Helemaal nieuw is het niet maar daarom is het niet minder spraakmakend. Een kind van de club Ajax dat de oversteek maakt naar de aartsrivaal Feyenoord. Zeker als dat kind van de club gewoon Oranje-international is. Dat is wel even andere koek dan Angelos Charisteas. Bewijst de overgang van Kenneth Vermeer dat Feyenoord terug aan de top is?
Nog maar kort geleden, zeven jaar om precies te zijn, sprak een andere Kenneth van Ajax, Kenneth Perez, legendarische woorden. Volgens de Deen was het afbreukrisico veel te groot bij Feyenoord. Liever verruilde hij Ajax, waar hij overbodig was geworden, voor PSV en later FC Twente. Hoewel het Perez op enige hoon kwam te staan had hij een vooruitziende blik. In 2007 was de neergaande lijn van de Rotterdamse club al ingezet en het einde bleek voorlopig nog niet in zicht. Het absolute dieptepunt volgde pas vier jaar later toen de club als tiende in de eredivisie eindigde in een jaar waarin ook nog eens een keer met 10-0 werd verloren.
Perez stond niet alleen in zijn mening. De keuze voor een nieuwe club van talentvolle spelers viel steeds vaker in het nadeel van Feyenoord uit. Buiten Karim El Ahmadi (nota bene van FC Twente) wilden eigenlijk alleen nog voetballers van het type minimumloon in de Kuip spelen. Spelers als Marcel Meeuwis, Gill Swerts en Jhonny van Beukering waren nog slechts bereid het Feyenoordshirt aan te trekken. Ook de eigen kinderen van de club, Georginio Wijnaldum en Leroy Fer, verlieten Feyenoord voor een binnenlandse transfer. De overgang van Fer naar FC Twente stak daarbij het meest.
Lees het hele verhaal in MyJour hier.
Als je nu een account bij MyJour opent krijg je 25 My's Cadeau. Dit verhaal (circa 800 woorden) kost 1 My.
zondag 31 augustus 2014
Vier Jupiler League'ers die binnen 24 uur naar de eredivisie moeten
De deadline van de transferperiode nadert. Over dertig uur moeten alle deals gedaan zijn. Maandagavond om 20.00 om precies te zijn. Het is daarom logisch dat de versterkingen steeds dichter bij huis gezocht moeten worden. Dan kan alles immers snel geregeld worden. In de Jupiler League bijvoorbeeld. Wij helpen de technische beleidsmakers van de eredivisie graag op weg.
Bij het openen van de transfermarkt maakte Sportpreview een vergelijkbaar verhaal. Het duurde even alvorens de eredivisieclubs de adviezen overnamen maar inmiddels zijn twee van de drie spelers die wij tipten te bewonderen in Nederlands' hoogste afdeling. AZ nam eerder deze week Robert Mühren van FC Volendam over. Een paar dagen eerder verhuisde Mimoun Mahi van Sparta Rotterdam naar FC Groningen. De derde op die lijst, Paul Gladon, is wat ons betreft nog steeds eredivisiewaardig maar wordt in dit verhaal niet opnieuw genoemd.
Je hoeft geen raketgeleerde te zijn om te begrijpen dat een speler die op het afgelopen wereldkampioenschap heeft geacteerd in ieder geval een bepaald basisniveau heeft. Zelfs als het land waar hij voor uitkwam Iran is. Alireza Jahanbahksh was de speler die bijna eigenhandig NEC wist te behouden voor de eredivisie door op belangrijke momenten doelpunten te maken. Het probleem is niet dat niemand zijn oog op ALireza heeft laten vallen, het probleem was tot nu toe dat niemand de vraagprijs durfde te betalen. Een gemiste kans voor de eredivisionisten.
Een vader hebben die enige eredivisiefaam wist te verwerven in de jaren '80 en '90 lijkt heden ten dagen een bijna zekerheid tot succes. Daley Blind (van Danny), Daley Sinkgraven (van Harry), Ronald Koeman (van Ronald), Steven Berghuis (van Frank) en Jeremy de Nooijer (van Dennis) zijn allemaal in meer of mindere mate grote talenten in het Nederlands voetbal. Wie nog niet zoveel aandacht heeft gehad maar zeker in dit lijstje hoort is Dean Koolhof (zoon van Jurrie). De rechtsbuiten van De Graafschap moet nog twintig worden maar begint al aan zijn tweede seizoen in het eerste van de Doetinchemse vereniging. Vorig jaar maakte hij zijn opwachting in achttien wedstrijden en scoorde vijf keer.
FC Volendam is al vele jaren een broedplaats voor voetbaltalent. In recente jaren vertrokken bijvoorbeeld Robbin Ruiter, Sonny Stevens, Michiel Kramer en Robert Mühren naar de eredivisie. Ook in het huidige elftal van de Volendammers loopt talent. Één van die talenten is spits Ludicinio Marengo. De geboren Amsterdammer staat niet bekend als een goalgetter maar compenseert dat met voetballende kwaliteiten. Het is niet voor niets dat zijn schaduwspits Mühren zoveel doelpunten kon maken vorig seizoen en in de eerste weken van dit seizoen. Clubs waar de aanval niet loopt zoals het zou moeten doen er goed aan Marengo toe te voegen.
Een Nederlands talentenlijstje is niet compleet zonder Sparta Rotterdam. De reputatie van de Rotterdammers spreekt voor zich. Ook in de huidige eredivisieselecties is een heel elftal aan door Sparta opgeleide spelers te vinden. De volgende die zich aandient is Huseyin Dogan. De Haagse middenvelder was één van de weinigen, zo niet de enige, Spartaaan die zich staande hield in de dramatische tweede seizoenshelft van de vorige jaargang. Het leverde hem zelfs een stage op bij Russische grootmacht Rubin Kazan. De Russen zagen echter van een contractaanbieding af en Nederlandse clubs zouden hiervan moeten profiteren. Dogan heeft één manco, hij scoort niet.
Bij het openen van de transfermarkt maakte Sportpreview een vergelijkbaar verhaal. Het duurde even alvorens de eredivisieclubs de adviezen overnamen maar inmiddels zijn twee van de drie spelers die wij tipten te bewonderen in Nederlands' hoogste afdeling. AZ nam eerder deze week Robert Mühren van FC Volendam over. Een paar dagen eerder verhuisde Mimoun Mahi van Sparta Rotterdam naar FC Groningen. De derde op die lijst, Paul Gladon, is wat ons betreft nog steeds eredivisiewaardig maar wordt in dit verhaal niet opnieuw genoemd.
Alireza Jahanbakhsh, NEC Nijmegen
Je hoeft geen raketgeleerde te zijn om te begrijpen dat een speler die op het afgelopen wereldkampioenschap heeft geacteerd in ieder geval een bepaald basisniveau heeft. Zelfs als het land waar hij voor uitkwam Iran is. Alireza Jahanbahksh was de speler die bijna eigenhandig NEC wist te behouden voor de eredivisie door op belangrijke momenten doelpunten te maken. Het probleem is niet dat niemand zijn oog op ALireza heeft laten vallen, het probleem was tot nu toe dat niemand de vraagprijs durfde te betalen. Een gemiste kans voor de eredivisionisten.
Dean Koolhof, De Graafschap
Een vader hebben die enige eredivisiefaam wist te verwerven in de jaren '80 en '90 lijkt heden ten dagen een bijna zekerheid tot succes. Daley Blind (van Danny), Daley Sinkgraven (van Harry), Ronald Koeman (van Ronald), Steven Berghuis (van Frank) en Jeremy de Nooijer (van Dennis) zijn allemaal in meer of mindere mate grote talenten in het Nederlands voetbal. Wie nog niet zoveel aandacht heeft gehad maar zeker in dit lijstje hoort is Dean Koolhof (zoon van Jurrie). De rechtsbuiten van De Graafschap moet nog twintig worden maar begint al aan zijn tweede seizoen in het eerste van de Doetinchemse vereniging. Vorig jaar maakte hij zijn opwachting in achttien wedstrijden en scoorde vijf keer.
Ludcinio Marengo, FC Volendam
FC Volendam is al vele jaren een broedplaats voor voetbaltalent. In recente jaren vertrokken bijvoorbeeld Robbin Ruiter, Sonny Stevens, Michiel Kramer en Robert Mühren naar de eredivisie. Ook in het huidige elftal van de Volendammers loopt talent. Één van die talenten is spits Ludicinio Marengo. De geboren Amsterdammer staat niet bekend als een goalgetter maar compenseert dat met voetballende kwaliteiten. Het is niet voor niets dat zijn schaduwspits Mühren zoveel doelpunten kon maken vorig seizoen en in de eerste weken van dit seizoen. Clubs waar de aanval niet loopt zoals het zou moeten doen er goed aan Marengo toe te voegen.
Huseyin Dogan, Sparta Rotterdam
Een Nederlands talentenlijstje is niet compleet zonder Sparta Rotterdam. De reputatie van de Rotterdammers spreekt voor zich. Ook in de huidige eredivisieselecties is een heel elftal aan door Sparta opgeleide spelers te vinden. De volgende die zich aandient is Huseyin Dogan. De Haagse middenvelder was één van de weinigen, zo niet de enige, Spartaaan die zich staande hield in de dramatische tweede seizoenshelft van de vorige jaargang. Het leverde hem zelfs een stage op bij Russische grootmacht Rubin Kazan. De Russen zagen echter van een contractaanbieding af en Nederlandse clubs zouden hiervan moeten profiteren. Dogan heeft één manco, hij scoort niet.
zaterdag 30 augustus 2014
Wat te denken na één week Vuelta a Espana
Het spektakelstuk richting Albacete van vandaag was kenmerkend voor de eerste Vueltaweek. De ronde die op voorhand, vanwege het ongekend sterke deelnemersveld, werd gedoopt als de mooiste ronde aller tijden voldoet vooralsnog aan de verwachtingen. Terwijl de etappes waar het verschil gemaakt moet worden nog moeten komen. Toch viel al het één en ander op te maken uit de afgelopen acht ritten.
Vooralsnog is Alejandro de lachende derde, in meerdere opzichten. Waar vooral werd uitgekeken naar de langverwachte Froome versus Contador was het Valverde die in de enige echte bergrit tot op heden aan het langste eind trok. De oude meester leidde de klim van begin tot eind en liet alle concurrenten om hun moeder roepen. En toen er dan toch een aanval kwam, van Joaquim Rodriguez, was Valverde de enige die hem kon pareren. Valverde is daarom ook de fiere leider na een week fietsen over de Spaanse wegen.
Valverde heeft nog meer reden tot lachen. Zijn bovengemiddeld getalenteerde ploegmaat Nairo Quintana moet vooralsnog ook het onderspit delven. Quintana werd tweede en eerste in zijn eerste twee grote rondes als prof. Om die reden, en ook omdat Valverde het podium niet haalde in de Tour de France, leek de Spanjaard zijn plek als onbetwiste kopman aan de jonge Colombiaan kwijt te raken. Nu blijkt de voormalig Spaans kampioen nog lang niet uitgeblust. Zowel in de eerder genoemde klimetappe zes als in de waaieretappe acht moest Quintana het onderspit delven. De Colombiaan staat echter wel keurig op plek twee en zowel in de Tour van 2013 als de Giro d'Italia van 2014 sloeg hij zijn slag pas in de laatste week.
Een aantal renners gaan we niet meer terugzien op het allerhoogste niveau. Oude meesters als Cadel Evans en Haimar Zubeldia kunnen de grote plaat niet meer rond krijgen zoals zij dat vroeger konden. Evans beloofde na de Vuelta duidelijkheid te geven over zijn toekomst. Als die toekomst verdere vulling van de prijzenkast moet bevatten is het over twee weken zo goed als zeker het einde van de loopbaan van de voormalig wereldkampioen. Na een week staat Evans op plek 38, op 8.38 van Valverde. Zubeldia doet het iets beter, hij verloor 3.28.
De echte verliezers luisteren naar de namen Carlos Betancur, Damiano Cunego en Andrew Talansky. Talansky leek dit jaar eindelijk de laatste stap naar de wereldtop te zetten. Sinds zijn eindzege in het Criterium du Dauphiné heeft hij echter nergens meer kunnen volgen. De Tour de France reed hij niet uit en na een week Vuelta heeft hij al bijna vijfentwintig minuten aan zijn broek. Cunego kan al jaren niet meer waarmaken wat hij ooit beloofde te worden als jonge twintiger en ook in deze Vuelta heeft hij alweer meer dan een uur verloren. Het staat echter in schril contrast tot Carlos Betancur. Als één van de vaandeldragers van de Colombiaanse wondergeneratie hoort Betancur om de podiumplekken te strijden. Hij staat inderdaad tweede, van onderaf bekeken. En dan te bedenken dat Betancur op zoek moet naar een nieuwe ploeg en dus eigenlijk zijn beste vorm zou moeten etaleren.
Onze zuiderburen zitten in spagaat. Jürgen Van Den Broeck is de enige echte ronderenner die het wielerland bij uitstek rijk is. Daarachter volgen renners die puur op hun kwaliteiten goed bij kunnen blijven. Het zal Van Den Broeck daarom steken dat juist die renners hem aftroeven momenteel. De Vuelta moest zijn seizoen na een verloren Tour goedmaken. VDB heeft echter nu alweer een kwartier verloren. Ruim voor hem staan Pieter Serry en Maxime Montfort, die vooralsnog de beste Belg in het klassement is.
Het zal de Belgische liefhebber extra steken dat ook in Spanje de Nederlanders hun favorieten aftroeven. Zoals eigenlijk het hele jaar al gebeurt. De Belkin-formatie heeft de zaken precies zoals ze het hebben wilden. Robert Gesink viert zijn comeback op het hoogste niveau vooralsnog met stek zeven. Bovendien verbetert Gesink zichtbaar tijdens de ronde. In de waaieretappe bleef hij van begin tot eind bij de eerste twintig, precies de plek waar de toppers moeten zitten. In zijn kielzog volgen Wilco Kelderman en Laurens ten Dam die waarschijnlijk in een dienende rol verder zullen moeten deze ronde. Ook zij staan echter nog bij de eerste twintig. Het echte werk, met morgen een klim naar bijna 2.000 meter hoogte, kan beginnen.
Vooralsnog is Alejandro de lachende derde, in meerdere opzichten. Waar vooral werd uitgekeken naar de langverwachte Froome versus Contador was het Valverde die in de enige echte bergrit tot op heden aan het langste eind trok. De oude meester leidde de klim van begin tot eind en liet alle concurrenten om hun moeder roepen. En toen er dan toch een aanval kwam, van Joaquim Rodriguez, was Valverde de enige die hem kon pareren. Valverde is daarom ook de fiere leider na een week fietsen over de Spaanse wegen.
Valverde heeft nog meer reden tot lachen. Zijn bovengemiddeld getalenteerde ploegmaat Nairo Quintana moet vooralsnog ook het onderspit delven. Quintana werd tweede en eerste in zijn eerste twee grote rondes als prof. Om die reden, en ook omdat Valverde het podium niet haalde in de Tour de France, leek de Spanjaard zijn plek als onbetwiste kopman aan de jonge Colombiaan kwijt te raken. Nu blijkt de voormalig Spaans kampioen nog lang niet uitgeblust. Zowel in de eerder genoemde klimetappe zes als in de waaieretappe acht moest Quintana het onderspit delven. De Colombiaan staat echter wel keurig op plek twee en zowel in de Tour van 2013 als de Giro d'Italia van 2014 sloeg hij zijn slag pas in de laatste week.
Verliezers in Vuelta a Espana
Een aantal renners gaan we niet meer terugzien op het allerhoogste niveau. Oude meesters als Cadel Evans en Haimar Zubeldia kunnen de grote plaat niet meer rond krijgen zoals zij dat vroeger konden. Evans beloofde na de Vuelta duidelijkheid te geven over zijn toekomst. Als die toekomst verdere vulling van de prijzenkast moet bevatten is het over twee weken zo goed als zeker het einde van de loopbaan van de voormalig wereldkampioen. Na een week staat Evans op plek 38, op 8.38 van Valverde. Zubeldia doet het iets beter, hij verloor 3.28.
De echte verliezers luisteren naar de namen Carlos Betancur, Damiano Cunego en Andrew Talansky. Talansky leek dit jaar eindelijk de laatste stap naar de wereldtop te zetten. Sinds zijn eindzege in het Criterium du Dauphiné heeft hij echter nergens meer kunnen volgen. De Tour de France reed hij niet uit en na een week Vuelta heeft hij al bijna vijfentwintig minuten aan zijn broek. Cunego kan al jaren niet meer waarmaken wat hij ooit beloofde te worden als jonge twintiger en ook in deze Vuelta heeft hij alweer meer dan een uur verloren. Het staat echter in schril contrast tot Carlos Betancur. Als één van de vaandeldragers van de Colombiaanse wondergeneratie hoort Betancur om de podiumplekken te strijden. Hij staat inderdaad tweede, van onderaf bekeken. En dan te bedenken dat Betancur op zoek moet naar een nieuwe ploeg en dus eigenlijk zijn beste vorm zou moeten etaleren.
Nederland-België
Onze zuiderburen zitten in spagaat. Jürgen Van Den Broeck is de enige echte ronderenner die het wielerland bij uitstek rijk is. Daarachter volgen renners die puur op hun kwaliteiten goed bij kunnen blijven. Het zal Van Den Broeck daarom steken dat juist die renners hem aftroeven momenteel. De Vuelta moest zijn seizoen na een verloren Tour goedmaken. VDB heeft echter nu alweer een kwartier verloren. Ruim voor hem staan Pieter Serry en Maxime Montfort, die vooralsnog de beste Belg in het klassement is.
Het zal de Belgische liefhebber extra steken dat ook in Spanje de Nederlanders hun favorieten aftroeven. Zoals eigenlijk het hele jaar al gebeurt. De Belkin-formatie heeft de zaken precies zoals ze het hebben wilden. Robert Gesink viert zijn comeback op het hoogste niveau vooralsnog met stek zeven. Bovendien verbetert Gesink zichtbaar tijdens de ronde. In de waaieretappe bleef hij van begin tot eind bij de eerste twintig, precies de plek waar de toppers moeten zitten. In zijn kielzog volgen Wilco Kelderman en Laurens ten Dam die waarschijnlijk in een dienende rol verder zullen moeten deze ronde. Ook zij staan echter nog bij de eerste twintig. Het echte werk, met morgen een klim naar bijna 2.000 meter hoogte, kan beginnen.
vrijdag 29 augustus 2014
Wouters Weekendvisie: Volledige vermogens
Zeer gewaardeerde Lionel,
Van harte gefeliciteerd: voor het eerst in zes jaar zit jouw Feyenoord nog in Europa als de 'r' in de maand komt. Een groepsfase van een Europees toernooi is dit jaar weer voor maar drie Nederlandse clubs weggelegd, net als in de afgelopen twee seizoenen. Het heeft wel iets dat het deze keer eindelijk weer eens de Traditionele Top Drie is, waar de vaderlandse afvaardiging uit bestaat.
Feyenoord is echter wel gewaarschuwd. Het ritme donderdag-zondag blijkt doorgaans een ware aanslag te zijn op de resultaten in de competitie en dan nog is het ook maar de vraag of die doordeweekse campagne op zichzelf een succes wordt. De totale ontlading in De Kuip na de bevrijdende treffer van Elvis Manu was in ieder geval al een mooi moment. Al vond ik de feesttaferelen die daarna plaatsvonden wat kolderiek, nadat je tegen een zeer matige ploeg een 3-0 voorsprong had weten te verkwanselen.
Voor Ajax worden het in de Champions League weer vier prachtige affiches, aangevuld met het onbekende APOEL. Maar pas op hè: dat team bestaat dus louter uit ervaren spelers geboren rond halverwege de jaren tachtig. Het zegt niet zoveel, maar voor Brazilianen en Portugezen - want dat zijn het hoofdzakelijk - ben je toch altijd iets bevreesder dan voor pakweg Burundiërs of Panamezen. Uiteraard zijn de terugkeer van Luis Suarez in de ArenA en het hernieuwde weerzien met Zlatan Ibrahimovic (die er alleen met de ontmoeting in Parijs bij zal zijn) de absolute pluspunten van deze poule-indeling.
