Rund um den Finanzplatz, de grootste race zonder status

Het is een wedstrijd met klinkende namen als Eddy Merckx, Jean Stablinsky, Gerrie Kneteman, Michele Bartoli, Erik Zabel, Davide Rebellin en het duo van het moment, John Degenkolb en Alexander Kristoff, op de erelijst. Toch geniet de wedstrijd nauwelijks status. Hoe kan dat en wat kan er aan gedaan worden?

Duitse wielerklassiekers en de internationale wielerkalender, het zijn nooit vrienden geweest. Vanaf het moment dat de gecombineerde uitslag van een verzameling wedstrijden ging uitmaken welke renner zich de beste van het seizoen mocht noemen grijpen onze Oosterburen al mis. De Challenge Desgrange-Colombo bestond weliswaar al niet meer ten tijde van de eerste editie van Rund um de Finanzplatz (toen nog Henniger-Turm) in 1962, maar ook in de Super Prestige, Wereldbeker en UCI World Tour was er geen plek voor de meest prestigieuze wegwedstrijd van Duitsland. Sterker nog, men organiseerde liever een geheel nieuwe koers, HEW Cyclassic, dan dat men naar Frankfurt kwam.

Dag van de Arbeid

De reden waarom Rund um den Finanzplatz nooit tot de elite van het wegwielrennen doordrong is een opvallende. De organisatie bleef te allen tijde vasthouden aan de organisatiedatum, 1 mei. Anders dan de grote klassiekers, die niet op een specifieke datum maar op een specifiek moment (bijvoorbeeld Luik-Bastenaken-Luik op de laatste zaterdag van april) worden georganiseerd. Dit was al een probleem toen het wielerseizoen nog werd beslecht volgens het principe van de Super Prestige maar dat werd het helemaal toen dat klassement moest plaatsmaken voor de Wereldbeker. Die reeks moest namelijk uit een voorjaar en een najaar bestaan, onderbroken door de drie grote rondes tijdens de zomermaanden.

De voorjaarsreeks Milaan-San Remo, Ronde van Vlaanderen, Parijs-Roubaix, Amstel Gold Race, Luik-Bastenaken-Luik stond vast zonder mogelijkheid tot debat. De kort daaropvolgende koersen in Frankfurt en Zurich moesten daarom, om een kans op een plek op de wereldbekerkalender te vergroten, voortaan naar het najaar. Omdat de Dag van de Arbeid heilig was voor de Duitsers werd het Kampioenschap van Zurich (die inmiddels overigens al jaren niet meer wordt verreden) uiteindelijk één van de tien tot dertien wedstrijden van de wereldbekercyclus.

Soort wedstrijd

Het Duitse wielrennen heeft fikse klappen te verwerken gekregen in het eerste decennium van de eenentwintigste eeuw. Zo verdween de Deutschland Tour, ooit een World Tour wedstrijd, van de kalender. Ook werd Duitslands oudste eendagswedstrijd, Rund um den Hainleite in Erfurt, voortaan als slotetappe van de Thuringer Rundfahrt (een u23-wedstrijd) georganiseerd. Met de Vattenfal Cyclassics als enige vertegenwoordiger in de World Tour moet voor de Duitse wielersport vooral naar de ´eerste divisie´ worden gekeken, de UCI Europe Tour. Daar vinden we bijvoorbeeld de Bayern Rundfahrt, Rund um Köln en vooral de tweehonderd kilometer lange Rund um den Finanzplatz.

De wedstrijd mag dan niet op veel aandacht in de internationale sportmedia rekenen, hij doet niet onder voor de koersen van de Europe Tour die wel in beeld worden gebracht. Wat de Omloop Het Nieuwsblad, Kuurne-Brussel-Kuurne, Strade Bianche en Dwars door Vlaanderen op hun Duitse evenknie voor hebben is niets meer dan het land van organisatie. Tijdens de vier lussen met Frankfurt als middelpunt doemen bijvoorbeeld vijf klimmetjes op. Wie de uitslagen bekijkt ziet bijvoorbeeld dat ontsnappingen net zo vaak onschadelijk gemaakt worden door de sprintersploegen als dat ze succesvol tot het einde dragen. Karsten Kroon won er bijvoorbeeld twee keer maar ook sprintkanon Erik Zabel stond driemaal op de hoogste trede van het podium.

Meer niveau's, meer status?

De wedstrijd verdient eigenlijk beter. Zoals de wedstrijden die we eerder onder de loep namen, Brabantse Pijl, Strade Bianche, Scheldeprijs, Kuurne-Brussel-Kuurne en Omloop Het Nieuwsblad ook op een hoop zijn gegooid met een reeks wedstrijden van minder allooi. Het contrast is groot met nieuwe wedstrijden als Prudential Ride London en de tweedaagse World Port Classic.

Het is de Internationale wielerunie daarom aan te raden om tussen de UCI World Tour en de continentale reeksen in nog een 'divisie' te voegen. Daarmee kan bovendien een ander probleem worden aangepakt, dat van de verzwakte deelnemersvelden, een discussie die we op een later moment nog eens zullen uitdiepen op Sportpreview. De twee grootheden van het voorjaar, Degenkolb en Kristoff, mogen dan aan de start verschijnen, meer dan vijf b-selecties van World tour ploegen zullen we niet aan de start zien.

Te denken valt aan een reeks van tien tot vijftien wedstrijden zoals de Finanzplatz, Omloop, Brabantse Pijl, Strade Bianche, Dwars door Vlaanderen, Scheldeprijs, Kuurne-Brussel-Kuurne, Parijs-Tours, Ronde van Emilië en Clasica de Almeria die een status aparte krijgen. Voor het startveld valt te denken aan bijvoorbeeld vijf World Tour ploegen, aangevuld met alle grote ploegen uit de Continentale tour (de 'wildcard-ploegen' van de World Tour) die op volle sterkte dienen te komen. Denk aan Team Roompot-Oranje Peloton, Southeast, Topsport Vlaanderen, MTN-Qubeka en Wanty-Groupe Gobert.

De 2015 editie werd na een verijdelde terreuraanslag afgelast

Superboeren, Kasteelheren of Gouwe Ouwen in de play-offs?

Met nog twee speelronden te gaan is nog één plekje in de play-offs om promotie/degradatie onbezet. De Graafschap staat momenteel op de zesde plek in de Jupiler League en lijkt aan te mogen schuiven voor het toetje. VVV Venlo en Sparta Rotterdam liggen echter op de loer. Welke club weet zich gesteund door de feiten en cijfers?

Of je het nu met het play-offsysteem eens bent of niet, het valt niet te ontkennen dat de Jupiler League spannend blijft tot de laatste speeldag. Ook dit jaar is het voor bijna de gehele top tien van belang om te blijven presteren. Of het nu gaat om vrijstelling voor de eerste ronde of zelfs nog om een entreebewijs voor de nacompetitie, na 36 speeldagen ligt veel nog open.

Sparta Rotterdam

Wie naar de ranglijst kijkt ziet direct dat Sparta zelfs wanneer het tweemaal wint nog altijd afhankelijk is van zijn tegenstrevers. De Rotterdammers moeten immers zowel VVV Venlo als De Graafschap zien te passeren. Dat moeten ze ook nog eens doen door eerst FC Oss en dan De Graafschap te verslaan, beide clubs staan op dit moment boven de Kasteelheren op de ranglijst.

Toch gloort er hoop voor de Spartanen. Te beginnen met het duel op bezoek bij FC Oss. De Ossenaren zijn al enige tijd geplaatst voor de play-offs dankzij de titelwinst in de derde periode die eind februari werd behaald. Dat de mannen van FC Oss al weken niet echt meer ergens voor strijden is te zien in de resultaten. Vijf van de laatste zes duels gingen immers verloren. Eerder dit seizoen, op 23 november, eindigde het duel tussen deze ploegen in Rotterdam in 2-2. Sparta kwam destijds vroeg, na een rode kaart van Pieter Nys (die ook nu geschorst is) met tien man te staan. Desondanks kwam het op voorsprong, die vervolgens vlak voor het einde werd omgebogen in een achterstand, waarna Paul Gladon in de blessuretijd alsnog een punt veiligstelde. De laatste zes ontmoetingen werden overigens alle zes ook niet gewonnen door FC Oss. Sterker nog, als het geen gelijkspel werd (2-2, 1-1 en 2-2) dan eindigde het duel in een 5-1 overwinning voor de Rotterdammers (drie maal).

VVV Venlo

Heeft Sparta een moeilijk programma, in Venlo wordt het zo mogelijk nog moeilijker. Ook zij ontmoeten nog twee hoger geklasseerde ploegen. Net als Sparta beginnen ze met een uitduel tegen een reeds geplaatste ploeg: FC Volendam. De prestaties van de Volendammers en de Limburgers laten de laatste weken allebei te wensen over. VVV won één duel, FC Volendam twee, voor beide al een maand geleden. De Venlonaren wonnen in november wel de thuiswedstrijd tegen FC Volendam met 4-2, dat kwam mede door een hattrick van Randy Wolters in het eerste kwartier. De laatste keer dat FC Volendam won dateert ook nog eens uit 2008 toen een ontmoeting in de KNVB Beker in 2-3 eindigde.

Op de laatste speeldag ontmoet VVV ook nog eens kampioen NEC Nijmegen. Die ploeg mag dan al twee weken zeker zijn van de titel en promotie naar de eredivisie, de prestaties lijden er niet onder. NEC heeft inmiddels het puntenrecord in de Jupiler League in handen, won de afgelopen zestien duels op rij en lijkt ook de laatste twee duels serieus aan te willen pakken om de grens van honderd punten te kunnen slechten.

De Graafschap

De Graafschap is op dit moment het meest kansrijk. Het heeft immers de plek waar de drie kemphanen om vechten in handen. De Graafschap heeft een punt voorsprong op VVV Venlo en drie op Sparta Rotterdam. Waar het gaat om doelsaldo liggen de Doetichemmers (+21) ruimschoots voor op VVV (+3) maar achter op Sparta (+22).

De Graafschap treft bovendien als enige een ploeg die niet in of om de play-offplekken bivakkeert: Fortuna Sittard. Die ploeg staat op de een-na-laatste plaats in de competitie. Een ploeg die bovendien een rivaliteit met één van de concurrenten van de Superboeren, VVV Venlo, onderhoudt. Het duel tussen Fortuna en De Graafschap in november eindigde in 0-0, mede omdat De Graafschap lang met tien man speelde. Wel wonnen de Superboeren vorig jaar in de play-offs tweemaal van Fortuna Sittard.

Winner takes all duel

Tot slot is er nog een saillante laatste wedstrijd. De competitie eindigt namelijk met Sparta Rotterdam-De Graafschap. Wetende dat VVV Venlo eerst FC Volendam en dan NEC Nijmegen treft zou dit duel wel eens de alles-of-niets-wedstrijd van het jaar kunnen worden.

Eerder dit jaar werd de vechtwedstrijd in De Vijverberg uiteindelijk afgesloten op 3-2 voor de thuisploeg. De Doetinchemmers gaven echter een in de eerste helft opgebouwde voorsprong van 3-0 bijna nog weg. Beide ploegen ontvingen ook nog eens een rode kaart. Het duel is in de laatste jaren behoorlijk in evenwicht: drie gelijke spelen, twee zeges voor Sparta en twee voor De Graafschap. De Superboeren wonnen echter wel de laatste twee duels.

Conclusie

Het lijkt erop dat VVV Venlo in de sandwich zit tussen twee grotere kanshebbers. Sparta Rotterdam is echter de ploeg die alleen met tweemaal winst nog een kans maakt. Dat het laatste duel in eigen stadion tegen een directe concurrent wordt gespeeld kan daarbij een psychologisch voordeel zijn dat nog lang in het play-offtoernooi zijn uitwerking kan hebben. De grootste kanshebber blijft echter De Graafschap, de ploeg leidt de dans, ontmoet als enige een 'kleine club' en krijgt de kans een concurrent zelf uit te schakelen.

Kevin Pillar, de zomerse verschijning van Toronto Blue Jays

Hij lijkt niet langer één van de twaalfhonderd te zijn. Outfielder Kevin Pillar maakt snel furore bij Toronto Blue Jays. Wij probeerden uit te vinden wie deze zomerse verschijning in het koele Canada eigenlijk is.

Het valt niet mee om een team in de American League East te zijn. De geest van mannen als Babe Ruth en Joe DiMaggio en andere Yankees uit het rijke verleden waart altijd over de divisie. Bovendien moet je tegen één van de drie topteams van deze eeuw strijden, Boston Red Sox. En zit het zowel in New York als in Boston een jaartje tegen dan is het een topjaar in Baltimore. Anders gezegd, hoe goed het team van Toronto Blue Jays ook is, een echte kans maken de Canadezen zelden.

Dat probleem tekent zich ook dit seizoen weer af. Toronto staat onderaan. Na drie weken staat Blue Jays op een winstpercentage van .450, net iets minder dan de helft (negen van de twintig) van de duels werd winnend afgesloten. Een score die alleen in de National League Central Division ook de laatste plaats (wanneer met Brewers gewisseld zou worden) zou betekenen. En dan zitten de mannen uit Toronto ook nog eens midden in een serie met grootmacht Boston. Niet veel om over te juichen dus. Behalve over Kevin Pillar, een zesentwintigjarige linkervelder.

Kevin wie?

Zelfs voor de geoefende volger is het soms moeilijk om over parate kennis over alle spelers in de MLB te beschikken. Dat is ook niet vreemd want dertig ploegen met veertig spelers op het roster, dat maakt twaalfhonderd man. En dan komen al die mannen die in de Minor Leagues azen op hun kansje in de hoofdmacht er nog bij. Het komt wel eens voor dat iemand niet op je radar staat.

