op dit toernooi onder eigen vlag en niet onder de vlag van het land waartoe het behoort.

Lees het hele artikel in MyJour "Hier".

De zes grootste bergkoningen van de Tour de France

Aan de vooravond van het Pyreneeëndrieluik is één ding duidelijk, het ontbreekt de Tour de France dit jaar aan een echte specifieke klimmer. Leider Vincenzo Nibali heeft zijn voorsprong dan wel bijna in zijn geheel in het gebergte opgebouwd, toch oogt hij niet als het type klimgeit. Een blik op zes legendarische klimmers uit het verleden.

6.Marco Pantani

De laatste specifieke klimmer die de Tour de France won, Andy Schleck niet meegerekend, luisterde naar de naam Marco Pantani. In 1998 won binnen twee maanden tijd zowel de Giro d'Italia als de Tour de France in de bergen. Pantani was in het tijdrijderstijdperk de enige die podiumplekken in de grote rondes wist te verzamelen door in de bergen de aanval te kiezen. Zo won hij tweemaal op Alpe d'Huez, op Mont Ventoux en op Les Deux Alpes. Zijn beklimming van Alpe d-Huez in 1995 ging in de recordtijd van 37'38. In februari van dit jaar was het tien jaar geleden dat Pantani overleed het Belgische "Het Nieuwsblad" wijdde daar deze top vijf klimoverwinningen van 'Il Pirata' aan. Aan Pantani blijft altijd één nadeel kleven, hij kreeg in zijn tijd hulp van de 'raketbrandstof voor wielrenners' EPO.

5.Julio Jimenez

Jimenez was niet zomaar een klimmer. In de bergen was de Spanjaard keer op keer tot meer in staat dan ieder ander. Zo won hij in zes jaar tijd maar liefst twaalf bergetappes in de grote rondes, waaronder vijf in de Tour de France. Ook won hij driemaal de bolletjestrui. Sinds zijn triple van 1965, '66 en '67 deden slechts twee renners hem dit na. In 1964 won Jimenez de inmiddels klassieke Touretappe naar Andorra, in 1965 naar Aix-le-Bains en in 1966 die naar Briancon. In 1967 brachten zijn klimmerscapaciteiten naar de tweede plek van het eindklassement.

4. Octave Lapize

Octave Lapize werd vooral beroemd omdat hij de leiding van de Tour de France uitschold voor 'een stelletje huurmoordenaars' bij het zien van de hoge top van Tourmalet. De Tourmalet werd in de Tour van 1910 voor het eerst bedwongen. Het is des te opvallender dat de allereerste renner ooit bovenop Tourmalet luisterde naar de naam... Octave Lapize. In een etappe die naast Tourmalet nog zes andere cols herbergde kwam Lapize als eerste over de finish, daarmee de basis leggend voor zijn eerste en enige tourzege. Hoewel Lapize zijn verdere carrière vooral dankt aan zeges in het klassieke drieluik Parijs-Roubaix, Parijs-Tours en Parijs-Brussel blijft die ene bergzege de grootste overwinning in de wielerhistorie.

3. Richard Virenque

Afgaande op het aantal overwinningen in het bergklassement is er maar één conclusie mogelijk, Richard Virenque is de allerbeste klimmer die de Franse bergen bedwong in de 111-jarige geschiedenis van de Tour de France. Met zeven bolletjestruien en etappezeges op Mont Ventoux en Luz Ardiden maakt hij ook zeker aanspraak op die titel. Alleen kleeft aan Virenque hetzelfde nadeel als aan Marco Pantani, een groot deel van zijn carrière werd gevoed door EPO. Niet te min stond Virenque op vijf zeges in het bergklassement op het moment van zijn schorsing en trok hij de bolletjestrui nog tweemaal aan op het podium in Parijs na zijn comeback. Waarmee Virenque in ieder geval de beste klimmer in de moderne Tourgeschiedenis.

2. Federico Bahamontes

Bahamontes wordt door velen gezien als de rechtmatige eigenaar van het record van meeste zeges in het bergklassement. Hij won het klassement dan ook zes keer in zijn carrière. Bovendien won hij ook twee bergtruien in de Ronde van Spanje en één in de Ronde van Italië. Bahamontes won in 1959 de Tour de France door zijn concurrenten in een klimtijd rit over de knie te leggen. In 1963 droeg hij de trui van begin tot eind. Bahamontes had in zijn tijd onder andere af te rekenen met klimmers als Charly Gaul, Raymond Poulidor en Julio Jimenez. Bahamontes won zeven bergritten in tien jaar Tour de France. Tussen zijn eerste en zijn laatste zege in het bergklassement zat tien jaar tijd, wat aangeeft hoe lang Bahamontes regeerde bergop. Niemand kwam vaker als eerste boven op het dak van de Tour de France, Tourmalet, vier keer.

1. Lucien van Impe

Van Impe, net als Julio Jimenez, dankt zijn carrière aan Federico Bahamontes. Bahamontes zag in de jonge van Impe het potentieel om hem op te volgen. Dat deed Van Impe dan ook. Net als Bahamontes won hij zes keer het bergklassement. De tijdspanne tussen de eerste en de laatste zege van Van Impe is zelfs nog iets groter dan die van Bahamontes, zijn eerste bergtrui won hij in 1971, zijn laatste in 1983. Als klimmer besteeg Van Impe drie keer het podium in Parijs. Hij won de Tour éénmaal (1976), was een keer tweede en werd drie keer derde. De Tour van 1976, die Van Impe dus won, was het meest op klimmers geïnspireerde Tour de France dat La Grande Boucle ooit gekend heeft. In die Tour reed Van Impe in etappe 14 zo hard bergop dat hij 43 van 95 deelnemers buiten tijd liet binnenkomen, sommigen gaven 42 minuten toe. Van Impe's prestaties zijn des te imponerender als je erbij bedenkt dat hij het moest opnemen tegen Eddy Merckx, Bernard Hinault, Joop Zoetemelk en Raymond Poulidor.

Lionels Weekvisie: In de marge

Beste Wouter,

Het is een wat vreemde week na al het sportgeweld van de afgelopen weken. De komende dagen moeten we het doen met een in de plooi liggende Tour de France, voetbal tussen de kleintjes en een handvol B-sporten. Het contrast is groot met de sport van het allerhoogste niveau die de maanden juni en juli ons brachten.

Ik ga je daarom ook niet wijsmaken dat ik verstand heb van waterpolo, handboog schieten of schaken. Die diepteanalyses houd je van me tegoed. Ik wil het wel met je hebben over de voorrrondes Champions League en Europa League. Al van kleins af aan fascineren die ontmoetingen voorafgaand aan het hoofdtoernooi me mateloos. Ronde één en twee zijn wat mij betreft het mooist. Ik vraag me vaak af wat ik me moet voorstellen bij de selectie van FK Sutjeska uit Montenegro. Spelen er profs in het elftal van Törshaven van de Faeroer Eilanden?

Het verbaast me vaak ook als ik dan ineens een grote naam tussen die exoten zie staan. Sparta Praag of Partizan Belgrado bijvoorbeeld. Of wat te denken van Celtic en Steaua Boekarest, beide oud-winnaar van de voorloper van de Champions League, de Europa Cup 1. Dat is ook wat de vele romantici tegenstaat aan de huidige opzet van het toernooi. Zij vinden het ontzettend jammer om traditierijke clubs als Celtic in de Champions League maar ook clubs als Aberdeen, IFK Göteborg en Ferencvaros in de Europa League geen krediet van de UEFA krijgen. Hoewel het in mijn ogen niet vreemd is dat de sterkste clubs, ongeacht hoe zij die kracht hebben vergaard, worden bevoordeeld richting het hoofdtoernooi kan ik wel enig begrip voor die gedachte opbrengen.

Waar in het voetbal geld als de grote boosdoener wordt gezien, lijkt datzelfde geld nu de redding te worden voor het Nederlandse wielrennen. Dankzij het instappen van Lotto en Brand Loyalty blijft de huidige Belkinploeg de komende jaren bestaan. Gezien de recente successen is dat geen overbodige luxe voor het de wielersport. Wel vraag ik mij af wat dit voor gevolgen gaat hebben voor Orange Cycling, boze tongen beweren dat dit sponsorsconsortium het project van Breukink, Boogerd, Van Poppel en Zijlaard heeft ingewisseld voor een 'beter dealtje'.

De wielerwereld kan wel wat opschudding gebruiken. Vroeger hadden we nog wel eens een dopinggevalletje om ons boos over te maken maar dit jaar verloopt de Tour bijzonder glad. Hoewel het voordeel van wielerkoersen is dat ze ontzettend lang zijn en er daarom altijd nog iets mis kan gaan lijkt La Grande Boucle al sinds de tweede etappe in de plooi te liggen. Ik denk niet dat iemand Vincenzo 'de Haai' Nibali nog gaat bedreigen in de Pyreneeën. Helaas.

Ik hoop je voor het weekend weer te horen.

Groet, Lionel

Waarom Chicago Bulls in '14/'15 de basketbalwereld weer op de hoorns neemt

Bij sportliefhebbers van mijn generatie, grofweg tussen 27 en 37 jaar oud, heeft Chicago Bulls een speciaal plekje in het hart. Onze vormende jaren als sportliefhebber werden gedomineerd door de drie hoofdrolspelers bij die club: een vreemd type dat iedere dag een ander kapsel had, Scottie Pippen en Nummer 23, de eerste man die zijn eigen schoen had. Voor wie zich afvraagt of die goede oude tijd van onze vroege tienerjaren ooit nog eens terugkeert: Ja! Komend seizoen zelfs.

Iedereen die niet tussen de 27 en 37 jaar oud is krijgt bij dezen een spoedcursus Bullsdominantie. In de eerste helft van de jaren negentig speelde onder leiding van de grote Phil Jackson, tegenwoordig voorzitter van New York Knicks maar zowel als speler (2x) als als coach (11x) NBA-kampioen, één van de grootste sportploegen ooit in de wereld in Chicago. Die ploeg bestond uit Michael Jordan, die je de Maradona van het basketbal kunt noemen, Scottie Pippen, die dan op zijn minst de Claudio Caniggia was en Dennis Rodman, die zich nergens mee laat vergelijken, aangevuld met tien harde werkers. In de beleving van een twaalfjarige verloor deze ploeg nooit. Achteraf bleek dat zelfs in het beste jaar, 1995/'96, toch tienmaal werd verloren maar desondanks werd de ploeg zes keer wereldkampioen in acht jaar tijd. Sindsdien kon geen ploeg meer dergelijke cijfers overleggen.

Lees het hele artikel in MyJour hier.

La Liga 2014/'15: De vier toptalenten

Weinig zaken die voetbal kijken aangenamer maken dan de ongedwongenheid waarmee jonge talenten spelen. Talent spotten is dan ook een heuse bezigheid geworden onder sportbloggers. Wij geven een aantal tips voor komend voetbal seizoen. Vandaag de vier toekomstige toppers van Spanje in woord en beeld.