Ondertussen stel ik tevreden vast dat Robert Gesink een keurige eerste week achter de rug heeft in de Ronde van Spanje. De Varssevelder koerst attent vooraan en probeert gretig mee te doen om de ereplaatsen. Waar velen (terecht) reikhalzend uitkijken naar de prestaties van toptalent Wilco Kelderman, denk ik dat deze er veel profijt van kan hebben om naast een topfitte Gesink te opereren. We zullen zien waar het eindigt, maar het begin is hoopgevend.
Pas écht verbazingwekkend is Alberto Contador. Nog maar anderhalve week sinds hij voor het eerst pijnvrij een col bedwong na zijn dramatische val in de Tour, is El Pistolero 'gewoon' weer op een uitmuntend niveau. Soms realiseer je je niet dat wanneer een buitencategorie klasbak niet over zijn volledige vermogens kan beschikken, deze nog altijd beslist toereikend zijn om zich te kunnen meten met de besten.
Fijn weekend!
Wouter
Van harte gefeliciteerd: voor het eerst in zes jaar zit jouw Feyenoord nog in Europa als de 'r' in de maand komt. Een groepsfase van een Europees toernooi is dit jaar weer voor maar drie Nederlandse clubs weggelegd, net als in de afgelopen twee seizoenen. Het heeft wel iets dat het deze keer eindelijk weer eens de Traditionele Top Drie is, waar de vaderlandse afvaardiging uit bestaat.
Feyenoord is echter wel gewaarschuwd. Het ritme donderdag-zondag blijkt doorgaans een ware aanslag te zijn op de resultaten in de competitie en dan nog is het ook maar de vraag of die doordeweekse campagne op zichzelf een succes wordt. De totale ontlading in De Kuip na de bevrijdende treffer van Elvis Manu was in ieder geval al een mooi moment. Al vond ik de feesttaferelen die daarna plaatsvonden wat kolderiek, nadat je tegen een zeer matige ploeg een 3-0 voorsprong had weten te verkwanselen.
Voor Ajax worden het in de Champions League weer vier prachtige affiches, aangevuld met het onbekende APOEL. Maar pas op hè: dat team bestaat dus louter uit ervaren spelers geboren rond halverwege de jaren tachtig. Het zegt niet zoveel, maar voor Brazilianen en Portugezen - want dat zijn het hoofdzakelijk - ben je toch altijd iets bevreesder dan voor pakweg Burundiërs of Panamezen. Uiteraard zijn de terugkeer van Luis Suarez in de ArenA en het hernieuwde weerzien met Zlatan Ibrahimovic (die er alleen met de ontmoeting in Parijs bij zal zijn) de absolute pluspunten van deze poule-indeling.
Ondertussen stel ik tevreden vast dat Robert Gesink een keurige eerste week achter de rug heeft in de Ronde van Spanje. De Varssevelder koerst attent vooraan en probeert gretig mee te doen om de ereplaatsen. Waar velen (terecht) reikhalzend uitkijken naar de prestaties van toptalent Wilco Kelderman, denk ik dat deze er veel profijt van kan hebben om naast een topfitte Gesink te opereren. We zullen zien waar het eindigt, maar het begin is hoopgevend.
Pas écht verbazingwekkend is Alberto Contador. Nog maar anderhalve week sinds hij voor het eerst pijnvrij een col bedwong na zijn dramatische val in de Tour, is El Pistolero 'gewoon' weer op een uitmuntend niveau. Soms realiseer je je niet dat wanneer een buitencategorie klasbak niet over zijn volledige vermogens kan beschikken, deze nog altijd beslist toereikend zijn om zich te kunnen meten met de besten.
Fijn weekend!
Wouter
donderdag 28 augustus 2014
Mint 400: Fear and Loathing in het echt
Zonder deze race had de Gonzojournalistiek in het algemeen en Fear and Loathing in Las Vegas in het bijzonder misschien wel nooit het levenslicht gezien. Ruim veertig jaar later bestaat de woestijnrace in Nevada die ooit Mint 400 heette nog steeds. Georganiseerd door een wilde bond die zich niets van andere autosportbonden aantrekt.
Hunter S. Thompson, de grondlegger van de gonzojournalistiek, besluit in 1970 dat het gedaan moet zijn met het traditionele wedstrijdverslag. Niet omdat hij dan al door heeft dat een minitieuze beschrijving van wat speler A doet om speler B te verschalken niet langer thuishoort in printmedia maar omdat hij simpelweg de wedstrijd heeft gemist. Thompson doet voor maandblad Scanlan's Monthly verslag van de Kentucky Derby, de grootste paardenrace van de Verenigde Staten. Thompson, geboren en getogen in Kentucky, mist de 95ste editie van de Derby totaal, ziet zijn deadline naderen en besluit uit pure nood een verzameling indrukken in de eerste persoon uit te werken als zijnde participerend journalist. De race doet er niet toe, de beleving des te meer.
Hoewel het artikel in Scanlan's Monthly de journalistieke wereld in vervoering brengt is het grote publiek in 1970 nog onwetend van deze nieuwe vorm van verslaggeving. Binnen een jaar komt daar verandering in als Thompson naar Las Vegas wordt gestuurd voor twee opdrachten. Opdracht één mislukt jammerlijk, toonaangevend sporttijdschrift Sports Illustrated stuurt hem naar Las Vegas om verslag te doen van de Mint 400. Een autorace over vier ronden van elk honderd mijl dwars door de woestijn van Nevada. Als Thompson een verslag inlevert van de race met daarin verwerkt een korte geschiedenis van het gokken en de stad Las Vegas ontsteekt de hoofdredactie van het sportblad in grote woede, deze troep was niet conform de opdracht. Gelukkig voor de auteur wordt hij twee weken later opnieuw gevraagd een reportage te maken in de gokstad. Ditmaal moet hij voor Rolling Stone verslag doen van een Conferentie van de Vereniging van Advocaten met als onderwerp drugs en andere verdovende middelen. Omdat Rolling Stone wel gecharmeerd is van de gonzostijl van Thompson ziet het artikel over de Mint 400 alsnog het levenslicht, verwerkt in één van de meestverkochte verhalen aller tijden: Fear and Loathing in Las Vegas.
Lees het hele artikel in MyJour hier.
Wie nu een account opent bij MyJour krijgt 25 My's cadeau. Dit artikel (circa 1.100 woorden) kost 1 My.
woensdag 27 augustus 2014
Di Maria was nooit een Galactico
Waar de deur wordt open gezet lopen mensen in en uit. Toni Kroos en James Rodriguez kwamen binnen, Angel Di Maria zocht de uitgang. Het betekent het einde van een vreemde relatie tussen de Argentijn, Real Madrid en de supporters. Di Maria was nooit één van Florentino Perez' galacticos en moest daarom plaatsmaken. Zoals Wesley Sneijder dat ook ooit moest.
Florentino Perez jaagt op eerherstel. Hij is zijn aftreden in 2006 nog altijd niet vergeten. De excentrieke voorzitter voelt zich na al die jaren nog altijd in zijn ziel gekrenkt. Dat juist hij, de man die de Zidanes y Pavones beleidsvoering naar Madrid bracht, verantwoordelijk werd gehouden voor de sportieve neergang in de jaren ´00 is een zwarte bladzijde in zijn levensloop. Hij was immers de man die (naar eigen zeggen) de schuldenlast waar zijn voorgangers de club mee hadden opgezadeld had weggewerkt. Hij bracht de club Figo, Zidane, Ronaldo, Owen, Beckham en Robinho. Hij bezorgde de club daarmee wereldfaam en torenhoge marketinginkomsten. Dat die ene miscalculatie, het ontslag van Vicente Del Bosque, grotere gevolgen had dan hij vooraf had ingeschat betekende toch niet dat juist hij verantwoordelijk was voor het uitblijven van prijzen tussen 2003 en 2006?
Sinds de terugkeer van Perez op de voorzitterszetel in 2009 werkt de voormalig politicus daarom aan de vervolmaking van zijn oude droom: een Real Madrid dat onverslaanbaar is en ook nog eens door iedereen geliefd wordt. Het karwei waar hij na de millenniumwisseling aan begonnen was en zo abrupt tot een einde kwam in de zomer van 2006. Los Merenguez zoals de club werd genoemd voor het het Galacticos-stempel kreeg, moet daarom bestaan uit de beste, populairste en meest waardevolle spelers. Om in het wit te spelen moet je tegenwoordig niet alleen ballen tegen de touwen kunnen schieten, je naam moet ook goed verkocht worden. Op het shirt wel te verstaan. Drie dagen na binnenkomst had James Rodriguez bijvoorbeeld al bijna de helft van zijn transfersom terug. Met de verkoop van 350.000 shirts met zijn naam erop stroomden de miljoenen binnen.
Lees dit hele artikel in MyJour hier.
Wie nu een account opent bij MyJour krijgt 25 My's cadeau. Dit artikel lees je voor 2 My's.
Florentino Perez jaagt op eerherstel. Hij is zijn aftreden in 2006 nog altijd niet vergeten. De excentrieke voorzitter voelt zich na al die jaren nog altijd in zijn ziel gekrenkt. Dat juist hij, de man die de Zidanes y Pavones beleidsvoering naar Madrid bracht, verantwoordelijk werd gehouden voor de sportieve neergang in de jaren ´00 is een zwarte bladzijde in zijn levensloop. Hij was immers de man die (naar eigen zeggen) de schuldenlast waar zijn voorgangers de club mee hadden opgezadeld had weggewerkt. Hij bracht de club Figo, Zidane, Ronaldo, Owen, Beckham en Robinho. Hij bezorgde de club daarmee wereldfaam en torenhoge marketinginkomsten. Dat die ene miscalculatie, het ontslag van Vicente Del Bosque, grotere gevolgen had dan hij vooraf had ingeschat betekende toch niet dat juist hij verantwoordelijk was voor het uitblijven van prijzen tussen 2003 en 2006?
Sinds de terugkeer van Perez op de voorzitterszetel in 2009 werkt de voormalig politicus daarom aan de vervolmaking van zijn oude droom: een Real Madrid dat onverslaanbaar is en ook nog eens door iedereen geliefd wordt. Het karwei waar hij na de millenniumwisseling aan begonnen was en zo abrupt tot een einde kwam in de zomer van 2006. Los Merenguez zoals de club werd genoemd voor het het Galacticos-stempel kreeg, moet daarom bestaan uit de beste, populairste en meest waardevolle spelers. Om in het wit te spelen moet je tegenwoordig niet alleen ballen tegen de touwen kunnen schieten, je naam moet ook goed verkocht worden. Op het shirt wel te verstaan. Drie dagen na binnenkomst had James Rodriguez bijvoorbeeld al bijna de helft van zijn transfersom terug. Met de verkoop van 350.000 shirts met zijn naam erop stroomden de miljoenen binnen.
Lees dit hele artikel in MyJour hier.
Wie nu een account opent bij MyJour krijgt 25 My's cadeau. Dit artikel lees je voor 2 My's.
dinsdag 26 augustus 2014
Tiger Woods en drie andere sterren die nooit meer hun top halen
Tiger Woods was de man die de golfsport sexy ging maken. Lange tijd lukte hem dat ook. Sinds het beroemde mediacircus rondom zijn buitenechtelijke escapades is Woods het echter helemaal kwijt. En hij vindt het ook nooit meer terug. Net als deze drie voormalige topatleten.
Tiger Woods is het helemaal kwijt. Daarom bracht hij op zijn eigen website het nieuws naar buiten dat hij afscheid neemt van swingcoach Sean Foley. Dat een andere protegé van Foley, het opkomende talent Hunter Mahan, een dag eerder een grote zege boekte maakte het nieuws extra merkwaardig. In werkelijkheid is Woods het hele mediacircus rondom zijn vreemdgangerspraktijken nooit te boven gekomen. De voormalige grootmeester van de Green sukkelt van blessure naar blessure. Toppers als Adam Scott, Rory McIlroy en Justin Rose zijn inmiddels zo ver uit het zicht verdwenen dat Woods nooit meer een Major lijkt te gaan winnen. Woods heeft zich vorige week ook al afgemeld voor de Ryder Cup omdat hij van zichzelf zegt 'geen waarde voor het team te hebben op dit moment.' Woods zal ongetwijfeld nog enige tijd op de banen te vinden zijn maar niet meer tussen de grote namen op de zondag.
Het is op de kop af nog maar twee jaar geleden dat Sir Bradley Wiggins binnen een maand tijd zowel de Tour de France als de Olympische tijdrit in Londen op zijn naam schreef. Op een kleine uitschieter na in mei van dit jaar in de Tour of California, waar hij won, heeft Wiggo sindsdien eigenlijk niets meer op de fiets gepresteerd. Gefrustreerd nam hij een maand geleden afscheid van het wegrennen om vervolgens vorige week gewoon weer in de Prudential Ride London op te komen dagen. Zijn focus ligt nu op de baanwedstrijden van de Olympische Spelen van Rio de Janeiro in 2016. Wiggins is dan echter al 36 jaar oud. Het is meer dan waarschijnlijk dat de prijzenkast in huize Wiggins nooit meer bijgevuld zal worden.
Net een jaar geleden tekende een 36-jarige wereldster voor zijn eigen ondergang. Kobe Bryant verlengde zijn contract met Los Angeles Lakers met twee jaar voor de som van $48,5 miljoen. Sindsdien heeft Bryant een achillespees gescheurd en een knieschijf gebroken en welgeteld zes wedstrijden in de NBA gespeeld. De contractverlenging gaat pas vanaf dit seizoen in wat inhoudt dat Bryant nog tot zijn achtendertigste hoopt te spelen. Het is goed mogelijk dat hij inderdaad nog twee jaar in de hallen te bewonderen is, mede omdat hij bekend staat als een trainingsbeest en zichzelf fit genoeg weet te krijgen om speelminuten te maken. Het uitgeholde Lakersteam kan hij echter niet meer dragen. In zijn twintig jaar NBA won hij vijf titels, daar blijft het bij.
Räikkönen keerde dit jaar terug bij het team waar hij in 2007 wereldkampioen werd, Scuderia Ferrari. Het was de bekroning op een succesvol dienstverband bij Lotus F1 waarin hij twee jaar achter elkaar een fantastisch hoog puntentotaal bij elkaar reed. Op die comeback had niemand in de sport gerekend. Räikkonen nam immers gedesillusioneerd afscheid van de sport nadat Ferrari hem had ingewisseld voor Fernando Alonso. De tweede periode bij de Italianen lijkt op een nog grotere sof uit te draaien dan de eerste. Tot nu toe verzamelde hij 39 punten en staat hij daarmee tiende in het tussenklassement. Dat autobouwer James Allison van Ferrari in een interview met Sky Sports zei dat men ook niet meer mag verwachten van Kimi 'omdat de coureur en de auto niet bij elkaar passen' zegt heel veel over de toekomst. Räikkönen en Ferrari zijn in theorie in 2015 ook aan elkaar verbonden. Dat betekent dat team en coureur of nog zo'n jaar tegemoet gaan of een ontbinding van het contract in de komende winter.
Tiger Woods
Tiger Woods is het helemaal kwijt. Daarom bracht hij op zijn eigen website het nieuws naar buiten dat hij afscheid neemt van swingcoach Sean Foley. Dat een andere protegé van Foley, het opkomende talent Hunter Mahan, een dag eerder een grote zege boekte maakte het nieuws extra merkwaardig. In werkelijkheid is Woods het hele mediacircus rondom zijn vreemdgangerspraktijken nooit te boven gekomen. De voormalige grootmeester van de Green sukkelt van blessure naar blessure. Toppers als Adam Scott, Rory McIlroy en Justin Rose zijn inmiddels zo ver uit het zicht verdwenen dat Woods nooit meer een Major lijkt te gaan winnen. Woods heeft zich vorige week ook al afgemeld voor de Ryder Cup omdat hij van zichzelf zegt 'geen waarde voor het team te hebben op dit moment.' Woods zal ongetwijfeld nog enige tijd op de banen te vinden zijn maar niet meer tussen de grote namen op de zondag.
Bradley Wiggins
Het is op de kop af nog maar twee jaar geleden dat Sir Bradley Wiggins binnen een maand tijd zowel de Tour de France als de Olympische tijdrit in Londen op zijn naam schreef. Op een kleine uitschieter na in mei van dit jaar in de Tour of California, waar hij won, heeft Wiggo sindsdien eigenlijk niets meer op de fiets gepresteerd. Gefrustreerd nam hij een maand geleden afscheid van het wegrennen om vervolgens vorige week gewoon weer in de Prudential Ride London op te komen dagen. Zijn focus ligt nu op de baanwedstrijden van de Olympische Spelen van Rio de Janeiro in 2016. Wiggins is dan echter al 36 jaar oud. Het is meer dan waarschijnlijk dat de prijzenkast in huize Wiggins nooit meer bijgevuld zal worden.
Kobe Bryant
Net een jaar geleden tekende een 36-jarige wereldster voor zijn eigen ondergang. Kobe Bryant verlengde zijn contract met Los Angeles Lakers met twee jaar voor de som van $48,5 miljoen. Sindsdien heeft Bryant een achillespees gescheurd en een knieschijf gebroken en welgeteld zes wedstrijden in de NBA gespeeld. De contractverlenging gaat pas vanaf dit seizoen in wat inhoudt dat Bryant nog tot zijn achtendertigste hoopt te spelen. Het is goed mogelijk dat hij inderdaad nog twee jaar in de hallen te bewonderen is, mede omdat hij bekend staat als een trainingsbeest en zichzelf fit genoeg weet te krijgen om speelminuten te maken. Het uitgeholde Lakersteam kan hij echter niet meer dragen. In zijn twintig jaar NBA won hij vijf titels, daar blijft het bij.
Kimi Räikkönen
Räikkönen keerde dit jaar terug bij het team waar hij in 2007 wereldkampioen werd, Scuderia Ferrari. Het was de bekroning op een succesvol dienstverband bij Lotus F1 waarin hij twee jaar achter elkaar een fantastisch hoog puntentotaal bij elkaar reed. Op die comeback had niemand in de sport gerekend. Räikkonen nam immers gedesillusioneerd afscheid van de sport nadat Ferrari hem had ingewisseld voor Fernando Alonso. De tweede periode bij de Italianen lijkt op een nog grotere sof uit te draaien dan de eerste. Tot nu toe verzamelde hij 39 punten en staat hij daarmee tiende in het tussenklassement. Dat autobouwer James Allison van Ferrari in een interview met Sky Sports zei dat men ook niet meer mag verwachten van Kimi 'omdat de coureur en de auto niet bij elkaar passen' zegt heel veel over de toekomst. Räikkönen en Ferrari zijn in theorie in 2015 ook aan elkaar verbonden. Dat betekent dat team en coureur of nog zo'n jaar tegemoet gaan of een ontbinding van het contract in de komende winter.
maandag 25 augustus 2014
Deze spelers verdienen een nieuwe Oranje kans
Het Nederlands voetbal staat aan de vooravond van een nieuwe periode. Over twee weken verandert het tijdperk Van Gaal 2 definitief in de periode Hiddink 2. De nieuwe keuzeheer maakte vorige week zijn eerste voorselectie bekend met daarin een drietal spelers dat het geschonden blazoen mag oppoetsen. Wij kozen nog vier spelers die een nieuwe kans verdienen in Oranje.
Elia was op dreef in het openingsweekend van de Bundesliga. Mede door de impulsen van de linksbuiten keerde Werder Bremen een achterstand van 2-0 om in een 2-2 gelijkspel. De gelijkmaker volgde na een vlijmscherpe assist van Elia. De selectie van Hiddink kan een aantal goede buitenspelers gebruiken achter Arjen Robben en Memphis Depay. Jeremain Lens zal zich alleen maar meer op de positie in de punt ontwikkelen, Ruben Schaken was een tussenpaus en spelers als Jean-Paul Boëtius en Ricardo Kishna zijn voorlopig nog te onstuimig. Alleen vertrouwen op Robben en Depay is simpelweg onvoldoende. Elia kan, mits hij dit vormpeil vasthoudt, de oplossing zijn voor vele puzzels.