Zo'n speler is Pillar. De man uit West Hills, Californië is aan zijn derde seizoen in de hoofdmacht van de enige Canadese ploeg in de MLB bezig. Zijn eerste jaar leverde hem 36 optredens op, met een slaggemiddelde van .205 en een On Base percentage van .250. Vorig jaar mocht hij zeventien keer vaker zijn jersey aantrekken, in 53 duels. Vreemd genoeg kwam hij slechts veertien maal vaker aan slag. Zijn cijfers waren echter wel aanmerkelijk beter .267 slaggemiddelde, .295 OBP. Ook kwam hij al drie keer in de Minor League All-Starselectie van zijn club Blue Jays terecht, wat erop neer komt dat hij drie jaar lang bij de meest veelbelovende spelers uit de opleiding hoorde.

De nieuwe Joe maakt sprongen

De bovenstaande cijfers zeggen echter minder over de rijzende ster dan de cijfers die hij als speler in opleiding kon overleggen. Zo haalde hij een slaggemiddelde van .347 in de Appalachian League in 2011. Aan Pillar kleeft bovendien een bijzondere belofte. In zijn tijd als college-speler zette hij een NCAA II-record neer. Dat was niet zomaar een record. Pillar zette een hitting streak van 54 wedstrijden neer. In alle leagues vanaf NCAA III en hoger zijn in bijna honderdvijftig jaar honkbal geschiedenis slechts vijf spelers in staat geweest een langere streak neer te zetten (allen in andere divisies). De hitting streak is voor eeuwig verbonden aan Joe DiMaggio. Een vergelijking, terecht of niet, is daarom snel gemaakt.

Zoiets schept verwachtingen, hoewel iedere honkbalfan weet dat een dergelijke reeks once in a lifetime is. Toch was het voorafgaand aan het seizoen 2015 maar de vraag of Pillar nog wel een toekomst in het honkbal had. Blue Jays had immers Michael Saunders bij Seattle Mariners weggehaald. De kansen leken zich voor het eerst tegen onze held aan slag te keren. Nog voor de seizoensvoorbereiding begon scheurde Suanders echter zijn meniscus, een blessure die je een fikse tijd aan de kant houdt. Pillar leek zich bewust van het geluk dat aan zijn zijde stond en greep zijn kans. Opvallend daarbij is dat hij dat niet aan slag maar juist op zijn plek op links deed.

(On)geloof

Het is opvallend dat Pillar ondanks zijn prestaties zo lang buiten de spotlight is kunnen blijven. Hij werd bijvoorbeeld niet vroeg gescout, hij werd pas in ronde 32 in de draft van 2011 opgepikt. Bijna duizend spelers hadden toen al een plekje veroverd. De eerste keer dat er uitgebreid over hem werd bericht was bovendien ook nog eens op de website Jewishbaseballnews.com. Niet dat het vreemd is dat Pillar Joods is, hij had er echter eerder zelf nog nooit met een woord over gerept.

Inmiddels is hij niet meer weg te denken uit de opstelling van Blue Jays. De cijfers spreken ook in zijn voordeel. Blue Jays lijkt iets vaker wedstrijden over de streep te kunnen met Pillar in het team dan dat ze deden voor hij een basisplaats afdwong. Bovendien lijkt hij zich definitief te vestigen op links, waar hij tweederde van de duels stond opgesteld, de vastigheid zou net dat verschil kunnen maken. Voor de organisatie is hij bovendien met zijn vijfhonderdduizend dollar een koopje. Wetende dat hij tot 2018 geen eisen op tafel kan leggen en tot 2021 zelfs niet zonder meer van club kan veranderen lijkt vooral Blue Jays de grote winnaar te zijn op dit moment.

Bijpraten over de Bundesliga (Bayerns vijfentwintigste deel II)

Bij Sportpreview snappen we best dat kijken naar de Bundesliga er wel eens bij inschiet. Er is ook zoveel voetbal te zien tegenwoordig. Bovendien kun je niet alle achttien clubs tegelijk volgen. Bundesliga-expert Lionel Stute praat je daarom na iedere speelronde op frisse toon bij.

Door zaterdag zelf te winnen en omdat de laatste overgebleven VfL Wolfsburg zondag verloor mag Bayern München zich eens te meer een jaar lang kampioen van Duitsland noemen. De mannen van Pep Guardiola verloren pas tweemaal dit seizoen, drie keer minder dan de naaste concurrenten, en mag daarom de laatste vier weken uitbollen richting de finish. We bekeken het seizoen.

Speelronde 18: De eerste klap

Die Liga ist Züruck aldus Sportschau. En hoe. De tweede seizoenshelft van de Bundesliga werd geopend met een duel tussen de nummer twee en de nummer één. We schreven het al in de vorige Bijpraten, als er een club in de bundesliga is die de titelstrijd nog spannend kan maken is het VfL Wolfsburg. Dus dat deed de Volkswagenvereniging dan ook.

Onder meer door de steeds meer in vorm rakende Bas Dost. De oud-Heerenveenspeler wist al binnen drie minuten het net te vinden. Nog voor rust had hij ook zijn tweede goal te pakken. Met de al langere tijd in blakende vorm verkerende Kevin De Bruyne aan zijn zijde werden de Zuid-Duitsers volledig van het veld gespeeld door de Wolfsburgse voorhoede.

Overigens mag de totstandkoming van deze zege niet onderschat worden. Het was namelijk het eerste duel sinds de rond de jaarwisseling overleden Belgische neo-international Junior Malanda. Dost met twee goals, De Bruyne met twee goals en de opnieuw excellerende Naldo en Daniel Caliguri, Wolfsburg swingt nog altijd. Bas Dost zei het in een interview met de Duitse ZDF: "We moeten niet doen alsof Bayern het liet lopen, wij hebben het geweldig uitgespeeld." En zo was het.

Speelronde 19: Bayern in zwaar weer?

En weer lukte het de ploeg van Pep Guardiola niet om te winnen. De glorieuze rondrit die de Hinrunde voor Bayern München was krijgt vooralsnog geen vervolg bij de hervatting. Na de ontlusiterende 4-1 nederlaag op bezoek bij achtervolger VfL Wolfsburg op vrijdag volgde een 1-1 thuis tegen nummer drie FC Schalke 04.

Dat het 1-1 bleef zegt echter veel over de kracht van de Zuid-Duitsers. Bayern moest immers na zestien minuten al met tien man verder nadat Jerome Boateng, eens te meer, tegen een rode kaart aan liep. Na de pauze kwam Bayern München zelfs kortstondig op voorsprong door de opnieuw uitblinkende Arjen Robben. Binnen vijf minuten trok wereldkampioen Benedikt Höwedes echter de stand alweer gelijk, die vervolgens tot het eindsignaal bleef staan.

De schade bleef overigens beperkt. Directe achtervolgers VfL Wolfsburg lieten ook twee punten liggen. Tegen Eintracht Frankfurt bleven ook zij op 1-1 steken. Omdat Schalke als directe tegenstander dus ook niet won profiteerde alleen Borussia Mönchengladbach. Die Föhlen wonnen met 1-0 van SC Freiburg en stijgen naar de derde plaats. Omdat ook FC Augsburg en Bayer 04 Leverkusen wonnen stijgen zijn ten koste van Schalke 04 naar plek vier en plek vijf. Waarmee op dit moment vier ploegen om directe plaatsing voor de Champions League vechten.

Speelronde 26: Bayern München onderuit...

Het kon niet uitblijven. De maestro wankelt en nu neemt hij zijn orkest in zijn val mee. ANders gezegd, nu Arjen Robben met zijn gezondheid kwakkelt is ook Bayern München niet langer de onklopbare machine. Robben, net terug van een blessure, moest na minder dan een half uur het thuisduel tegen Borussia Mönchengladbach alweer laten voor wat het was. Een bekkenblessure, zo werd nog tijdens de wedstrijd bekend.

Het duel zelf ontspon zich ondertussen als een herinnering aan die bijzondere jaren zestig en zeventig van de vorige eeuw. Toen Bayern en Gladbach het Europese clubvoetbal domineerden en elkaar bevochten zoals Real Madrid en FC Barcelona in deze tijd doen. De twee goals, één voor rust en één erna van Raffael zorgden bovendien nog voor een daverende verrassing ook, 0-2. De ploeg van Pep Guardiola maakte lang geen thuisnederlaag mee. Sterker nog, dit hele seizoen lieten de Beierse mannen nauwelijks iets liggen in de eigen Arena.

Speelronde 27: Der Klassiker

De nummer één van het rechterrijtje kreeg de nummer één van het linkerrijtje op bezoek. Niets om warm van te worden, ware het niet dat het hier ging om de grootste wedstrijd die het Duitse clubvoetbal rijk is: Borussia Dortmund-Bayern München. Het roemrijke verleden van Der Klassiker kreeg echter geen nieuwe rijke episode toegevoegd.

Sterker nog, dat de ploegen zover uit elkaar staan op de ranglijst was op het veld nauwelijks te merken. Balbezit: 50-50. Schoten op doel: 2-2. Dribbels: 17-17. Slechts één statistiek was niet in evenwicht, de uitslag: 0-1. Dat kwam mede omdat de lijstaanvoerder na het doelpunt van oud-Borus Robert Lewandowski koos voor een tactiek van ingraven. Het gemis van Arjen Robben kosstte de ploeg twee weken geleden al een nederlaag tegen Borussia Mönchengladbach en met VfL Wolfsburg nog altijd binnen schootsafstand kunnen de mannen van Pep Guardiola niet teveel schade lijden. Het spaarzame lichtpuntje in het duel was de terugkeer van Thiago Alcantara, die ook nog eens alles goed deed. Hij kwam in het veld voor een andere teruggekeerde zoon, Philipp Lahm.

Speelronde 30: Eerste fase drietapsraket?

Een zuinige 1-0 tegen Hertha BSC op zaterdagmiddag bleek uiteindelijk genoeg om de vijfentwintigste titel in de wacht te slepen. Al moesten de mannen van Pep Guardiola daar wel nog een dag op wachten. Een net zo zuinige 1-0 tussen Borussia Mönchengladbach en VfL Wolfsburg bleek de doorslag te geven.

Daarmee is de eerste stap gezet. De titel is binnen. Vanavond staat echter de volgende opgave alweer te wachten, Der Klasiker tegen Borussia Dortmund in de halve finale van de DFB Pokal. Vorige week nog liet Guardiola in de aanloop naar het kwartfinale duel in de Champions League met FC Porto weten dat de titel alleen niet genoeg is in Beieren. Daar moet ook een beker bij. En eigenlijk ook nog een Champions League zege. Het doel is duidelijk.

Bovendien kan Bayern, ook al is het zelf klaar, een doorslaggevende rol spelen in het eindigen van het Bundesliga-seizoen. Zo is de strijd om plek drie, rechtstreekse deelname aan de Champions League, tussen Bayer Leverkusen en Borussia Mönchengladbach nog in alle hevigheid bezig. Bayern gaat zaterdagavond op bezoek in Leverkusen, dat twee punten op Gladbach moet goedmaken. De week erna krijgt Bayern FC Augsburg op bezoek, dat op de laatste Europa League plek staat en maar liefst drie clubs in de nek voelt hijgen. Op de slotdag gaat Bayern op bezoek bij SC Freiburg, één van de vijf clubs die buiten de drie degradatieplekken proberen te blijven.

Bijpraten over de Bundesliga (Bayerns vijfentwintigste deel I)

Bij Sportpreview snappen we best dat kijken naar de Bundesliga er wel eens bij inschiet. Er is ook zoveel voetbal te zien tegenwoordig. Bovendien kun je niet alle achttien clubs tegelijk volgen. Bundesliga-expert Lionel Stute praat je daarom na iedere speelronde op frisse toon bij.

Door zaterdag zelf te winnen en omdat de laatste overgebleven VfL Wolfsburg zondag verloor mag Bayern München zich eens te meer een jaar lang kampioen van Duitsland noemen. De mannen van Pep Guardiola verloren pas tweemaal dit seizoen, drie keer minder dan de naaste concurrenten, en mag daarom de laatste vier weken uitbollen richting de finish. We bekeken het seizoen.

Speelronde 9: Back to the Seventies

Heel Duitsland was een week lang in de ban van het sluitstuk van het voetbalweekeinde. Waar de rest van de wereld de ogen richtte op 'El Clasico' en 'Red Devils-The Blues' beleefde de Bundesliga de wederopstanding van zijn eigen klassieker, Bayern München-Borussia Mönchengladbach. De grootmachten van weleer brachten het Duitse clubvoetbal tot de hoogte waar het nu op staat. Door het gehele land werd dan ook zeven dagen lang gemijmerd over de gouden tijden van Kaiser Franz en Rebell Günther in de jaren zeventig.

Het spektakel kwam vooral van Gladbach dat met Max Kruse, Christoph Kramer, Raffael, Granit Xhaka en Thorgen Hazard (vandaag op de bank) een aantal smaakmakers in de gelederen heeft die wel eens hogerop ook voor vuurwerk kunnen gaan zorgen de komende jaren. Bovendien bleek voor Bayern te gelden wat ook voor het Nederlands elftal vaak van toepassing is. Zonder Arjen Robben is de Zuid-Duitse club veel minder sterk. Het ontbrak de Beierse ploeg aan de stootkracht die het dinsdagavond nog wel in Rome had bij de 1-7 zege op AS Roma.