Aymeric Laporte, Athletic Bilbao

Als je na je eerste seizoen in de hoofdmacht van een Primera Division club direct hoog op het verlanglijstje van FC Barcelona komt te staan weet je dat je indruk hebt gemaakt. Slim als de leiding is bij Bilbao voerde het direct de contractueel vastgelegde afkoopsom van Laporte op van 36 miljoen euro naar 42 miljoen euro. Terwijl de Fransman nog altijd maar twintig jaar oud is. De centrale verdediger heeft inmiddels zo'n zestig wedstrijden op het hoogste niveau gespeeld, vorig seizoen stond hij in 37 van de 38 La Liga wedstrijden in de basis. Naar verwachting wordt hij één van de hoekstenen van de Franse nationale ploeg die over twee jaar in eigen land opzoek gaat naar de Europese titel.

Rafinha Alcantara, Barcelona

Je moet soms ook een beetje geluk hebben als voetballer. Net als in broer Thiago -tegenwoordig Bayern München- zag men het in Catalonië lang ook niet zitten in Rafinha. Hoewel hij al in 2011 bij de eerste selectie van de club werd gehaald moet hij nog altijd zijn debuut maken in een officiële wedstrijd. Gelukkig voor de verdediger is er één Spanjaard die onvoorwaardelijk in hem gelooft, zijn trainer bij Barcelona B Luis Enrique. Het was ook Enrique die Rafinha in het afgelopen seizoen naar Celta de Vigo haalde. En terwijl Rafinha na de succesvolle verhuurperiode terug naar Barcelona trok kwam zijn trainer mee. Vorig seizoen stond Rafinha 32 keer in de basis bij Celta de Vigo en haalde hij de selectie van beste La Liga-spelers van 2013/'14.

Joan Roman, Barcelona

Joan Roman is, net al bijvoorbeeld Denis Suarez, een talent dat door alle clubs in Europa begeerd wordt en daardoor eigenlijk altijd tussen wal en schip valt. Net als Denis Suarez trok hij op jonge leeftijd naar Engeland om in de jeugdopleiding van Manchester City te spelen en net als Denis keerde hij weer terug naar Spanje om bij Barcelona B te spelen. Afgelopen jaar was het de bedoeling dat Joan Roman vlieguren ging maken bij Villarreal. Het liep echter anders, in de zes maanden dat hij bij Villarreal speelde kwam hij slechts tot een handvol wedstrijden. Dat weerhoudt Luis Enrique er echter niet van om in de oefencampagne Roman kansen te geven die hij tot op heden lijkt te grijpen.

Paco Alcacer, Valencia

In de tweede helft van seizoen 2013/'14 dook in Valencia uit het niets Francisco 'Paco' Alcacer op. De jonge spits, die al in 2011 zijn debuut had gemaakt, had tot dan toe zowel bij Valencia als tijdens zijn verhuur aan Getafe geen potten kunnen breken. Voor de winterstop scoorde hij geen enkel competitie doelpunt en maakt hij er slechts drie in Europa. Na de winter ging de gaskraan volledig open en eindigde Alcacer als topscorer van de club in alle competities gezamenlijk. Komend seizoen moet zijn echte doorbraak volgen. Met het einde van de interlandcarrière van David Villa, het falen van Fernando Torres en Diego Costa en het om verschillende redenen niet voldoen van Roberto Soldado, Alvaro Negredo en Fernando Llorente zou Alcacer zijn kans wel eens kunnen grijpen richting Euro 2016.



Lees ook over de talenten van de Premier League, Serie A, Bundesliga, Ligue 1 en Eredivisie.

TDF: de 'wat doe jij hier' ploeg

Na precies twee weken op de fiets is het tijd om een serieuze tussenbalans op te maken. En dan vooral voor wie het tegen zit. Welke negen renners hebben totaal, maar dan ook compleet, de boot gemist tot op heden. We pikten er negen mislukte 'Tours' uit.

Elia Viviani, Cannondale

Vivianni komt uit het baanwielrennen. De Italiaan moet het dan ook van zijn sprint hebben. Zijn beste klassering tot op heden? Plek zeventien in de vierde etappe. Nu wil het geval dat Team Cannondale, zijn ploeg, een nog veel groter wapen in de sprint heeft, Peter Sagan. Cannondale communiceerde ook heel duidelijk dat Viviani Sagan moest afzetten. Het resultaat van die arbeid is eveneens nul zeges. De plek van Viviani in de Tour selectie betekende het gemis van bijvoorbeeld Moreno Moser, een renner die zowel de juiste ontsnapping weet te kiezen als het het juiste gevoel heeft om een overwinning binnen te halen.

Lees het hele artikel gratis in MyJour: hier.

Wouters Weekendvisie: Totale dominantie

Beste Lionel,

Een nogal ongewone week was dit, en dan helaas niet alleen op sportgebied. Uiteraard wil en kan ik niet zomaar blij over sport gaan zitten praten, direct na een gebeurtenis die zo'n tragische schaduw over alles werpt. Het is nogal wrang dat mede hierdoor ik niet snel zal vergeten dat dit ook de week was van de veelbesproken trainerswissel bij Juventus en daarnaast de start was van Louis van Gaal bij Manchester United.

Op dat eerste kom ik ergens in de komende dagen nog terug, maar ik kan al verklappen dat weer eens is bewezen dat niets is wat het lijkt in het Italiaanse 'calcio'. Antonio Conte, groot succestrainer, had een akkoord met rivaal en concurrent AC Milan, dat op het nippertje door Juve kon worden verhinded. Milan schakelde toen over naar haar eigen Conte; publiekslieveling Filippo Inzaghi, Voor hem was het trouwens ook al z'n eerste werkweek. En diens voorganger, Massimiliano Allegri, eindigt nu uiteindelijk op de positie van Conte, die inmiddels onhoudbaar was geworden. En dat allemaal binnen een tijdsbestek van 24 uur!

Om trouwens nog even te reageren op jouw vorige brief: op het WK hebben we duidelijk een sterk Europees front gezien. De beide finales lieten daar weinig twijfel over bestaan, maar wat is definitief? Laten we zeggen dat Brazilië redenen heeft om aan de slag te gaan en Argentinië bijna alle druk legde op een oververmoeide sterspeler.

Wat de Tour de France betreft: die is wel degelijk een stuk minder aantrekkelijk dan van tevoren gehoopt. Ik heb persoonlijk het afstappen van 'El Pistolero' even moeten verwerken, maar kan nu wel genieten van de suprematie die Vincenzo Nibali aan de dag legt. Hij zou er alleen beter aan doen niet té dominant te worden. Ik word er eerlijk gezegd een beetje moe van iedere keer het wielrennen maar te moeten blijven verdedigen. Gelukkig komt Nibali van Sicilië, waar men wel raad weet met dergelijke situaties. Non fare rumore, Vincenzo. Vermijd onnodig rumoer.

Als deze Tour niet al in een definitieve plooi ligt, dan is de Formule 1 het meest onvoorspelbare evenement van dit moment. Vol verwachting keek ik uit naar het nieuwe seizoen, waarin een keur aan nieuwe regels de saaie Red Bull-dominantie aan banden zou leggen. Daarin is men volkomen geslaagd, maar we zitten nu iedere twee weken te kijken naar een nieuwe stal die de rest tot figuranten degradeert. Wordt het Lewis Hamilton of Nico Rosberg? Welnu, we zullen maar zeggen dat dit een vooruitgang is van 100% aangaande de potentiële eindlaureaten ten opzichte van het tijdperk-Vettel. Het kan niet op bij onze Oosterburen. Maar nu Michael Schumacher is ontwaakt, droom ik stiekem van een Ferrari-overwinning op 'zijn' Hockenheim.

Fijn sportweekend!

Groeten,

Wouter

De drie mooiste pre fight persconferenties van 2014

Boksen doe je net zo goed buiten de ring als erbinnen. Iedereen weet dat een goede intimidatie van de opponent het halve werk is. Sommige boksers hebben de intimidatie dan ook tot kunst verheven. Anderen slaan de plank totaal mis. Drie voorbeelden uit het zeer recente verleden in woord en beeld.

3. Derek Chikora

Als het om ondoordachte impulsiviteit gaat is de Brit Derek Chikora de grote man. Zo probeerde hij al eens tijdens een persconferentie op de vuist te gaan met de beide gebroeders Klitsjko en kreeg hij het na een boksgala op een parkeerplaats aan de stok met David Haye. Beide keren werd hij vervolgens door de tegenstander in een man tegen man gevecht door de ring gejaagd. Je bent geneigd te denken dat de Engelsman zijn lesje wel heeft geleerd. Totdat je ziet wat hij afgelopen weekend 'achter de microfoon' presteerde tegenover zijn komende opponent Tyson Fury. Chikora in topvorm.

2. Floyd Mayweather

Floyd Mayweather is de grootste bokser van het moment. In zijn daden dan, hij verloor voor het laatst toen hij nog de amateurstatus had in 1996. De in de bokswereld gebruikelijke pound for pound vergelijking, waarbij boksers uit verschillende gewichtsklassen met elkaar worden vergeleken om de beste te bepalen, levert al jaren een eerste plaats voor Pretty Boy Floyd op. Dat komt dus waarschijnlijk ook omdat Mayweather in zijn inmiddels bijna twintig jaar omvattende carrière nog nooit een wedstrijd verloor. Onlangs bleek eens te meer dat Mayweather ook de kunst van het intimideren feilloos onder de knie heeft, gezien de reactie van tegenstander Marcos Maidana uit Argentinië.

1. Shannon Briggs

Shannon Briggs is het meest wonderlijke figuur in het zwaargewicht. Hij is de laatst overgeblevene van de generatie Tyson met naast Mike Tyson bijvoorbeeld ook Evander Holyfield en Lennox Lewis. Nadat dit drietal ex-wereldkampioenen de bokshandschoenen aan de wilgen hing mocht Briggs, die rond de eeuwwisseling al zijn titelgevechten tegen dit drietal verloren had, zichzelf heel even wereldkampioen noemen. Briggs had niet gerekend op twee Oekraïense broers die de bokswereld stormachtig zouden veroveren. De broers Klitsjko zijn van dezelfde generatie als de eerder genoemde Floyd Mayweather, mannen die nog amateurstatus hadden toen Mike Tyson de oor van Evander Holyfield afbeet. Briggs probeert nog altijd Heavyweigth Champion of the world te worden en gebruikt daar vreemd genoeg de persconferenties van andere boksers voor als platform.