Wat voor Elia geldt is ook van toepassing op Luciano Narsingh. Ook aan de rechterkant is een tweede vleugelflitser in topvorm geen overbodige luxe. Narsingh werd vorig seizoen ver teruggeworpen door zijn blessure. Hij was echter wel één van de eerste spelers van de nieuwe generatie die doorbrak onder Van Gaal in Oranje. Met zijn goal tegen Turkije als voorlopig hoogtepunt. Narsingh liet zondag tegen Ajax zien zijn snelheid niet kwijtgeraakt te zijn en inmiddels ook zijn overzicht teruggevonden te hebben. De perfect uitgevoerde counter die tot de 1-1 van Depay leidde was daarvan het beste voorbeeld.
Vurnon Anita is om onduidelijke redenen wat in de vergetelheid geraakt in Nederland. Anita is echter wel één van de weinigen die succesvol instroomde in de Premier League vanuit de eredivisie. Nigel de Jong heeft niet het eeuwige leven en bovendien was ook op het wereldkampioenschap te zien dat de energie die de verdedigende middenvelder in zijn spel legt blessurerisico met zich meebrengt. Tegen Aston Villa was Anita op geen enkel foutje te betrappen terwijl Daryl Janmaat (in verdedigend opzicht) en Siem de Jong (geen basisplek) het een stuk lastiger hadden. Bedenk daarbij dat dit duo recentelijk wel voor Oranje uitkwam.
Hoewel het goed uitpakte was het zeer veelzeggend dat Dirk Kuijt de redder in nood in de verdediging van Oranje werd tijdens het WK. Al helemaal omdat een prima verdediger met veelzijdige kwaliteiten geen plek bij de 23 kreeg. Die verdediger is Urby Emanuelson. Inmiddels is hij verhuisd naar AS Roma, de club in Italië die als enige grootmacht Juventus naar de kroon kan steken. Omdat ook Erik Pieters een nieuwe kans heeft gekregen lijkt Hiddink aan te geven niet gerust te zijn op de huidige samenstelling van de laatste linie, waarmee ook hoop voor Emanuelson gloort.
Eljero Elia, Werder Bremen
Elia was op dreef in het openingsweekend van de Bundesliga. Mede door de impulsen van de linksbuiten keerde Werder Bremen een achterstand van 2-0 om in een 2-2 gelijkspel. De gelijkmaker volgde na een vlijmscherpe assist van Elia. De selectie van Hiddink kan een aantal goede buitenspelers gebruiken achter Arjen Robben en Memphis Depay. Jeremain Lens zal zich alleen maar meer op de positie in de punt ontwikkelen, Ruben Schaken was een tussenpaus en spelers als Jean-Paul Boëtius en Ricardo Kishna zijn voorlopig nog te onstuimig. Alleen vertrouwen op Robben en Depay is simpelweg onvoldoende. Elia kan, mits hij dit vormpeil vasthoudt, de oplossing zijn voor vele puzzels.
Luciano Narsingh, PSV
Wat voor Elia geldt is ook van toepassing op Luciano Narsingh. Ook aan de rechterkant is een tweede vleugelflitser in topvorm geen overbodige luxe. Narsingh werd vorig seizoen ver teruggeworpen door zijn blessure. Hij was echter wel één van de eerste spelers van de nieuwe generatie die doorbrak onder Van Gaal in Oranje. Met zijn goal tegen Turkije als voorlopig hoogtepunt. Narsingh liet zondag tegen Ajax zien zijn snelheid niet kwijtgeraakt te zijn en inmiddels ook zijn overzicht teruggevonden te hebben. De perfect uitgevoerde counter die tot de 1-1 van Depay leidde was daarvan het beste voorbeeld.
Vurnon Anita, Newcastle United
Vurnon Anita is om onduidelijke redenen wat in de vergetelheid geraakt in Nederland. Anita is echter wel één van de weinigen die succesvol instroomde in de Premier League vanuit de eredivisie. Nigel de Jong heeft niet het eeuwige leven en bovendien was ook op het wereldkampioenschap te zien dat de energie die de verdedigende middenvelder in zijn spel legt blessurerisico met zich meebrengt. Tegen Aston Villa was Anita op geen enkel foutje te betrappen terwijl Daryl Janmaat (in verdedigend opzicht) en Siem de Jong (geen basisplek) het een stuk lastiger hadden. Bedenk daarbij dat dit duo recentelijk wel voor Oranje uitkwam.
Urby Emanuelson, AS Roma
Hoewel het goed uitpakte was het zeer veelzeggend dat Dirk Kuijt de redder in nood in de verdediging van Oranje werd tijdens het WK. Al helemaal omdat een prima verdediger met veelzijdige kwaliteiten geen plek bij de 23 kreeg. Die verdediger is Urby Emanuelson. Inmiddels is hij verhuisd naar AS Roma, de club in Italië die als enige grootmacht Juventus naar de kroon kan steken. Omdat ook Erik Pieters een nieuwe kans heeft gekregen lijkt Hiddink aan te geven niet gerust te zijn op de huidige samenstelling van de laatste linie, waarmee ook hoop voor Emanuelson gloort.
Lionel's Weekvisie: de symbolische neergang van Johnny Football
Beste Wouter,
Soms, heel soms, gebeurt iets kleins op één van de talloze sportvelden die de wereld rijk is. Het moment zelf heeft niet veel waarde maar over vele jaren zal het een prominente plek in de geschiedenisboeken krijgen. Mijn belangrijkste moment van het afgelopen weekend kwam daarom niet uit Ajax-PSV of de Vuelta a Espana maar uit de USA.
Mijn moment speelde zich niet af op de eredivisievelden. De directe impact van het 1-3 verlies van Ajax tegen PSV is natuurlijk groot. Deze twee ploegen gaan de titelstrijd beslechten en een nederlaag in eigen huis tegen de directe concurrent is daarbij wel het laatste wat je kunt gebruiken. PSV, de ploeg die vorig jaar de hoon van de natie over zich heen kreeg, staat voorlopig op voorsprong. Al helemaal omdat Vitesse, Feyenoord, AZ en FC Twente er vooralsnog alles aan doen om zich niet in de strijd te mengen. Het geeft allemaal maar weer eens aan dat het Nederlands clubvoetbal vooral een competitie voor koorddansers is. Voorafgaand aan het weekend vulde ik bij Feyenoord-FC Utrecht en Ajax-PSV een 1 in op het totoformulier. Zelfs in de rust van beide wedstrijden was ik nog altijd overtuigd van mijn gelijk. Één zwak momentje en zowel Feyenoord als Ajax stortten als een kaartenhuis in elkaar. Juist PEC Zwolle lijkt als één van de weinige ploegen wel over veerkracht te beschikken. Zestig minuten met tien man tegen de eigen zestien aan gedrukt worden en toch nog een zege uit het vuur slepen. Ik krijg steeds meer het idee dat de grote uitdager dit jaar uit Zwolle komt.
Ook in mijn geliefde wielersport was er plaats voor historie. Een moment dat normaal gesproken in aanmerking zou komen voor een plek in de geschiedenisboeken is het pensioen van Jens Voigt. De Duitser besloot zijn afscheid in stijl te vieren met een ontsnapping die niet tot het einde droeg, zijn handelsmerk. Voigt wordt over drie weken 43 en werd prof in 1997. Op dezelfde dag dat Voigt voor het laatst een ontsnapping op touw zette begon in Frankrijk de Tour de l'Avenir, ook wel Ronde van de Toekomst. De jongste deelnemer aldaar, de Sloveen Luka Kovacevic, werd twee dagen voor Voigts eerste profseizoen begon (29 december 1996) één jaar oud. Over magische aflossing gesproken. Ik durf te betwijfelen of er ook maar één renner tussen de groep 18- tot 22-jarigen zit die over zeventien jaar ook in een column zal verschijnen.
Het was allemaal slechts opbouw naar mijn echte moment voor de boeken. Daarvoor moeten we naar het voorseizoen van de NFL, de American Football competitie. Johnny Manziel, die de bijnaam Johnny Football draagt, van Cleveland Browns is het prototype Amerikaanse jock. Johnny is de quarterback, de spelverdeler. Johnny was de belangrijkste keuze van het afgelopen draftweekend, clubs vochten om zijn diensten. Hij komt vers uit de collegebanken en is nu al de grote ster. Johnny laat zich graag fotograferen in clubs, omringd door schaarsgeklede Girls Gone Wild meisjes. Die Johnny kreeg afgelopen zaterdag de schrik van zijn leven. In de oefenpartij van zijn Browns tegen St. Louis Rams werd Johnny namelijk gesackt, wat erop neerkomt dat hij onderuit gehaald werd voor hij zijn pass kon geven. De man die Johnny neerhaalde was Michael Sam. Ook Sam is een hero, zij het geen All American Hero. Sam is namelijk de man die ervoor uit durfde te komen homoseksueel te zijn in de profsport, terwijl zijn carrière nog moet beginnen, een heldendaad. Sinds de openbaring van Sam zijn bijvoorbeeld Thomas Hitzlsperger en Ian Thorpe uit de kast gekomen. De tackle van Sam is daarom mijn moment, het had totaal geen invloed op het wedstrijd verloop maar de sportwereld zal nooit meer hetzelfde zijn.
Ik spreek je vrijdag!
Lionel
Soms, heel soms, gebeurt iets kleins op één van de talloze sportvelden die de wereld rijk is. Het moment zelf heeft niet veel waarde maar over vele jaren zal het een prominente plek in de geschiedenisboeken krijgen. Mijn belangrijkste moment van het afgelopen weekend kwam daarom niet uit Ajax-PSV of de Vuelta a Espana maar uit de USA.
Mijn moment speelde zich niet af op de eredivisievelden. De directe impact van het 1-3 verlies van Ajax tegen PSV is natuurlijk groot. Deze twee ploegen gaan de titelstrijd beslechten en een nederlaag in eigen huis tegen de directe concurrent is daarbij wel het laatste wat je kunt gebruiken. PSV, de ploeg die vorig jaar de hoon van de natie over zich heen kreeg, staat voorlopig op voorsprong. Al helemaal omdat Vitesse, Feyenoord, AZ en FC Twente er vooralsnog alles aan doen om zich niet in de strijd te mengen. Het geeft allemaal maar weer eens aan dat het Nederlands clubvoetbal vooral een competitie voor koorddansers is. Voorafgaand aan het weekend vulde ik bij Feyenoord-FC Utrecht en Ajax-PSV een 1 in op het totoformulier. Zelfs in de rust van beide wedstrijden was ik nog altijd overtuigd van mijn gelijk. Één zwak momentje en zowel Feyenoord als Ajax stortten als een kaartenhuis in elkaar. Juist PEC Zwolle lijkt als één van de weinige ploegen wel over veerkracht te beschikken. Zestig minuten met tien man tegen de eigen zestien aan gedrukt worden en toch nog een zege uit het vuur slepen. Ik krijg steeds meer het idee dat de grote uitdager dit jaar uit Zwolle komt.
Ook in mijn geliefde wielersport was er plaats voor historie. Een moment dat normaal gesproken in aanmerking zou komen voor een plek in de geschiedenisboeken is het pensioen van Jens Voigt. De Duitser besloot zijn afscheid in stijl te vieren met een ontsnapping die niet tot het einde droeg, zijn handelsmerk. Voigt wordt over drie weken 43 en werd prof in 1997. Op dezelfde dag dat Voigt voor het laatst een ontsnapping op touw zette begon in Frankrijk de Tour de l'Avenir, ook wel Ronde van de Toekomst. De jongste deelnemer aldaar, de Sloveen Luka Kovacevic, werd twee dagen voor Voigts eerste profseizoen begon (29 december 1996) één jaar oud. Over magische aflossing gesproken. Ik durf te betwijfelen of er ook maar één renner tussen de groep 18- tot 22-jarigen zit die over zeventien jaar ook in een column zal verschijnen.
Het was allemaal slechts opbouw naar mijn echte moment voor de boeken. Daarvoor moeten we naar het voorseizoen van de NFL, de American Football competitie. Johnny Manziel, die de bijnaam Johnny Football draagt, van Cleveland Browns is het prototype Amerikaanse jock. Johnny is de quarterback, de spelverdeler. Johnny was de belangrijkste keuze van het afgelopen draftweekend, clubs vochten om zijn diensten. Hij komt vers uit de collegebanken en is nu al de grote ster. Johnny laat zich graag fotograferen in clubs, omringd door schaarsgeklede Girls Gone Wild meisjes. Die Johnny kreeg afgelopen zaterdag de schrik van zijn leven. In de oefenpartij van zijn Browns tegen St. Louis Rams werd Johnny namelijk gesackt, wat erop neerkomt dat hij onderuit gehaald werd voor hij zijn pass kon geven. De man die Johnny neerhaalde was Michael Sam. Ook Sam is een hero, zij het geen All American Hero. Sam is namelijk de man die ervoor uit durfde te komen homoseksueel te zijn in de profsport, terwijl zijn carrière nog moet beginnen, een heldendaad. Sinds de openbaring van Sam zijn bijvoorbeeld Thomas Hitzlsperger en Ian Thorpe uit de kast gekomen. De tackle van Sam is daarom mijn moment, het had totaal geen invloed op het wedstrijd verloop maar de sportwereld zal nooit meer hetzelfde zijn.
Ik spreek je vrijdag!
Lionel
zondag 24 augustus 2014
US Open: Nog één keer Federer?
Je weet dat de sportzomer op zijn eind loopt als de wielerkoers Vuelta a Espana en het tennistoernooi US Open beginnen. Gisteren begon de laatste grote etappekoers al en morgen worden ook de eerste ballen van het laatste grand slam tennistoernooi van dit jaar geslagen. Wordt dit het laatste kunstje van de Fed-Express? We beschouwen voor.
Dat de Zwitserse greatest of all time ineens weer de voorpagina's domineert is op zijn minst opmerkelijk. Enigszins onverwacht is Roger Federer namelijk ineens weer eens topfavoriet voor de eindzege in één van de vier grote toernooien die het tennisseizoen telt. Met het afzeggen van Rafael Nadal en de vormcrises van zowel Novak Djokovic en Andy Murray blijft 's werelds meest succesvolle grand slam tenniser als enige topper over.
Dat komt mede door het onstuimige spel van de generatie opvolgers van de grote vier. De Canadees Milos Raonic is tot op heden de meest constante van de nieuwe lichting gebleken. De 23-jarige stond eerder dit jaar al in de kwartfinale van de Franse Open en behaalde een plek bij de laatste vier van Wimbledon. Raonic komt in het onderste deel van de linker speelhelft onder andere Stanislas Wawrinka (in de kwartfinale) en generatiegenoot Kei Nishikori (vierde ronde) tegen. Nishikori behoort net als Raonic tot de natuurlijke opvolgers van de grote vier maar blijft vooralsnog enigszins steken in zijn ontwikkeling.
In dit deel van het schema vinden we ook de verrassing van Wimbledon, Nick Kyrgios. Het is interessant om de ontwikkeling van de jonge Australiër te volgen. Ook vinden we Nederlander Igor Sijsling in dit deel van het schema. Mocht Sijsling de Dominicaan Victor Estrella in de eerste ronde en Lukas Rosol (29 op de plaatsingslijst) verslaan zal hij Raonic tegenkomen in ronde drie.
Zoals voetbaltoernooien vaak een poule des doods kennen, de groep die gemiddeld gezien de sterkste deelnemers herbergt, kent de US Open dit jaar een kwart des doods. Het bovenste kwart van de linkerspeelhelft, waaruit uiteindelijk de tegenstander van de eerder genoemde Raonic of Wawrinka moet rollen, staat bol van de tennistoppers. Novak Djokovic, Jo-Wilfried Tsonga, Andy Murray, Fernando Verdasco, John Isner zijn allen directe kanshebbers op een plek bij de laatste vier.
Daar komt een heel contingent aan outsiders ook nog eens bij, de Duitser Philipp Kohlschreiber is in de luwte bijvoorbeeld aan een uitstekend seizoen bezig. Ook oudgediende Radek Stepanek kan zomaar voor een verrassing zorgen. Ook in dit deel van het schema vinden we bovendien een landgenoot. Robin Haase kan direct op jacht naar een verrassing als hij de, nog altijd, met zijn vorm worstelende Andy Murray in de eerste ronde tegenkomt.
De mondiale nummer 1 aller tijden uit Zwitserland heeft het een stuk beter getroffen. Hoewel hij met Santiago Giraldo, Ernests Gulbis, Jerzy Janowicz en Grigor Dimiotrov een groot deel van de next generation treft in zijn speelhelft en het vooral op tempo en conditie aan zal komen voor de Zwitser.
Een gevaarlijke outsider is de als vijftiende geplaatste Fabio Fognini. De Italiaan schurkt al enige tijd tegen de top aan en ieder grand slam toernooi kijken de liefhebbers opnieuw vol verwachting naar zijn verrichtingen. In New York zou de geest zomaar eens uit de fles kunnen kruipen. Mocht Federer geen fouten maken dan is Fognini zijn tegenstander in ronde vier.
De grootste kanshebber om de Zwitser in de kwartfinale te treffen lijkt Grigor Dimitrov te hebben. De Bulgaar, ook wel baby Federer genaamd, komt in zijn eerste drie wedstrijden de in goede vorm stekende Belg David Goffin als moeilijkste tegenstander tegen en moet om Federer te ontmoeten waarschijnlijk in ronde vier kunnen afrekenen met Richard Gasquet. Gasquet heeft nooit de laatste stap naar de absolute top kunnen maken en zal bovendien traditioneel veel energie verspelen in de Franse broederstrijd met Gael Monfils een ronde eerder.
Tot slot blijven dan de toppers Novak Djokovic (1) en David Ferrer (4) over. Waarschijnlijk vormt dit duo de twee grootste obstakels op weg naar nieuw eremetaal voor Federer. De Spanjaard, tegenstander in de halve finale, kwam Federer vorige week al tegen in de finale van het toernooi van Cincinnati, een voorbereidingstoernooi op de US Open. Bovendien stond Ferrer al twee keer eerder in de halve finale van Flushing Meadows, in 2007 en 2012.
Novak Djokovic haalde de finale in Parijs om een maand later in Londen Wimbledon zelfs te winnen. Dat laatste deed hij na een bijna vier uur durend gevecht met Federer. Sinds die finale heeft de Serviër echter gas terug genomen en waren zijn resultaten niet bijzonder aansprekend. Tel daarbij op dat Djokovic in het eerder genoemde kwart des doods is ingedeeld als lijstaanvoerder.
Dit alles geeft Federer een klein voordeel op weg naar wat mogelijk zijn allerlaatste topprestatie zal zijn. Fed-express is allang niet meer dezelfde als vijf jaar geleden en mag nu al met trots terugkijken op het tennisjaar 2014 waarin hij buiten de Australian Open op alle toernooien toch zijn stempel wist te drukken. Nu de vaste concurrenten om verschillende redenen hun winstkansen zien slinken en de jonge honden nog net niet klaar zijn voor het grote werk moet hij de kroon op het zoveelste topjaar zetten.
Dat de Zwitserse greatest of all time ineens weer de voorpagina's domineert is op zijn minst opmerkelijk. Enigszins onverwacht is Roger Federer namelijk ineens weer eens topfavoriet voor de eindzege in één van de vier grote toernooien die het tennisseizoen telt. Met het afzeggen van Rafael Nadal en de vormcrises van zowel Novak Djokovic en Andy Murray blijft 's werelds meest succesvolle grand slam tenniser als enige topper over.
Dat komt mede door het onstuimige spel van de generatie opvolgers van de grote vier. De Canadees Milos Raonic is tot op heden de meest constante van de nieuwe lichting gebleken. De 23-jarige stond eerder dit jaar al in de kwartfinale van de Franse Open en behaalde een plek bij de laatste vier van Wimbledon. Raonic komt in het onderste deel van de linker speelhelft onder andere Stanislas Wawrinka (in de kwartfinale) en generatiegenoot Kei Nishikori (vierde ronde) tegen. Nishikori behoort net als Raonic tot de natuurlijke opvolgers van de grote vier maar blijft vooralsnog enigszins steken in zijn ontwikkeling.
In dit deel van het schema vinden we ook de verrassing van Wimbledon, Nick Kyrgios. Het is interessant om de ontwikkeling van de jonge Australiër te volgen. Ook vinden we Nederlander Igor Sijsling in dit deel van het schema. Mocht Sijsling de Dominicaan Victor Estrella in de eerste ronde en Lukas Rosol (29 op de plaatsingslijst) verslaan zal hij Raonic tegenkomen in ronde drie.