Die Fohlen bleken beter in staat het Premier League achtige tempo aan te kunnen dan Der Rekordmeister. De ploeg van Guardiola werd naar mate de klok verder tikte steeds slordiger in het positiespel. De Beierse ploeg lijkt niet over een plan B te beschikken. Toen Thomas Müller werd afgelost door Claudio Pizzaro had dat het startsein moeten zijn voor een opportunistische wijze van aanvallen. De realiteit was dat juist Gladbach vanaf dat moment keeper Manuel Neuer nog vaker onder vuur nam. Gladbach durfde in het laatste kwartier zelfs nog meerdere malen met zes tot zeven spelers in de zestien meter van Bayern te komen.

Met het inbrengen van Ibrahima Traoré en de Duitse Amerikaan Fabian Johnson wilde coach Lucien Favre zijn ploeg een alles of niets tactiek te laten spelen in de laatste tien minuten. Heel Mönchengladbach is immers al vroeg in het seizoen gaan geloven dat een titel tot de mogelijkheden behoort. De ploeg wist acht speelronden op rij ongeslagen te blijven. De voorgaande drie keer dat dit lukt eindigde de jaargang met de kampioensbeker. Voorlopig ligt de club nog op koers, de 0-0 tegen Bayern München betekent dat beide ploegen nog een week langer ongeslagen blijven.

Speelronde 10: Der Klasiker blijkt een one man show

Het duel tussen Bayern München en Borussia Dortmund heeft zich in recente jaren ontwikkeld tot één van de grootste duels op aarde. Na de finales van de diverse landentoernooien, de Spaanse equivalent 'El Clasico' en de Champions League finale trekt deze ontmoeting de meeste aandacht wereldwijd. Dat spelers van beide clubs een groot aandeel hebben gehad in recente uitgaven van alle voorgenoemde wedstrijden heeft daar waarschijnlijk veel mee te maken.

Dat zowel Der rekordmeister als Die Borussen ook nu nog een hele reeks aan toppers binnen de lijnen kunnen brengen is reden nummer twee. De topper onder toppers is daarentegen zonder twijfel de Groningse troefkaart in Beierse dienst: Arjen Robben. De Bedummer dribbelde, passte en schoot als ware hij omring door D-pupillen. Dat Robben een uiterst zwakke Eric Durm tegenover zich trof (nota bene één van de 23 Duitse wereldkampioenen) betekende bovendien dat hij alle gelegenheid kreeg te stralen. De passers binnen de ploeg, Xabi Alonso, Mario Götze en Thomas Müller voorop, weten hem inmiddels ook blindelings te vinden. Nieuwkomer in de spits Robert Lewandowski is daarnaast ook niet te beroerd om naar links of rechts uit te wijken om de vleugelflitser alle gelegenheid te bieden zijn blakende vorm te etaleren.

Robben nam ook nog eens zijn verantwoordelijkheid toen zich tien minuten voor tijd een wedstrijdwinnende strafschop voor deed. De mannen van Jürgen Klopp waren tot op dat moment een meer dan gelijkwaardige tegenpartij voor Bayern München. Dat de kampioen van 2011 en 2012 momenteel vecht tegen degradatie leek voor de onbevooroordeelde kijker eerder een spookverhaal dan de harde realiteit. Toch werd opnieuw verloren en staan de Dortmunders inmiddels op de gevreesde degradatie play-offplek zestien. Met de wedstrijd tegen Borussia Mönchengladbach als volgende krachtmeting, en midweeks ook nog een Europese ontmoeting op het programma mag men zich in het Signal Iduna toch enige zorgen maken.

Speelronde 12: Vroege beslissing?

Het mag duidelijk zijn dat Bayern München al bij aanvang van het seizoen titelfavoriet nummer één was. Na het twaalfde weekend, op een derde van het seizoen, lijkt de champagne in ieder geval alvast uit de kelder gehaald te kunnen worden. De Zuid-Duitsers deelden zaterdagmiddag een ferme tik uit aan de volledige concurrentie.

De ploeg van Pep Guardiola is de enige constante factor in de bundesliga. Bayern zette één van de meest frivole ploegen van dit seizoen vrij gemakkelijk opzij. Thuis tegen TSG Hoffenheim 1899 werd het 4-0. Voor de Hoffenheimers was het na een lange periode van ongeslagenheid de tweede nederlaag op rij. Werd er in het kleinste profdorp van Duitsland heel voorzichtig al gedroomd van een titelrace, het mag inmiddels duidelijk zijn dat 2015 nog te vroeg komt. Wetende dat Roberto Firmino (Manchester United) en Kevin Volland (Borussia Dortmund) ook nog eens in de nadrukkelijk belangstelling van kapitaalkrachtige clubs staan is het maximale misschien zelfs al bereikt.

De concurrentie van Bayern liet zoals gezegd de nodige steken vallen. Nummer twee VfL Wolfsburg had slechts een schrale troost aan de uitverkiezing van Kevin De Bruyne tot doelpuntenmaker van het jaar. De Volkswagenploeg legde het af tegen het langzaam op stoom komende Schalke 04, 3-2. Wolfsburg is tot op heden de enige ploeg die qua veldspel gelijke tred kon houden met Bayern München maar het gat is inmiddels al opgelopen tot zeven punten. Dat is nog altijd drie punten kleiner dan het gat tussen München en Borussia Mönchengladbach. Ook de Borussen verloren voor de tweede keer op rij, ditmaal thuis tegen Eintracht Frankfurt. De enige die wel won was Bayer Leverkusen. De ploeg vanm trainer Schmidt deed dat ook nog eens tegen directe concurrent Hannover 96.

Speelronde 14: Bayern München verlangt naar de winterstop

Heel even leek de Bundesliga misschien dan toch nog een beetje spannend te worden. Bayern München leed een nederlaag in de Champions League en had het een paar dagen later bijzonder moeilijk in het uitduel met laagvlieger Hertha BSC. En dat met de wedstrijd tegen uitdager Bayer Leverkusen voor de deur.

Geen valse hoop, zo bleek zaterdagavond. Opnieuw wist het het duel met de grootst mogelijke moeite over de streep te trekken. In de eigen Allianz Arena bleef de score beperkt tot slechts één goal. De honderdste van Franck Ribery. De Beierse ploeg bleek, enigszins verrassend, veel moeite te hebben met het verdedigen van Bayer Leverkusen. Die ploeg besloot namelijk ver van het eigen doel af te staan en geen angst te tonen voor snelle mannen als Arjen Robben. Bayern kwam daardoor niet aan het befaamde Tiki-taka voetbal toe en al binnen enkele minuten werd Leverkusen gevaarlijk. Sterker nog, Karim Bellarabi, misschien wel de beste Duitser op dit moment, had doelman Manuel Neuer al geklopt. Slechts verdediger Juan Bernat kon de bal op de doellijn wegwerken. De gehele eerste helft zou dergelijke momenten opleveren.

Trainer Pep Guardiola onderkende het gevaar, haalde Mario Götze naar de kant en bracht de robuuste Sebastian Rode. Bij de eerste de beste kans die volgde was het raak. Bayer Leverkusen bleek al zijn kruit in de eerste helft te hebben verschoten en het duel kabbelde in de tweede helft voort, Bayern München in een zeer comfortabele positie naar de zo gewenste winterstop brengend.

Speelronde 16: RekordBayern

We kunnen deze midweekse speelronde niet anders dan beginnen in Beieren. Daar gaf Bayern München een hele nieuwe dimensie aan het begrip Rekordmeister. Tegen het hulpeloze SC Freiburg werd niet in doelpunten uitgedrukt hoe groot de overmacht van de sterkste club van Duitsland was. 2-0 was veel te mager gezien de overmacht. Om een beeld te geven: de kampioen van 2014 had maar liefst 82 procent balbezit en haalde een passingpercentage van negentig procent.

SC Freiburg kwam met een nieuw systeem op de proppen om de mannen van Pep Guardiola af te stoppen± 6-2-1-1. Anders gezegd, zes verdedigers en twee poortwachters er vlak voor. Het mocht niet baten. De schoten verhouding was 31 tegen 2. Die twee schoten van Freiburg, die ook nog eens niet tussen de palen kwamen, werd pas in de laatste tien minuten op doelman Neuer afgevuurd. Op dat moment hadden twee spelers van Bayern al iets te vieren. Allereerst was Manuel Neuer 1.100 minuten niet gepasseerd en hield het ook dinsdag negentig minuten vol, de reeks is nog altijd gaande. Helemaal aan de andere kant van het veld zag hij Arjen Robben zijn honderdste voor Bayern maken. Het Herbstmeisterschaft was al binnen maar de slagroom op de taart is nu ook opgespoten.

Speelronde 17: Vier

In de huidige staat waarin de Bundesliga verkeert verdient een club die weet te scoren tegen Bayern München al een eervolle vermelding in de round up. Al helemaal wanneer die club het één van de toppers van Europa echt moeilijk wist te maken. FSV Mainz 05 bracht de Beierse ploeg pas de vierde tegentreffer in de competitie toe. Daarmee brak Bayern München eens te meer een Bundesliga record. Nooit eerder kreeg een ploeg voor de winterstop slechts vier goals tegen. De ploeg van Pep Guardiola hoeft geeneens een record te breken in de tweede seizoenshelft om de minst gepasseerde verdediging ooit in de Duitse hoogste klasse te worden. In 2013 kreeg Bayern elf goals tegen in de terugronde. Het minste aantal tegengoals over een heel seizoen staat op achttien.

Lange tijd leek het erop dat het ongenaakbare Mùnchen toch te bestrijden is. Tot de negentigste minuut stond het namelijk 1-1. Mainz was al vroeg op voorsprong gekomen maar die werd net zo snel teniet gedaan door de teruggekeerde Bastian Schweinsteiger. Bayern dankte de zege aan Arjen Robben, die alweer zijn tiende goal van het seizoen maakte.

Het beste en het slechtste van: Luik-Bastenaken-Luik 2015

Het zit erop, de Vlaamse en de Waalse weken van het wielerseizoen. Was Alexander Kristoff de grote winnaar in Vlaanderen, dan is Alejandro Valverde dat in Wallonië. Na de Waalse Pijl schreef hij ook Luik-Bastenaken-Luik 2015 op zijn naam. Valverde was de de grote man, maar wat was de beste ploeg in koers? En wat de slechtste? Wij kozen ze. Puur op gevoel, zonder statistische onderbouwing.

Beste ploeg: Astana

Als één ploeg zich heeft geprofileerd in het kwartet Waalse (semi-)klassiekers, dan is het Astana wel. Ook vandaag nam de Kazachse formatie het heft in handen. Eerst deed het al het kopwerk om de vroege vluchters te grijpen. Vervolgens presteerden Michele Scarponi en Tanel Kangert het om twee van de drie vluchters in de vroege finale te zijn. Daarna probeerde ook Jakob Fuglsang het nog. De Deen mocht ook met het elitegroepje sprinten om de eindzege en werd negende. Kopman Vincenzo Nibali zat bovendien ook tot de voet van de laatste klim in de voorste gelederen van de koers. Wetende dat de wielerwereld de afgelopen maanden overduidelijk liet merken Astana liever kwijt dan rijk te zijn (de licentie werd tussen al het Waalse klimgeweld veiliggesteld), hebben de renners in dienst van de formatie van Vinokourov niets anders gedaan dan een passend antwoord gegeven.

Slechtste ploeg: Team LottoNL-Jumbo

We willen best de verzachtende omstandigheden in het oog houden bij Sportpreview. Als je als ploeg drie man kwijtraakt bij een grote valpartij en je kopmannen zitten ook nog eens achter de breuk, dan heb je gewoon flinke pech. In dat licht is de zevenendertigste plek van Wilco Kelderman in de uitslag bijna als een overwinning te zien. Toch komt Team LottoNL-Jumbo daar niet mee weg. De ploeg is gewoon buiten een verplichte ontsnapping van Mike Teunissen eerder deze week, ver buiten de schijnwerpers gebleven. De Hollandse topformatie onwaardig. Het voorseizoen heeft de mannen in het geel en wit weinig goeds opgeleverd. Het enige lichtpuntje is de stijgende vorm van Kelderman. Misschien kan hij die in de Giro d'Italia verzilveren en zo de eerste helft van 2015 in één klap goedmaken voor de ploeg.

De ultieme who´s who guide voor Luik-Bastenaken-Luik 2015

Het slotstuk van het wielervoorjaar staat voor de deur. Met Luik-Bastenaken-Luik sluiten we het eerste deel van het seizoen af. Om het volgen van Luik-Bastenaken-Luik iets makkelijker te maken voor de Sportpreviewlezer hebben wij wat orde in de chaos die een wielerklassieker is proberen te scheppen. Dit is de ultieme gids die jou de wedstrijd vanaf nu met gemak laat volgen.

Kanshebbers

'LBL' is de laatste wedstrijd in een kwartet heuvelklassiekers dat jaarlijks in het tweede deel van april wordt verreden. Dat betekent dat we dus ook al drie winnaars hebben kunnen noteren. Het zou onterecht zijn als die mannen niet bovenaan de kanshebberslijst staan. Ben Hermans (BMC), Michal Kwiatkowski (Etixx-Quickstep) en Alejandro Valverde (Movistar) hebben immers bewezen over de juiste vorm te beschikken. Meer dan één Ardennenklassieker winnen in een seizoen is bovendien verre van onmogelijk, meer dan een handvol renners deed dit al eens in het verleden.