2014/'15: Deze zes spelers moeten nu de velden veroveren

Goed beschouwd is het voetbalseizoen 2013/'14 zondag jongstleden tot een besluit gekomen met de finale van het wereldkampioenschap. De eerste wedstrijden van seizoen 2014/'15 zijn echter al gespeeld. Als aftrap van een reeks voorbeschouwingen benoemen we vandaag zes spelers voor wie presteren dit jaar een must is.

Luuk de Jong

In 2012 was hij onder Bert van Marwijk nog vast lid van de selectie van het Nederlands Elftal. Dat zijn eerste grote eindtoernooi, het Europees Kampioenschap, een sof werd kon De Jong nauwelijks verweten worden, hij speelde geen minuut. Onder Louis van Gaal kwam De Jong, die nog altijd maar 23 jaar is, helemaal niet meer aan spelen toe in de nationale hoofdmacht. Dat had alles te maken met de wending die zijn clubcarrière had genomen. Maakte hij in zijn laatste jaar bij FC Twente nog vijfentwintig competitiegoals, bij zijn nieuwe club Borussia Mönchengladbach maakte hij er in zijn eerste seizoen slechts acht. Vorig jaar, zijn tweede in Duitsland, kon hij niet meer rekenen op een basisplek. Ook zijn verhuurperiode bij Newcastle United liep op niet uit. Na twee hele magere jaren is het daarom hoognodig voor De Jong om zijn belofte in te lossen. Zijn terugkeer naar Nederland komt daarom niets te vroeg. Bij PSV moet Luukinho opnieuw bewijzen dat hij dè nummer 9 van Nederland gaat worden in de toekomst. Faalt hij in die missie, dan wacht hem de komende tien jaar een zwerftocht langs obscure oorden en clubs in het internationale voetballandschap.

Het hele artikel lees je hier.

The Open is de ideale plek voor de terugkeer van Tiger Woods

Hij is de man die eigenhandig zorgt dat de golfsport nog enige aandacht blijft krijgen. Hij is ook de man die vaker op de lijst met geblesseerden dan de lijst met spelers die cut hebben gehaald staat. Op de voor hem bijzonder grond van The Open keert Tiger Woods donderdag terug in de top van het mondiale golf.

We gaan terug naar het jaar 2006. Tiger Woods, dertig jaar oud op dat moment, domineert de golfsport al tien jaar. Hij heeft tien Majors op zijn naam staan en is de ongenaakbare nummer één van de wereldranglijst. Zijn verschijning op Royal Liverpool, waar The Open in 2006 plaatsvindt, is echter één opvallende. Woods is net twee maanden afwezig geweest uit de golfsport na het overlijden van vader Earl. Niemand houdt op 20 juli rekening met wat er in de komende vier dagen zal volgen.

Lees het hele artikel hier: MyJour.com/kiosk/sportpreview

Vertrek pure winnaar Conte grote klap voor Juve

Foto: flickr.com/kimmiji2012

Twee werkdagen. Zolang heeft het laatste contractjaar in dienst van Juventus geduurd voor trainer Antonio Conte. Beide partijen gingen dinsdagavond plotseling 'in goed overleg' uit elkaar. Voor de regerend landskampioen is het een aderlating van jewelste. Het verliest niet zomaar een succesvol trainer, maar de man die in alles de bianconeri belichaamde.

Als Andrea Pirlo jou in zijn biografie vergelijkt met Silvio Berlusconi weet je dat je geen gewone jongen bent. Maar stel nu dat hij Berlusconi vergelijkt met jóu. Dan ben je een speciale. "Berlusconi is de Antonio Conte onder de voorzitters." Hij schreef het echt, de bebaarde spelmaker. Pirlo, die na een cyclus van vrijwel oneindig succes bij Milan op een dood spoor was beland, had bij het contiaanse Juventus nieuw sportief geluk hervonden. Na een enthousiast gesprek met de jonge, nieuwe coach was de transfervrije overgang zo gepiept. Nu zijn we drie jaar later en heeft De Oude Dame drie landstitels op rij veroverd, waarvan vooral de laatste twee met ogenschijnlijk gemak.

Temperamentvol boegbeeld

Wie die spectaculaire zegetocht analyseert weet tal van aspecten te benoemen, maar de gemene deler is zonder enige twijfel Antonio Conte. Zuid-Italiaan, maar ondertussen vooral kind van Juventus. Als speler was 'ie aanvoerder en absolute aanjager, met vijf scudetti en ook één Champions League op de erelijst. Na als trainer zowel Bari als Siena naar de Serie A te hebben geloodst, begon hij aan het voorbestemde karwei. Het ultieme boegbeeld van de club was weer thuis. Daar waar winnen niet belangrijk is, maar het enige dat telt. En hij was altijd zichzelf. Niet vies van een gezonde dosis hypocrisie. In de Serie A, en al helemaal rondom Juve, ligt aan elke overwinning of nederlaag wel een arbitraire beslissing ten grondslag. Valt het in zijn voordeel uit, dan praat Conte "niet over de scheidsrechter, daar heb je toch geen invloed op." Maar o wee als hij benadeeld wordt. Dan moest de eigenzinnige oefenmeester al diverse malen zichzelf en de club in bescherming nemen met een mediastilte.

U kunt het zich ongetwijfeld nog voor de geest halen: Milan-Juventus, 25 februari 2012, in San Siro. De thuisploeg, met Zlatan Ibrahimovic en Thiago Silva in de gelederen, lag op titelkoers en stond met 1-0 voor, toen een glaszuiver doelpunt van Sulley Muntari over het hoofd werd gezien door de scheidsrechter en diens assistenten. Doelman Gianluigi Buffon keerde de bal toen deze al tientallen centimeters de doellijn gepasseerd was. Uiteindelijk werd het 1-1 en zag ook Juventus zich bestolen worden van een treffer dankzij een fraai staaltje marchanderen. Drie keer raden wie er na afloop in de broeierige chaos op het veld het hoogste woord had: Antonio Conte. De commentator van Milan-signatuur ging op televisie helemaal uit z'n dak bij het zien van zo'n groot gevalletje 'omgekeerde wereld'.

Maar dat is Conte ten voeten uit. Hij sprak tijdens een persconferentie, na weer eens beticht te zijn van een 'onsympathiek optreden', de treffende woorden "ik hoef niet aardig gevonden te worden, ik wil winnen." Het past in de visie van voorzitter Andrea Agnelli, die zich onlangs liet ontvallen: "Het bevalt me wel dat de antipathie richting ons weer toeneemt. Het betekent dat we weer aan het winnen zijn."

Nieuw elan

Dat winnen mag op het conto van Conte worden geschreven, en niet alleen na het toepassen van zomaar wat scorebordjournalistiek. Juve kwam van twee opeenvolgende zevende plaatsen, speelde niet eens Europees en nam afscheid van het Stadio Olimpico, dat in afwachting van het nieuwe stadion werd gedeeld met stadgenoot Torino. En toen viel er een aantal zaken samen. Het gloednieuwe Juventus Stadium, op de plek van het gesloopte Delle Alpi, werd meteen een bastion van onoverwinnelijkheid. De bravoure van de flamboyante Conte gaf het publiek vleugels. De juventini, de zwartwitte fans die in bijna iedere Italiaanse stad in de meerderheid zijn, kregen weer praatjes. Pirlo verdeelde ondertussen het spel als nooit tevoren, Buffon beleefde z'n derde jeugd en bij gebrek aan echte killers voorin scoorden de middenvelders er gewoon lustig op los.

Conte ving in de tussentijd alle klappen op. Hij incasseerde aan het einde van het succesvolle eerste seizoen een doffe dreun: een schorsing wegens betrokkenheid bij een omkoopschandaal bij Siena, ten tijde van zijn periode als trainer daar. In eerste instantie luidde de uitspraak: tien maanden niet plaatsnemen op de bank. In hoger beroep ging het uiteindelijk naar vier maanden en z'n assistent Angelo Alessio was twee maanden de klos. Het leidde tot een curieuze situatie: Conte was doordeweeks de absolute baas, maar mocht zich in het weekeinde officieel nergens mee bemoeien. Hij zag vanuit een skybox hoe in eerste instantie Massimo Carrera en vervolgens Alessio de ploeg naar de kop van de ranglijst loodsten, om daarna zelf het karwei weer af te maken.

Het afgelopen seizoen moest de kroon op het werk worden. Het Champions League-avontuur strandde echter in de groepsfase en een droomherkansing in de Europa League, met de finale in eigen stadion, werd in de halve finale door Benfica gedwarsboomd. Niettemin werd in eigen land een puntenrecord neergezet. De Serie A lag van begin tot eind aan een zwartwitte ketting, hoewel het Roma van Kevin Strootman nog lang gelijke tred hield. Uiteindelijk waren de 102 behaalde punten ook de Romeinen veel te machtig. Speculaties over een vertrek namen hand over hand toe, maar uiteindelijk leek Conte gewoon nog een seizoen te blijven.

Leek. Want de trainer die het begrip grinta nieuw leven in blies, vergelijkbaar met generatiegenoten als Diego Simeone en Frank de Boer, heeft zijn zelfgebouwde superjacht verlaten. Hoewel de club stevig geleid wordt door Agnelli samen met onder anderen ex-sterspelers Pavel Nedved en Giampiero Boniperti, is Juventus nu behoorlijk stuurloos. Cesare Prandelli, bovendien oud-speler van de club, was als vertrekkende bondscoach ideaal geweest, maar heeft zich net vastgelegd bij Galatasaray. Wat Conte zelf gaat doen is niet bekend. Hoewel wij van Sportpreview.nl wel een idee hebben: hij zal doorgaan met winnen.

Sportpreview vanaf morgen in MyJour

Het werk van Sportpreview is vanaf morgen in MyJour te vinden. Voortaan zullen alle nieuwe artikelen van de redacteuren van Sportpreview in MyJour gepubliceerd worden. Een deel van de nieuwe artikelen, en al het reeds gepubliceerde werk, blijft ook beschikbaar op www.sportpreview.nl.

Met een plek in de kiosk van MyJour hopen wij, het Sportpreviewteam, een professionaliseringsslag te maken. Om de kwaliteit van ons werk verder te verbeteren zullen wij nieuwe wegen moeten bewandelen om meer lezers te bereiken en inkomsten te genereren. Via deze weg willen wij niet alleen betere, journalistieke sportverhalen produceren maar bijvoorbeeld ook de kwaliteit van het beeldmateriaal verhogen.

Wat verschijnt in MyJour?
Alle nieuwe artikelen van Sportpreview.nl zullen in MyJour komen te staan. Dat betekent niet dat we nu voor elk verhaal geld van onze trouwe volgers willen zien. Slechts voor een klein deel van het toekomstige werk zal minimale vergoeding (vijf tot vijftien eurocent) worden gevraagd. Dit zijn de verhalen waar veel tijd en arbeid in gestoken is. Het 'luchtigere' werk, denk daarbij bijvoorbeeld aan de ranglijstjes, blijft gratis beschikbaar.