Kwart des doods
Zoals voetbaltoernooien vaak een poule des doods kennen, de groep die gemiddeld gezien de sterkste deelnemers herbergt, kent de US Open dit jaar een kwart des doods. Het bovenste kwart van de linkerspeelhelft, waaruit uiteindelijk de tegenstander van de eerder genoemde Raonic of Wawrinka moet rollen, staat bol van de tennistoppers. Novak Djokovic, Jo-Wilfried Tsonga, Andy Murray, Fernando Verdasco, John Isner zijn allen directe kanshebbers op een plek bij de laatste vier.
Daar komt een heel contingent aan outsiders ook nog eens bij, de Duitser Philipp Kohlschreiber is in de luwte bijvoorbeeld aan een uitstekend seizoen bezig. Ook oudgediende Radek Stepanek kan zomaar voor een verrassing zorgen. Ook in dit deel van het schema vinden we bovendien een landgenoot. Robin Haase kan direct op jacht naar een verrassing als hij de, nog altijd, met zijn vorm worstelende Andy Murray in de eerste ronde tegenkomt.
Vrij spel voor Federer
De mondiale nummer 1 aller tijden uit Zwitserland heeft het een stuk beter getroffen. Hoewel hij met Santiago Giraldo, Ernests Gulbis, Jerzy Janowicz en Grigor Dimiotrov een groot deel van de next generation treft in zijn speelhelft en het vooral op tempo en conditie aan zal komen voor de Zwitser.
Een gevaarlijke outsider is de als vijftiende geplaatste Fabio Fognini. De Italiaan schurkt al enige tijd tegen de top aan en ieder grand slam toernooi kijken de liefhebbers opnieuw vol verwachting naar zijn verrichtingen. In New York zou de geest zomaar eens uit de fles kunnen kruipen. Mocht Federer geen fouten maken dan is Fognini zijn tegenstander in ronde vier.
De grootste kanshebber om de Zwitser in de kwartfinale te treffen lijkt Grigor Dimitrov te hebben. De Bulgaar, ook wel baby Federer genaamd, komt in zijn eerste drie wedstrijden de in goede vorm stekende Belg David Goffin als moeilijkste tegenstander tegen en moet om Federer te ontmoeten waarschijnlijk in ronde vier kunnen afrekenen met Richard Gasquet. Gasquet heeft nooit de laatste stap naar de absolute top kunnen maken en zal bovendien traditioneel veel energie verspelen in de Franse broederstrijd met Gael Monfils een ronde eerder.
Ferrer en Djokovic
Tot slot blijven dan de toppers Novak Djokovic (1) en David Ferrer (4) over. Waarschijnlijk vormt dit duo de twee grootste obstakels op weg naar nieuw eremetaal voor Federer. De Spanjaard, tegenstander in de halve finale, kwam Federer vorige week al tegen in de finale van het toernooi van Cincinnati, een voorbereidingstoernooi op de US Open. Bovendien stond Ferrer al twee keer eerder in de halve finale van Flushing Meadows, in 2007 en 2012.
Novak Djokovic haalde de finale in Parijs om een maand later in Londen Wimbledon zelfs te winnen. Dat laatste deed hij na een bijna vier uur durend gevecht met Federer. Sinds die finale heeft de Serviër echter gas terug genomen en waren zijn resultaten niet bijzonder aansprekend. Tel daarbij op dat Djokovic in het eerder genoemde kwart des doods is ingedeeld als lijstaanvoerder.
Dit alles geeft Federer een klein voordeel op weg naar wat mogelijk zijn allerlaatste topprestatie zal zijn. Fed-express is allang niet meer dezelfde als vijf jaar geleden en mag nu al met trots terugkijken op het tennisjaar 2014 waarin hij buiten de Australian Open op alle toernooien toch zijn stempel wist te drukken. Nu de vaste concurrenten om verschillende redenen hun winstkansen zien slinken en de jonge honden nog net niet klaar zijn voor het grote werk moet hij de kroon op het zoveelste topjaar zetten.
zaterdag 23 augustus 2014
Vuelta: Vijf jongelingen om in het oog te houden
Het wielerpeloton ondergaat een drastische verjonging. Toppers al Thibaut Pinot en Nairo Quintana eindigden al meerdere malen in de top tien van grote rondes. Quintana schreef zelfs de Giro d'Italia op zijn naam. Toch zijn zij nog altijd gerechtigd om mee te doen in het jongerenklassement. Net als Peter Sagan, die gevoelsmatig al tot de routiniers behoort. Achter hen staat zelfs alweer een nieuwe generatie jongelingen klaar. Vijf van hen belichten we in dit artikel.
Als Peter Sagan en Philippe Gilbert de Vuelta in zijn geheel rijden, wat met het oog op het WK niet in de lijn der verwachting ligt, dan is Moreno Hofland hun grootste concurrent voor de puntentrui. Hofland won dit jaar al een etappe in de Ronde van Andalucië, een etappe in Parijs-Nice en was zelfs tweemaal als eerste aan de meet in de Tour of Utah. Ook werd hij tweede in Kuurne-Brussel-Kuurne. Daarmee heeft de 22-jarige bewezen op het hoogste niveau de strijd aan te kunnen gaan.
De Vuelta wordt zijn vuurdoop in een grote ronde en hij is direct de grootste kanshebber op een Nederlandse etappezege. Voor Hofland is het een fijne gedachte dat van de topsprinters alleen Nacer Bouhanni en Peter Sagan hun opwachting maken. Sprinters al Hutarovitsj en Guarnieri heeft hij eigenlijk, ondanks zijn jonge leeftijd, al achter zich gelaten.
Michael Valgren Andersen (22) is de man die het Deense wielrennen een nieuwe impuls moet geven. Ronderenners in Denemarken zijn schaars en als ze er zijn, Rasmusen en Riis, dan genieten ze een twijfelachtige reputatie. Valgren kende deze zomer zijn doorbraak met zeges in het nationaal Deens kampioenschap en de Ronde van Denemarken.
Buiten de landsgrenzen heeft hij het tot op heden moeilijk gehad, zo reed hij pas twee World Tour wedstrijden uit dit jaar en werd hij daarin 123e (Amstel Gold Race) en 80e (Tour Down Under). Anderzijds was hij in de korte etappekoersen sterk bezig met een derde plaats in het klassement van de Vierdaagse van Duinkerken gevolgd door een vierde plaats in de Tour dus Fjords. In de Vuelta moet hij het vooral in de eerste tien dagen laten zien, alles daarna is extra.
Een andere renner die in de Ronde van Denemarken boven kwam drijven is de eenentwintigjarige Alexey Lutsenko. De jongeling van Astana werd twee jaar geleden al wereldkampioen in de categorie tot 23 jaar. In Valkenburg versloeg hij onder meer Brian Coquard, Tom Van Asbroeck, Wouter Wippert en Sam Bennett in de massasprint. Vorig jaar, zijn eerste volledige jaar in de World Tour, mocht hij direct starten in de Tour de France. Dat bleek, ondanks zijn aanwezigheid in een lange ontsnapping, iets teveel van het goede en Lutsenko werd vervolgens ruim een jaar uit de wind gehouden.
Lutsenko is inmiddels een stuk sterker geworden als renner en in de loop van 2014 reed hij steeds betere uitslagen, met een overwinning in de tijdrit van de Ronde van Denemarken als voorlopig beste resultaat. Daarmee bewijst hij de juiste vorm te hebben om een nieuwe poging te wagen in een grote ronde.
Het Afrikaans wielrenner zit in de lift. Één van de grootste kanshebbers op de eindzege, Christopher Froome, heeft er zijn roots liggen. Ook neemt dit jaar voor het eerst een Afrikaanse ploeg deel aan een grote ronde, het Zuid-Afrikaanse MTN-Qubeka. Tot slot staat namens Team Europcar één van de allergrootste wielertalenten die het continent ooit voortbracht aan het vertrek: Natnael Berhane.
De Eritreeër heeft in UCI-koersen op zijn eigen continent in zijn eerste twee jaar als prof zijn stempel al gedrukt. Hij won de rondes van Algerije en Eritrea en trok ook La Tropicale Amissa Bongo (door Kameroen, Gabon en Equatoriaal Guinee) naar zich toe. In die koers bleef hij erkende hardrijders als Luis Leon Sanchez en Linus Gerdemann voor. Op het Europese continent is zijn grootste wapenfeit de eindzege in de Ronde van Turkije in zijn eerste profjaar, afgelopen seizoen.
Colombia is waarschijnlijk de sterkste wielernatie van dit moment. Met Nairo Quintana, Rigoberto Uran, Janier Acevedo, Carlos Betancur, Winner Anacona, Darwin Atapuma en Dayer Quintana herbergt het Zuid-Amerikaanse land simpelweg een bijna complete top tien van een etappekoers. Tot dit rijtje mag ook Johan Esteban Chavez gerekend worden.
Hoewel hij nog nauwelijks in de belangstelling heeft gestaan spreken zijn resultaten voor zich. Hij won in de Ronde van Zwitserland de etappe naar Verbiers, op de klim van buitencategorie bleef hij Roman Kreuziger, Bauke Mollema, Tony Martin en Rui Costa ruim voor. Eerder dit jaar deed hij hetzelfde in de Tour of California. Op die klim van buitencategorie, Mountain High, bleef hij Tom Danielson, Bradley Wiggins en Laurens ten Dam de baas. Chavez gaat het landgenoten als Nairo Quintana, Carlos Betancur en Julian David Arredondo behoorlijk lastig maken in de bergen van Spanje.
Moreno Hofland, Belkin
Als Peter Sagan en Philippe Gilbert de Vuelta in zijn geheel rijden, wat met het oog op het WK niet in de lijn der verwachting ligt, dan is Moreno Hofland hun grootste concurrent voor de puntentrui. Hofland won dit jaar al een etappe in de Ronde van Andalucië, een etappe in Parijs-Nice en was zelfs tweemaal als eerste aan de meet in de Tour of Utah. Ook werd hij tweede in Kuurne-Brussel-Kuurne. Daarmee heeft de 22-jarige bewezen op het hoogste niveau de strijd aan te kunnen gaan.
De Vuelta wordt zijn vuurdoop in een grote ronde en hij is direct de grootste kanshebber op een Nederlandse etappezege. Voor Hofland is het een fijne gedachte dat van de topsprinters alleen Nacer Bouhanni en Peter Sagan hun opwachting maken. Sprinters al Hutarovitsj en Guarnieri heeft hij eigenlijk, ondanks zijn jonge leeftijd, al achter zich gelaten.
Michael Valgren Andersen, Tinkoff-Saxo
Michael Valgren Andersen (22) is de man die het Deense wielrennen een nieuwe impuls moet geven. Ronderenners in Denemarken zijn schaars en als ze er zijn, Rasmusen en Riis, dan genieten ze een twijfelachtige reputatie. Valgren kende deze zomer zijn doorbraak met zeges in het nationaal Deens kampioenschap en de Ronde van Denemarken.
Buiten de landsgrenzen heeft hij het tot op heden moeilijk gehad, zo reed hij pas twee World Tour wedstrijden uit dit jaar en werd hij daarin 123e (Amstel Gold Race) en 80e (Tour Down Under). Anderzijds was hij in de korte etappekoersen sterk bezig met een derde plaats in het klassement van de Vierdaagse van Duinkerken gevolgd door een vierde plaats in de Tour dus Fjords. In de Vuelta moet hij het vooral in de eerste tien dagen laten zien, alles daarna is extra.
Alexey Lutsenko, Astana
Een andere renner die in de Ronde van Denemarken boven kwam drijven is de eenentwintigjarige Alexey Lutsenko. De jongeling van Astana werd twee jaar geleden al wereldkampioen in de categorie tot 23 jaar. In Valkenburg versloeg hij onder meer Brian Coquard, Tom Van Asbroeck, Wouter Wippert en Sam Bennett in de massasprint. Vorig jaar, zijn eerste volledige jaar in de World Tour, mocht hij direct starten in de Tour de France. Dat bleek, ondanks zijn aanwezigheid in een lange ontsnapping, iets teveel van het goede en Lutsenko werd vervolgens ruim een jaar uit de wind gehouden.
Lutsenko is inmiddels een stuk sterker geworden als renner en in de loop van 2014 reed hij steeds betere uitslagen, met een overwinning in de tijdrit van de Ronde van Denemarken als voorlopig beste resultaat. Daarmee bewijst hij de juiste vorm te hebben om een nieuwe poging te wagen in een grote ronde.
Natnael Berhane, Europcar
Het Afrikaans wielrenner zit in de lift. Één van de grootste kanshebbers op de eindzege, Christopher Froome, heeft er zijn roots liggen. Ook neemt dit jaar voor het eerst een Afrikaanse ploeg deel aan een grote ronde, het Zuid-Afrikaanse MTN-Qubeka. Tot slot staat namens Team Europcar één van de allergrootste wielertalenten die het continent ooit voortbracht aan het vertrek: Natnael Berhane.
De Eritreeër heeft in UCI-koersen op zijn eigen continent in zijn eerste twee jaar als prof zijn stempel al gedrukt. Hij won de rondes van Algerije en Eritrea en trok ook La Tropicale Amissa Bongo (door Kameroen, Gabon en Equatoriaal Guinee) naar zich toe. In die koers bleef hij erkende hardrijders als Luis Leon Sanchez en Linus Gerdemann voor. Op het Europese continent is zijn grootste wapenfeit de eindzege in de Ronde van Turkije in zijn eerste profjaar, afgelopen seizoen.
Johan Esteban Chavez, Orica-GreenEdge
Colombia is waarschijnlijk de sterkste wielernatie van dit moment. Met Nairo Quintana, Rigoberto Uran, Janier Acevedo, Carlos Betancur, Winner Anacona, Darwin Atapuma en Dayer Quintana herbergt het Zuid-Amerikaanse land simpelweg een bijna complete top tien van een etappekoers. Tot dit rijtje mag ook Johan Esteban Chavez gerekend worden.
Hoewel hij nog nauwelijks in de belangstelling heeft gestaan spreken zijn resultaten voor zich. Hij won in de Ronde van Zwitserland de etappe naar Verbiers, op de klim van buitencategorie bleef hij Roman Kreuziger, Bauke Mollema, Tony Martin en Rui Costa ruim voor. Eerder dit jaar deed hij hetzelfde in de Tour of California. Op die klim van buitencategorie, Mountain High, bleef hij Tom Danielson, Bradley Wiggins en Laurens ten Dam de baas. Chavez gaat het landgenoten als Nairo Quintana, Carlos Betancur en Julian David Arredondo behoorlijk lastig maken in de bergen van Spanje.
vrijdag 22 augustus 2014
Wouters Weekendvisie: Geloof in Gesink
Hoog achtenswaardige heer Lionel!
Met groot plezier las ik hoe jij de Engelse Premier League, alom bewierookt als zijnde de meest tot de verbeelding sprekende voetbalcompetitie op aarde, degradeerde tot een simpele Mickey Mouse-voorstelling. Ik kan niet anders dan het daar roerend mee eens zijn. Kijk: allicht heeft iedere club daar minstens dertig duurbetaalde voetballers rondlopen, die iedere wedstrijd in gaan met een energie alsof het hun allerlaatste kan zijn, maar uiteindelijk is het niveau op technisch en tactisch gebied in de verste verte niet overeenkomstig de betaalde woekerprijzen.
De tv-gelden rijzen de pan uit, de luxueuze stadions zitten vrijwel altijd goed vol en in de kitscherige fanshops wordt er gretig met ponden gestrooid, maar die riante financiële voorsprong wordt grotendeels weer tenietgedaan door lachwekkend beleid. Juist daarom is het interessant om Louis van Gaal en Ronald Koeman te volgen in hun eerste seizoen in het Disneyworld onder de voetbalkampioenschappen. De twee hebben inmiddels op z'n zachtst gezegd wel een aantal vellen papier vol miskopen bij elkaar verzameld. Maar daar waar het op hun werkelijke vakmanschap aankomt, namelijk het voorbereiden van hun elftal en de aanwezige kwaliteiten eigenhandig vergroten en optimaal benutten, zullen ze met zekerheid hun stempel op het Premiership kunnen drukken. Echter zal de komende week daarin nog behoorlijk cruciaal worden.
Je zult snappen dat ik met het nodige vertrouwen uitkijk naar de topper van aanstaande zondag: Ajax-PSV. Jammer dat er puur voor de bühne gekozen werd om de komst van Samuel Eto'o af te blazen, maar wie er ook in de Amsterdamse voorhoede zal staan: de consistentie van de inmiddels prima ingespeelde ploeg zal toch het verschil maken. Wel kijk ik met enige jaloezie naar de Eindhovenaren. Die lijken gewoon nog een heel seizoen te kunnen beschikken over Memphis Depay en Georginio Wijnaldum, en zo niet dan cashen ze de absolute hoofdprijs voor dit tweetal. Alleen al hun beider contractverlengingen zullen op De Herdgang voor het nodige extra zelfvertrouwen hebben gezorgd.
En we weten ook al dat na de Giro d'Italia en de Tour de France nu ook de Vuelta a España dit jaar niet dezelfde winnaar als in 2013 gaat kennen. Niet dat Chris Horner ook maar enige serieuze kans had gemaakt trouwens, in dit veld van absolute wereldklasse, maar op deze manier houd je toch een onbehaaglijk wat-als gevoel. Als ik de lange lijst met namen langs ga blijf ik trouwens steeds bij dezelfde naam hangen: Robert Gesink. Let op die lange man uit de Achterhoek, met rugnummer 34. Ik ben ervan overtuigd dat deze pure klimmer, klasbak pur sang, weer zijn beste niveau kan halen.
Let wel: kán. Over zijn kwaliteiten bestaat namelijk geen twijfel, hij trapt niet voor niets de hoogste wattages weg van al Neerlands renners. Ook over zijn fysieke en vermeende mentale problemen maak ik me geen zorgen. Maar wielrenners zijn nu eenmaal net mensen. Ze kunnen falen. Het zal er tallozen overkomen en hele volksstammen zullen al na anderhalve week vloekend en tierend hun Vuelta-pools in de prullenbak kunnen smijten. Valpartijen, griepjes, ontstekingen, vormverlies: laten we hopen dat het Gesink weer eens bespaard blijft.
Tot maandag!
Wouter
Met groot plezier las ik hoe jij de Engelse Premier League, alom bewierookt als zijnde de meest tot de verbeelding sprekende voetbalcompetitie op aarde, degradeerde tot een simpele Mickey Mouse-voorstelling. Ik kan niet anders dan het daar roerend mee eens zijn. Kijk: allicht heeft iedere club daar minstens dertig duurbetaalde voetballers rondlopen, die iedere wedstrijd in gaan met een energie alsof het hun allerlaatste kan zijn, maar uiteindelijk is het niveau op technisch en tactisch gebied in de verste verte niet overeenkomstig de betaalde woekerprijzen.
De tv-gelden rijzen de pan uit, de luxueuze stadions zitten vrijwel altijd goed vol en in de kitscherige fanshops wordt er gretig met ponden gestrooid, maar die riante financiële voorsprong wordt grotendeels weer tenietgedaan door lachwekkend beleid. Juist daarom is het interessant om Louis van Gaal en Ronald Koeman te volgen in hun eerste seizoen in het Disneyworld onder de voetbalkampioenschappen. De twee hebben inmiddels op z'n zachtst gezegd wel een aantal vellen papier vol miskopen bij elkaar verzameld. Maar daar waar het op hun werkelijke vakmanschap aankomt, namelijk het voorbereiden van hun elftal en de aanwezige kwaliteiten eigenhandig vergroten en optimaal benutten, zullen ze met zekerheid hun stempel op het Premiership kunnen drukken. Echter zal de komende week daarin nog behoorlijk cruciaal worden.
Je zult snappen dat ik met het nodige vertrouwen uitkijk naar de topper van aanstaande zondag: Ajax-PSV. Jammer dat er puur voor de bühne gekozen werd om de komst van Samuel Eto'o af te blazen, maar wie er ook in de Amsterdamse voorhoede zal staan: de consistentie van de inmiddels prima ingespeelde ploeg zal toch het verschil maken. Wel kijk ik met enige jaloezie naar de Eindhovenaren. Die lijken gewoon nog een heel seizoen te kunnen beschikken over Memphis Depay en Georginio Wijnaldum, en zo niet dan cashen ze de absolute hoofdprijs voor dit tweetal. Alleen al hun beider contractverlengingen zullen op De Herdgang voor het nodige extra zelfvertrouwen hebben gezorgd.