Onder hen Philippe Gilbert (BMC) de absolute koning van dit deel van het seizoen in de afgelopen vijf seizoenen. Gilbert heeft dit seizoen echter zijn stempel nauwelijks kunnen drukken. Dat begon met de ploegentactiek van BMC die Hermans de zege in Brabantse Pijl opleverde. Vervolgens bleek voor het eerst iets wat leek op ouderdomsslijtage zichtbaar op de Cauberg, 'zijn' berg, waar hij het peloton niet los kon rijden. Tot overmaat van ramp viel hij afgelopen woensdag in de Waalse Pijl en moest hij opgeven. Toch mag een renner die zo vaak zegevierde in dit vierluik niet over het hoofd worden gezien.

Dat geldt ook voor de winnaars van de afgelopen twee edities: Simon Gerrans (Orica-Greenedge) en Dan Martin (Cannondale-Garmin) zij bewezen immers al eens hier te kunnen winnen. Tot slot moet rekening gehouden worden met Joaquim Rodriguez (Katusha) en Vincenzo Nibali (Astana) die niet alleen op dit moment in vorm zijn maar ook in het verleden al eens het podium van deze wedstrijd bevolkten.

Dark Horses

Tim Wellens (Lotto-Soudal) zag zijn kopman Jelle Vanendert woensdag ten val komen en nam de honneurs moeiteloos waar. Het duo kan dan ook misschien door samen te spannen voor een daverende verrassing zorgen. Wetende dat zij in de rug ook nog eens gesteund worden door Tony Gallopin, kan de Belgische formatie misschien wel het sterkste blok van alle ploegen op de been brengen.

Zij worden echter op korte afstand gevolgd door de eeuwige rivaal Etixx-Quickstep dat naast de eerder genoemde Kwiatkowski ook Julian Alaphilippe en alleskunner Zdenek Stybar de weg op stuurt. De eerste werd afgelopen woensdag tweede achter Valverde in de Waalse Pijl terwijl Stybar een fantastische voorjaar in de Vlaamse klassiekers kende.

Opvallende verschijningen zijn verder de mannen die zich willen klaarstomen voor de twee grote rondes die aanstaande zijn: Giro d'Italia en Tour de France. Zo zal Nairo Quintana (Movistar) zich laten zien, is ook Sergio Henao (Team Sky) aanwezig en durft zelfs Pierre Rolland (Team Europcar) zich in het strijdgewoel te mengen. Domenico Pozzovivo, Fabio Aru en Rui Costa passen ook in dit rijtje.

Nederlanders in Luik-Bastenaken-Luik

Het mag duidelijk zijn dat Team LottoNL-Jumbo met een bijna volledig Nederlandse selectie start. Paul Martens is de Duitse uitzondering in het team dat wordt aangevoerd door Wilco Kelderman. Ook Team Roompot-Oranje Peloton is volledig Nederlands. Daar moet Johnny Hoogerland zijn faam waarmaken. Zoals Tom Dumoulin dat als enige Nederlander bij het tegenwoordig onder Duitse vlag opererende Team Giant-Alpecin zal moeten doen.

Dat zal veel minder gelden voor de enige Nederlander bij Wanty-Groupe Gobert. Marco Minnaard zal niet starten met grote ambities. Dat geldt wel voor Tom-Jelte Slagter bij Team Cannondale-Garmin waar hij in de schaduw van Dan Martin op zijn kans zal loeren. Hij weet zich bovendien gesteund door Sebastian Langeveld. Bauke Mollema krijgt geen landgenoten aan zijn zijde bij Trek Factory Racing. Wel weet hij zich gesteund door drievoudig podiumklant van de koers Franck Schleck. Het omgedraaide geldt voor Pieter Weening hij zal bij Orica-GreenEdge vooral Simon Gerrans, Simon Yates en Johan Chavez ondersteunen.

Sportpreview Special: Mayweather versus Pacquiao maar dan in andere sporten

Over een week neemt Floyd Mayweather het op tegen Manny Pacquiao. De inzet: The fight of the century. Zelden keek de sportwereld zo reikhalzend uit naar een rechtstreeks duel tussen twee grootheden. Een wedstrijd die zijn gelijke niet kent. We probeerden de Mayweather versus Pacquiao's van andere sporten toch te vinden.

Het duurde zestig tellen. En toen was het grootste sportduel aller tijden uitverkocht. Iedereen kijkt uit naar 2 mei, de dag waarop Floyd Mayweather en Manny Pacquiao gaan uitmaken wie zich de grootste mag noemen. Pacquiao, de man die kampioen was in acht verschillende klassen en Mayweather, de man die nog nooit verloor in zijn leven, voegen een nieuw hoofdstuk toe aan de toch al rijke geschiedenis van epische duels in de bokssport.

De opzet van vechtsporten draagt per definitie een voordeel met zich mee. Wanneer twee supersterren in een gewichtsklasse tegelijk actief zijn dan kunnen ze elkaar uitdagen tot een rechtstreeks duel. Één rechtstreeks gevecht, man tegen man, dat een einde aan elke discussie kan maken. Stel nu eens dat je zoiets kunt doen in andere sporten, waar dat minder makkelijk te organiseren is, wat zou er dan gebeuren? Wie lieten onze fantasie de vrije loop en bedachten een aantal duels die we waarschijnlijk nooit zullen zien.

Alpe d'Huzes om de prijzen

De wielerwereld lijkt gezegend. Met Alberto Contador, Christopher Froome, Nairo Quintana en Vincenzo Nibali heeft die fietssport zijn eigen Big Four. De afgelopen maanden werden diverse plannen gelanceerd om dit viertal tegen elkaar uit te laten komen in verschillende wedstrijden, allen met het doel te bepalen wie zich de grootste van allemaal mag noemen. Zo wilde teambaas Oleg Tinkov diep in zijn buidel tasten om de heren in de drie grote rondes (Giro, Tour, Vuelta) aan de start te krijgen. Zelf lanceerden we ook een plan dat de vier tenoren in een groot duel tegen elkaar moest brengen.

Alle mooie ideeën ten spijt, de echte strijd wordt in de bergen gestreden. Dit viertal mag zich de Big Four noemen omdat ze in het hooggebergte onoverbrugbare afstand tussen hen en de rest van het wielerpeloton weten te creëren. Alleen op die manier weten de mannen de grote rondes naar zich toe te trekken. Als we willen weten wie de beste van allemaal is zullen we er dus stijgingspercentages tegenaan moeten gooien. Gelukkig hebben we daar in Nederland sinds enige jaren een goede uitdaging voor: de ALpe d'Huzes.

Deze strijd voor het goede doel biedt ons een ideale blauwdruk voor het ultieme gevecht tussen de vier kemphanen. Zes keer achtereen Alpe d'Huez beklimmen op één en dezelfde dag. Een dergelijke beproeving in de bergen bestaat namelijk niet. Weliswaar kennen alle grote, en minder grote, wielerrondes zware bergetappes en zijn er ook enkele eendagswedstrijden die over hoge toppen voeren maar een echte klimklassieker bestaat simpelweg niet. Het wereldkampioenschap op de weg kent jaarlijks bovendien dan wel een klim in het parcours die meerdere keren beklommen moet worden, maar die is dan weer niet selectief genoeg voor de Big Four, die geen van allen de wereldtitel wisten te veroveren tot op heden. Het idee van de Alpe d'Huez, dat eventueel ook op een andere beklimming geprojecteerd kan worden moet uitkomst bieden. De vier tenoren starten tegelijk en de man die als eerste het sextet heeft volbracht is de ultieme kampioen.

Vettel versus Hamilton versus Alonso versus Le Mans

Lewis Hamilton is al bijna anderhalf jaar ongenaakbaar in zijn Mercedes GP Formule 1-bolide. Hoewel de cijfersuitwijzen dat Hamilton zich kan meten met zijn meest succesvolle voorgangers in de sport wordt toch vooral ook veel nadruk gelegd op de kracht van zijn auto als onderdeel van zijn dominantie. Zijn voorganger Sebastian Vettel maakte min of meer hetzelfde mee in zijn periode als wereldkampioen in de Red Bull-wagen. Zeker nu Vettel tenminste één keer heeft bewezen zich op zijn minst te kunnen verdedigen tegen het Mercedesgeweld rijst de vraag wie nu eigenlijk echt de beste coureur op aarde is. En dan is er ook nog Fernando Alonso, de man die al een leven lang het stempel 'intrinsiek de beste coureur' draagt maar al tien jaar geen wereldtitel meer wist te veroveren.

De oplossing laat zich raden. Man tegen man tegen man in een exact gelijke auto op een echt battle-circuit. En welk autopark leent zich daar nu beter voor dan dat in de bossen van Le Mans. De keuze voor deze track is niet geheel toevallig. De koninginnenrit van het Endurance-seizoen wordt hier jaarlijks verreden. Het is langer dan het gemiddelde Formule 1-circuit en staat dus ook niet op de kalender van de koningsklasse. Dat komt goed uit want dat betekent dat we daarmee neutraal terrein hebben gevonden. De mannen rijden één wedstrijd over Formule 1-lengte, winner takes all. Of we de strijd uitvechten in drie exact gelijke Ferrari's, McLaren Honda's of een trio Mercedes GP-bolides moet loting dan maar uitwijzen.

Klitsjko versus Verhoeven

De uitdaging die het dichtst bij Mayweather versus Pacquiao ligt naar onze mening. Wladimir Klitsjko is eigenlijk al de gehele eenentwintigste eeuw alleenheerser in het zwaargewicht van het conventionele boksen. Zijn overmacht is zo groot dat de kenners zich zelfs langzaam tegen hem beginnen te keren. Het wordt de Oekraïense grootmeester vooral verweten uitdagingen aan te nemen van mindere goden, hetgeen het verdedigen van zijn titels vergemakkelijkt. Zijn evenknieën in de sport gaat hij vakkundig uit de weg, zo is de consensus.

Als Klitsjko zijn gordels dan niet echt op het spel durft te zetten, misschien biedt een duel buiten zijn sport uitkomst. Wladimirs broer Vitali zetten zijn eerste schreden in de vechtsport Bijvoorbeeld ook in het kickboksen. Als het aan ons ligt komt de kampioen tegen zijn evenknie in het kickboksen de Nederlander Rico Verhoeven uit. Verhoeven mag zich momenteel de wereldkampioen in het zwaargewicht bij de organisatie Glory mag noemen. Hij werkt gestaag aan een even imposante winreeks als de Oekraïense bokser, zijn winstreeks staat ook al op zes duels. Net als voor Klitsjko raken ook voor Verhoeven de tegenstanders langzamerhand op. Dit duel verdient door de crosssport insteek meer dan één editie, zowel een conventioneel boksgevecht als een kickboksgevecht. mocht er na die twee duels een 1-1 stand staan moet loting uitwijzen welke vorm het derde en beslissende duel aanneemt.

Is het over met Rafael Nadal?

Sportpreview vierde deze maand zijn eenjarig bestaan. Op de kop af een jaar geleden publiceerden we een kort nieuwsverhaal over de lijdensweg van Rafael Nadal. De nog relatief jonge Spanjaard verloor binnen korte tijd op twee van zijn favoriete toernooien. Een jaar verder bleek dit pas de top van de ijsberg.

Het verhaal van vorig jaar

Op zijn zestiende nam hij het al op tegen de sterren van de ATP. Op zijn negentiende won hij zijn eerste Grand Slamtoernooi. Op zijn achtentwintigste lijkt Rafael Nadal echter al over zijn hoogtepunt heen. Is Rafael Nadal yesterdays's news?

Waar normale, gezonde mannen juist hun menselijke top rond hun achtentwintigste levensjaar beleven is Rafael Nadal in een flinke crisis aan het raken. De Spanjaard werd in april 2014 in twee van zijn toernooien, Monte Carlo en Barcelona, roemloos en genadeloos naar de uitgang verwezen. In Barcelona had hij sinds 2003 44 overwinningen op rij geboekt, tot hij vandaag van zijn landgenoot Nicolas Almagro verloor.

Betekent dit het einde van het tijdperk Nadal? Ja en nee. Het was al langer waarheid dat Nadal niet meer de onschendbare graveltennisser uit de periode 2008-2012 was. Vorig jaar verloor hij in de finale van Monte Carlo op zijn geliefde gravel van zijn grote rivaal Novak Djokovic. Nadal is tegenwoordig te kloppen, ook op de ondergrond van gemalen baksteen. Anderzijds haalde Nadal in januari nog de finale van de Australian Open. Iemand die nog altijd in staat is Grand Slamfinales te bereiken kun je onmogelijk afschrijven. Zeker niet op zijn favoriete ondergrond.

Tennis is bovendien een sport waarbij de toppers een andere levensloop dan sterren uit andere sporten doormaken. Goede tennissers komen vaak snel bovendrijven -denk naast Nadal aan de opmars van bijvoorbeeld Djokovic, Leyton Hewitt, Guillermo Coria, maar ook Boris Becker en Michael Chang- om vervolgens twee tot vier jaar aan de absolute top te staan. Daarna, de tennisser is dan pas midtwintiger, zakt hij langzaam af op de ranglijst maar kan wel tot ver in de dertig, sommigen zelfs tot voorbij de veertig, mee op de ATP Tour.

Het is dus nog te vroeg om afscheid van Rafa te nemen. Het is wel tijd om het oog te richten op de jeugd. Let eens ATP-ranking nummer 71 Bernard Tomic (21) of nummer 79 Jiri Vesely (20) bijvoorbeeld.

Lees ook het origineel.