De gratis artikelen blijven gewoon in zijn geheel op www.sportpreview.nl verschijnen. Van de betaalde artikelen publiceren we voortaan alleen een preview.

Waarom MyJour?
De huidige ontwikkeling in de journalistieke wereld heeft ons recentelijk drie online kiosken opgeleverd. Elinea, Blendle en MyJour. Sportpreview kiest voor een samenwerking met MyJour omdat MyJour ons de meest gunstige voorwaarden bood om onafhankelijk schrijfwerk te kunnen blijven doen. MyJour geeft veel vrijheid en vraagt daar weinig voor terug.

Voor ons is de stap naar MyJour een spannend experiment. De huidige, roerige tijden in de journalistieke wereld en de mediabranche dwingen ons na te denken over onze plek en onze toekomst. Wij verwachten dat een deel van de route langs MyJour loopt.

Waarom de Tour de France nog interessant blijft

Eerst ging Mark Cavendish tegen het asfalt. Vervolgens verdween Christopher Froome uit koers. Toen viel Alberto Contador uit. En nu stapt ook Fabian Cancellara niet meer op. Dat betekent dat zowel het duel der sprinters, als het duel der klassementsrenners, als het duel der tijdrijders niet in deze Tour de France zal worden uitgevochten. Toch zijn er nog voldoende redenen om La Grande Boucle te blijven volgen. We geven er vier.

Waarom het Tourverloop de Vuelta a Espana ijzersterk maakt

Het zou heel goed kunnen dat de grote confrontatie die voor de Tour de France gehypet werd straks in de Vuelta a Espana uitgevochten wordt. Een man tegen man tegen man tegen man wielergevecht onder de volle zon. En dat is te danken aan het koersverloop van de Tour de France.

Ooit besloot een heldere geest dat drie grote rondes tussen mei en juli organiseren wat veel van het goede was. De oplossing was helder, de eerste zou de laatste zijn. Sinds 1995 wordt daarom de Ronde van Spanje in de laatste twee weken van augustus en de eerste week van september gereden. En die beslissing heeft ongemerkt van de Vuelta a Espana een ijzersterke ronde gemaakt, precies zoals de bedoeling was.

De Vuelta heeft al twintig jaar het meest gevarieerde deelnemersveld van alle grote wedstrijden. De typische ronderenner, denk aan Nairo Quintana, krijgt tegenwoordig twee kansen om zich volledig uit te leven in zijn specialiteit en vele van hen grijpen die maar al te graag aan. Alberto Contador bijvoorbeeld won beide rondes in 2008. Vorig jaar herhaalde de huidige klassementsleider van de Tour, Vincenzo Nibali, dat kunstje bijna. Hij won de Giro d'Italia en miste de Girozege op 37 seconden.

Eerherstel

Door de verhuizing naar augustus biedt de Vuelta een podium voor renners die hun Tourdroom totaal zagen mislukken. In 2013 eindigde Alejandro Valverde achter Chris Horner en Nibali op de derde plaats. Dat Valverde in de Ronde startte had veel te maken met zijn ´misser´ in de inmiddels beroemde waaieretappe in de Tour de France. Ook opvallend, Thibaut Pinot, de hoop van Frankrijk, zakte genadeloos door het ijs in de Tour van 2013 maar hervond zijn zelfvertrouwen in de Vuelta.

Doordat de grote mannen van het mondiale wielrennen nog voor de Ronde van Frankrijk goed en wel was aangevangen alweer op weg naar huis waren is de Vuelta a Espana ook dit jaar ineens een zeer interessante optie geworden. Christopher Froome, die zijn Vuelta-missie al tweemaal zag mislukken en Alberto Contador won de etappewedstrijd van zijn vaderland al twee keer. Voor beiden is de Ronde van Spanje het nieuwe mikpunt geworden.

Parcours Vuelta a Espana

Dat Nairo Quintana voor een dubbelslag, na zijn overwinning in de Giro d´Italia, gaat stond al vast. Ook een, hopelijk, herboren Robert Gesink zal aan de start verschijnen. Op voorhand een aardig duel om naar uit te kijken. Dat daar nu de namen van Froome en Contador aan toegevoegd kunnen worden maakt de Vuelta nu al de grootste wielerwedstrijd van 2014. Ook de namen van Domenico Pozzovivo en Rigoberto Uran zingen al rond, stuk voor stuk podiumklanten in grote rondes.

Niet alleen het deelnemersveld maakt de Vuelta nu al aantrekkelijker dan de Tour de France. Ook het parcours is er één die gemaakt is voor een echt man tegen man gevecht. De ronde begint en eindigt met een korte tijdrit Zoals de laatste jaren gebruikelijk opent de wedstrijd met een ploegentijdrit over 12.6 kilometer. Op dag drie volgt vervolgens al de eerste, van elf, finishes bergop. Om het geheel in stijl af te sluiten eindigt de Vuelta met een individuele tijdrit over tien kilometer in Santiago de Compostela. Die wetenschap maakt Froome versus Contador in gedachten al Fignon versus Lemond.

Lionels Weekvisie

Beste Wouter,

In antwoord op jouw brief van jongstleden vrijdag, kunnen we stellen dat Europa definitief Zuid-Amerika achter zich heeft gelaten? Heeft het Argentinië van Europa de echte Argentijnen definitief teruggewezen en is het Brazilië van Europa zelfs met een elftal vol eredivisiespelers gewoon een klasse beter dan de echte Goddelijke kanaries gebleken? Wat mij betreft een gerechtvaardigd einde van een vermakelijk toernooi.

Over naar de orde van de dag. Zoals vandaag eens te meer bleek is sport vooral mooi omdat het altijd onvoorspelbaar zal blijven. Nadat Christopher Froome al eerder in de ploegleiderswagen verdween, een klap die zo hard aankwam dat hij zijn helm op hield op de achterbank, zijn we nu ook Alberto El Pistolero Contador kwijt. Maandenlang keek de wielerwereld uit naar een confrontatie tussen de grote tenoren in topvorm. De eerste echte lastige finish bergop moet nog komen en twee van de vaandeldragers van deze wielergeneratie zijn al weer huiswaarts gekeerd.

Betekent dit dat de Tour nu 'onthoofd'is? Nee, verre van. Nibali zal nog voldoende te stellen hebben met Alejandro Valverde. Daarnaast wil ik op dark horse Rui Costa wijzen. Wij stonden nog ter hoogte van de finsihlijn in Firenze september jongstleden waar hij de wereldtitel veroverde. Nu is hij voor het eerst in zijn leven niet gebonden aan een kopman of aanvalslust, als hij Nibali en Valverde in het vizier kan houden op de moeilijkste beklimmingen zie ik hem in staat de Ronde naar zich toe te trekken in de tijdrit.

Nog even terugkomend op het WK, denk je dat dit het begin is van een nieuw Tijdperk Duitsland? Ik denk dat die periode in werkelijkheid al twaalf jaar bezig is. De Duitsers wonnen dan geen prijzen maar eindigden, buiten 2004, sinds het WK in Zuid-Korea en Japan steevast in de top vier. Het wordt interessant om te zien of de mannen van Löw met de nieuwe status om kunnen gaan. Ik refereer daarmee aan wat de Nederlandse selectie zowel in 1990 als in 2012 gebeurde. Nu Toni Kroos bijvoorbeeld naar Real Madrid vertrekt terwijl bijvoorbeeld Sami Khedira een kleine stap terug richting Arsenal doet kan dat de voorheen vaststaande verhoudingen aan het wankelen brengen.

Heb je overigens stil gestaan bij de volgende ridicule situatie. Gisteren sloten Duitsland en Argentinië dan eindelijk seizoen 2013/'14 af. Morgen en overmorgen spelen de kleine kampioenen alweer de tweede voorronde van de Champions League 2014/'15. Wist je dat er ook een handvol deelnemers aan aan het WK meedoen aan deze voorronde? Ik noem bijvoorbeeld de Engelse doelman Fraser Forster en de Nigeriaan Efe Ambrose bij Celtic FC.

Tot slot wil ik het met je hebben over een sport waar 'we' tegenwoordig heel groot in zijn zonder dat daar veel aandacht aan wordt besteed: honkbal. In Haarlem is de traditionele Haarlemse honkbalweek gaande. Één van de deelnemende teams is Collegiate Team USA, een team van Amerikaanse jongelingen waarvan er een aantal drie weken geleden het eerste profcontract hebben aangeboden gekregen, echte sterren van de toekomst dus. Ondertussen is in Minnesota dinsdag de MLB All-Star Game. De allergrootste sterren van het honkbal nemen het tegen elkaar op. Helaas zijn de Nederlandse toppers niet in de teams gekozen. Wel is het de laatste keer dat we levende legende Derek Jeter op de diamond zullen zien in de All-Star Game.

Dan is het alweer weekend. Ik ben benieuwd waar je naar uitkijkt.

Groeten,

Lionel

De verkeerde koers van Brailsford

In 2010 kwamen de Britten met veel bombarie het wielercircus binnenstormen. Per heden werd de edele wielersport op zijn Engels beslecht. Wat die rare Zuid-Europeanen honderd jaar lang hadden gedaan kon allemaal de vuilnisbak in, de Engelsen gingen de sport revolutioneren. Met een budget van 30 miljoen euro zou binnen een jaar een onverslaanbare machine opgebouwd worden. Na een opgaande lijn van drie jaar zit al sinds de Olympische spelen van Londen 2012 hardnekkig zand in de motor. Is Team Sky wel zo goed bezig als het lijkt?

De laatste kans voor 'de nieuwe De La Hoya'

Hoewel het in juli soms zo lijkt, sport houdt niet op bij voetbal en wielrennen. Wie bijvoorbeeld geen zin heeft in de karikatuur op een WK-wedstrijd die Nederland-Brazilië is doet er goed aan om te zoeken naar een stream van het titelgevecht Saúl Álvarez vs Erislandy Lara.

Door het succes van de Nederlandse kickboksers enerzijds en de eenzijdigheid van de koningsklasse van het klassieke boksen, het door de gebroeders Klitsjko geregeerde zwaargewicht, anderzijds, is boksen in Nederland uit de aandacht verdwenen. Toch heeft de vijfduizend jaar oude sport voldoende spanning te bieden. Sinds de generatie Tyson, Mike Tyson, Evander Holyfield, Lennox Lewis, uit de ring verdwenen is, is het momentum van de bokswereld verschoven naar het middengewicht. Het is niet voor niets dat de in de bokswereld gebruikelijke Pound-for-pound vergelijking, ofwel wie is de beste bokser ter wereld zonder er een gewichtsklasse aan te hangen, al tien jaar in het voordeel van de mannen tot zeventig kilogram uitvalt.