En we weten ook al dat na de Giro d'Italia en de Tour de France nu ook de Vuelta a España dit jaar niet dezelfde winnaar als in 2013 gaat kennen. Niet dat Chris Horner ook maar enige serieuze kans had gemaakt trouwens, in dit veld van absolute wereldklasse, maar op deze manier houd je toch een onbehaaglijk wat-als gevoel. Als ik de lange lijst met namen langs ga blijf ik trouwens steeds bij dezelfde naam hangen: Robert Gesink. Let op die lange man uit de Achterhoek, met rugnummer 34. Ik ben ervan overtuigd dat deze pure klimmer, klasbak pur sang, weer zijn beste niveau kan halen.
Let wel: kán. Over zijn kwaliteiten bestaat namelijk geen twijfel, hij trapt niet voor niets de hoogste wattages weg van al Neerlands renners. Ook over zijn fysieke en vermeende mentale problemen maak ik me geen zorgen. Maar wielrenners zijn nu eenmaal net mensen. Ze kunnen falen. Het zal er tallozen overkomen en hele volksstammen zullen al na anderhalve week vloekend en tierend hun Vuelta-pools in de prullenbak kunnen smijten. Valpartijen, griepjes, ontstekingen, vormverlies: laten we hopen dat het Gesink weer eens bespaard blijft.
Tot maandag!
Wouter
donderdag 21 augustus 2014
Mario Balotelli; einde aan een moeizaam tijdperk
Wat zou er sneller voortrazen? Een Ferrari F12 Berlinetta of de carrière van één van diens gelukkige bezitters: Mario Barwuah Balotelli? De spits werd vorige week 24 jaar en deze week tekent hij een vijfjarig contract bij Liverpool Football Club, alweer z’n vierde werkgever, wederom een absolute grootmacht. Ondertussen blijven van Milaan tot Hong Kong miljoenen milanisti in vertwijfeling achter. Zelden zaaide een speler met zoveel talent ook zóveel verwarring.
Het is 28 augustus 2013 als ergens in de namiddag een vliegtuig landt op luchthaven Milano Malpensa. Passagiers nemen massaal de bus naar het majestueuze centraal station, alwaar men uitwaaiert over alle delen van de bloedhete modestad. Eén van hen staat even later op Piazzale Loreto. Het drukke verkeersknooppunt aan de rand van het stadscentrum deed in 1945 nog gewoon dienst als marktplein waar op 29 april van dat jaar het levenloze lichaam van Benito Mussolini aan het publiek werd getoond.
29 april, toevallig ook de geboortedatum van de Nederlandse knaap die daar nu wat staat te hannessen met z’n grote roltas. Tijd om stil te staan bij dit soort trivialiteiten is er niet. Hij moet z’n nieuwe huisbazin en –genote bellen. Die zal hem meenemen naar het knusse appartement waar hij het komende halfjaar van z’n leven gaat slijten. Maar ook daarvoor is zijn interesse maar minimaal. De datum van aankomst is namelijk niet toevallig gekozen.
Een paar uur later gebeurt het dan eindelijk. In de voorronde van de Champions League maken AC Milan en PSV uit wie er mag doorstromen naar de groepsfase van het miljoenenbal. San Siro is er helemaal klaar voor. Op een zakelijke manier had Milan vorige week een 1-1 afgedwongen in Eindhoven, waardoor het nu als thuisspelende ploeg een betere uitgangspositie heeft dan de bezoekers. Net als ongeveer vijftigduizend anderen ziet Wouter Pennings tevreden hoe de rossoneri zonder al teveel energieverspilling de Brabanders met 3-0 verslaan. De ongelukkige 2-1 nederlaag tegen Hellas Verona in het weekend is daarmee meteen weggespoeld. Lekker. Op naar een topseizoen, waarin bovendien ook nog Kaká aan de droomvoorhoede met El Shaarawy en Balotelli zal worden toegevoegd.
Het had maar weinig gescheeld of Milan was helemaal niet in die Champions League-playoffs te vinden geweest. Het seizoen eraan voorafgaand verliep namelijk allesbehalve des Milans. De ploeg van trainer Massimiliano Allegri kwakkelde zich de ene nederlaag naar het andere gelijkspelletje, totdat eigenaar en erevoorzitter Silvio Berlusconi een tijdje wekelijks de helicopter begon te pakken voor bezoeken aan het trainingscomplex. Daar, op de historische grond van Milanello, leek plots een nieuwe chemie te ontstaan. Milan begon aan een indrukwekkende reeks van overwinningen en het hernieuwde zelfvertrouwen kreeg nog eens een boost van jewelste toen een langverwachte versterking zich aandiende: Mario Balotelli, het eigenzinnige toptalent, ging zijn rugnummer 45 voortaan achterop een roodzwart shirt dragen. De belangrijke derde plaats in de Serie A werd bereikt en daarmee ook een plaats in het voorportaal van Europa’s belangrijkste (en lucratiefste) clubtoernooi.
Nu, met een kakelvers seizoen voor de deur, ook al was daar dan die valse start geweest in Verona, was er dus een bijna bedrieglijk vertrouwen. Zo makkelijk als in het eerste halfjaar van 2013 ging het namelijk zelden een voetbalteam af. Dezelfde verdediging die voorheen nog de meest stompzinnige treffers tegen kreeg, leek nu een baken van rust en met Balotelli aan de bal gebeurde er altijd één van de volgende zaken: overtreding en dus een vrije trap (die vervolgens steevast op doel werd geschoten door nummer 45 zelf) of een strafschop (altijd onberispelijk getransformeerd tot een doelpunt, zonder uitzondering door Super Mario zelf), een schot op doel of een pass waarna een ploeggenoot gevaar kon stichten. En als die strategie onverhoopt niet werkte had Milan wel de meer of minder toevallige medewerking van de dienstdoende arbitrage.
Balotelli leek bevrijd bij Milan. Bij Inter was het een toptalent dat meer fratsen uithaalde dan doelpunten maakte en bovendien de nodige wereldtoppers voor zich had. Het grote Inter van José Mourinho kon het nog wel af zonder Balotelli. Bij Manchester City, z’n volgende werkgever, ging de Italo-Ghanees op dezelfde voet verder. In het sterrencorps van Roberto Mancini was hij slechts één van de velen. Het jaarsalaris van omgerekend acht miljoen euro kon ‘ie slechts sporadisch waarmaken. En toen kwam dus AC Milan, de club waar hij altijd al fan van was als jongetje – ja, dat zeggen ze allemaal, maar Balotelli riep het al toen hij op het punt stond door te breken bij Inter, de grote rivaal. Maar belangrijker was z’n veranderde status. Hij leverde netto de helft van z’n salaris in om een absolute titularis te worden. De man om wie alles draaide. De zonnekoning van roodzwart Milaan.
En zoals gezegd, het eerste halve seizoen ging het allemaal van een leien dakje. De bekende nukkigheden en ondeugden bleven achterwege; in plaats daarvan was er een jongen die zich volmaakt gelukkig leek te voelen. Dertien doelpunten in veertien wedstrijden. Geen slecht gemiddelde in het stugge Italiaanse voetbal, waar zelden een vloeiende aanval te zien is en iedere verdediging de opdrachten met uiterste concentratie en toewijding uitvoert.
22 september 2013. Vandaag is de eerste grote topwedstrijd: Milan-Napoli. Milan staat op vier punten uit drie wedstrijden, maar belangrijker is dat het behaalde niveau tot nu toe uiterst pover te noemen is. Napoli daarentegen startte voortvarend met drie klinkende overwinningen. Vervelend voor de thuisploeg is het langdurige gemis van Kaká en El Shaarawy, waardoor de statische Alessandro Matri voorin naast Balotelli mag aantreden. Het wordt uiteindelijk een wonderlijke wedstrijd; Napoli gaat woest tekeer, als een roofdier dat bloed ruikt.
De gepijnigde Milanezen worden het hele veld over gejaagd door de herrezen club uit het arme Zuiden, dat zoals altijd spreekkoren over stank en slecht betaalde fabrieksarbeid krijgt te horen. De genadeklap blijft echter uit en in z’n eentje doet Balotelli, die te boek staat als een wat luie vedette, alles wat in z’n macht ligt om het tij te keren. Onvermoeibaar trekt hij sprint na sprint, meestal achterwaarts in een poging de bal te achterhalen. Linke overtredingen uit overmoed blijven onbestraft en in plaats daarvan mag de spits zelf aanleggen voor een strafschop die de aansluitingstreffer kan opleveren. Het is een halfuur voor het einde en er zou nog tijd genoeg zijn om in deze gekantelde krachtsverhoudingen nog een gelijkspel of overwinning uit het vuur te slepen. Super Mario doet z’n gebruikelijke passen naar achteren. Doelman Pepe Reina concentreert zich. San Siro maakt zich op voor een gebruikelijk ritueel: een penalty van de voet van Balotelli gaat er immers altijd in. Al 21 keer eerder in z’n carrière mocht ‘ie ‘m nemen vanaf de stip en telkens was het raak, op een koelbloedige, haast niet te kraken manier. Milan gaat hier terug in de wedstrijd komen, dat staat al vast. Of toch…? Mistte hij nou echt? Het is nauwelijks te beseffen. In de nok viert het vak met Napoletanen feest alsof er een prijs gewonnen is. De 2-0 voorsprong is behouden en Reina schreef geschiedenis als eerste doelman die in een officiële wedstrijd een strafschop van Mario Balotelli wist te keren.
Maar de superster laat zich niet van de wijs brengen. Hij blijft vol van energie over de groene zoden razen, daarbij ernstig in de steek gelaten door zijn tien ploegmakkers. Matri, de spits die zo dodelijk kan zijn in het vijandelijke strafschopgebied, komt maar nauwelijks voorbij de middenlijn. In de blessuretijd kegelt Balotelli dan toch de 1-2 in de touwen. Van buiten de zestien laat hij Reina enkel het geluid van een suizende bal na. Met opgeheven hoofd mag de aanvalsleider van Milan straks toch een klein applausje in ontvangst nemen. Veerkracht, moed, vastberadenheid; het lukte vandaag dan wel niet om de punten thuis te houden, toch is dit veelbelovend. Maar dan. Nog maar net heeft scheidsrechter Luca Banti voor het einde gefloten of er ontstaan wat schermutselingen. Huh? Zagen we dat goed? Zwaaide daar nog een rode kaart boven de kluwen spelers uit? In de metro maar even de telefoon checken. We zagen het goed. Balotelli protesteerde te emotioneel en kreeg daarvoor zijn tweede gele kaart. Oh, oh, oh, wat is die jongen toch dom, klinkt het zuchtend, overal in de afgeladen treinstelletjes.
Achteraf bleek deze wedstrijd in ruim negentig minuten precies het gehele seizoen te weerspiegelen. Zowel dat van Milan als dat van Balotelli zelf. Zo nu en dan was het zelfs te slecht om je te kunnen opwinden, maar dan ineens was er plotseling wel weer een flits van pure klasse. Er was bepaald geen gebrek aan werklust, maar dan wel op het moedeloze af. Veerkrachtig herrees de equipe van Allegri en later Clarence Seedorf meermaals uit diepe dalen, om daarna even snel opnieuw in de afgrond te storten. Het had onmiskenbaar z’n uitwerking op Balotelli. Alle druk concentreerde zich als een scherpe punt op zijn persoon, mede door de regelmatige afwezigheid van spelers als Kaká en El Shaarawy. Hij moest het doen. De invloedrijke kranten en talloze internetsites kwamen ook telkens bij hem uit, als een soort boemerang die door nog geen orkaan een andere richting uitgeduwd kon worden. Alle halve en hele buitenstaanders met een relevante autoriteit werd om hun mening gevraagd, iedere dag opnieuw.
En hoewel het met uitspattingen buiten het veld wel meeviel, in ieder geval in de pers, waren gebeurtenissen als die aan het eind van het duel met Napoli haast een terugkerend patroon. Balotelli windt zich op, zoekt in alle uithoeken van het veld naar de bal behalve in het strafschopgebied van de tegenstander, raakt geprovoceerd en hop, daar is de zoveelste onnodige gele of rode kaart. Het werd een vicieuze cirkel. Nog meer (niet ingeloste) verwachtingen, nog meer frustraties, nog meer provocaties, nog meer stommiteiten, nog meer momenten dat hij juist uit pure inzet zijn eigen elftal dupeerde.
En dus volgt nu de al maanden verwachte verkoop. Ongeveer twintig miljoen euro is ermee gemoeid, waarvan een groot deel bovendien zal verdwijnen in de diepe zakken van zaakwaarnemer (en fulltime genie) Mino Raiola. Balotelli moest worden verkocht, ook al raakt Milan daarmee één van z’n weinige kwaliteitsrijke elementen kwijt. Er is simpelweg geld nodig om de ploeg te versterken (al is het de vraag of dat werkelijk gaat gebeuren) en Balotelli was de enige die een dergelijk bedrag zou opbrengen. Het is zelfs een fooi, vergeleken met de bedragen waarvoor de ene na de andere volstrekt middelmatige speler in Engeland van hand tot hand gaat. Maar veel interesse om de jackpot te betalen voor een potentieel hoofdpijndossier is er logischerwijs ook niet. Dus werd het Liverpool, dat zo voor een interessante prijs een vertrokken wereldtopper kan vervangen.
Een leeg gevoel blijft achter, op welke plek ter wereld dan ook, want fans van het magische roodzwart zijn overal. Balotelli gaf Milan weliswaar iets extra’s, maar het voelde aan als een kers op een bedorven en aangevreten taart. Hij was op de juiste plek, maar op het verkeerde moment. Bij een club die zo gewend aan de vanzelfsprekendheid van grote namen aangevuld met grote persoonlijkheden. 'Il Diavolo', zoals de duivelse bijnaam van Milan luidt, had vaker niet dan wel zijn gevaarlijke drietand en meestal zat 'ie dan nog in een piepschuimen verpakking. Rondom Balotelli liepen geen toptalenten - in ieder geval geen fitte.
Het doet pijn, maar Mario Balotelli is op dit moment groter dan AC Milan, zelfs al wist hij slechts sporadisch te schitteren. Als de spits gewild had, zou hij uit eigen zak spelers hebben kunnen betalen die een grote kwaliteitsimpuls aan zijn team hadden gegeven. Het zegt genoeg. Uiteindelijk werd MB45 nooit een clubicoon, maar slechts een haastige passant. Wennen aan het idee gaat niet van harte.
Het is 28 augustus 2013 als ergens in de namiddag een vliegtuig landt op luchthaven Milano Malpensa. Passagiers nemen massaal de bus naar het majestueuze centraal station, alwaar men uitwaaiert over alle delen van de bloedhete modestad. Eén van hen staat even later op Piazzale Loreto. Het drukke verkeersknooppunt aan de rand van het stadscentrum deed in 1945 nog gewoon dienst als marktplein waar op 29 april van dat jaar het levenloze lichaam van Benito Mussolini aan het publiek werd getoond.
29 april, toevallig ook de geboortedatum van de Nederlandse knaap die daar nu wat staat te hannessen met z’n grote roltas. Tijd om stil te staan bij dit soort trivialiteiten is er niet. Hij moet z’n nieuwe huisbazin en –genote bellen. Die zal hem meenemen naar het knusse appartement waar hij het komende halfjaar van z’n leven gaat slijten. Maar ook daarvoor is zijn interesse maar minimaal. De datum van aankomst is namelijk niet toevallig gekozen.
Een paar uur later gebeurt het dan eindelijk. In de voorronde van de Champions League maken AC Milan en PSV uit wie er mag doorstromen naar de groepsfase van het miljoenenbal. San Siro is er helemaal klaar voor. Op een zakelijke manier had Milan vorige week een 1-1 afgedwongen in Eindhoven, waardoor het nu als thuisspelende ploeg een betere uitgangspositie heeft dan de bezoekers. Net als ongeveer vijftigduizend anderen ziet Wouter Pennings tevreden hoe de rossoneri zonder al teveel energieverspilling de Brabanders met 3-0 verslaan. De ongelukkige 2-1 nederlaag tegen Hellas Verona in het weekend is daarmee meteen weggespoeld. Lekker. Op naar een topseizoen, waarin bovendien ook nog Kaká aan de droomvoorhoede met El Shaarawy en Balotelli zal worden toegevoegd.
De redder in nood
Het had maar weinig gescheeld of Milan was helemaal niet in die Champions League-playoffs te vinden geweest. Het seizoen eraan voorafgaand verliep namelijk allesbehalve des Milans. De ploeg van trainer Massimiliano Allegri kwakkelde zich de ene nederlaag naar het andere gelijkspelletje, totdat eigenaar en erevoorzitter Silvio Berlusconi een tijdje wekelijks de helicopter begon te pakken voor bezoeken aan het trainingscomplex. Daar, op de historische grond van Milanello, leek plots een nieuwe chemie te ontstaan. Milan begon aan een indrukwekkende reeks van overwinningen en het hernieuwde zelfvertrouwen kreeg nog eens een boost van jewelste toen een langverwachte versterking zich aandiende: Mario Balotelli, het eigenzinnige toptalent, ging zijn rugnummer 45 voortaan achterop een roodzwart shirt dragen. De belangrijke derde plaats in de Serie A werd bereikt en daarmee ook een plaats in het voorportaal van Europa’s belangrijkste (en lucratiefste) clubtoernooi.
Nu, met een kakelvers seizoen voor de deur, ook al was daar dan die valse start geweest in Verona, was er dus een bijna bedrieglijk vertrouwen. Zo makkelijk als in het eerste halfjaar van 2013 ging het namelijk zelden een voetbalteam af. Dezelfde verdediging die voorheen nog de meest stompzinnige treffers tegen kreeg, leek nu een baken van rust en met Balotelli aan de bal gebeurde er altijd één van de volgende zaken: overtreding en dus een vrije trap (die vervolgens steevast op doel werd geschoten door nummer 45 zelf) of een strafschop (altijd onberispelijk getransformeerd tot een doelpunt, zonder uitzondering door Super Mario zelf), een schot op doel of een pass waarna een ploeggenoot gevaar kon stichten. En als die strategie onverhoopt niet werkte had Milan wel de meer of minder toevallige medewerking van de dienstdoende arbitrage.
Eindelijk de onbetwiste leider?
Balotelli leek bevrijd bij Milan. Bij Inter was het een toptalent dat meer fratsen uithaalde dan doelpunten maakte en bovendien de nodige wereldtoppers voor zich had. Het grote Inter van José Mourinho kon het nog wel af zonder Balotelli. Bij Manchester City, z’n volgende werkgever, ging de Italo-Ghanees op dezelfde voet verder. In het sterrencorps van Roberto Mancini was hij slechts één van de velen. Het jaarsalaris van omgerekend acht miljoen euro kon ‘ie slechts sporadisch waarmaken. En toen kwam dus AC Milan, de club waar hij altijd al fan van was als jongetje – ja, dat zeggen ze allemaal, maar Balotelli riep het al toen hij op het punt stond door te breken bij Inter, de grote rivaal. Maar belangrijker was z’n veranderde status. Hij leverde netto de helft van z’n salaris in om een absolute titularis te worden. De man om wie alles draaide. De zonnekoning van roodzwart Milaan.
En zoals gezegd, het eerste halve seizoen ging het allemaal van een leien dakje. De bekende nukkigheden en ondeugden bleven achterwege; in plaats daarvan was er een jongen die zich volmaakt gelukkig leek te voelen. Dertien doelpunten in veertien wedstrijden. Geen slecht gemiddelde in het stugge Italiaanse voetbal, waar zelden een vloeiende aanval te zien is en iedere verdediging de opdrachten met uiterste concentratie en toewijding uitvoert.
22 september 2013. Vandaag is de eerste grote topwedstrijd: Milan-Napoli. Milan staat op vier punten uit drie wedstrijden, maar belangrijker is dat het behaalde niveau tot nu toe uiterst pover te noemen is. Napoli daarentegen startte voortvarend met drie klinkende overwinningen. Vervelend voor de thuisploeg is het langdurige gemis van Kaká en El Shaarawy, waardoor de statische Alessandro Matri voorin naast Balotelli mag aantreden. Het wordt uiteindelijk een wonderlijke wedstrijd; Napoli gaat woest tekeer, als een roofdier dat bloed ruikt.