Sinds Barcelona 2014

Even dachten we te vroeg te hebben gejuicht. Nadal sloeg keihard terug met een toernooizege in Madrid en zijn negende titel op rij op Roland Garros (het tiende jaar achtereen dat hij een Grand Slam won). Het bleek echter zijn laatste stuiptrekking, Nadal staat inmiddels al bijna een jaar droog waar het gaat om grote toernooizeges. Slechts het betrekkelijk kleine (250) toernooi van Buenos Aires wist hij aan zijn palmares toe te voegen.

Wat we eerder nog niet wisten is dat er meer aan de hand is met het voormalig wonderkind. Nadal kwam aan het begin van 2015 met een opvallende verklaring, hij stond met angst op de baan. De gravelspecialist durfde niet langer hetzelfde risico in zijn spel te leggen als voorheen. Dat was ook niet zo vreemd, de laatste jaren sleepte hij zich van blessure naar blessure. De overvolle succesagenda van weleer werd ingeruild voor een dagplanning vol ziekenhuisbezoek.

Het voelt vreemd om over een speler die nog dertig moet worden en de meest bizarre sportrecords op aarde in handen heeft (hij won negen jaar op rij een Grand Slam, won meer ATP 1000-titels dan iedere andere speler) te spreken alsof hij verleden tijd is. Toch is exact een jaar nadat Nicolas Almagro hem in Barcelona in de kwartfinale versloeg de lucht alleen maar bewolkter geworden voor The king of clay. De kans dat hij op eenzelfde manier terug weet te komen als hij deed in 2013, toen hij ook een zware blessure overwon en eens te meer 's werelds nummer 1 speler werd, lijkt met de dag kleiner te worden.

Nadal moet steeds vroeger in de toernooien het hoofd buigen voor steeds minder begaafde spelers. Dit jaar was in Barcelona de achtste finale het eindstation en werd hij in twee sets gedeclasseerd door Fabio Fognini. Het was zijn tweede nederlaag op rij tegen de Italiaan, op zijn geliefde gravel nota bene. Bovendien dacht Nadal door Almagro een ronde eerder te verslaan dat hij op de goede weg was.

Herstelde hij zich in 2014 door vervolgens in Madrid Kei Nishikori in de finale te verslaan, vandaag werd hij juist door de Japanner gepasseerd op de wereldranglijst. De Big Four zijn eens te meer uit elkaar gehaald en dit keer lijkt het wel eens voorgoed te kunnen zijn.

Het beste en het slechtste van: Waalse Pijl 2015

Met de keiharde beklimming van de Mur de Huy eindigde de Waalse Pijl 2015, of Flèche Wallonne, in een overwinning voor Alejandro Valverde. De koers door de Waalse heuvels is de derde in het Ardense klimklassiekers kwartet dat jaarlijks in de maand april wordt afgewekt. We kozen zoals gebruikelijk de beste en de slechtste ploeg. Puur op gevoel, zonder statistische onderbouwing.

Beste ploeg: Etixx-Quickstep

De ploegen van Patrick Lefevre (Omega Pharma, Quickstep, Mapei) hebben de afgelopen drie decennia vooral in de Vlaamse klassiekers geheerst. Mannen als Johan Museeuw, Tom Boonen, Andrea Tafi en Franco Ballerini waren jaar in, jaar uit een factor van belang op de kasseien. Afgelopen zondag werd een nieuw tijdperk ingeluid. Wereldkampioen Michal Kwiatkowski won Amstel Gold Race, waar eerder in 'De Ronde' en 'Roubaix' geen prijs werd gepakt. Van het ene op het andere moment is Etixx-Quickstep een ploeg voor de Ardennen geworden. Na de voorlaatste beklimming van de Mur de Huy liet de ploeg zien dat zelf ook te beseffen. Toen een handvol renners van concurrerende ploegen (Astana, Movistar, BMC) de aanval kozen namen de mannen van Lefevre hun verantwoordelijkheid. Alle zeven helpers van wereldkampioen Kwiatkowski zetten zich op kop van het peloton om het gat naar de koplopers te dichten en tevens nieuwe aanvallen te neutraliseren. Het zal daarom extra zuur smaken dat juist een oude winnaar, Alejandro Valverde, toch nog net te sterk bleek. Toch zal Waalse Pijl 2015 de boeken ingaan als de wedstrijd van de definitieve transformatie van de 'Ploeg Lefevre', Julian Alaphilippe pakte namelijk plek twee.

Slechtste ploeg: Team Sky

Het dient gezegd te worden, Team Sky trad in en om Hoei aan met een ploeg waarmee normaal gesproken in de maand juli een gooi naar een derde Tourzege in vier jaar zal worden gedaan. Niet alleen de uitgesproken kopman Christopher Froome maar ook zijn bijna zekere helpers Vasil Kiryienka, Nicholas Roche, Peter Kennaugh en Sergio Henao waren door Dave Brailsford opgesteld. Wetende dat ook kleppers als Philip Deignan en de al zeer vroeg uitgeschakelde Wout Poels en Lars-Petter Nordhaug aan de start stonden kunnen we niet anders dan dezelfde conclusie als afgelopen zondag trekken: Team Sky geeft niet thuis in de Waalse klassiekers. Tot overmaat van ramp viel Chris Froome ook nog eens, op twaalf kilometer van de finish was hij daarmee uitgeschakeld voor dagsucces. De grootste en vooral duurste wielerploeg op aarde kent uiteindelijk een teleurstellende maand april. Mocht een kleine wedstrijd als Ronde van Trentino worden gewonnen dan geldt dat nauwelijks als een troostprijs. De psychologische winst die direct concurrenten voor de Tourzege als Nairo Quintana en Vincenzo Nibali boekten is zo mogelijk een nog hardere klap.

Lionels Visie: De Amstel als ontwikkelingskoers?

De winnaar van de Tour de France kleurde het finale-uur met een aanval. Een ex-wereldkampioen en een voormalig beste van de wereld bij de beloften vielen aan op het beslissende moment. De huidige wereldkampioen won de wedstrijd. De organisatie heeft geen reden om over vernieuwing in de Amstel Gold Race na te denken. Of moet dat toch?

Er woedt een strijd in wielerland. Niet die tussen de renners maar één tussen de organisatoren. Ingegeven door de inmiddels tien jaar oude ontwikkeling van de World Tour en de afkalving van de budgetten vechten de koersdirecteuren om de sterkste deelnemers. De opzet die de sterkste renners naar de grootste wedstrijden moet lokken heeft als gevolg dat alle wedstrijden die door de Wereldwielerbond (UCI) niet in die categorie zijn geplaatst steeds grotere moeite krijgen diezelfde sterspelers aan de start te krijgen. Er zijn immers...

Lees de hele columnn op onze MyJourpagina

Supercross champion: Ryan Dungey

De hegemonie van Ryan Dungey dit seizoen was van wereldklasse. Voortijdig besliste hij daarom ook netjes het kampioenschap om volgend jaar met de nr. 1-machine rond te mogen rijden. Gaandeweg het seizoen werd het alsmaar duidelijker, hij was de te kloppen man. Dat terwijl hij sinds 2011 wel gekenmerkt werd door zijn consistente stijl, maar niet door zijn dominantie (photocred: Garth Milan/RB Content Pool).

Dit seizoen was een gamechanger voor hem. Bij afwezigheid van Ryan Villopoto was er geen reden om niet het kampioenschap binnen te slepen. Net zoals er voor Trey Canard, Cole Seely, Ken Roczen en Davi Millsaps geen reden was om geen kampioen te worden. Toch had Dungey iets meer te bewijzen aangezien hij indoor het nakijken had, en outdoor met titels aan de haal ging.

Slappe excuses

Critici zullen zich op het standpunt stellen dat de afwezigheid van Villopoto (racet in Europa) en Stewart (dopingschorsing) bepalend zijn geweest in het kampioenschap van Dungey. Net zoals de tourwinst van Nibali slechts het gevolg zou zijn van uitvallen van Froome en Contador. Dit is te kort door de bocht. De concurrentie die de snelheid van Villopoto bezitten en overtroffen waren er dit jaar gewoon. Neem Trey Canard en Ken Roczen, zij deden mee voor winst. Zij konden de snelheid bepalen maar waren toch niet consistent genoeg en werden zelfs uitgeschakeld. In tegenstelling tot de huidige kampioen. Hij bleef beheerst en rustig maar ook meedogenloos en agressief als het moest. Zijn rijden was van de categorie Ricky Carmichael, James Stewart en, uiteraard, Villopoto. Mocht laatstgenoemde niet naar Europa zijn gegaan, dan had hij zeker niet zonder meer zijn vijfde SX titel binnengehaald.

Teamwork

Het fabrieksteam van KTM haalde hun eerste titel in de koningsklasse binnen. Toen Dungey zijn eerste kampioenschap behaalde reed hij namelijk nog op een Suzuki. Een lange weg hebben de Oostenrijkers afgelegd naar deze titel. Wat een vreemde vaststelling is als je in gedachten hebt dat ze al jaren heer en meester in de 250 klassen zijn. Toch is het ze gelukt. Daarbij hebben ze dit jaar wederom een baasje in de 250 rondrijden. Musquin kan de heren van KTM een tweede supercross kampioenschap bezorgen.

Volgend seizoen

Over het komende seizoen zullen hier geen bindende uitspraken worden gedaan. Zoals bekend is de sport verdeeld in twee seizoenen (Supercross & Motocross) en zal Dungey komende zomer aantreden als topfavoriet bij het 2015 Lucas Oil Pro Motocross Championship. Dat hij ook op de grote banen uit de voeten kan bewees hij al enkele maanden. Dat het racen daar tig malen intensiever en gevaarlijker is, is ook vaak bewezen. Maar als volgend Supercross seizoen Canard, Roczen, Millsaps, Seely en mogelijk Martin en Musquin mee gaan rijden, dan ligt het kampioenschap gewoon weer helemaal open.

Bijpraten over de Bundesliga (Jürgen Klopps greatest hits)

Bij Sportpreview snappen we best dat kijken naar de Bundesliga er wel eens bij inschiet. Er is ook zoveel voetbal te zien tegenwoordig. Bovendien kun je niet alle achttien clubs tegelijk volgen. Bundesliga-expert Lionel Stute praat je daarom na iedere speelronde op frisse toon bij.

De competitie ligt wat het kampioenschap betreft min of meer in zijn definitieve plooi. Om plek drie wordt nog gestreden tussen Bayer Leverkusen en Borussia Mönchengladbach. En onderin de league strijden nog vijf ploegen tegen de twee degradatieplekken. Waarbij traditieclubs Hamburger SV en VfB Stuttgart er nog altijd het slechtst voor staan. Toch kan deze Bijpraten slechts over één man gaan: Jürgen Klopp. De man die Borussia Dortmund in de afgelopen zeven jaar reanimeerde en tot de op één na hoogste trede van het Europese voetbal. We kozen zijn meest kenmerkende momenten uit.

Het begin: Supercup 2008

Na het bijna faillissement van 2002 diende de club uit het Westfalen vanaf de grond opnieuw worden opgebouwd. Eerst door Bert van Marwijk, later door Thomas Doll. Hoewel die trainers klaarblijkelijk het maximale uit de op dat moment beschikbare spelersgroepen haalden knaagde het bij fans en volgers van de geel-zwarten toch dat niet langer om de prijzen kon worden gespeeld. Dat moest anders. Klopp had op dat moment al zeven jaar ervaring op gedaan bij 1. FSV Mainz 05, dat hij van bescheiden 2.Bundesliga-team tot een Europa League deelnemer had weten te vormen. Als er één man geschikt was voor de taak, dan was hij het. Het begin was dan ook veelbelovend.

2011: 'Iedereen verliest behalve wij'

Het winnen van de supercup van 2008 bleek alles behalve het startschot van een succesvolle terugkeer. In zijn eerste twee seizoenen kon Klopp Dortmund niet tussen de grootmachten nestelen. Plekken zes en vijf in zijn eerste twee seizoenen waren weliswaar beter dan wat zijn voorgangers hadden gepresteerd maar verre van wat de club nastreefde.

Klopp stond voor zijn laatste kans om te slagen als coach van de Borussen toen in het derde weekend van augustus in 2010 de Bundesliga werd afgetrapt door Bayern München. Der Rekordmeister had zich in de afwezigheid van Dortmund nog verder weten te verwijderen van de rest van Duitsland en had voor de zomer zelfs de Champions League finale weten te bereiken. Hoe anders was alles negen maanden later, toen Borussia Dortmund 'beviel' van de zevende landstitel. Niet alleen bleef het Bayern München tien punten voor, de andere grote rivaal, streekgenoot FC Schalke 04 bleef zelfs ternauwernood in de Bundesliga en finishte slechts als veertiende. Klopp was in zijn missie geslaagd.

Nummer twee van Europa

De missie van Klopp was dan alvast geslaagd, de honger was nog verre van gestild. Het volgende seizoen, 2011/2012 zou het beste in de geschiedenis van de club worden (en op dat moment zelfs het beste Bundesliga-jaar ooit, een record dat een jaar later door Bayern München werd veroverd). Met een ongeslagen reeks van 25 duels en een recordaantal punten van 85 prolongeerde Borussia Dortmund zijn titel. De kroon op het werk volgde echter in de daaropvolgende weken. Zo werd namelijk ook de DFB Pokal binnengehaald. Het is bijna geen verrassing te noemen dat dit de eerste dubbel in de geschiedenis van de Borussen betrof.