Canelo vs Jara

Vanavond staat in het bokswalhalla van Las Vegas, het MGM Grand hotel, een ontmoeting op het programma die het gezicht van de middengewichtklassen voor het komende decennium gaat bepalen. Dan komt de kroonprins van het middengewicht in de ring. Saul 'Canelo' Álvarez, het wonderkind uit Mexico, neemt het op tegen oudgediende Erislandy Jara. Álvarez vecht, ook al is hij pas vierentwintig, nu al voor zijn laatste kans. Een verliespartij tegen de zeven jaar oudere Cubaan betekent het einde van de grote affiches voor de trots van Mexico.

Canelo's populariteit groeide snel in de bokswereld. Hij is geen marketinghype zoals 'Pretty Boy' Floyd Mayweather dat wel is. Waar Mayweather graag van zich laat horen buiten de ring laat Canelo alleen zijn vuisten spreken. Canelo is de protegé van Oscar De La Hoya, nog zo'n man van het volk. Het was voor boksliefhebbers wereldwijd dan ook een bittere pil dat Mayweather (toen 44 maal ongeslagen) in september 2013 op punten won van de eveneens ongeslagen Canelo (43 keer zonder verlies). Mayweather, die maar wat graag pronkt dat hij van jongen uit de ghetto van New Jersey uitgroeide tot best betaalde atleet op aarde, zit sinds 1996 op de troon. Liefhebbers hebben geen band meer met Pretty boy Floyd en zien maar wat graag de roodharige, en daardoor vreemde, Mexicaan de troon bestijgen.

Golden Boy

Sinds de ontmoeting tussen Mayweather en Canelo is er veel gebeurd in de bokswereld. Vooral buiten de ring speelde zich een soap af. Promotors vochten openlijk een ruzie uit en Golden Boy Promotions, de club rond voormalig wereldkampioen De La Hoya waar Mayweather deel van uitmaakte, werd verscheurd. Mayweather vertrok met manager Richard Schaefer begin juni bij het promotiebureau, Canelo achterlatend in de rol van vaandeldrager.

Het gevecht van vanavond was de eerste tik die De La Hoya uitdeelde aan zijn voormalige compagnons. Jara zou namelijk op 2 mei van dit jaar uitkomen tegen Ishe Smith, een vechter uit de Mayweather stal. Door de uitdaging van Canelo aan te gaan liet Jara Smith voor wat het was. De La Hoya schepte er al twitterend ondertussen veel plezier in om Jara te gebruiken in zijn 'Golden Boy is de beste' monoloog.

De winnaar van vanavond zou heel goed de volgende opponent van Mayweather kunnen worden. Jara, die als Cubaanse bootvluchteling pas laat tot het profcircuit doordrong, een Southpaw die het iedereen lastig weet te maken, kan dus op 31-jarige leeftijd zomaar een sleutelrol in de boksgeschiedenis gaan spelen. De voormalig amateurwereldkampioen kan als dark horse zomaar de carrière van Alvarez knakken.

Liefhebbers en professionals kijken nu al uit naar een nieuwe Canelo vs Mayweather. Al is het alleen maar omdat het de ouderwetse beladenheid van bijvoorbeeld Tyson vs Holyfield of Ali vs Frasier met zich meebrengt. Wie iets verder kijkt ziet echter dat het echte gevecht vanavond plaatsvindt. Canelo tegen Jara. Twee vechters die nog boksen om het boksen. Twee jongens uit kleine dorpen in Latijns-Amerika die de sport van het volk weer kunnen geven aan de rechtmatige eigenaar, het volk.

Elf feiten over de kleine finale

Nog twee wedstrijden en het twintigste wereldkampioenschap voetbal bestaat alleen nog maar in de geschiedenisboeken. Te beginnen met de meest bekritiseerde wedstrijd op aarde, de kleine finale die ook wel play off om de derde plaats wordt genoemd. In dit artikel 11 feiten die het iets dragelijker maken om de wedstrijd te kijken.

1. Joegoslavië

Het allereerste land dat de derde plaats op het wereldkampioenschap veroverde was Joegoslavië in 1930. De Zuid-Europeanen hoefden echter niet om die plek te strijden; ze kregen hem toegewezen omdat ze in de halve finale van latere toernooiwinnaar Uruguay verloren.

2. Duitsers #1

Het eerste land dat de derde plaats 'won' was Duitsland. Op het tweede WK, in 1934 in Italië, werd voor het eerst een troostfinale gespeeld. Duitsland won met 2-3 van Oostenrijk.

3. Snelle goal

Ernst Lehner was de allereerste speler die een doelpunt maakte in de kleine finale. De Duitser opende de score al in de eerste minuut. Lehner was een rechtsbuiten langs de lijn in het klassieke systeem met vijf aanvallers.

4. Snelle goal #2

De snelste goal in de geschiedenis van het WK werd ook in de kleine finale gescoord. Hakan Sükur scoorde tegen Zuid-Korea in 2002 na elf seconden. Turkije won met 2-3.

5. Duitsers #2

Niet alleen is Duitsland het land dat na zondag de meeste finales heeft gespeeld, acht, het is ook het land dat het vaakst in de troostfinale stond, vijf keer. Van die vijf werden er vier gewonnen en één verloren.

6. Brazilië

Brazilië speelt morgen voor de vierde keer om de derde plaats. De Goddelijke Kanaries wonnen in 1938 en 1978 maar verloren in 1974. Alle keren kwamen de Zuid-Amerikanen uit tegen Europese landen: Zweden, Polen en Italië.

7. Duitsers #3

Duitsland is het enige land dat de kleine finale tweemaal achter elkaar won. Op de afgelopen twee wereldkampioenschappen, 2006 en 2010, won het van Portugal en Uruguay.

8. Nederland

Nederland stond één keer eerder in de troostfinale. In 1998 werd verloren van Kroatië. De 1-2 eindstand was bij rust al bereikt. Robert Prosinecki en Davor Suker scoorden voor de Kroaten, Boudewijn Zenden voor Nederland.

9. Duitsers en Uruguayanen

Slechts één ontmoeting is vaker dan eens de affiche voor de play off om de derde plaats geweest. Duitsland en Uruguay speelden vier jaar geleden in Zuid-Afrika voor de tweede keer in de geschiedenis voor elkaar om de derde plek. De eerste keer was in 1970.

10. Vier goals of meer

Tot 1962 werd in elke troostfinale minimaal viermaal gescoord. Vijf in Duitsland-Oostenrijk (1934), zes bij Zweden-Brazilië (1938), vier bij Zweden-Spanje (1950), vier bij Uruguay-Oostenrijk (1954) en negen bij West-Duitsland-Frankrijk (1958).

11. Één goal

Vanaf 1962 was het lange tijd over met het doelpuntenfestijn. Chili won in 1962 voor eigen publiek met het kleinste verschil van Joegoslavië: 1-0. De goal, gemaakt door Rojas, viel ook nog eens in de negentigste minuut. De enige goal in de troostfinale van 1970 tussen Uruguay en West-Duitsland werd in de zesentwintigste minuut gemaakt. Polen won in 1974 met 0-1 van Brazilië.

Wouters Weekendvisie

Waarde Lionel,

Alle ontgoocheling en vertwijfeling ten spijt; de wereld is na afgelopen woensdag niet opgehouden met draaien. Sterker nog: we zijn gewoon nog van de partij op het wereldkampioenschap voetbal, dat vooraf maximaal op vier Oranje optredens was getaxeerd. Een wedstrijd voor spek en bonen? Afschaffen dit soort troostfinales? Als het aan mij ligt niets van dat. Het Nederlands elftal krijgt de kans op een waardige aftocht en die moet je dit keer met beide handen aangrijpen. Ik kan mij de vorige keer, tegen het Kroatië van Davor Suker, nog goed heugen. Groot was het massale verdriet en de tastbare bronzen plak leek niemand iets te interesseren.

Ditmaal liggen de zaken iets anders. Een toernooi dat begon zonder verwachtingen is voor ons uitgegroeid tot een schitterend voetbalfeest, dankzij een frisse, fitte ploeg vol met nieuwe gezichten. Een aantal van hen was vaste waarde, waar anderen ondanks een marginale rol hun stempel wisten te drukken. Juist zij, de Huntelaars, de Lens'en, de Depays, de Clasie's, kunnen deze gelegenheid bij uitstek aangrijpen om het toernooi op een fraaie manier af te sluiten. Met spelvreugde en met vastberadenheid zichzelf op de kaart te zetten. Dit was mooier dan in 2010. Laten we brons pakken, wat mij betreft met een gouden randje.

Dat Brazilië na een ruime pandoering rijp is voor een nieuwe afgang lijkt me dus duidelijk, maar hoe zit dat met Duitsland? Geldt daar het omgekeerde voor? In het geval dat Nederland de tegenstander was geweest zou ik ronduit 'nee' gezegd hebben, maar naar mijn oordeel mag Die Mannschaft blij zijn dat Argentinië komende zondag de opponent is. Terecht werd La Albiceleste door velen aangemerkt als topfavoriet. Aangevoerd door Messi beschikt men over een wapenarsenaal met verder onder anderen Agüero, Di María en Lavezzi, terwijl Mascherano de balans te midden van zijn troepen bewaakt.

Maar dat is buiten Duitsland gerekend. De ploeg van Löw is al jaren gestaag in opbouw en heeft als ploeg alles: techniek, kracht, snelheid, doelgerichtheid, persoonlijkheid, leiderschap. Na de snelle vijfklapper tegen de Goddelijke Kanaries werd men wat overmoedig, maar de Argentijnen zijn gewaarschuwd. Anders dan de aanvallend onmachtige ploegen uit de Lage Landen hebben onze oosterburen voorin voldoende pijlen om af te vuren. Collectieve discipline is daarbij de sleutel. De Europese droogte op Zuid-Amerikaanse WK's? Die duurt nog welgeteld twee dagen.

Voor de liefhebbers van het circus der smalle zadels gaat het ook weer ronduit genieten worden. In de Tour de France krijgen we, mede dankzij de verrassende ontknoping van de kasseienrit van afgelopen woensdag, twee interessante dagen. Op het eerste gezicht zijn beide etappes, door het heuvelachtige gebied van de Elzas, geknipt voor de jagers op dagsucces. De woensdagse zegetocht van Lars Boom smaakt natuurlijk naar meer. Zaterdag is een typische rit voor Tom-Jelte Slagter, die op dat terrein bij de wereldtop gerekend wordt. Zondag daarentegen is nog moeilijker voorspelbaar, wellicht dat Tom Dumoulin daar voor zijn kans zal gaan? Ik hoop alleen maar dat jij maandag bevestigend zult antwoorden.