De gepijnigde Milanezen worden het hele veld over gejaagd door de herrezen club uit het arme Zuiden, dat zoals altijd spreekkoren over stank en slecht betaalde fabrieksarbeid krijgt te horen. De genadeklap blijft echter uit en in z’n eentje doet Balotelli, die te boek staat als een wat luie vedette, alles wat in z’n macht ligt om het tij te keren. Onvermoeibaar trekt hij sprint na sprint, meestal achterwaarts in een poging de bal te achterhalen. Linke overtredingen uit overmoed blijven onbestraft en in plaats daarvan mag de spits zelf aanleggen voor een strafschop die de aansluitingstreffer kan opleveren. Het is een halfuur voor het einde en er zou nog tijd genoeg zijn om in deze gekantelde krachtsverhoudingen nog een gelijkspel of overwinning uit het vuur te slepen. Super Mario doet z’n gebruikelijke passen naar achteren. Doelman Pepe Reina concentreert zich. San Siro maakt zich op voor een gebruikelijk ritueel: een penalty van de voet van Balotelli gaat er immers altijd in. Al 21 keer eerder in z’n carrière mocht ‘ie ‘m nemen vanaf de stip en telkens was het raak, op een koelbloedige, haast niet te kraken manier. Milan gaat hier terug in de wedstrijd komen, dat staat al vast. Of toch…? Mistte hij nou echt? Het is nauwelijks te beseffen. In de nok viert het vak met Napoletanen feest alsof er een prijs gewonnen is. De 2-0 voorsprong is behouden en Reina schreef geschiedenis als eerste doelman die in een officiële wedstrijd een strafschop van Mario Balotelli wist te keren.
Maar de superster laat zich niet van de wijs brengen. Hij blijft vol van energie over de groene zoden razen, daarbij ernstig in de steek gelaten door zijn tien ploegmakkers. Matri, de spits die zo dodelijk kan zijn in het vijandelijke strafschopgebied, komt maar nauwelijks voorbij de middenlijn. In de blessuretijd kegelt Balotelli dan toch de 1-2 in de touwen. Van buiten de zestien laat hij Reina enkel het geluid van een suizende bal na. Met opgeheven hoofd mag de aanvalsleider van Milan straks toch een klein applausje in ontvangst nemen. Veerkracht, moed, vastberadenheid; het lukte vandaag dan wel niet om de punten thuis te houden, toch is dit veelbelovend. Maar dan. Nog maar net heeft scheidsrechter Luca Banti voor het einde gefloten of er ontstaan wat schermutselingen. Huh? Zagen we dat goed? Zwaaide daar nog een rode kaart boven de kluwen spelers uit? In de metro maar even de telefoon checken. We zagen het goed. Balotelli protesteerde te emotioneel en kreeg daarvoor zijn tweede gele kaart. Oh, oh, oh, wat is die jongen toch dom, klinkt het zuchtend, overal in de afgeladen treinstelletjes.
Frustraties, provocaties, stommiteiten
Achteraf bleek deze wedstrijd in ruim negentig minuten precies het gehele seizoen te weerspiegelen. Zowel dat van Milan als dat van Balotelli zelf. Zo nu en dan was het zelfs te slecht om je te kunnen opwinden, maar dan ineens was er plotseling wel weer een flits van pure klasse. Er was bepaald geen gebrek aan werklust, maar dan wel op het moedeloze af. Veerkrachtig herrees de equipe van Allegri en later Clarence Seedorf meermaals uit diepe dalen, om daarna even snel opnieuw in de afgrond te storten. Het had onmiskenbaar z’n uitwerking op Balotelli. Alle druk concentreerde zich als een scherpe punt op zijn persoon, mede door de regelmatige afwezigheid van spelers als Kaká en El Shaarawy. Hij moest het doen. De invloedrijke kranten en talloze internetsites kwamen ook telkens bij hem uit, als een soort boemerang die door nog geen orkaan een andere richting uitgeduwd kon worden. Alle halve en hele buitenstaanders met een relevante autoriteit werd om hun mening gevraagd, iedere dag opnieuw.
En hoewel het met uitspattingen buiten het veld wel meeviel, in ieder geval in de pers, waren gebeurtenissen als die aan het eind van het duel met Napoli haast een terugkerend patroon. Balotelli windt zich op, zoekt in alle uithoeken van het veld naar de bal behalve in het strafschopgebied van de tegenstander, raakt geprovoceerd en hop, daar is de zoveelste onnodige gele of rode kaart. Het werd een vicieuze cirkel. Nog meer (niet ingeloste) verwachtingen, nog meer frustraties, nog meer provocaties, nog meer stommiteiten, nog meer momenten dat hij juist uit pure inzet zijn eigen elftal dupeerde.
Het onvermijdelijke einde
En dus volgt nu de al maanden verwachte verkoop. Ongeveer twintig miljoen euro is ermee gemoeid, waarvan een groot deel bovendien zal verdwijnen in de diepe zakken van zaakwaarnemer (en fulltime genie) Mino Raiola. Balotelli moest worden verkocht, ook al raakt Milan daarmee één van z’n weinige kwaliteitsrijke elementen kwijt. Er is simpelweg geld nodig om de ploeg te versterken (al is het de vraag of dat werkelijk gaat gebeuren) en Balotelli was de enige die een dergelijk bedrag zou opbrengen. Het is zelfs een fooi, vergeleken met de bedragen waarvoor de ene na de andere volstrekt middelmatige speler in Engeland van hand tot hand gaat. Maar veel interesse om de jackpot te betalen voor een potentieel hoofdpijndossier is er logischerwijs ook niet. Dus werd het Liverpool, dat zo voor een interessante prijs een vertrokken wereldtopper kan vervangen.
Een leeg gevoel blijft achter, op welke plek ter wereld dan ook, want fans van het magische roodzwart zijn overal. Balotelli gaf Milan weliswaar iets extra’s, maar het voelde aan als een kers op een bedorven en aangevreten taart. Hij was op de juiste plek, maar op het verkeerde moment. Bij een club die zo gewend aan de vanzelfsprekendheid van grote namen aangevuld met grote persoonlijkheden. 'Il Diavolo', zoals de duivelse bijnaam van Milan luidt, had vaker niet dan wel zijn gevaarlijke drietand en meestal zat 'ie dan nog in een piepschuimen verpakking. Rondom Balotelli liepen geen toptalenten - in ieder geval geen fitte.
Het doet pijn, maar Mario Balotelli is op dit moment groter dan AC Milan, zelfs al wist hij slechts sporadisch te schitteren. Als de spits gewild had, zou hij uit eigen zak spelers hebben kunnen betalen die een grote kwaliteitsimpuls aan zijn team hadden gegeven. Het zegt genoeg. Uiteindelijk werd MB45 nooit een clubicoon, maar slechts een haastige passant. Wennen aan het idee gaat niet van harte.
Vuelta a Espana: Een outsider voor ieder klassement
Zaterdagavond begint de Vuelta a Espana met de inmiddels traditionele korte ploegentijdrit. In Jerez de la Frontera start een deelnemersveld om je vingers bij af te likken. Toch is de Vuelta bij uitstek een ronde waar nieuw talent zijn neus aan het venster steekt.
Dat jonge renners een kans krijgen in Spanje was vorig jaar goed te zien. Denk bijvoorbeeld aan de jonge Fransman Warren Barguil van Giant-Shimano (toen nog Argos-Shimano) die ineens twee etappes op zijn naam wist te schrijven in 2013. Wij zochten de nieuwe pareltjes voor het algemeen klassement, in de bergen, in de sprint, de beste jongere en een opvallende etappewinnaar tussen de 198 namen.
Vooropgesteld, een deelnemersveld met Alberto Contador, Chris Froome, Nairo Quintana, Joaquim Rodriguez, Alejandro Valverde, Thibaut Pinot, Jürgen Van Den Broeck, Fabio Aru, Cadel Evans, Chris Horner, Robert Gesink, Wilco Kelderman, Ryder Hesjedal, Andrew Talansky en Laurens ten Dam garandeert één ding: nieuwkomers hoeven zich geen illusies te maken over een podiumklassering. Anderzijds herbergt de top tien van een grote ronde altijd een verrassing. In dit geval wordt die verrassing Lawson Craddock.
De Amerikaan van Giant-Shimano won dit jaar het jongerenklassement van de Tour of California en werd in die ronde ook nog derde in het eindklassement. Vorig jaar werd hij zevende in de USA Pro Challenge en achtste in de Tour of California, twee uitermate lastige etappekoersen in zijn thuisland. Craddock had het sinds zijn podiumplaats in Californië lastig in zijn eerste jaar World Tour, de Vuelta kan daar verandering in brengen.
Het puntenklassement in de Vuelta a Espana en de Giro d'Italia is enigszins afwijkend van dat van de Tour de France. Waarin 's werelds grootste koers vooral de sprinters in het voordeel worden gebracht voor 'het groen' is dat in Spanje en Italië anders. Klimmers en klassementsrenners die vaak kort eindigen maken net zoveel kans op de overwinning in het puntenklassement als de echte spurters. Daardoor staan klassementsmannen als Alejandro Valverde en Bauke Mollema zij aan zij met spurters André Greipel en Mark Cavendish en staat ook een klassiekerrenner als Greg Van Avermaet tussen de voormalig winnaars.
Onze tip voor het puntenklassement is daarom Cadel Evans. In het laatste kunstje van de oude meester doet hij nog één keer datgene waar hij zijn carrière op heeft gebouwd, aanklampen en altijd kort eindigen. De Australiër won regelmatig puntenklassementen in kleinere koersen als het Criterium du Dauphine en het Criterium International en in 2010 won hij de puntentrui van de Giro d'Italia.
Niet allen Nairo Quintana kan een dubbelslag slaan. Ook zijn landgenoot Arredondo is op jacht naar een kopie van zijn prestatie in de Giro d'Italia. Arredondo verstaat de kunst van het punten verzamelen in een grote ronde. Dat betekent tegenwoordig: zo vaak mogelijk mee met lange ontsnappingen en op elk heuveltje je wiel als eerste over de streep drukken.
In de Giro d'Italia droegen twee ontsnappingen zelfs tot de finish (waarvan hij er één won), zodat hij alle punten van de dag kon oprapen. Ook in de openingskoers van het seizoen, de Tour de San Luis in Argentinië, trok hij twee bergetappes naar zich toe. Omdat de grote strijd in de Vuelta dit jaar om de rode trui gaat kan Arredondo wel eens over tussendoor glippen en zijn tweede bergprijs van dit seizoen mee naar Colombia nemen.
De hedendaagse toprenner komt veel jonger bovendrijven dan in het verleden. In de Giro d'Itala stonden twee renners op het podium (winnaar Nairo Quintana en nummer drie Fabio Aru) die allebei nog om het jongerenklassement streden en ook in de Tour de France stonden Thibaut Pinot en Romain Bardet bij de eindafrekening in de top vijf. Drie van die renners (Quintana, Aru en Pinot) starten ook in Jerez de la Frontera. Het wordt daarom voor de overige jongeren ongelofelijk lastig om een tastbare prijs over te houden aan een goede prestatie.
Mocht er toch een andere jongere dan 'de grote drie' met het klassement voor de beste renner onder 25 jaar aan de haal gaan, dan is het Wilco Kelderman. Kelderman bewees tussen Quintana, Aru en Rafal Majka in de ronde van Italië prima stand te kunnen houden, in de Vuelta kan hij dat opnieuw.
Aleksey Lutsenko bewaart goede herinneringen aan Valkenburg. Daar werd hij, bovenop de Cauberg, in 2012 wereldkampioen onder de 23 jaar. Dat was een week voor zijn twintigste verjaardag, hetgeen betekent dat Lutsenko destijds één van de jongste deelnemers was.
De verwachtingen waren daarna hoog, mede omdat zijn voorgangers Michael Matthews en Arnaud Demare direct doorstootten naar de top van de profwereld. Lutsenko deed daar iets langer over. Beter gezegd, zijn eerste grotere zege kwam vorige week toen hij de tijdrit van de Ronde van Denemarken op zijn naam schreef. Eerder dit jaar had de jonge Kazach al enkele top tien plekken in etappes in Denemarken en Oostenrijk bij elkaar gefietst. De Vuelta komt waarschijnlijk precies op het juiste moment voor hem.
Dat jonge renners een kans krijgen in Spanje was vorig jaar goed te zien. Denk bijvoorbeeld aan de jonge Fransman Warren Barguil van Giant-Shimano (toen nog Argos-Shimano) die ineens twee etappes op zijn naam wist te schrijven in 2013. Wij zochten de nieuwe pareltjes voor het algemeen klassement, in de bergen, in de sprint, de beste jongere en een opvallende etappewinnaar tussen de 198 namen.
Algemeen klassement: Lawson Craddock (Giant-Shimano)
Vooropgesteld, een deelnemersveld met Alberto Contador, Chris Froome, Nairo Quintana, Joaquim Rodriguez, Alejandro Valverde, Thibaut Pinot, Jürgen Van Den Broeck, Fabio Aru, Cadel Evans, Chris Horner, Robert Gesink, Wilco Kelderman, Ryder Hesjedal, Andrew Talansky en Laurens ten Dam garandeert één ding: nieuwkomers hoeven zich geen illusies te maken over een podiumklassering. Anderzijds herbergt de top tien van een grote ronde altijd een verrassing. In dit geval wordt die verrassing Lawson Craddock.
De Amerikaan van Giant-Shimano won dit jaar het jongerenklassement van de Tour of California en werd in die ronde ook nog derde in het eindklassement. Vorig jaar werd hij zevende in de USA Pro Challenge en achtste in de Tour of California, twee uitermate lastige etappekoersen in zijn thuisland. Craddock had het sinds zijn podiumplaats in Californië lastig in zijn eerste jaar World Tour, de Vuelta kan daar verandering in brengen.
Puntenklassement: Cadel Evans (BMC)
Het puntenklassement in de Vuelta a Espana en de Giro d'Italia is enigszins afwijkend van dat van de Tour de France. Waarin 's werelds grootste koers vooral de sprinters in het voordeel worden gebracht voor 'het groen' is dat in Spanje en Italië anders. Klimmers en klassementsrenners die vaak kort eindigen maken net zoveel kans op de overwinning in het puntenklassement als de echte spurters. Daardoor staan klassementsmannen als Alejandro Valverde en Bauke Mollema zij aan zij met spurters André Greipel en Mark Cavendish en staat ook een klassiekerrenner als Greg Van Avermaet tussen de voormalig winnaars.
Onze tip voor het puntenklassement is daarom Cadel Evans. In het laatste kunstje van de oude meester doet hij nog één keer datgene waar hij zijn carrière op heeft gebouwd, aanklampen en altijd kort eindigen. De Australiër won regelmatig puntenklassementen in kleinere koersen als het Criterium du Dauphine en het Criterium International en in 2010 won hij de puntentrui van de Giro d'Italia.
Bergklassement: Julián David Arredondo (Trek)
Niet allen Nairo Quintana kan een dubbelslag slaan. Ook zijn landgenoot Arredondo is op jacht naar een kopie van zijn prestatie in de Giro d'Italia. Arredondo verstaat de kunst van het punten verzamelen in een grote ronde. Dat betekent tegenwoordig: zo vaak mogelijk mee met lange ontsnappingen en op elk heuveltje je wiel als eerste over de streep drukken.
In de Giro d'Italia droegen twee ontsnappingen zelfs tot de finish (waarvan hij er één won), zodat hij alle punten van de dag kon oprapen. Ook in de openingskoers van het seizoen, de Tour de San Luis in Argentinië, trok hij twee bergetappes naar zich toe. Omdat de grote strijd in de Vuelta dit jaar om de rode trui gaat kan Arredondo wel eens over tussendoor glippen en zijn tweede bergprijs van dit seizoen mee naar Colombia nemen.
Jongerenklassement: Wilco Kelderman (Belkin)
De hedendaagse toprenner komt veel jonger bovendrijven dan in het verleden. In de Giro d'Itala stonden twee renners op het podium (winnaar Nairo Quintana en nummer drie Fabio Aru) die allebei nog om het jongerenklassement streden en ook in de Tour de France stonden Thibaut Pinot en Romain Bardet bij de eindafrekening in de top vijf. Drie van die renners (Quintana, Aru en Pinot) starten ook in Jerez de la Frontera. Het wordt daarom voor de overige jongeren ongelofelijk lastig om een tastbare prijs over te houden aan een goede prestatie.
Mocht er toch een andere jongere dan 'de grote drie' met het klassement voor de beste renner onder 25 jaar aan de haal gaan, dan is het Wilco Kelderman. Kelderman bewees tussen Quintana, Aru en Rafal Majka in de ronde van Italië prima stand te kunnen houden, in de Vuelta kan hij dat opnieuw.
Etappewinnaar: Aleksey Lutsenko (Astana)
Aleksey Lutsenko bewaart goede herinneringen aan Valkenburg. Daar werd hij, bovenop de Cauberg, in 2012 wereldkampioen onder de 23 jaar. Dat was een week voor zijn twintigste verjaardag, hetgeen betekent dat Lutsenko destijds één van de jongste deelnemers was.
De verwachtingen waren daarna hoog, mede omdat zijn voorgangers Michael Matthews en Arnaud Demare direct doorstootten naar de top van de profwereld. Lutsenko deed daar iets langer over. Beter gezegd, zijn eerste grotere zege kwam vorige week toen hij de tijdrit van de Ronde van Denemarken op zijn naam schreef. Eerder dit jaar had de jonge Kazach al enkele top tien plekken in etappes in Denemarken en Oostenrijk bij elkaar gefietst. De Vuelta komt waarschijnlijk precies op het juiste moment voor hem.
woensdag 20 augustus 2014
Het Britse boksimperium van Eddie Hearn
Door: Aalderik Slaat
Om te slagen als prof-bokser is talent en hard trainen alleen niet voldoende. Het allerbelangrijkste voor een bokser is het hebben van een goede promoter. Iemand die de juiste contacten heeft en die er voor zorgt dat je goede tegenstanders krijgt en kans maakt op één van de vele titels.
De bekendste bokspromoter is waarschijnlijk Don King, de roemruchte manager met de wilde haardos van onder meer Muhammed Ali en Mike Tyson en de man die het bekendste gevecht allertijden mogelijk maakte, de ‘Rumble in the Jungle’. Op dit moment is Don King overigens nog steeds actief als promoter.
In Engeland beleeft de bokssport op dit moment een enorme opleving, dit komt door de vele talenten die de Britten nu hebben. In Engeland zijn ook veel bokspromoters waarvan er zijn er twee boven de rest uit springen. Frank Warren en Eddie Hearn. Frank Warren is de eigenaar van een eigen bokszender (Boxnation) maar Eddie Hearn is de meest succesvolle op dit moment. Hij is de zoon van Barry Hearn, de directeur van Matchroom Sport, een promotie en organisatiebureau.
Misschien dat je de naam Eddie Hearn wel iets zegt, als je wel eens 's avonds naar darten op RTL7 kijkt. Eddie Hearn is namelijk ook de baas van de PDC, de op dit moment grootste dartbond ter wereld. Vroeger was Lakeside het grootste toernooi ter wereld (Dit wordt georganiseerd door de BDO), echter heeft niemand het hier meer over nu alle goede darters zijn overgestapt naar de dartbond van de familie Hearn. Wat Eddie Hearn met darten heeft gedaan, probeert hij nu ook in de bokswereld gedaan te krijgen. Hij probeert de grootste Engelse talenten bij de concurrenten weg te kapen en in de stal van Matchroom te plaatsen. En met succes, want de afgelopen jaren is zijn imperium gegroeid. Hij heeft inmiddels meerdere Engelse, Europese en zelfs wereldkampioenen onder zijn hoede. Ook het grootste Engelse talent in het zwaargewicht, Anthony Joshua, de gouden medaille winnaar van de Olympische spelen van 2012, vecht onder de vlag van Matchroom. Ook kaapte hij oud Olympische kampioen James DeGale weg onder de neus van zijn concurrenten. Daarnaast worden alle evenementen die worden georganiseerd door Matchroom, live uitgezonden op Sky Sports, de grootste sportzender in Engeland.