Op nationaal niveau was de piek bereikt. Het seizoen 2012/2013 begon weliswaar met het binnenhalen van de supercup, het hernieuwde Bayern München bleek een maatje te groot. De eeuwige rivaal bleek zelfs nog beter te kunnen dan Dortmund in het recordseizoen een jaar eerder. De mannen van Klopp hadden echter hun doelen verzet. Binnenlandse dominantie was bereikt, nu werd het tijd om Europa te veroveren. Te beginnen met het uitstoten van Manchester City in de poulefase van de Champions League. Een krachttour langs verschillende verenigingen, waaronder een spectaculaire ontmoeting met Real Madrid, eindigde met het bereiken van de Champions League finale. Voor het eerst sinds 1997 behoorden de Borussen weer tot de allersterkste teams die het Europese continent te bieden had.

Pas op de plaats

Na de verloren finale tegen Bayern München konden Klopp en zijn mannen, inmiddels bovendien beroofd van een flink aantal steunpilaren zoals Nuri Sahin en Mario Götze, het hoge niveau slechts nog sporadisch halen. De eerste helft van het jaar 2014/2015 werd zelfs afgesloten als hekkensluiter van de Bundesliga. Klopp en zijn mannen maken nog kans op Europa League kwalificatie.

Opvallend gegeven: nadat Klopp FSV Mainz had verlaten nam Michael Tuchel het over. Hij leidde het inmiddels gedegradeerde Mainz opnieuw naar grootse hoogten in de Bundesliga. Precies daar waar Klopp de club ooit heen bracht: Europa League voetbal. Tuchel verliet de club, net als Klopp. En na een jaar afwezigheid keert hij nu terug in het voetbal, net als Klopp. Bij Borussia Dortmund, als opvolger van Klopp.

Het beste en het slechtste van: Amstel Gold Race 2015

Na de overgangskoers Brabantse Pijl begon vandaar de 'Waalse trilogie' van de UCI World Tour. Dat deed men in de Limburgse heuvels met de Amstel Gold Race 2015. Een belangrijk moment voor de mannen met kwaliteiten op de venijnige klimmetjes. We kozen zoals gebruikelijk de beste en de slechtste ploeg. Puur op gevoel, zonder statistische onderbouwing.

Beste ploeg: Astana

Het is niet gemakkelijk koersen als je de meest gehate sportploeg van de wereld bent. Zelfs de bond die voor jouw belangen op hoort te komen, UCI, doet er alles aan om van je af te komen. Dat is in het kort het verhaal van Astana. Het World Tlour team uit het schermergebied van Eurazië: Kazachstan. Die ploeg bleek vandaag als enige in staat om een wedstrijd te maken van het gevecht in en om Valkenburg. Eerst stuurden ze Laurens de Vreese mee in de vroege ontsnapping, de Belg verdiende er de prijs van de strijdlustigste renner van de dag mee. Toen het laatste uur van de wedstrijd aanbrak en de eerste grote aanval werd gedaan zaten zowel Vincenzo Nibali als Diego Rosa midden in de vuurlinie. Zelfs in volle finale nam Astana zijn verantwoordelijkheid, ook Jakob Fuglsang probeerde aan te vallen. Tot twee keer toe zelfs. De mannen in het turquiose deden er alles aan om de ploegen van de favorieten te dwarsbomen. Het slaagde bijna.

Slechtste ploeg: Team Sky

De Britse ploeg mag dan een sterke ploeg voor het rondewerk hebben en een ideaal team voor de Vlaamse klassiekers, in het heuvelachtige Limburg heeft de zwarte trein klaarblijkelijk nog weinig te zoeken. De ploeg zat niet mee in de vroege ontsnapping. Geen enkele renner sprong mee toen de outsiders hun kans probeerden te pakken, zoals bijvoorbeeld Vincenzo Nibali, Diego Rosa en Wilco Kelderman dat wel deden. Tel daar ook nog eens bij op dat Team Sky geen moment op kop van het peloton reed en het mag duidelijk zijn dat de duurste wielerformatie op aarde geen grootse dag beleefde. Met Sergio Henao, Peter Kennaugh, Wout Poels en Lars Petter Nordhaug als speerpunten en Philip Deignan als outsider kon bovendien niet gezegd worden dat de Britten met een gelegenheidsformatie aan de start waren verschenen. Als Team Sky echt serieus genomen wil worden dan moet volgend jaar ook het Waalse werk met beide handen worden aangepakt.

De ultieme who´s who guide voor de Amstel Gold Race 2015

Het is de race die de laatste jaren de meeste verrassende wendingen kende. Het is het neusje van de zalm van het Nederlands wielrennen, de Amstel Gold Race. Om het volgen van de Amstel Gold Race iets makkelijker te maken voor de Sportpreviewlezer hebben wij wat orde in de chaos die een wielerklassieker is proberen te scheppen. Dit is de ultieme gids die jou de wedstrijd vanaf nu met gemak laat volgen.

Kanshebbers

Zelden kan een wedstrijdorganisatie zoveel oud-winnaars in het startveld verwelkomen. De winnaars van maar liefst negen van de laatste elf edities trekken morgen door de Limburgse heuvels. Onder hen Philippe Gilbert winnaar van vorig jaar en in 2010 en 2011, tussendoor won hij op nagenoeg hetzelfde parcours in 2012 het wereldkampioenschap. Gilbert moet slechts Jan Raas voor zich dulden op de eeuwige ranglijst van de Gold Race, de Zeeuw won er vijfmaal. Phil toonde afgelopen woensdag in de Brabantse Pijl over goede vorm te beschikken. Hij werd er derde, mede omdat hij geen jacht wilde maken op zijn ploeggenoot (en uiteindelijke winnaar) Ben Hermans.

Twee renners die al een leven lang op winst in Valkenburg azen zijn Alejandro Valverde en Simon Gerrans. Op de imposante erelijsten van de twee specialisten in de Waalse klassiekers valt namelijk direct de hoeveelheid podiumplaatsen die zij in Limburg verzamelden zonder dat één van beide ooit eens op de hoogste trede stond. Gezamenlijk bevolkten zij vijf keer het ereschavot. Het is even zo onopvallend dat Jelle Vanendert sinds 2011 de Race in deze volgorde besloot: dertiende, tweede, dertiende, tweede. Kan de kopman van Lotto-Soudal die reeks dit jaar, op een positieve manier, doorbreken?

Tot slot wereldkampioen Michal Kwiatkowski, driemaal deelgenomen, tweemaal in de top vijf geëindigd. Slechts zijn eerste deelname, als piepjonge espoir, eindigde voortijdig. De man in de Regenboogtrui toonde aan weinig last te hebben van de 'Vloek van de wereldkampioen'. Hij fietste al een tweede plaats in de Ronde van de Algarve, een tweede plaats in Parijs-Nice, een vierde stek in Dwars door Vlaanderen en een achtste plek in de Ronde van het Baskenland bijeen. Kwiatkowski is bovendien rijp voor een grote klassiekerzege, het komt immers zelden voor dat een renner eerst wereldkampioen wordt en dan pas de grote wedstrijden gaat winnen.

Dark horses

De eerder genoemde Ben Hermans toonde zijn goede vorm in de Brabantse Pijl, afgelopen woensdag. Voor zijn ploeg BMC een opsteker aangezien Greg Van Avermaet opnieuw niet tot winst kwam in Vlaanderen en Philippe Gilbert op de grens van zijn topjaren leeft. De Amerikanen stellen waarschijnlijk om die reden ook toekomstige toppers Sylvain Dillier en Dylan Theuns op.

Vincenzo Nibali is het waarschijnlijk niet meer gewend om niet bij de topfavorieten te staan. Toch moet hij, gezien zijn seizoensverloop tot nu toe, een kleine pas op de plaats maken. Vormen de heuvels rondom Valkenburg voor hem de kickstart van zijn seizoen? Of zet zijn ploeg Astana vol in op de aanstormende nieuweling Diego Rosa?

Spraken we eerder al over Kwiatkowski als wereldkampioen zonder grote eendagszege, zijn voorganger Rui Costa staat er precies gelijk voor. De Portugees won weliswaar de GP Montreál in 2011 maar die wedstrijd wordt alom niet beschouwd als één van de grote klassiekers. De Portugees is bovendien door een handigheidje van zijn ploeg bevrijd van het juk van startnummer 1 (in het geval van Lampre nummer 61). De ploeg stelt zijn renners in alfabetische volgorde op. Een psychologisch trucje dat misschien dat kleine duwtje in de goede richting kan geven.

Wie ook niet met het nummer 1 van zijn ploeg start is Lotto-Soudalrenner Tim Wellens. De hoop van de Vlaamse liefhebbers van het rondewerk kende vorig seizoen zijn doorbraak met twee etappezeges in de Giro d'Italia, winst in het eindklassement van de Eneco Tour en een vierde plek in de Ronde van Lombardije. Dit jaar deed hij van zich spreken in de in Nederland weinig bekende, maar daarom niet minder lastige, klimkoers Trofeo Serra de Tramuntana. Hij werd in die wedstrijd tweede achter Alejandro Valverde maar bijvoorbeeld voor Leopold König en José Joaquin Rojas. Wellens legde bovendien beslag op de tiende plek in het eindklassement van Parijs-Nice.

José Joaquin Rojas is de laatste in het lijstje gevaarlijke outsiders. De Spanjaard maakte ooit furore als sprinter maar blijkt toch vooral geschikt voor wedstrijden in het middengebergte. Als er een klassieker op zijn lijf geschreven is, dan is het de Amstel Gold Race wel. ROjas heeft de pech dat zijn ploeg Movistar is geformeerd rondom kopstukken Valverde en Nairo Quintana. Hoewel die laatste in Limburg niet aan de start verschijnt

Nederlanders in de Amstel Gold Race

De Amstel Gold Race 2015 mag dan de Nederlandse wielerklassieker zijn, de laatste jaren wil het maar niet lukken met onze landgenoten. De laatste podiumplekken dateren alweer van 2009 toen Karsten Kroon en Robert Gesink als tweede en derde eindigden. De laatste winst dateert zelfs uit 2001 toen Erik Dekker de wedstrijd won. Om aan te geven hoe lang dat geleden is, volgend seizoen viert Dekker zijn eerste decennium als pensionado.

Toch gloort er voor de editie van 2015 enige hoop. Om te beginnen starten maar liefst vijf ploegen met een Nederlandse kopman. Dat Team LottoNL-Jumbo dat met Wilco Kelderman doet en Team Roompot met Johnny Hoogerland als Nederlandse ploegen lijkt voor de hand te liggen. Zelfs Tom Dumoulin als aanvoerder van het nu onder Duitse, maar vorig jaar nog onder Nederlandse licentie opererende Team Giant-Alpecin lijkt ook logisch. Team Roompot start met acht Nederlanders, LottoNL-Jumbo met zeven en Giant-Alpecin met vier landgenoten.

Opvallender is de keuze voor Sebastian Langeveld bij Team Garmin-Cannondale. Langeveld reed de wedstrijd in 2014 immers niet uit terwijl zijn ploeggenoot Tom-Jelte Slagter tot de slotklim om de prijzen streed en uiteindelijk op plek 21 eindigde. Slagter is ook dit seizoen een outsider. Evenals Bauke Mollema die als kopman van Trek Factory Racing start. Mollema werd vorig jaar zevende. Het is afwachten of de Groninger nog veel hinder ondervindt van zijn fikse valpartij in de Ronde van het Baskenland.

Tot slot zijn er de buitenbeentjes Pim Ligthart (Lotto-Soudal), Lars Boom, Lieuwe Westra (beide Astana), Pieter Weening (Orica-GreenEdge), Wout Poels (Team Sky) en Marco Minnaard (Wanty-Groupe Gobert) die ieder op zijn eigen manier een stempel op de koers zullen willen drukken.

Gaat Kris Bryant de MLB redden?

17 april 2015 kan over enkele jaren wel eens een datum die de sportgeschiedenisboeken ingaat blijken. Overal in de Verenigde Staten, en eigenlijk ook ver daarbuiten, leeft de grote hoop dat op deze dag het honkbal werd gered. Door een derde honkman van 23 jaar die resideert in Chicago.

We gaan terug naar 25 september 2014. Met een zogenaamde game winning walk off hit tegen Baltimore Orioles in zijn laatste at-bat in Yankee Stadium, na ruim twee decennia bij de New York Yankees, stopt Derek Jeter als honkbalprof. Hij speelt twee dagen later nog een laatste uitwedstrijd in Boston, en dan is het definitief over. Niet alleen voor hem maar voor een heel tijdperk in het honkbal. America's pastime gaat namelijk al jaren gebukt onder een dalende populariteit. Honkbal is niet meer zo hip.

Dat de mannen die opereren op de diamond minder tot de verbeelding spreken dan ooit is vooral te zien buiten het stadion. Schraapte Jeter nog jaarlijks zo'n negen miljoen dollar aan sponsorinkomsten bijeen, en werd hij vaak genoemd als de meest invloedrijke sportman van het land, heden ten dage is het met een vergrootglas zoeken tot men Mike Trout (de huidige nummer één van honkballand) in diezelfde lijstjes tegenkomt. Zijn marktwaarde staat totaal niet meer in verhouding tot zijn prestaties op het veld. Zeker niet wanneer die langs de lat van een heel contingent footballers, voetballers en vooral basketballers wordt gelegd. En dan te bedenken dat buiten Trout geen enkele honkballer nog tot de verbeelding van de jeugd lijkt te spreken. Sorry Clayton, sorry Giancarlo, sorry Buster en vooral, sorry Bryce.

De mythe die Kris Bryant is

Niet alleen de marktwaarde van de sterren is dalende, ook de bezoekersaantallen zijn enigszins teruggelopen. Kwamen rond 2006 nog zo'n tachtig miljoen bezoekers naar de wedstrijden, afgelopen jaar werd zelfs de 75 miljoen niet gehaald. Het is slechts te danken aan de steeds hogere opbrengst uit media-contracten dat de sport financieel nog altijd groeiende is. De vraag is, wanneer men voorgaande feiten onder ogen ziet, voor hoe lang nog? Afgelopen seizoen keken al meer mensen naar de openingswedstrijd van de NFL dan naar de finale van de World Series van de MLB.