Een belemmerende factor, ik refereerde er al aan, is de stand van zaken in het klassement. Huizenhoog favoriet Alberto Contador is door zijn achterstand gedwongen om iedere kans aan te grijpen en de drie venijnige klimmetjes in de finale van zaterdag zijn méér dan een voorzichtige suggestie. Met zijn ploegleider Bjarne Riis weet je het echter nooit. Zondag zijn de toppen hoger, maar wel verder weg van de finish. Het ideale terrein om een onverwachte coup te plegen. Het zal mij benieuwen wat de kale Deen uit de hoge hoed tovert.

Fijn weekend,

Wouter

[Videorubriek] Beastmode: LeBron James

Beastmode, dè manier waarop atleten trainen. Niets ontziend en alle energie geven die je in hebt. Urban Dictionary omschrijft het alsvolgt: When in a state of serious training or at a level of high effort.. Trainingsbeesten dus. Wekelijks pikken we er een beast uit. Deze week: LeBron James.

EPL: De winnaars en verliezers tot nu toe

Hoewel de transfermarkt pas net open is kunnen de Engelse topclubs het geduld al niet meer bewaren. De grote vijf waren er vroeg bij en trokken allen al de portemonnee. Wie van de vijf, Manchester City, Manchester United, Arsenal, Chelsea en Liverpool, heeft tot nu toe de beste zaken gedaan?

Het wordt tijd voor Van der Garde

Een blik op de huidige stand in het wereldkampioenschap Formule 1 leert twee dingen. Één: Mercedes is ontzettend dominant bij de contructeurs. Twee: Sauber F1 heeft een heel slecht team. Adrian Sutil en Esteban Gutierrez scoorden tot op heden allebei 0 punten. In de coulissen wacht een Nederlander geduldig op zijn kans, Giedo van der Garde.

De neergang van Sauber F1 is niet opvallend te noemen, het team is al jaren in neergaande lijn. Dat het ineens zo snel ineen zou storten is wel een verrassing. Vorig jaar sprokkelde het team nog 57 WK-punten bij elkaar. Daarbij moet gezegd worden dat het leeuwendeel op conto van de inmiddels vertrokken Nico Hulkenberg kwam (51). Gutierrez had ook in 2013 al veel moeite om het tempo van de races te volgen, aan het einde van het jaar stond hij met een schamele zes punten op plek zestien in het eindklassement.

Dat dat hoge aantal punten ook echt de verdienste van Hulkenberg was blijkt dit seizoen. De Duitser heeft van stoeltje geruild met landgenoot Adrian Sutil. Hulkenberg naar Force India, Sutil naar Sauber. Sutil verzamelde 29 punten bij die Indiase stal in 2013. Nu de rollen omgedraaid zijn is duidelijk hoe de daadwerkelijke verhoudingen liggen, Hulkenberg heeft halverwege 2014 al 63 punten gescoord waar Sutil nog altijd op 0 staat. Hulkenberg heeft er dus al zeven meer, Sutil negenentwintig minder dan na een heel jaar vorig seizoen.

Rijderswissel
Door de seizoenen naast elkaar te leggen blijkt dat de coureurs niet bepaald in goede doen steken. Omdat al langer duidelijk was dat het materiaal ook te wensen over liet is het dus te verklaren waarom Sauber niet in de middenmoot maar in de achterhoed strijdt. Het nieuws van gisteren was daarom des te opvallender. Testrijder bij Sauber is Nederlander Giedo van der Garde. Bij de serie testsessies die op het Britse Silverstone circuit worden gehouden deze week pakte hij een vierde tijd. Met dezelfde bolide als zijn tot op heden falende ploeggenoten, waarvan Adrian Sutil ook op Silverstone was en een dag eerder ook tot plek vier reikte in de tests.

Reden te meer dus om bij het Zwitserse team eens na te denken of het niet tijd wordt om de ondermaats presterende Mexicaan Gutierrez te vervangen voor de vliegende Hollander Van der Garde. Dat Sauber voor een groot deel financieel gesteund wordt door Latijns-Amerikaanse ondernemingen als Claro, Telmex en Jose Cuervo heeft daarin een zeer waarschijnlijke rol.

Identiteitscrisis
Ondertussen begint het water naar de lippen te stijgen. Voor het eerst in de historie staat Sauber onder het Marussia team. De Russische constructeur is één van de vier teams die in 2010 toetraden tot de koningsklasse van de autosport (overigens zijn er nog slechts twee van die vier teams over). Niet eerder behaalde Marussia enig WK-punt en dat het een team met meer dan twintig jaar ervaring aftroeft moet extra steken. Helemaal als je bedenkt dat Sauber ooit zelf debuteerde met een punt in de grand prix van Zuid-Afrika in 1993.

De Zwitsers zitten bovendien in een identiteitscrisis. Waar het sinds de intrede in de sport bekend stond om de instroomkansen die het gaf aan talent als Heinz-Harald Frenzen, Kimi Raikonen en Felipe Massa, is het team nu vooral druk met koketteren met het partnerschap met voetbalclub Chelsea waarvan niemand echt een duidelijk beeld heeft van de toegevoegde waarde. Ook probeert men al enige tijd vrouwelijke coureurs in de formule 1 te krijgen, en had die ook onder contract zoals Simona de Silvestro nu en Monisha Kaltenborn in het verleden, maar bracht Williams vorig weekend Susie Wolff in de baan waardoor ook die strohalm werd misgegrepen.

Het Brazilië van 2016

Het is een dag na de grootste ontluistering in de moderne geschiedenis van het voetbal. Brazilië werd in eigen huis met 1-7 vernederd door Duitsland. Twaalf jaar verloor het niet in eigen huis, vierenveertig jaar verloor het geen wedstrijd waar meer dan de eer op het spel stond in eigen huis en meer dan zestig jaar kreeg het niet zoveel goals om de oren. Legende Pelé reageerde vlot met de woorden: "In 2018 pakken we in Rusland onze zesde titel." Dit zijn de spelers die dat gaan doen.


Mayke, Rechtsback
De kracht van de backs was de afgelopen twintig jaar de kracht van Brazilië. Achtereenvolgens Cafu, Maicon en Dani Alves maakten vele tegenstanders gek. Aanvallers kwamen niet aan aanvallen toe en verdedigers stonden voortdurend tegenover twee tegenstanders. Op dit WK lieten zowel Dani Alves als Maicon vele steken vallen. De Nieuwe Cafu loopt echter al op de Braziliaanse velden. Zijn naam is Mayke en hij is actief voor Cruzeiro. De bijna tweeëntwintig jarige staat nog niet op de radar van de Europese clubs maar dat zal snel veranderen.



Marlone, Linksbuiten
Cruzeiro heeft nog meer talent te bieden. Waar op rechts de ster van de toekomst in de verdediging staat, staat hij op links in de aanval. Zijn naam is Johnath Marlone. De tweeëntwintigjarige flitst zijn tegenstanders op typisch Braziliaanse wijze voorbij. Zijn kracht zit hem in de assist, zijn zwakte is zijn scorend vermogen.



Lucas Sliva, Middenvelder
Ook in de middenlinie loopt talent rond bij Cruzeiro. Lucas Silva is zijn naam en hij nam Brazilië onder twintig al regelmatig bij de hand. Ook bij zijn club is hij nu al één van de steunpilaren. Clubs in Europa hebben hem op de radar, het is wachten tot er één toehapt. De concurrentie op het middenveld is weliswaar groot bij de Goddelijke Kanaries maar Silva lijkt nauwelijks onder de indruk.

http://youtu.be/DRUsc-wjejo

Gabriël, Spits
De grote zwakte van de Goddelijke Kanaries was de spitspositie. Sinds de grote Ronaldo zijn schoenen aan de wilgen hing is de man in de punt van de aanval een zorgenkindje. Luis Fabiano kon de verwachtingen in 2010 niet waarmaken. Fred en Jo konden het niet in 2014. De oplossing heet Gabriel Barbosa, hij is pas zeventien jaar oud en speelt bij Santos. Voor wie het niet meer weet, de grootste Braziliaan, Pelé, was ook zeventien en speelde bij Santos toen hij in 1958 het WK voor zijn land won, misschien had Luiz Scolari die geschiedenis moeten laten meewegen.



Vinicius Araujo, Spits
Naast Gabriël moet Vinicius Araujo komen staan. Ook Vinicius komt uit de talentfabriek van Cruzeiro. Araujo heeft als één van de eersten van zijn generatie (met Neymar) de overstap naar Europa gemaakt. In de winterstop nam Valencia hem over. In de Primera Division kon hij nog niet op een basisplaats rekenen maar als hij het niveau wat hij op het bekende jeugdtoernooi van Toulon in 2013 wist te halen aantikt kan het seizoen 2014/2015 zomaar het jaar van Vinicius worden.

Waarom Jakob Fuglsang de slimste renner van het peloton is

Op de dag dat Lars Boom Nederland van het nationale Tourtrauma verloste door in Arenberg als eerste over de finish te komen. Op de dag ook waarop de Tour de France met zekerheid een nieuwe winnaar krijgt na het afstappen van Christopher Froome, werd duidelijk dat de slimste ronderenner van het profpeloton de Deense nationaliteit draagt. Zijn naam is Jakob Fuglsang.

We gaan terug naar 12 juli 2013. Etappe 13 van de Tour de France brengt de renners van Tours naar Saint Amand Monrond. In de laatste zestig kilometer voltrekt zich een ware oorlog op de fiets waarbij het peloton in vele stukken uiteenvalt, de zogenaamde waaiers. Veertien renners hebben elke schifting overleefd en komen als eerste in de finishplaats aan. Onder hen zijn drie Nederlanders, Niki Terpstra, Bauke Mollema en Laurens ten Dam, twee sprinters, Mark Cavendish en Peter Sagan, maar ook een Deense vreemde eend in de bijt. Die Deen is Jakob Fuglsang van Astana, zijn ploeggenoten zijn nergens te bekennen. Fuglsang pakt de vierde plek in de etappe en komt de top tien van het algemeen klassement binnen. Die plek in de top tien staat hij in de tien dagen die volgen niet meer af om de Tour uiteindelijke als zevende te finishen.

Vreemdeling

Het is niet voor het eerst dat Fuglsang op een opzienbarende manier van zich doet spreken. Zo dankt hij zijn wegcarrière door als mountainbiker met zijn toenmalige ploeg aan de Ronde van Denemarken deel te nemen en die te winnen, daarbij een heel peloton aan wegrenners achter zich latend. Fuglsang is gewend tegen de wind in te fietsen, als anderen iets doen, doet hij het tegenovergestelde.

In 2012 heeft hij openlijk kritiek op zijn ploeg Radioshack en het verkeerde beleid dat in zijn ogen door de Luxemburgse broers Schleck wordt gevoerd. Het kost hem zijn plek in de Tour de Franceselectie van dat jaar. Geen probleem voor Fuglsang die dan toch gewoon in de Ronde van Oostenrijk start? Fuglsang maakt zich één keer boos in etappe vier, zet het volledige peloton op meer dan een minuut en staat de leiderstrui niet meer af. De Tour van 2012 wordt een deceptie voor de Radioshackformatie. Fuglsang lacht en doet geeneens moeite om dat in zijn vuistje te doen.