Zijn absolute hoogtepunt beleefde Eddie Hearn op 31 mei van dit jaar toen in een afgeladen en kolkend Wembley Stadion (Bijna 60.00 man) zijn kampioen Carl Froch, George Groves knock-out sloeg in de ‘Battle of Britain’. Ook bijna een miljoen mensen keken mee via de televisie (en betaalden hiervoor zestien pond). Zonder twijfel het grootste Britse boksevenement ooit.
Afgelopen weekend kwam er weer een hoofdstuk bij in het succesverhaal. Kell Brook won de IBF Weltergewicht titel en wordt daarmee de derde wereldkampioen uit de Matchroom stal (Na Carl Froch en Scott Quigg). Daarnaast wonnen twee van zijn talenten op knock-out in hun Amerikaanse debuut.
Eddie Hearn wil zijn imperium uitbreiden en zijn grenzen buiten Engeland verleggen. Hij organiseert al een evenement in Ierland en wil volgend jaar een eigen evenement in de USA organiseren.Hij is op dit moment hard op weg om misschien wel de meest succesvolle bokspromoter in de wereld te gaan worden.
Om te slagen als prof-bokser is talent en hard trainen alleen niet voldoende. Het allerbelangrijkste voor een bokser is het hebben van een goede promoter. Iemand die de juiste contacten heeft en die er voor zorgt dat je goede tegenstanders krijgt en kans maakt op één van de vele titels.
De bekendste bokspromoter is waarschijnlijk Don King, de roemruchte manager met de wilde haardos van onder meer Muhammed Ali en Mike Tyson en de man die het bekendste gevecht allertijden mogelijk maakte, de ‘Rumble in the Jungle’. Op dit moment is Don King overigens nog steeds actief als promoter.
In Engeland beleeft de bokssport op dit moment een enorme opleving, dit komt door de vele talenten die de Britten nu hebben. In Engeland zijn ook veel bokspromoters waarvan er zijn er twee boven de rest uit springen. Frank Warren en Eddie Hearn. Frank Warren is de eigenaar van een eigen bokszender (Boxnation) maar Eddie Hearn is de meest succesvolle op dit moment. Hij is de zoon van Barry Hearn, de directeur van Matchroom Sport, een promotie en organisatiebureau.
Misschien dat je de naam Eddie Hearn wel iets zegt, als je wel eens 's avonds naar darten op RTL7 kijkt. Eddie Hearn is namelijk ook de baas van de PDC, de op dit moment grootste dartbond ter wereld. Vroeger was Lakeside het grootste toernooi ter wereld (Dit wordt georganiseerd door de BDO), echter heeft niemand het hier meer over nu alle goede darters zijn overgestapt naar de dartbond van de familie Hearn. Wat Eddie Hearn met darten heeft gedaan, probeert hij nu ook in de bokswereld gedaan te krijgen. Hij probeert de grootste Engelse talenten bij de concurrenten weg te kapen en in de stal van Matchroom te plaatsen. En met succes, want de afgelopen jaren is zijn imperium gegroeid. Hij heeft inmiddels meerdere Engelse, Europese en zelfs wereldkampioenen onder zijn hoede. Ook het grootste Engelse talent in het zwaargewicht, Anthony Joshua, de gouden medaille winnaar van de Olympische spelen van 2012, vecht onder de vlag van Matchroom. Ook kaapte hij oud Olympische kampioen James DeGale weg onder de neus van zijn concurrenten. Daarnaast worden alle evenementen die worden georganiseerd door Matchroom, live uitgezonden op Sky Sports, de grootste sportzender in Engeland.
Zijn absolute hoogtepunt beleefde Eddie Hearn op 31 mei van dit jaar toen in een afgeladen en kolkend Wembley Stadion (Bijna 60.00 man) zijn kampioen Carl Froch, George Groves knock-out sloeg in de ‘Battle of Britain’. Ook bijna een miljoen mensen keken mee via de televisie (en betaalden hiervoor zestien pond). Zonder twijfel het grootste Britse boksevenement ooit.
Afgelopen weekend kwam er weer een hoofdstuk bij in het succesverhaal. Kell Brook won de IBF Weltergewicht titel en wordt daarmee de derde wereldkampioen uit de Matchroom stal (Na Carl Froch en Scott Quigg). Daarnaast wonnen twee van zijn talenten op knock-out in hun Amerikaanse debuut.
Eddie Hearn wil zijn imperium uitbreiden en zijn grenzen buiten Engeland verleggen. Hij organiseert al een evenement in Ierland en wil volgend jaar een eigen evenement in de USA organiseren.Hij is op dit moment hard op weg om misschien wel de meest succesvolle bokspromoter in de wereld te gaan worden.
dinsdag 19 augustus 2014
Hashim Khan en vier andere sporticonen die je zou moeten kennen
Vandaag overleed de squashlegende Hashim Khan. De Pakistaanse grootmeester van de racketsport is in Nederland onbekend maar wereldwijd groter dan Johan Cruyff. Khan en vier van zijn evenknieën in woord en beeld.
Niemand weet precies hoe oud Khan vandaag was toen hij overleed. Aangenomen werd dat hij honderd jaar oud was. Dat betekent dat hij rond 1914 geboren moet zijn, hetgeen zijn prestaties nog imposanter maakt. Tussen 1951 en 1958 won hij namelijk zes keer op rij de British Open, werd hij een keer tweede, om daarna een zevende titel aan zijn erelijst toe te voegen. Dit alles deed hij dus tussen zijn zesendertigste en vierenveertigste levensjaar, ruim twintig jaar later dan de gemiddelde profsporter zijn hoogtijdagen beleeft. Tussendoor won hij ook nog vijf BPC-titels, drie US Open titels en drie Canadian Open titels. De reden dat Khan zo groot is, is dat hij eigenhandig de squashsport tot één van de drie grootste sporten van Pakistan heeft weten te maken. Het hielp daarbij dat Khan drie jaar na de onafhankelijkheid van Pakistan van het Verenigd Koninkrijk zijn eerste titel in Engeland pakte. Het maakte hem de held van de natie.
Als de informele beoefening van atletiek (recreatieve hardlopers) en voetbal (op de pleintjes) niet wordt meegerekend en men puur naar aangesloten leden kijkt, is cricket de meest beoefende sport wereldwijd. Dat komt mede door de populariteit van de sport in landen als India en Pakistan, die samen al goed zijn voor een derde van de wereldbevolking. De echte koning van het cricket in recente jaren is echter een Australiër, Shane Warne. Hij werd tijdens zijn carrière al gekozen tot één van de vijf beste spelers ooit. De bowler kan rekenen op een enorme fanbase in thuisland Australië maar ook bij concurrerende naties als India, Pakistan, Zuid-Afrika, Bangladesh en Engeland. Warne debuteerde op zijn eenentwintigste en ging vorig jaar juli, vlak voor zijn vierenveertigste verjaardag, met pensioen. Een totaal van 708 testwickets achterlatend.
Hoewel Nederland in Europa, en tegenwoordig ook wereldwijd, aardig met de honkbaltop mee kan geniet de sport toch weinig echte populariteit in Nederland. De uitvinders van de sport daarentegen, Amerikanen, noemen het de National Pastime wat nationale hobby of vrijetijdsbesteding betekent. De allergrootste die sport heeft gekend is Babe Ruth, een naam die zelfs bij Nederlandse sportliefhebbers een belletje doet rinkelen. De man die echter de meeste record op op zijn naam heeft kent vrijwel niemand. Pete Rose is recordhouder in hits (geraakte ballen), meeste slagbeurten, meest gespeelde wedstrijden, meeste honkslagen en meeste uits. Hij won drie keer de World Series, was drie keer beste slagman, werd zeventien keer All-star (op vijf verschillende posities, ook een record) en werd één keer beste speler van het seizoen. Rose' carrière kent ook een zwarte bladzijde, als coach bleek hij verslaafd te zijn aan gokken op wedstrijden, ook op wedstrijden van zijn eigen team.
Zoals Nederland de Johan Cruyff Schaal heeft, heeft de Verenigde Staten de Vince Lombardi Cup. En waar de Schaal in Nederland nog wel eens als troostprijs wordt gezien is de Cup in Amerika het hoogst haalbare. Lombardi wordt in de Verenigde Staten gezien als de allergrootste sportcoach die het land ooit gehad heeft. Hij won met Green Bay Packers de eerste twee edities van de Super Bowl, de trofee die later zijn naam zou dragen. De legende van Lombardi blijft alleen maar groeien, mede omdat hij in 1970 al op 57 jarige leeftijd overleed. Lombardi is vooral bekend om zijn quotes en onliners. Uitspraken als: "We hebben niet verloren, de wedstrijd duurde te kort" gelden als klassiekers in de geschiedenis van sportland Amerika.
Als je uitblinker bent in de favoriete sport van de grootste populatie op aarde, dan ben je gegarandeerd van een enorme fanbase. Er is dan ook geen sporter op aarde die zoveel fans heeft als de Chinese Deng Yaping. De Chinese veroverde tijdens haar carrière zes wereldtitels en werd viermaal Olympisch kampioen. en dat alles in een tijdspanne van acht jaar, tussen 1989 en 1997. Het verhaal van Yaping is extra inspirerend als je bedenkt dat ze werd genegeerd door de Chinese bondscoach. Die vond namelijk dat Yaping, die op haar dertiende al nationaal kampioen werd, te klein voor de wereldtop. Yaping sloeg hard terug met zowel de Olympische single als dubbeltitel in Barcelona als Atlanta en wereldtitels in de jaren rondom die twee toernooien. Als je al haar overwinningen in de wereldbeker en op het wereldkampioenschap bij elkaar optelt was Yaping op haar vierentwintigste, toen ze met pensioen ging, achttien keer de beste van de wereld geweest.
Hashim Khan, Squash
Niemand weet precies hoe oud Khan vandaag was toen hij overleed. Aangenomen werd dat hij honderd jaar oud was. Dat betekent dat hij rond 1914 geboren moet zijn, hetgeen zijn prestaties nog imposanter maakt. Tussen 1951 en 1958 won hij namelijk zes keer op rij de British Open, werd hij een keer tweede, om daarna een zevende titel aan zijn erelijst toe te voegen. Dit alles deed hij dus tussen zijn zesendertigste en vierenveertigste levensjaar, ruim twintig jaar later dan de gemiddelde profsporter zijn hoogtijdagen beleeft. Tussendoor won hij ook nog vijf BPC-titels, drie US Open titels en drie Canadian Open titels. De reden dat Khan zo groot is, is dat hij eigenhandig de squashsport tot één van de drie grootste sporten van Pakistan heeft weten te maken. Het hielp daarbij dat Khan drie jaar na de onafhankelijkheid van Pakistan van het Verenigd Koninkrijk zijn eerste titel in Engeland pakte. Het maakte hem de held van de natie.
Shane Warne, Cricket
Als de informele beoefening van atletiek (recreatieve hardlopers) en voetbal (op de pleintjes) niet wordt meegerekend en men puur naar aangesloten leden kijkt, is cricket de meest beoefende sport wereldwijd. Dat komt mede door de populariteit van de sport in landen als India en Pakistan, die samen al goed zijn voor een derde van de wereldbevolking. De echte koning van het cricket in recente jaren is echter een Australiër, Shane Warne. Hij werd tijdens zijn carrière al gekozen tot één van de vijf beste spelers ooit. De bowler kan rekenen op een enorme fanbase in thuisland Australië maar ook bij concurrerende naties als India, Pakistan, Zuid-Afrika, Bangladesh en Engeland. Warne debuteerde op zijn eenentwintigste en ging vorig jaar juli, vlak voor zijn vierenveertigste verjaardag, met pensioen. Een totaal van 708 testwickets achterlatend.
Pete Rose, Honkbal
Hoewel Nederland in Europa, en tegenwoordig ook wereldwijd, aardig met de honkbaltop mee kan geniet de sport toch weinig echte populariteit in Nederland. De uitvinders van de sport daarentegen, Amerikanen, noemen het de National Pastime wat nationale hobby of vrijetijdsbesteding betekent. De allergrootste die sport heeft gekend is Babe Ruth, een naam die zelfs bij Nederlandse sportliefhebbers een belletje doet rinkelen. De man die echter de meeste record op op zijn naam heeft kent vrijwel niemand. Pete Rose is recordhouder in hits (geraakte ballen), meeste slagbeurten, meest gespeelde wedstrijden, meeste honkslagen en meeste uits. Hij won drie keer de World Series, was drie keer beste slagman, werd zeventien keer All-star (op vijf verschillende posities, ook een record) en werd één keer beste speler van het seizoen. Rose' carrière kent ook een zwarte bladzijde, als coach bleek hij verslaafd te zijn aan gokken op wedstrijden, ook op wedstrijden van zijn eigen team.
Vince Lombardi, American Football
Zoals Nederland de Johan Cruyff Schaal heeft, heeft de Verenigde Staten de Vince Lombardi Cup. En waar de Schaal in Nederland nog wel eens als troostprijs wordt gezien is de Cup in Amerika het hoogst haalbare. Lombardi wordt in de Verenigde Staten gezien als de allergrootste sportcoach die het land ooit gehad heeft. Hij won met Green Bay Packers de eerste twee edities van de Super Bowl, de trofee die later zijn naam zou dragen. De legende van Lombardi blijft alleen maar groeien, mede omdat hij in 1970 al op 57 jarige leeftijd overleed. Lombardi is vooral bekend om zijn quotes en onliners. Uitspraken als: "We hebben niet verloren, de wedstrijd duurde te kort" gelden als klassiekers in de geschiedenis van sportland Amerika.
Deng Yaping, Tafeltennis
Als je uitblinker bent in de favoriete sport van de grootste populatie op aarde, dan ben je gegarandeerd van een enorme fanbase. Er is dan ook geen sporter op aarde die zoveel fans heeft als de Chinese Deng Yaping. De Chinese veroverde tijdens haar carrière zes wereldtitels en werd viermaal Olympisch kampioen. en dat alles in een tijdspanne van acht jaar, tussen 1989 en 1997. Het verhaal van Yaping is extra inspirerend als je bedenkt dat ze werd genegeerd door de Chinese bondscoach. Die vond namelijk dat Yaping, die op haar dertiende al nationaal kampioen werd, te klein voor de wereldtop. Yaping sloeg hard terug met zowel de Olympische single als dubbeltitel in Barcelona als Atlanta en wereldtitels in de jaren rondom die twee toernooien. Als je al haar overwinningen in de wereldbeker en op het wereldkampioenschap bij elkaar optelt was Yaping op haar vierentwintigste, toen ze met pensioen ging, achttien keer de beste van de wereld geweest.
Max Verstappen: Nederlandse Vettel of Hollandse Alguersari?
Het is niet voor het eerst dat een Nederlander toetreedt tot de Formule 1. Zelden was die landgenoot zo talentvol. De sportpers schrijft al over de 'wereldkampioen van 2020'. Het gaat dan over de pas zestienjarige Max Verstappen, zoon van oud-coureur Jos Verstappen. Is deze druk realistisch? Een beeld aan de hand van voorbeelden uit het verleden.
Verstappen is volgens de Nederlandse wet pas net oud genoeg om voor zijn rijbewijs te studeren. Daar maken ze bij zijn toekomstige werkgever Scuderia Toro Rosso echter niet zo'n probleem van. Het team heeft patent op het opstellen van jonge coureurs. In de negen jaar dat Toro Rosso op de grid staat heeft het vaker tieners opgesteld. Zelfs in het huidige seizoen begon het met de, toen nog, negentienjarige Rus Daniil Kvyat als één van de twee vaste coureurs. Zo jong als verstappen waren ze echter nooit.
De jonge honden van de Oostenrijkse renstal hebben dan ook vele overeenkomsten. Verstappen is hard op weg het Formule 3 kampioenschap voor zich op te eisen. Zijn ploeggenoot in 2015, Daniil Kvyat, deed in 2013 buiten mededinging mee aan datzelfde kampioenschap en kaapte vijf poleposities voor de neus van de toppers weg. Ook de man die Verstappen gaat opvolgen bij Toro Rosso, de Fransman Jean-Eric Vergne, werd kampioen in de klasse. In 2010 vergaarde hij de meeste punten in het Brits Formule 3 kampioenschap. Ook de voorganger van Verstappen als jongste coureur ooit, Jaime Alguersari, won het Brits Formule 3 kampioenschap in 2008 als achttienjarige. In de jaren dat Vergne en Alguersari in de klasse uitkwamen werd overigens geen Europees kampioenschap georganiseerd. Allen veroverden zij een plek bij Toro Rosso.
Lees dit artikel in zijn geheel in MyJour hier.
Wie nu een account opent bij MyJour krijgt 25 My's gratis. Dit artikel kost 2 My's.
Verstappen is volgens de Nederlandse wet pas net oud genoeg om voor zijn rijbewijs te studeren. Daar maken ze bij zijn toekomstige werkgever Scuderia Toro Rosso echter niet zo'n probleem van. Het team heeft patent op het opstellen van jonge coureurs. In de negen jaar dat Toro Rosso op de grid staat heeft het vaker tieners opgesteld. Zelfs in het huidige seizoen begon het met de, toen nog, negentienjarige Rus Daniil Kvyat als één van de twee vaste coureurs. Zo jong als verstappen waren ze echter nooit.
De jonge honden van de Oostenrijkse renstal hebben dan ook vele overeenkomsten. Verstappen is hard op weg het Formule 3 kampioenschap voor zich op te eisen. Zijn ploeggenoot in 2015, Daniil Kvyat, deed in 2013 buiten mededinging mee aan datzelfde kampioenschap en kaapte vijf poleposities voor de neus van de toppers weg. Ook de man die Verstappen gaat opvolgen bij Toro Rosso, de Fransman Jean-Eric Vergne, werd kampioen in de klasse. In 2010 vergaarde hij de meeste punten in het Brits Formule 3 kampioenschap. Ook de voorganger van Verstappen als jongste coureur ooit, Jaime Alguersari, won het Brits Formule 3 kampioenschap in 2008 als achttienjarige. In de jaren dat Vergne en Alguersari in de klasse uitkwamen werd overigens geen Europees kampioenschap georganiseerd. Allen veroverden zij een plek bij Toro Rosso.
Lees dit artikel in zijn geheel in MyJour hier.
Wie nu een account opent bij MyJour krijgt 25 My's gratis. Dit artikel kost 2 My's.
maandag 18 augustus 2014
Lionel's Weekvisie: Koeman eindigt zo boven Van Gaal
Beste Wouter,
Ook de ultieme kermiscompetitie, de enige echte Mickey Mouse League, de English Premier League, is weer begonnen. Voor ons beiden is er dit seizoen toch enige reden om af en toe een wedstrijdje te kijken. Jouw idool Louis van Gaal en de redder van de mijne, Ronald Koeman, zullen de degens kruisen als trainers van ManU en The Saints.
Je kunt starten met een 2-1 nederlaag maar ook starten met een 2-1 nederlaag. Dat lijkt exact hetzelfde maar het verschil is levensgroot. Louis van Gaal en zijn Red Devils lijken hun hoogtepunt van dit seizoen al in Ann Arbor, Amerika te hebben beleefd. In de ploeg die van Swansea City verloor was namelijk niets te herkennen van de ploeg die voor 110.000 toeschouwers de kampioen van Europa, Real Madrid, versloeg. United mag niet gokken op de terugkeer van Van Persie en Shaw. Er zal nog wel vaker iemand geblesseerd raken en wat de 1-2 thuisnederlaag duidelijk aan het licht bracht is dat de overige 25 selectieleden daar niet tegen opgewassen zijn.
Dan Ronald Koeman, die het met een schijnbaar bijelkaar geraapt elftal de Engelse vice-kampioen Liverpool tot in de laatste seconde van de blessuretijd lastig maakte. Dusan Tadic oogste de lof van de media maar ok Graziano Pelle kwam in de tweede helft, toen hij zich vaker liet terugzakken en de combinatie zocht, duidelijk gelden. Ik zie deze eredivisieformatie zich wel opnieuw bij de eerste tien van de eindrangschikking spelen. Ik denk zelfs dat Koeman op dit moment in het voordeel is ten opzichte van Van Gaal. Manchester United moet echt vrezen voor zijn status als er niet snel iets gebeurt.