Enter Kris Bryant, de 23-jarige derde honkman die tot zijn eigen ongenoegen de afgelopen tijd zijn debuut bij de grote jongens maar niet mocht maken. Hoe goed hij ook met zijn bat was tijdens Spring Training, de seizoensvoorbereiding, het management zag hem liever nog even in de opleidingsklasse die de Minor League is acteren. Tot vandaag. Zojuist barstte een bom van nucleaire proporties in de Amerikaanse honkbalmedia. Mike Olt is geblesseerd geraakt, Chicago Cubs heeft Kris Bryant als vervanger opgeroepen. The Future is Now kopt MLB.com, het huismedium van de bond. En toen had alleen de speler in kwestie zelf nog maar een cryptische tweet de wereld in gestuurd:

Today I got to tell my family that my dream is coming true. Can't really put into words what that feels like. So excited for this journey!

— Kris Bryant (@KrisBryant_23) April 17, 2015

Dat Bryant wordt opgeroepen is niet zo gek, de Cubs presteren eigenlijk minder dan dat iedereen bij de club verwacht had. De blessure van Olt komt het management van de club eigenlijk wel goed uit, nu kan het mooi zijn eigen fout herstellen. Bovendien pakte Cubs door met hem op het opleidingsniveau te beginnen mooi nog even een extra contractjaar mee (een ingewikkelde regel die niet binnen deze context is uit te leggen).

De verlosser

Het zegt iets dat honkballers uit de gehele league, ook zij die uitkomen voor andere clubs, Bryant direct feliciteerden met zijn promotie. Zoals er ook op het MLB-hoofdkantoor in New York een gejuich zal zijn opgegaan. Bryant lijkt de man die nodig is om uit het slop te komen. De afgelopen twintig jaar ging de MLB van spelersstaking naar dopingschandaal naar bedenkelijk gedrag van zijn sterren naar nog een dopingschandaal. De homerunrecords die werden neergezet bleken allemaal met behulp van prestatiebevorderende middelen te zijn verwezenlijkt. Honkballers waren niet langer aanraakbaar.

Bryant sloeg tijdens Spring Training negen homeruns in 'officiële' oefenwedstrijden en nog eens twee in 'niet-officiële' duels. Niemand van de gevestigde orde kwam ook maar in de buurt van die cijfers. Het maakt van Bryant de man waar iedereen die de sport een warm hart toedraagt zo vurig op hoopt. Een speler die op natuurlijke, eerlijke wijze, prestaties kan neerzetten die vergelijkbaar zijn met die van de grote sterren uit het verleden. Met zijn makkelijk te verkopen, jongensachtige uiterlijk is hij bovendien ook nog eens de marketingtool waar men zo naarstig naar op zoek was. The future is now.

De ultieme who's who guide voor de NBA play-offs 2015

Eindelijk is het zo ver. De apotheose van het internationale basketbalseizoen staat op het punt van beginnen, de NBA play-offs 2015. Om het volgen van de play-offs iets makkelijker te maken voor de Sportpreviewlezer hebben wij wat orde in de chaos die het knock-outtoernooi van de Amerikaanse basketbalcompetitie is proberen te scheppen. Dit is de ultieme gids die jou de wedstrijden vanaf nu met gemak laat volgen.

Eastern Conference

De Eastern Conference staat per definitie aan de vooravond van iets nieuws. De ploeg die de afgelopen seizoenen domineerde, Miami Heat, is namelijk na het reguliere seizoen al klaar. Zij plaatsten zich niet voor de play-offs. Die nieuwe koning van het oosten tijdens regular season bleek Atlanta Hawks. De ploeg uit Georgia boekte maar liefst zestig overwinningen. Dat geeft ze het recht te starten tegen de nummer acht, Brooklyn Nets, die zich ternauwernood in de slotweek van de competitie voor de apotheose.

De stiekeme favoriet voor het kampioenschap van het oosten is niet nummer 1 Atlanta maar nummer 2 Cleveland Cavaliers. De Cavs zagen aan het begin van dit seizoen de verloren zoon LeBron James terugkeren en direct schoot de ploeg uit Ohio naar de top van de ranglijst. In ronde één nemen ze het op tegen Boston Celtics. Die ploeg kwam tegen het einde van het seizoen in vorm en kan misschien voor een verrassing zorgen.

Voorafgaand aan het seizoen tipten velen, waaronder Sportpreview, een terugkeer van Chicago Bulls als topploeg. In het reguliere seizoen viel dat enigszins tegen maar door de gebruikelijke toegift in de vorm van de play-offs kan het in Chicago nog alle kanten op. Beginnen tegen Milwaukee Bucks kan daarbij een voordeel zijn.

De meest interessante serie in de eerste ronde is altijd die tussen de ploegen die in het reguliere seizoen het dichtst bij elkaar zijn geëindigd, de nummers vier en vijf. Dit jaar betekent dat Toronto Raptors tegen Washington Wizards. Dat dit dichtbij elkaar ligt is terug te lezen in de vele voorspellingen die op verschillende online media te vinden zijn. Waar de één denkt dat Toronto met 4-0 door de eerste ronde komt denkt de ander dat Washington de bovenliggende partij is. De kans op een serie van zeven is daarom levensgroot.

Western Conference

De revelatie van dit seizoen was Golden State Warriors. De ploeg van oud-speler Steve Kerr draaide het beste seizoen uit de historie van de club. Hoewel Stephen Curry de grote man was door de maanden heen, heeft Golden State ook een sterk collectief. Dat is anders voor tegenstander New Orleans Pelicans dat bijna volledig draait op topspeler Anthony Davis. Davis alleen is echter waarschijnlijk niet genoeg om echt potten te breken in het na-seizoen.

De eerste ronde in de play-offs van de Western Conference betekent dit jaar ook een derby. Een Texaanse derby wel te verstaan. Houston Rockets neemt het op tegen Dallas Mavaricks. Dallas was de afgelopen jaren één van de betere ploegen in de league, stortte vorig jaar totaal ineen maar lijkt dit jaar voorzichtig op te krabbelen. Of het genoeg is om de buurman uit te schakelen moet de komende twee weken blijken.

De wedstrijd Los Angeles Clippers-San Antonio Spurs werd door velen ingeschat als conference final in het westen. Dat het nu uiteindelijk al in de eerste ronde op het affiche staat komt omdat het reguliere seizoen van de verdedigend NBA-kampioen Spurs enigszins tegenviel. Dat zegt echter niet zoveel over het verloop van de play-offs waarin de zeer ervaren Spurs zomaar kunnen opbloeien en kunnen doorstoten tot in de Finals. De series tegen Clippers zal daarin bepalend zijn voor de vorm.

De minst tot de verbeelding sprekende serie in de eerste ronde is die tussen Portland Trail Blazers en Memphis Grizzlies. Ook al spreken we hier over een wedstrijd tussen de nummers vier en vijf van de conference. Niet alleen hebben de ploegen niet bijzonder veel geschiedenis met elkaar, de Grizzlies waren tijdens het reguliere seizoen overduidelijk de betere in de vier onderlinge ontmoetingen. Portland heeft bovendien geen echte ster die boven zichzelf kan uitstijgen om de ploeg erdoorheen te slepen.

En verder in de NBA play-offs 2015

Iedere ronde wordt gespeeld volgens een best-of-seven. Dat betekent dat de ploeg die het eerst vier keer als winnaar van het veld stapt doorgaat naar de volgende ronde. Iedere ronde speelt de sterkste ploeg tegen de zwakste, de nummer twee tegen de één na zwakste, enzovoorts. Dit leidt uiteindelijk tot twee conference finals. De winnaars van die wedstrijden zijn de kampioenen van hun 'competitie' (east of west) en nemen het tegen elkaar op in de NBA Finals.

Het beste en het slechtste van Brabantse Pijl 2015

De Brabantse Pijl 2015, of La Fleche Brabançonne, is de overgangskoers van de Vlaamse naar de Waalse klassiekers. De spijkerharde wedstrijd dan ook op die plek op de kalender geplaatst, precies ertussenin. Het is de eerste grote afspraak voor de mannen met kwaliteiten op de venijnige klimmetjes. We kozen zoals gebruikelijk de beste en de slechtste ploeg. Puur op gevoel, zonder statistische onderbouwing.

Beste ploeg: BMC

Eerst het bordje van een ander leeg eten, zo moet men in de rood met zwarte volgauto's hebben gedacht. De Amerikaanse BMC-formatie mocht zich verheugen met de startnummers 1 tot en met 8 op de rug. Vorig seizoen was kopman Philippe Gilbert immers de glorieuze winnaar in La Fleche Brabançonne. Daar was echter een seizoen later weinig van terug te zien. Aan het begin van het laatste uur, zo'n 42 kilometer voor het einde, kwamen de renners van de ploeg van de Waalse veelwinnaar even naast die van Orica-GreenEdge op kop rijden, maar laatst genoemde ploeg had toen al het zware werk al gedaan. Titelverdedigers weten immers hoe ze een koers moeten aanpakken, getuige een eerdere overwinning. De Australiërs dachten misschien dit jaar te kunnen slagen waar vorig jaar werd gefaald maar die gedachte werd genadeloos afgeslacht door Gilbert en zijn mannen. Dat kwam mede door de verrassingsaanvallen van Ben Hermans en Sylvain Dillier, die Orica-GreenEdge de definitieve nekslag gaven. BMC leunde achterover en Orica-GreenEdge moest nog harder aan de bak. Bij het ingaan van de laatste ronde was het verzet gebroken. Al kwam Matthews in zijn eentje nog tot plek twee, achter Hermans. BMC won, Orica-GreenEdge verloor.

Slechtste ploeg: Orica-GreenEdge

De verliezers van de dag in de Brabantse Pijl 2015 waren zonder twijfel de mannen van het Australische Orica-GreenEdge. Die ploeg liet overduidelijk zijn intenties zien, ze kwamen om te winnen. Bij voorkeur met Michael Matthews, de nummer twee van de editie van 2014. Een jaar, en vooral vele overwinningen, verder voelde Matthews zich klaar voor het grote werk. Dus liet hij zijn ploeg de wedstrijd dicteren. Dat de ploegentijdrit het hoogste doel is bij het management van de Australische World Tourploeg komt op dagen als deze meer dan van pas. Met tempobeul Svein Tuft op kop van het peloton kwam niet alleen geen enkele renner weg met een ontsnapping, ook werd met nog 65 kilometer te gaan het peloton snel uitgedund, een ieder die minder dan honderd procent fit was werd genadeloos achter gelaten. En toch werd de Australische formatie met de neus op de feiten gedrukt, BMC was simpelweg slimmer. Volgend jaar beter?

De ultieme who's who guide voor de NHL play-offs 2015

Eindelijk is het zo ver. De apotheose van het internationale ijshockeyseizoen staat op het punt van beginnen, de NHL play-offs 2015. Om het volgen van de play-offs iets makkelijker te maken voor de Sportpreviewlezer hebben wij wat orde in de chaos die het knock-outtoernooi van de Amerikaanse ijshockeycompetitie is proberen te scheppen. Dit is de ultieme gids die jou de wedstrijden vanaf nu met gemak laat volgen.

Eastern Conference

Het kaf is van het koren gescheiden. Van de dertig teams die aan de reguliere competitie deelnemen zijn na 82 gespeelde competitiewedstrijden nog zestien ploegen over. Hoewel de Stanley Cup een stap dichterbij is gekomen voor de overblijvers zijn er nog genoeg hordes te nemen. Te beginnen in de Easten Conference, waar in de Atlantic Division Montréal Canadiens Tampa Bay Lightining nipt voor kon blijven om de nummer één plek in de play-offs te claimen. De Canadiens zijn nog altijd de meest succesvolle ploeg in het Noord-Amerikaanse ijshockey, al is de laatste keer dat daadwerkelijk om de Stanley Cup werd gespeeld (en gewonnen) alweer uit 1993 dateert. De Canadiens waren de sterkste ploeg in de divisie en nemen het daarom op tegen Ottawa Senators, één van de twee wild-cardteams in de Eastern Conference. In het andere duel neemt Tampa Bay het op tegen nummer 3 Detroit Red Wings. De ploeg uit Detroit staat achter de Canadiens op de tweede plek van de all-time ranking. In Detroit werd in 2008 (winst) en 2009 (verlies) nog om de Stanley Cup gespeeld.

De wild cards voor de NHL play-offs 2015 werden keurig verdeeld over beide divisies want Pittsburgh Pengiuns, dat als vierde eindigde in Metropolitan Division, kreeg de andere plek die wordt toegekend aan de beste niet direct gekwalificeerde ploeg. De Penguins nemen het daarom op tegen de nummer 1 van de Metropolitan Division, New York Rangers. De New Yorkers wisten vorig jaar door te dringen tot de finale, die uiteindelijk wel werd verloren. Dit jaar waren de Rangers van alle NHL-ploegen het vaakst aan de winnende hand. De winnaar van deze serie neemt het op tegen de winnaar van de duels tussen Washington Capitals en New York Islanders. Met name de Islanders dromen van een terugkeer in de top, de dominantie tussen 1980 en 1985 doen herleven is één van de meest vurige wensen die in de New Yorkse sportsbars leeft.