Etappe vijf van 2014

Vooraf werd etappe vijf gezien als sleutel-etappe in de Tour de France van 2014. Dezelfde rit, over de kasseien van Parijs-Roubaix, zorgde in 2010 voor de ineenstorting van -toen nog- icoon Lance Armstrong. Omdat in 2014 uiteindelijk de regen een grote factor die de uitslag bepaalt wordt is het slagveld nog groter. Lars Boom wint de etappe, op korte afstand gevolgd door Fuglsang die zijn kopman Vincenzo Nibali in veilige haven loodst.

Het geheim van Fuglsang is dat hij zich niet druk maakt, zo zegt hij zelf in ieder interview. De Deen gaat iedere koers in zonder verwachtingen. En dat maakt hem zo gevaarlijk. Een knechtenrol, een etappezege, top tien in het eindklassement, voor hem is alles winst. Dat maakt hem iedere keer de morele winnaar van de wedstrijd. Bovendien maakt zijn verleden als mountainbiker hem geschikt voor vele terreinen en de meest barre omstandigheden. Als anderen vooral bezig zijn zichzelf recht te houden, is Fuglsang bezig met koerstactiek. Slimmigheden hij net zo makkelijk voor zichzelf (2013) als zijn kopman (2014) inzet. De Deen is met recht de slimste renner van het peloton.

Uitkijkmoment: Etappe 5 Tour de France meets Parijs-Roubaix

De mannen van de grote molen zijn door het dolle, klassementsrenners hadden het liever niet gehad en de mindere goden bidden dat het snel over is. Morgen doet de Tour de France in etappe vijf een stukje Parijs-Roubaix, met als hoogtepunt de finish in Arenberg.

Sinds Christian Prudhomme de dagelijkse leiding over de Tour de France overnam van Jean-Marie Leblanc, in 2006, is hij met 's werelds grootste wielerwedstrijd langzaam maar zeker een nieuwe koers gaan varen. De klassieke opzet van een week sprinten, drie dagen bergen, twee dagen vluchters, weer drie dagen bergen, wat rustdagen en tijdritten ertussen en klaar is Kees moest maar eens afgelopen zijn.

Prudhomme ging opzoek naar nieuwe uitdagingen die hij het peloton kon voorschotelen. Zo is hij het brein achter het afschaffen van de proloog. Door de korte openingstijdrit weg te nemen is de koers niet langer van begin tot einde in handen van de tijdrijders. Prudhomme durfde het zelfs hier en daar aan om direct vanaf dag één over geaccidenteerd terrein te rijden, zie bijvoorbeeld de machtige sprint van Philippe Gilbert in de eerste etappe van 2011.

Arenberg

Een jaar eerder, in 2010, zorgde Prudhomme ook voor innovatie in La Grande Boucle. Hij besloot het rondepeloton te testen op hun klassieke vaardigheden. In die Tour, die startte in Rotterdam, werd de Belgisch-Franse grens overgestoken via het parcours van Parijs-Roubaix.

Wat volgde was een slagveld met enkele verrassende winnaars. Dat Thor Hushovd, een erkend kasseienrijder in die tijd, de etappe naar zich toetrok na een sprint in een kopgroep van zes was tot daar aan toe. Dat Geraint Thomas en Fabian Cancellara bij het zestal hoorden was ook te verklaren. Maar dat de andere drie 'overlevenden' naar de namen Cadel Evans, Andy Schleck en Ryder Hesjedal luisterden deed de wenkbrauwen fronsen.

Het zestal pakte bijna een minuut op de eerste achtervolgers. Gedoodverfde titelkandidaten Alberto Contador (dertiende op 1.13) en Lance Armstrong (eenendertigste op 2.08) leken de Tourzege al op dag drie uit handen te geven. De nummer laatst op die dag, de jonge Italiaan Adriano Malori, verloor op de finishlijn in Arenberg meer dan 22 minuten, vergelijkbaar met een gemiddelde bergetappe.

Opnieuw over de stroken

Datzelfde Arenberg is ook nu finishplaats. In etappe vijf van 2014 is zelfs gekozen om het nog net iets zwaarder te maken dan etappe drie van 2010. Destijds reed het peloton over zeven kasseienstroken met een totale lengte van 12,1 kilometer. Nu zijn negen stroken gekozen met een lengte van 15,4 kilometer waarbij ook geen enkele strook korter dan een kilometer is.

De tweede helft van de etappe staat in het teken van de kasseienstroken. De eerste strook doemt op na 87 kilometer, net over de helft van de 155 kilometer lange rit. Vervolgens komen de renners twee blokken van vier stroken tegen, tussen kilometer 97 en 110 en tussen kilometer 125 en 149.

Favorieten

Fabian Cancellara werd in 2010 verslagen op eigen grond door niet alleen Thor Hushovd maar ook Cadel Evans en Ryder Hesjedal. Klassementsmannen die hij normaal gesproken niet tegenkomt in 'zijn' koers. Spartacus is gebrand op eerherstel na die nederlaag en liet dat ook duidelijk weten in de media. Zijn aanval in de slotkilometers van de openingsetappe van zaterdag en het feit dat hij dicht bij de grote mannen bleef in de moeilijke etappe van zondag tonen dat het met zijn vorm wel goed zit.

Ook Niki Terpstra, winnaar van de jongste editie van Parijs-Roubaix, zal zijn kans schoon zien om een touretappe aan immer uitdijende palmares te kunnen toevoegen. Geraint Thomas miste de zege in 2010 op een haar en zal, net als Cancellara op eerherstel uit zijn. Bovendien heeft Thomas ook Bernard Eisel, ook al een specialist op de steentjes, aan zijn zijde. Ook voor Seb Vanmarcke liggen er kansen gezien zijn goede resultaten in de afgelopen twee jaar.

In de tweede lijn, de outsiders, vinden we Lars Boom, John Degenkolb, het Katusha duo Paolini en Kristoff, Markus Burghardt en Arnaud Demare. De mannen die in Parijs-Roubaix tot ver in de finale meekunnen maar dan vaak moeten passen. Bij het ontbreken van enkele van de traditionele grote tenoren nemen de winstkansen van deze groep toe.

Interessant wordt het om te zien wat de mannen van het klassement gaan doen. Alberto Contador heeft de ervaring van 2010 nog in het geheugen en heeft daarmee misschien een klein voordeel ten opzichte van zijn concurrenten Froome, Nibali, Talansky en Van Garderen. De meest gevaarlijke outsider is Jurgen Vandenbroeck. De Vlaamse hoop hield zich in 2010 verbazingwekkend goed staande. Hoewel de Tour de France niet in Arenberg wordt gewonnen, kan hij, zoals het cliché luidt, wel worden verloren. Etappe 5 Tour de France, een sleutelmoment.

De vier meest gedenkwaardige halve finales

Vier van de vijf landen die het vaakst de laatste vier van een wereldkampioenschap hebben bereikt staan vandaag en morgen tegenover elkaar in de halve finales, Brazilië, Duitsland, Argentinië en Nederland. Een blik op de gedenkwaardige wedstrijden die zij de afgelopen 84 jaar uitvochten.

Brazilië-Nederland 1-1, WK 1998

Omdat Frankrijk over Brazilië heen walste in de finale wordt tegenwoordig vaak gezegd dat deze wedstrijd de finale had moeten zijn. Zelden waren twee landen zo aan elkaar gewaagd in een toernooi. Vooral de duels tussen het verdedigende duo Frank de Boer en Jaap Stam aan de ene kant en Ronaldo en Bebeto aan de andere kant zijn memorabel.

Italië-West-Duitsland 4-3, WK 1970

De halve finale tussen Italië en West-Duitsland werd rond het jaar 2000 gekozen tot de beste voetbalwedstrijd van de vorige eeuw. Het meest memorabele deel zit in de verlenging, waarin vijf keer gescoord wordt. Dit is de enige halve finale waarin één van de vier huidige halve finalisten verliest. Italië is overigens het land dat de top vijf completeert.

Brazilië-Frankrijk 5-2, WK 1958

Deze wedstrijd komt uit de oudheid van het voetbal. Toch heeft deze Brazilië-Frankrijk een grote impact op de ontwikkeling van het spel gehad. Het is bijvoorbeeld de definitieve doorbraak van een 17-jarige Pelé, het is ook één van de beste wedstrijden van Garrincha's carrière. Aan Franse zijde speelt Raymond Kopa, onderdeel van het gouden Real Madrid, maar ook een groot deel van toenmalige grootmacht Stade Reims, waaronder Just Fontaine de man die er dertien inschoot dat toernooi.

Argentinië-Italië 1-1, Wk 1990

De wedstrijd Argentinië-Italië in de halve finale van het WK 1990 is vooral bekend vanwege Maradona's oproep aan Napels om toch vooral voor Argentinië en tegen Italië te zijn. Daardoor is de dramatiek die deze wedstrijd 120 minuten lang bracht ondergesneeuwd geraakt. Achteraf bezien was het de laatste wedstrijd waarin het duo Maradona en Cannigia samen op hoog niveau speelde.

De Blonde pijl was de enige echte 'Galactico'

Alfredo DiStefano is niet meer. De 88-jarige Argentijnse Spanjaard is overleden aan de gevolgen van een hartaanval. DiStefano was één van slechts twee spelers die betrokken was bij de vijfvoudige Europa Cup I-winst van zijn club, Real Madrid. DiStefano was in zijn tijd al een 'Galactico'.

[Video] Megacrash in NASCAR

NASCAR is in Amerika vele malen populairder dan Formule 1. Het is zelfs inmiddels populairder dan Indycar. In Europa snappen we niet zo goed wat er zo speciaal is aan vierhonderd rondjes op een ovaal parcours rijden. Totdat je deze beelden ziet.

Crash nummer één:
http://youtu.be/Syr-iWxJK8s

Als de schade gerepareerd is wordt de race opnieuw gestart. En dan gebeurt dit...

Crash nummer 2:
http://youtu.be/Z3MonF107O8

Hoe LBJ en Melo Amerika in hun greep hebben

Het lijkt een beetje op aftellen naar nieuwjaar, alleen weet niemand wanneer het middernacht is. Sinds sterren Lebron James, Chris Bosh, Dwayne Wade en al die anderen vogelvrij zijn (of gewoon Free Agent) is het wachten tot de massale volksverhuizing van spelers in de NBA begint. Hoe is dat zo gekomen?

Oostenrijk en Qinghai Lake, voor wie niet in Tourvorm steekt

Terwijl de elite van het peloton sinds gisteren de Tour de France bevolkt vinden op twee andere plaatsen in de wereld fascinerende wedstrijden plaats voor wie geen selectieplek kreeg. In Oostenrijk begint vandaag de Östenreich Rundfahrt en in China de Ronde van Qinghai Lake.

De plus en de min van Nederland-Costa Rica

Het Nederlands elftal wint zijn vijfde WK-wedstrijd op rij en de elfde van de laatste twaalf. Costa Rica bleek één van de meest taaie opponenten tot op heden. Zoals we na iedere wedstrijd doen kijken we op Sportpreview terug aan de hand van een positief en een negatief punt.

Vijf redenen waarom Federer toch nog een keer Wimbledon wint

Wie dacht dat een nieuw tijdperk was aangebroken komt van de welbekende koude kermis thuis. Morgenmiddag staat Roger Federer voor de negende keer in de finale van Wimbledon. Zijn tegenstander heet Novak Djokovic en dit zijn vijf redenen waarom hij de Serviër zal verslaan.

Positieve balans

Roger Federer kan na 34 ontmoetingen nog altijd bogen over een positief winstsaldo tegen Djokovic: 18-16. Bovendien staat Federer in de plus bij ontmoetingen tussen de twee grootmachten op gras. Ook op de grote toernooien, de vier Grand Slams en Davis Cup en ATP Finals, staat Federer voor 8-7.

Wimbledon

Roger Federer staat voor de negende keer in de finale. Van de voorgaande acht won hij er zes. Djokovic staat voor de derde keer in de finale in Londen. Zijn balans is 1-1. Ze kwamen elkaar tussentijds één keer tegen, Federer won toen de halve finale (en het toernooi) van 2012.

Het tennisjaar 2014

Federer-Djokovic stond tot nu toe drie keer op het menu in 2014. In de halve finale op het hardcourt van Dubai won Federer de halve finale met 6-4 6-7 6-2. Ook op hardcourt was de finale van Indians Wells die Djokovic naar zich toe trok met 3-6 6-3 7-6. De laatste ontmoeting was op gravel in Monte Carlo, een halve finale wedstrijd. De winst was voor Federer 7-5 6-2. Zowel in wedstrijden, 2-1, in sets 5-3, als in games 46-36 leidt Federer in 2014.

Finalesyndroom

Hoewel Novak Djokovic de afgelopen twee jaar veel vaker de finale haalde dan Roger Federer beginnen die finales wel een behoorlijke obsessie te worden. De laatste drie Grand Slam finales van Nole gingen allemaal verloren: Wimbledon 2013, US Open 2013 en Roland Garros 2014.

Overall record

Ook als Roger Federer inmiddels voor sportman begrippen een oude man geworden als je de carrières van de Zwitser en de Serviër naast elkaar legt steekt Federer er nog altijd bovenuit. Het meest opvallende aan die statistieken is dat Federer vooral de (in verhouding) latere jaren winst op Djokovic pakt. Waar Djokovic tussen zijn 18e en 22e levensjaar ruimschoots beter was dan Federer op die leeftijd is Djokovic op zijn 27e zeven Grand slam titels, zeven toernooizeges en 49 wedstrijdzeges slechter dan Federer destijds was.

Vijf lessen uit het verleden voor Nederland-Costa Rica

Toen dinsdagavond alle acht kwartfinalisten bekend waren leek iedereen van één ding overtuigd: Nederland gaat een gemakkelijke avond tegemoet. Het kleine Costa Rica is de grote verrassing bij de laatste acht en kan na winst op Uruguay en Italië en een gelijkspel tegen Engeland toch niet nog een grootmacht de voet dwars zetten? Deze vijf wedstrijden bewijzen van wel, Nederland-Costa Rica is alles behalve een zekerheidje.

Zuid-Korea-Italië 2-1, WK 2002

Hoewel er altijd een luchtje aan de zege blijft hangen vanwege de scheidsrechterlijke dwalingen kan niemand ontkennen de de Koreanen van Guus Hiddink niet alles gaven wat ze in zich hadden, wedstrijd na wedstrijd. Tegen Italië leek het sprookje lange tijd gedaan. Tot Seol Ki-Hyeon de 1-1 maakte vlak voor tijd. De Koreanen kregen nog meer geloof in eigen kunnen en ster Ahn Jung-Hwang bracht Zuid-Korea naar de kwartfinale van het toernooi.

Griekenland-Portugal 1-0, EK 2004

In de achtste finale was Griekenland nog dichtbij uitschakeling van Costa Rica. De Grieken weten hoe het is om in rol van reuzendoder te zitten. Het bracht hen zelfs de enige titel die het land ooit in het voetbal in de wacht sleepte. Op het Europees kampioenschap van 2004 kwam gastland Portugal met een mix van spelers van de gouden generatie Luis Figo, Fernando Couto en de nieuwe helden Cristiano Ronaldo, Deco, Hélder Postiga. Het waren echter de Grieken van Otto Rehagel die luisterden naar namen als Zagorakis, Tsaisaridis en Giannakopoulos die de Portugezen tot twee keer toe te slim af waren.

Spanje-USA 0-2, Confederations cup 2009

Spanje had net de vloer aangeveegd met Europa op het EK van 2008 in Oostenrijk en Zwitserland en was op weg hetzelfde te doen met de wereld op het WK van 2010 in Zui-Afrika. De grootste smet zit echter precies in het midden van de tijdspanne tussen die twee prestaties. Op de Confederations Cup van 2009 werd de Spaanse ploeg te kijk gezet door Jozy Altidore en Clint Dempsey in de halve finale. De 0-2 eindstand betekende einde toernooi voor Spanje.

Honduras-Brazilië 2-0, Copa America 2001

Brazilië plaatste zich gisteren voor de halve finales van het WK in eigen land door Colombia te verslaan. In Colombia liepen de Brazilianen begin deze eeuw tegen hun meest beschamende nederlaag aan. Nadat in de poulefase al een keer van Mexico was verloren was het namelijk het kleine Honduras dat de Selecao, die een jaar later wereldkampioen zouden worden, naar huis stuurde. De Hondurezen werden uiteindelijk derde op het toernooi, de beste prestatie ooit.

Senegal-Frankrijk 1-0, WK 2002

Hoewel Zuid-Korea tot de halve finale reikte door Italië en Spanje naar huis te sturen blijft de grootste verrassing van dat toernooi de nederlaag van Frankrijk in de openingswedstrijd tegen Senegal. De Fransen waren in de vier voorgaande jaren ongenaakbaar (een verdwaalde vrije trap van Frank de Boer uitgezonderd) en werden ineens overrompeld door een WK-debutant uit Afrika. De Fransen kwamen de klap nooit meer te boven en het heeft vier jaar geduurd voor het weer noemenswaardig wist te presteren. De Senegalezen bereikten de kwartfinale om daarna nooit meer teruggezien te worden.

De vier renners met de grootste faalkans van de Tour de France

Waar de kranten en websites vol staan met verhalen over de, behoorlijk voor de hand liggende, kanshebbers voor de Tour de France brengt Sportpreview de op voorhand meest waarschijnlijke verliezers. Geen Christopher Froome of Alberto Contador, wel enkele opvallende namen.

Vincenzo Nibali, Astana

Vincenzo Nibali heeft zich verstopt in de eerste helft van het jaar. Hoewel zijn uitslagen prima zijn, Italiaans kampioen op de weg, meerdere top 10 klasseringen in kleinere rittenkoersen, heeft nergens zijn tanden laten zien. Toch jammer voor iemand met de bijnaam De Haai. Dat maakt op zich niet uit, ware het niet dat hij al zijn kaarten op deze Tour de France zet. Alles minder dan eindwinst is een tegenvaller voor de Italiaan. Het is te vergelijken met zijn missie in Firenze afgelopen oktober. Hij moest en zou voor eigen publiek wereldkampioen worden maar rekende buiten het feit dat er drie tot vijf renners wel eens in betere vorm konden steken. Ook in de Tour komt Nibali renners tegen die er beter voor staan dan hij, denk aan Contador en Froome. Waarmee zijn Tourmissie op voorhand al gedoemd is.

Andrew Talansky, Garmin-Sharp

Voetbaltrainer Co Adriaanse vond tien jaar geleden het woord scoreboordjournalistiek uit. Die term is van toepassing op Andre Talansky anno 2014. De Amerikaan schreef Criterium du Dauphiné op zijn naam en is prompt een outsider voor de eindzege in de Tour de France. Dat is waar het scoreboordjournalistieke deel om de hoek komt kijken: "Als Talansky vorig jaar 28e werd in de Dauphiné en daarna tiende in de Tour, dan kan hij de Tour nu toch winnen?". Gelukkig werkt sport niet op die manier. Alberto Contador, Jürgen Van Denk Broeck, Chris Froome, Vincenzo Nibali, Leopold König en Tejay Van Garderen komen ook met klassementsaspiraties naar de Tour en gaan niet een week voor de grote slag het achterste van de tong laten zien.

Fabian Cancellara, Trek

Dubai, Qatar, Tirreno-Adriatico, Bayern Rundfart, Ronde van Zwitserland, waar Cancellara ook kwam, nergens kon hij de tijdrit naar zich toe trekken. Zijn vorm in de race tegen de klok is niet meer wat het ooit was. Van zijn zeven etappezeges in het verleden waren er zes in een tijdrit. Daarvan waren er weer vijf in de proloog, die dit jaar ook al niet op het programma staat. Cancellara heeft nog enige houvast aan de zogenaamde kasseienetappe. Zijn uitslagen in de klassiekers van 2014 waren wel prima, winst in de Ronde van Vlaanderen, tweede in Milaan-San Remo en derde in Parijs-Roubaix. Het betekent echter wel dat Cancellara als hij in die vijfde etappe (van Ieper naar Wallers-Arenberg) niet presteert hij eigenlijk net zo goed in de remmen kan knijpen.

Tejay Van Garderen, BMC

Net als zijn eerder genoemde landgenoot Andrew Talansky heeft Van Garderen altijd goede benen in de kleinere etappekoersen. Zo won hij er vorig seizoen twee in zijn thuisland en stond hij in 2014 al twee keer op het podium, in Oman en de Ronde van Baskenland. Tel daarbij op dat hij in 2012 als vijfde in de Tour eindigde en de mythe dat hij ooit de wedstrijd kan winnen is geboren. Dat hij vroeg in het seizoen de wereldtop (opnieuw: Contador, Froome, Rodriguez, Quintana, Talansky) in de sprint bergop naar Valter 2000-Setcases in de Ronde van Catalonië heeft de Legende van Tejay alleen maar gevoed. Maar nu komt het, Tejay wist pas één keer in zijn leven in een drieweekse wedstrijd bij de eerste dertig te eindigen. De grote wedstrijden bleken altijd een brug te ver. Volgende maand wordt hij 26, de jaren waarin hij op zijn top moet zijn breken aan. Als hij het nu niet doet, doet hij het nooit.