Western Conference

In de Western Conference mocht St. Louis Blues zich tot beste ploeg van de Central Division kronen. De ploeg uit Missouri hoopt voor het eerst sinds de trilogie verloren Stanley Cup finales van 1968, 1969 en 1970 weer eens tot het einde mee te doen om de prijzen. Daarvoor moet eerst wild-cardteam Minnesota Wild opzij worden gezet. Wachten de Blues al 45 jaar op een nieuwe kans, in Minnesota hoopt men nu eindelijk eens een kans op het winnen van zilverwerk te krijgen. Wild is één van de zes teams in de huidige league die nog nooit tot de finale doordrongen. Daarbij moet wel worden aangetekend dat in Minnesota pas twaalf jaar ijshockey wordt gespeeld op het hoogste niveau. De tegenstander in de volgende ronde moet komen uit een duel tussen een andere ploeg die nog nooit de finale haalde Nashville Predators en de kampioen van twee jaar geleden Chicago Blackhawks. Het team uit Chicago is de hoogste geplaatste ploeg uit de huidige Western Conference (de grenzen verschuiven zo nu en dan als de competitie-opzet wordt aangepast) op de all-time ranking.

In de Pacific Division neemt de nummer 1 Anaheim Ducks, tweevoudig Stanley Cup finalist, het op tegen Winnipeg Jets, een ploeg die nimmer tot het eind meedeed om de prijzen. De Jets komen overigens uit in de Central Division. Anders dan in de Eastern Conference is de verdeling in de Western Conference overduidelijk in het voordeel van de Central Division uitgevallen, waar de sterkere ploegen waren gehuisvest. Opvallend, want beide wild-cardploegen (Jets en Wild) zijn geen veelwinnaars. Mochten de Jets de Ducks weten uit te schakelen dan wacht de winnaar van de series tussen Vancouver Canucks en Calgary Flames in de volgende ronde. Twee ploegen die in de afgelopen tien jaar al eens in de finale stonden maar die beide verloren.

Verdere wetenswaardigheden

De titelverdediger doet dit jaar niet mee, Los Angeles Kings raakt daarom gegarandeerd de beker kwijt. De Kings namen het vorig seizoen op tegen de New York Rangers die dit jaar wel opnieuw van de partij zijn in de play-offs. Dat is ook niet zo vreemd, de Rangers boekten met 53 zeges de meeste overwinningen in het reguliere seizoen van alle deelnemende teams. De meest winnende teams in de Western Conference waren St. Louis Blues en Anaheim Ducks die allebei met 51 winstpartijen de play-offs ingaan.

Alle rondes, vier in totaal, worden in een best-of-seven beslecht. Dit is het geval sinds 1986/'87. Dat betekent dat een ongeslagen team in zestien duels kampioen kan worden. In het ergste geval doet een ploeg er echter achtentwintig duels over om de beker te grijpen. Beide gevallen zijn nooit voor gekomen. Wel won een team eens in achttien duels de beker, Edmonton Oilers in 1987/'88. De bovengrens ligt op 26 duels, dit is meerdere malen voorgekomen in de afgelopen dertig seizoenen. Vorig jaar hadden de Kings bijvoorbeeld nog 26 wedstrijden tot de eindwinst nodig.

Wat als Champions Leaguepoules regionaal worden ingedeeld?

Het is al lang geen verrassing meer, ook in 2015 nemen de Spaanse verenigingen bijna de helft van het affiche van de kwartfinales van de UEFA Champions League in beslag. De neutrale liefhebber mag van geluk spreken, de Duitsers en Engelsen beleven geen topjaar. Daarom bestaat de kwartfinalebezetting eens niet uit de gebruikelijke ’zeven van de acht’. Dit seizoen berust het nog op ‘toeval’ maar kan het probleem ook definitief worden gesmoord?

De UEFA Champions League is een schoolvoorbeeld van een paradox. De voetballiefhebber die diep in zijn hart kijkt ziet weliswaar dat het recht van de sterkste geldt maar ziet ook dat, anders dan in het dierenrijk, de sterksten nooit oud en zwak worden. Het wondermedicijn heet cash, bergen cash. De clubs met de volste bankrekeningen (of meest financieel welwillende voorzitters) zullen de kleintjes zelden hoeven te vrezen. Zolang er maar genoeg biljetten en munten worden opgehoest heeft de selectie de eeuwige jeugd. Nog voor een speler aan ouderdomskwalen begint te lijden is zijn opvolger al aangekocht van de minder kapitaalkrachtigen en klaargestoomd om met de grote jongens mee te spelen.

Aangezien dit alleen in Spanje, Engeland, Duitsland en (sinds kort) Frankrijk aan de orde is hoeven Belgen, Portugezen, Schotten, Nederlanders en andere voormalige finalisten uit lang vervolgen tijden zich geen illusies meer te maken. Sinds 1998, het jaar waarin voor het eerst meer dan één deelnemend team per land werd toegelaten, kwam het slechts eenmaal voor dat er meer dan twee landen nodig waren om minimaal de helft van de kwartfinalisten te leveren. Meer dan eens leverden twee landen (vaak Spanje en Engeland) driekwart van het deelnemersveld. Volledig Spaanse, Duitse en Engelse finales zijn al vijfmaal voorgekomen. Na 2004 drong nimmer een club van buiten de toplanden tot de Champions Leaguefinale door.

Daar komt nog eens bij dat ook voetbalclubs zich steeds meer aan EU-wetgeving moeten houden. Zorgde het legendarisch geworden Bosman-arrest voor de invoering van vrij verkeer van werknemers, en dus een exorbitante stijging in contractduur en salariskosten om spelersmateriaal veilig te stellen, binnenkort mogen spelers ook nog eens tot pensioengerechtigde leeftijd in dienst van de club blijven. Zelfs het gegeven dat dat minstens dertig jaar aan uitbetaling van salaris zonder tegenprestatie betekent lijkt geen invloed te hebben. Ze hebben immers na afloop van het contract net zo goed recht op een dienstverband voor onbepaalde tijd als iedere andere EU-werknemer meende een rechter. Het gevolg is zeer waarschijnlijk dat de grote talenten nog vroeger en nog steviger aan de rijken gebonden zullen worden, het wordt immers een stuk moeilijker om ze op latere leeftijd los te weken en alleen zij kunnen het zich veroorloven. Als de kleine verenigingen nog een kans hadden is die in de rechtszaal nu uitgebannen.

De kleintjes zitten ondertussen met de handen in het haar. Wat kan er nog gedaan worden om die eeuwige tweede viool te kunnen inwisselen voor een plekje op de eerste rang? Tot zover de negatieve berichtgeving. Als het niet op de ouderwetse manier kan, dan moeten de bonden maar eens naar andere wegen zoeken om de Davids dichterbij de Goliaths te brengen. De EU-wetgeving zegt immers niets over het toernooiformat. Sportpreview heeft een gewaagd en Utopisch plan.

Wat zouden de Amerikanen doen?

Misschien moeten we voor de oplossing de Atlantische oceaan eens oversteken. Zoals met zovele aardse aangelegenheden lag de bakermat in Europa maar werd in de USA de fine tuning verzorgd. Zo ook met sportcompetities. Stel, we modelleren de UEFA Champions Leaguepoules naar een Amerikaanse league, in conferences en regional divisions. Kunnen we de groten dan in hun macht beperken?

In plaats van voorkomen dat teams uit hetzelfde land of dezelfde regio aan elkaar gekoppeld worden, zoals nu het geval is bij de loting van de groepsfase en tweede ronde, gaan we ze bewust aan elkaar koppelen. Tenminste, tot op bepaalde hoogte, het heeft immers anderzijds ook weinig zin om een Europees toernooi te organiseren als bijvoorbeeld de vier Spaanse deelnemers samen één poule vormen. Dan kan net zo goed een extra speeldag aan de Primera Division worden toegevoegd. Hoe moet het er dan wel uit zien?

Het format uitgelegd

De huidige poulefase van de UEFA Champions League bestaat uit acht poules van vier deelnemers, 32 deelnemende ploegen dus. Dat aantal gaan we verhogen naar 48, op deze manier kan een systeem van acht poules van zes teams worden gevormd. Wat ook nog eens lucratiever is voor de deelnemers, die krijgen er twee thuiswedstrijden bij. Dit betekent ook dat de play-offronde wordt afgeschaft. Na de derde voorronde begint het hoofdtoernooi.

De acht poules worden in twee helften ingedeeld. Dit zijn de uit bijvoorbeeld de NBA en NHL bekende conferences. Anders dan in de Verenigde Staten, waar ingegeven door de tijdszones die het land verdelen een verdeling tussen oost en west gebruikelijk is, kiezen we voor een verdeling noord en zuid. Dat doen we om de balans tussen de grote landen te bewaren, Engeland, Duitsland en 'Parijs' in het Noorden, Zuid-Frankrijk, Spanje en Italië in het Zuiden. De vier poules aan iedere zijde worden op hun beurt weer als regionale divisies ingedeeld.

De deelnemende ploegen worden over de poules in hun betreffende conference verdeeld. Zo kan er bijvoorbeeld gekozen worden voor deze verdeling:

De Conference Noord
Het Britse eiland
Scandinavië en de Benelux (met mogelijke de Baltische Staten)
Duitsland/Frankrijk
Tsjechië/Slowakije/Wit-Rusland/Oekraïne/Rusland

De Conference Zuid
Spanje/Portugal/
Zwitserland/Italië/Oostenrijk
Balkan/Hongarije/Roemenië
Bulgarije/Griekenland/Turkije

De grenzen zijn bovendien dynamisch, afhankelijk van de gekwalificeerde ploegen.

De vier groepswinnaars en nummers twee van de Champions Leaguepoules plaatsen zich voor ronde twee. Hiermee blijven er dus maximaal twee deelnemers per gebied over. Ook ronde twee, alsmede de kwart- en halve finale worden binnen de conference beslecht. Zodat de finale, als ware het de NBA-finals of MLB World Series, tussen de ‘kampioenen’ van beide helften wordt uitgevochten. De finales zullen in dit systeem zeer waarschijnlijk nog altijd door ploegen uit de grote competities worden beslecht. Het is echter per definitie onmogelijk meer dan één ploeg per land in de finale te krijgen. Zoals ook per definitie ploegen uit de kleinere landen de tweede ronde en kwartfinale zullen bereiken.

De Praktijk

Neem PSV, komend jaar hoogstwaarschijnlijk vertegenwoordiger van Nederland in de Champions League, als voorbeeld. In het huidige systeem is het zonder meer mogelijk dat de Eindhovenaren al in de poulefase te maken krijgen met bijvoorbeeld Real Madrid, Arsenal en, als het tegenzit, AS Roma, Benfica of AS Monaco. Tel daar de gerede kans dat de Eindhovenaren een handvol spelers van het kampioensteam juist aan clubs van het kaliber van de genoemde tegenstand kwijtraakt en het mag duidelijk zijn dat in november het spel alweer uit is.

Speelt PSV echter in de Noordelijke poule van het voorgestelde format dan zou die groep er (met de deelnemers van dit seizoen als uitgangspunt) zo hebben uitgezien: PSV, Anderlecht, Standard Luik, Kopenhagen, Aalborg, Malmö FF. Dat is andere koek. Het is een zeldzaamheid dat één van deze ploegen, allen erkende leveranciers van toptalent, zelf de vruchten van hun opleiding en scouting plukken.

De Britse poule bevat dit seizoen Arsenal, Chelsea, Manchester City, Liverpool, Celtic en Lille OSC waarbij de laatste een voorbeeld is van de dynamische grenzen. In een jaar waarin Bijvoorbeeld PSV en Ajax zich kwalificeren voor het hoofdtoernooi pakt de verdeling exact tegenovergesteld uit en zien we de Amsterdammers terug in de ‘Britse’ poule, terwijl Lille OSC de plek in de Duits/Franse poule bevolkt. Missen we echter bijvoorbeeld een Deense deelnemer, dan komen de Amsterdammers weer terug naar hun 'eigen' regio. Mocht een tweede Schotse ploeg, of zelfs een Ierse of Noord-Ierse ploeg ooit de poulefase bereiken dan zal vanzelfsprekend dat team de Britse poule bevolken. Dit mag dan nog nooit gebeurd zijn, door de nieuwe regionale indeling is dit niet langer een onmogelijkheid.

De Conclusie

Nu het via de financiële weg onmogelijk is om de oligarchen te bestrijden, zelfs wanneer regels als Financial Fair Play worden ingevoerd, moet naar nieuwe wegen worden gezocht om de Europese voetbalwereld bijeen te houden. Hoe groter de kloof tussen arm en rijk wordt, des te meer het geheel namelijk uiteenvalt. Een ontwikkeling die haaks staat op wat op sociaal en politiek gebied nagestreefd wordt.

Europeanen hebben per definitie een afkeer tegen het opleggen van handicaps en straffen in professionele sportwedstrijden. Liever zien ‘we' iedereen op nul beginnen onder gelijke omstandigheden, zelfs nu deze oerdemocratie zijn gebreken overduidelijk vertoont. Het invoeren van het Conference-systeem voor de Champions Leaguepoules lijkt daarmee een Utopische droom. Zelfs als het een uitstekend, en misschien zelfs eerlijker, alternatief is voor de huidige opzet.

De grootste criticaster van deze toernooi-opzet zal echter de baas zelf zijn. In dit format valt een significant deel van de commercieel uiterst aantrekkelijke wedstrijden weg. Een ontwikkeling waartegen kapitaalbeluste bonden als de UEFA met hand en tand zullen verzetten. In het Zwitserse hoofdkwartier mag het immers nimmer financiële crisis of credit crunch tijd worden.