Daarover gesproken, Feyenoord zit ook in de knel. Tegen Heerenveen werd eens te meer duidelijk dat dit elftal wel een impuls kan gebruiken. Maar zowel Hakim Ziyech als Bas Dost lijken al van het lijstje te kunnen. Jens Toornstra liet doorschemeren best oren te hebben naar een verblijf in De Kuip maar is vooralsnog gewoon Utrechter en of John Guidetti ooit komt begin ik te betwijfelen. Misschien toch maar teruggrijpen op types als Sanharib Malki of Jozy Altidore zoals ik eerder al eens aangaf.
De Rotterdammers hebben nog enig fortuin dat ze in de Nederlandse Eredivisie spelen. Dark horse AZ verloor, directe concurrenten FC Twente en Vitesse hebben vooralsnog niet kunnen winnen en titelkandidaten PSV en Ajax staan dit weekend al tegenover elkaar. Zelfs nu Feyenoord enige schade oploopt omdat de selectie gewoon nog niet op peil is, is er nog niets verloren. Maar dat geldt natuurlijk net zo goed voor al deze andere ploegen.
Komende donderdag moeten we eerst maar weer eens zien hoe ze Europa doorkomen. De verzameling voormalige Oostblok tegenstanders voorspelt weinig goeds. Gelukkig is er nog voldoende andere sport, het EK zwemmen, de Food Valley Classic, het WK softbal in Haarlem. Allemaal materiaal om de eventuele voetbalkater weer mee weg te spoelen.
Ik spreek je vrijdag,
Lionel
Ook de ultieme kermiscompetitie, de enige echte Mickey Mouse League, de English Premier League, is weer begonnen. Voor ons beiden is er dit seizoen toch enige reden om af en toe een wedstrijdje te kijken. Jouw idool Louis van Gaal en de redder van de mijne, Ronald Koeman, zullen de degens kruisen als trainers van ManU en The Saints.
Je kunt starten met een 2-1 nederlaag maar ook starten met een 2-1 nederlaag. Dat lijkt exact hetzelfde maar het verschil is levensgroot. Louis van Gaal en zijn Red Devils lijken hun hoogtepunt van dit seizoen al in Ann Arbor, Amerika te hebben beleefd. In de ploeg die van Swansea City verloor was namelijk niets te herkennen van de ploeg die voor 110.000 toeschouwers de kampioen van Europa, Real Madrid, versloeg. United mag niet gokken op de terugkeer van Van Persie en Shaw. Er zal nog wel vaker iemand geblesseerd raken en wat de 1-2 thuisnederlaag duidelijk aan het licht bracht is dat de overige 25 selectieleden daar niet tegen opgewassen zijn.
Dan Ronald Koeman, die het met een schijnbaar bijelkaar geraapt elftal de Engelse vice-kampioen Liverpool tot in de laatste seconde van de blessuretijd lastig maakte. Dusan Tadic oogste de lof van de media maar ok Graziano Pelle kwam in de tweede helft, toen hij zich vaker liet terugzakken en de combinatie zocht, duidelijk gelden. Ik zie deze eredivisieformatie zich wel opnieuw bij de eerste tien van de eindrangschikking spelen. Ik denk zelfs dat Koeman op dit moment in het voordeel is ten opzichte van Van Gaal. Manchester United moet echt vrezen voor zijn status als er niet snel iets gebeurt.
Daarover gesproken, Feyenoord zit ook in de knel. Tegen Heerenveen werd eens te meer duidelijk dat dit elftal wel een impuls kan gebruiken. Maar zowel Hakim Ziyech als Bas Dost lijken al van het lijstje te kunnen. Jens Toornstra liet doorschemeren best oren te hebben naar een verblijf in De Kuip maar is vooralsnog gewoon Utrechter en of John Guidetti ooit komt begin ik te betwijfelen. Misschien toch maar teruggrijpen op types als Sanharib Malki of Jozy Altidore zoals ik eerder al eens aangaf.
De Rotterdammers hebben nog enig fortuin dat ze in de Nederlandse Eredivisie spelen. Dark horse AZ verloor, directe concurrenten FC Twente en Vitesse hebben vooralsnog niet kunnen winnen en titelkandidaten PSV en Ajax staan dit weekend al tegenover elkaar. Zelfs nu Feyenoord enige schade oploopt omdat de selectie gewoon nog niet op peil is, is er nog niets verloren. Maar dat geldt natuurlijk net zo goed voor al deze andere ploegen.
Komende donderdag moeten we eerst maar weer eens zien hoe ze Europa doorkomen. De verzameling voormalige Oostblok tegenstanders voorspelt weinig goeds. Gelukkig is er nog voldoende andere sport, het EK zwemmen, de Food Valley Classic, het WK softbal in Haarlem. Allemaal materiaal om de eventuele voetbalkater weer mee weg te spoelen.
Ik spreek je vrijdag,
Lionel
zondag 17 augustus 2014
Hoe het Nederlands clubhonkbal kan doorgroeien
De reguliere competitie in de hoofdklasse zit erop, beide rondes zijn gespeeld. Wat de nieuwe competitie-opzet tot nu toe opleverde is exact hetzelfde als eerdere jaren. Dezelfde vier ploegen staan bovenaan en dezelfde vier onderaan in de competitie. Wat te doen om de dynastie van de topclubs te doorbreken? Hoe krijgt het Nederlands honkbal meer variatie op de Holland Series affiche?
“Het zijn altijd dezelfde vier,” is een veelgehoorde klacht over het verloop van de hoofdklasse van het Nederlands clubhonkbal. En terecht, sinds 2006 zijn het altijd DOOR Neptunus, Vaessen Pioniers, Corendon Kinheim en L&D Amsterdam Pirates geweest die de play offs betwistten. Sinds de millenniumwisseling is het zelfs maar vier keer voorgekomen dat een ander team zich tussen de Big Four durfde te mengen. Door aan de opzet van de competitie te sleutelen probeert de KNBSB de spanning te verhogen. Hetgeen vooralsnog niet lijkt te lukken. Na tweeënveertig speelronden prijken dezelfde namen opnieuw bovenaan. In de nieuwe opzet hebben de nummers één en twee van de heenronde en de nummers één en twee van de terugronde zich geplaatst voor de play offs. Al na de heen ronden waren de finalisten va 2013, DOOR Neptunus en Vaessen Pioniers zeker van hun plek.
Lees dit artikel in zijn geheel in MyJour hier
“Het zijn altijd dezelfde vier,” is een veelgehoorde klacht over het verloop van de hoofdklasse van het Nederlands clubhonkbal. En terecht, sinds 2006 zijn het altijd DOOR Neptunus, Vaessen Pioniers, Corendon Kinheim en L&D Amsterdam Pirates geweest die de play offs betwistten. Sinds de millenniumwisseling is het zelfs maar vier keer voorgekomen dat een ander team zich tussen de Big Four durfde te mengen. Door aan de opzet van de competitie te sleutelen probeert de KNBSB de spanning te verhogen. Hetgeen vooralsnog niet lijkt te lukken. Na tweeënveertig speelronden prijken dezelfde namen opnieuw bovenaan. In de nieuwe opzet hebben de nummers één en twee van de heenronde en de nummers één en twee van de terugronde zich geplaatst voor de play offs. Al na de heen ronden waren de finalisten va 2013, DOOR Neptunus en Vaessen Pioniers zeker van hun plek.
Lees dit artikel in zijn geheel in MyJour hier
zaterdag 16 augustus 2014
Waarom Tim Wellens het Belgisch wielrennen redt
Tim Wellens won vandaag bij de derde beklimming van La Redoute zijn allereerste wedstrijd als wielerprof. De etappezege in de zesde etappe van de Eneco Tour betekent dat zijn rekening dan eindelijk is geopend. Toch is de jonge Belg de redder van het Belgisch wielrennen. Het wielerland bij uitstek heeft namelijk last van een off-generation.
Philippe Thijs, Sylvere Maas, Briek Schotte, Rik van Steenbergen, Rik van Looy, Eddy Merckx, Roger de Vlaemink, Johan Museeuw, Tom Boonen, Philippe Gilbert, als er één natie is die in de afgelopen eeuw ieder decennium meer dan één toprenner wist af te leveren dan is het België. Het fietsen zit onze zuiderburen in het bloed. De wielercultuur is er zo ver doorgevoerd dat er in België in een jaar meer koersdagen dan werkdagen zijn. Toch was in de afgelopen maanden lichte verontrusting te horen in de stemmen van de Belgische volgers en coryfeeën. De opvolgers voor Tommeke, Phil en VDB waren namelijk nog niet opgestaan. En de tijd begon te dringen. De Belgische zegekar bleef namelijk opvallend arm gevuld.
Dat daarbij juist 2014 het jaar was waarin al het Nederlands potentieel, dat jarenlang bleef steken bij de laatste stap, ineens wel tot volle wasdom kwam deed daarbij extra pijn. De Belgen zagen Nederlandse Niki de fakkel in de Vlaamse klassiekers overnemen van hun Tommeke voordat Sep Vanmarcke dat kon doen. Ze zagen Hollandse Moreno meer sprints winnen dan hun Michael van Staeyen. Onze Tom-Jelte stak vaker zijn handen in de lucht in de World Tour dan hun Greg van Avermaet. Ook zagen zij dat er geen Belgisch equivalent was voor Wilco Kelderman. Terwijl de jaren langzaamaan beginnen tellen voor Jürgen Van Den Broeck staat er geen opvolging klaar.
Heel even werd de hoop van Vlaanderen in Tom van Asbroeck gelegd. De 24-jarige Van Asbroeck bleek namelijk bijzonder bedreven in het verzamelen van ranglijstpunt voor de Europe Tour, het niveau onder de World Tour. Hij raapte zelfs zoveel punten bijeen dat hij de leiding pakte in de UCI-stand van deze Europe Tour. Als de klassiekers en klassementen voorlopig geen optie waren, dan maar de strijd met de grote sprinters aangaan. Want juist dat ontbrak in recente jaren. Belgische ploegen Omega Pharma-QuickStep (Cavendish) en Lotto-Belisol (Greipel) moesten het doen met buitenlandse veelwinnaars.
Wel was er een jonge generatiegenoot van Van Asbroeck die best aardig de bergen over kon. Deze Tim Wellens werd in mei tot twee keer toe tweede in een bergetappe in de Giro. De afgelopen jaren kwam het vaker voor dat de knechten van Van Den Broeck in Italië een dag boven zichzelf uitstegen. Langzaam maar zeker bleek Wellens toch de renner te zijn waar de Belgische fans om gebeden hadden. Hij liet vooral in de kweekvijver van België, de Waalse Ardennen, zien waar hij toe in staat is.
Zo werd hij tweede in de enige geaccidenteerde etappe van de Ster-ZLM Toer, hetgeen hem ook een tweede plek in het eindklassement opleverde. Hij viel aan in de Luik-Bastenaken-Luik etappe van de Ronde van Wallonië maar zag zijn coup in het zicht van de haven mislukken. Het was allemaal opmaat naar zijn gloriemoment van vandaag. De dag waarop hij de etappezege pakte en de leiderstrui mocht aantrekken in een World Tour wedstrijd. België haalt opgelucht adem, de toekomst is verzekerd.
Philippe Thijs, Sylvere Maas, Briek Schotte, Rik van Steenbergen, Rik van Looy, Eddy Merckx, Roger de Vlaemink, Johan Museeuw, Tom Boonen, Philippe Gilbert, als er één natie is die in de afgelopen eeuw ieder decennium meer dan één toprenner wist af te leveren dan is het België. Het fietsen zit onze zuiderburen in het bloed. De wielercultuur is er zo ver doorgevoerd dat er in België in een jaar meer koersdagen dan werkdagen zijn. Toch was in de afgelopen maanden lichte verontrusting te horen in de stemmen van de Belgische volgers en coryfeeën. De opvolgers voor Tommeke, Phil en VDB waren namelijk nog niet opgestaan. En de tijd begon te dringen. De Belgische zegekar bleef namelijk opvallend arm gevuld.
Dat daarbij juist 2014 het jaar was waarin al het Nederlands potentieel, dat jarenlang bleef steken bij de laatste stap, ineens wel tot volle wasdom kwam deed daarbij extra pijn. De Belgen zagen Nederlandse Niki de fakkel in de Vlaamse klassiekers overnemen van hun Tommeke voordat Sep Vanmarcke dat kon doen. Ze zagen Hollandse Moreno meer sprints winnen dan hun Michael van Staeyen. Onze Tom-Jelte stak vaker zijn handen in de lucht in de World Tour dan hun Greg van Avermaet. Ook zagen zij dat er geen Belgisch equivalent was voor Wilco Kelderman. Terwijl de jaren langzaamaan beginnen tellen voor Jürgen Van Den Broeck staat er geen opvolging klaar.
Sprintershoop
Heel even werd de hoop van Vlaanderen in Tom van Asbroeck gelegd. De 24-jarige Van Asbroeck bleek namelijk bijzonder bedreven in het verzamelen van ranglijstpunt voor de Europe Tour, het niveau onder de World Tour. Hij raapte zelfs zoveel punten bijeen dat hij de leiding pakte in de UCI-stand van deze Europe Tour. Als de klassiekers en klassementen voorlopig geen optie waren, dan maar de strijd met de grote sprinters aangaan. Want juist dat ontbrak in recente jaren. Belgische ploegen Omega Pharma-QuickStep (Cavendish) en Lotto-Belisol (Greipel) moesten het doen met buitenlandse veelwinnaars.
Wel was er een jonge generatiegenoot van Van Asbroeck die best aardig de bergen over kon. Deze Tim Wellens werd in mei tot twee keer toe tweede in een bergetappe in de Giro. De afgelopen jaren kwam het vaker voor dat de knechten van Van Den Broeck in Italië een dag boven zichzelf uitstegen. Langzaam maar zeker bleek Wellens toch de renner te zijn waar de Belgische fans om gebeden hadden. Hij liet vooral in de kweekvijver van België, de Waalse Ardennen, zien waar hij toe in staat is.
Zo werd hij tweede in de enige geaccidenteerde etappe van de Ster-ZLM Toer, hetgeen hem ook een tweede plek in het eindklassement opleverde. Hij viel aan in de Luik-Bastenaken-Luik etappe van de Ronde van Wallonië maar zag zijn coup in het zicht van de haven mislukken. Het was allemaal opmaat naar zijn gloriemoment van vandaag. De dag waarop hij de etappezege pakte en de leiderstrui mocht aantrekken in een World Tour wedstrijd. België haalt opgelucht adem, de toekomst is verzekerd.
vrijdag 15 augustus 2014
Wouters Weekendvisie: Mooie vooruitzichten
Beste Lionel,
Terwijl ik dit schrijf, stijgt de Eto'o-spanning naar het absolute kookpunt en staat jouw Feyenoord nog altijd op 0-0 tegen Heerenveen. Ik weet niet goed of ik je moet feliciteren met de aanwinst Kazim Kazim, maar mijn gevoel zegt van wel. Al gebiedt de eerlijkheid mij te zeggen dat de keren dat ik hem op topniveau zag acteren op één hand te tellen zijn en bovendien dateren uit de tijd dat Graziano Pellè nog gewoon op de bank zat bij AZ.
Hoe dan ook, het is slechts kruimelwerk vergeleken bij het spektakel dat we deze week al voorgeschoteld kregen vanuit Wales. Wat een machtsvertoon van Real Madrid, dat een voorproefje gaf van wat we redelijkerwijs vaker mogen verwachten. Ballen over zestig meter, haast achteloos gegeven, perfect op maat en bovendien meteen weer doodgelegd. Je schreef het al: Galacticos II moet haast wel een ongekend succes worden.
En terwijl wij hele bomen opzetten over spelletjes als voetbal, speelt Nederland een voorname rol bij het Europees kampioenschap Atletiek. De oudste vorm van sport, op veel disciplines wereldwijd helaas gedomineerd door een overmacht aan onbereikbare Afrikanen, levert op Europees niveau een behoorlijk leuke strijd op. Toch zie je ook hier duidelijk een dominant blok bovenaan de medaillespiegel. Groot-Brittannië plukt nog steeds de vruchten van de aanpak van onder meer Charles van Commenée in aanloop naar de OS 2012, terwijl Frankrijk en Rusland altijd al toplanden zijn geweest.
Wat ik van dit weekend verwacht? Tom Dumoulin (samen met Lars Boom) heeft een prachtige kans om de Eneco Tour te winnen. Ajax heeft een goede kans om een aanvaller van wereldfaam te contracteren. En Nederland bouwt verder aan een allerminst beklagenswaarde medailleoogst. We hebben weleens mindere weekeindes gehad!
Ik hoor je maandag weer.
Groet,
Wouter
Terwijl ik dit schrijf, stijgt de Eto'o-spanning naar het absolute kookpunt en staat jouw Feyenoord nog altijd op 0-0 tegen Heerenveen. Ik weet niet goed of ik je moet feliciteren met de aanwinst Kazim Kazim, maar mijn gevoel zegt van wel. Al gebiedt de eerlijkheid mij te zeggen dat de keren dat ik hem op topniveau zag acteren op één hand te tellen zijn en bovendien dateren uit de tijd dat Graziano Pellè nog gewoon op de bank zat bij AZ.
Hoe dan ook, het is slechts kruimelwerk vergeleken bij het spektakel dat we deze week al voorgeschoteld kregen vanuit Wales. Wat een machtsvertoon van Real Madrid, dat een voorproefje gaf van wat we redelijkerwijs vaker mogen verwachten. Ballen over zestig meter, haast achteloos gegeven, perfect op maat en bovendien meteen weer doodgelegd. Je schreef het al: Galacticos II moet haast wel een ongekend succes worden.
En terwijl wij hele bomen opzetten over spelletjes als voetbal, speelt Nederland een voorname rol bij het Europees kampioenschap Atletiek. De oudste vorm van sport, op veel disciplines wereldwijd helaas gedomineerd door een overmacht aan onbereikbare Afrikanen, levert op Europees niveau een behoorlijk leuke strijd op. Toch zie je ook hier duidelijk een dominant blok bovenaan de medaillespiegel. Groot-Brittannië plukt nog steeds de vruchten van de aanpak van onder meer Charles van Commenée in aanloop naar de OS 2012, terwijl Frankrijk en Rusland altijd al toplanden zijn geweest.
Wat ik van dit weekend verwacht? Tom Dumoulin (samen met Lars Boom) heeft een prachtige kans om de Eneco Tour te winnen. Ajax heeft een goede kans om een aanvaller van wereldfaam te contracteren. En Nederland bouwt verder aan een allerminst beklagenswaarde medailleoogst. We hebben weleens mindere weekeindes gehad!
Ik hoor je maandag weer.
Groet,
Wouter
Voetbal versus football, de strijd begint pas
Eind juli keken bijna 110.000 toeschouwers in Ann Arbor, Michigan naar de oefenwedstrijd Manchester United-Real Madrid. Twee weken eerder trok de WK-finale 26,5 miljoen tv-kijkers, Naar USA-Portugal op datzelfde WK keken 24,7 miljoen mensen. Voetbal verovert Amerika. Daarom gaat football dus in de tegenaanval. Op 's werelds grootste markt, China.
Een maand nadat voetbal eindelijk voet aan de grond kreeg aan de andere kant van de oceaan kwam gisteren het bericht dat China een eigen American Football League krijgt. Sportzender ESPN wist namelijk dat enkele grootheden uit het rijke footballverleden van Amerika binnen enkele maanden een topcompetitie uit de grond gaan stampen. Opvallend is dat de afgelopen weken coryfeën uit het voetbal eenzelfde coupe pleegden in Azië. In India gaan spelers als Freddie Ljungberg, Robert Pires en David Trezeguet deelnemen aan de I-League, de competitie die de edele balsport naar een hoger niveau moet stuwen bij 's werelds één na grootste populatie. Lees ook dit verhaal van ons over voetbal in India.
Lees het hele artikel in MyJour hier.
Wie nu een account opent bij MyJour krijgt 25 My's gratis. Dit artikel kost 1 My.
Een maand nadat voetbal eindelijk voet aan de grond kreeg aan de andere kant van de oceaan kwam gisteren het bericht dat China een eigen American Football League krijgt. Sportzender ESPN wist namelijk dat enkele grootheden uit het rijke footballverleden van Amerika binnen enkele maanden een topcompetitie uit de grond gaan stampen. Opvallend is dat de afgelopen weken coryfeën uit het voetbal eenzelfde coupe pleegden in Azië. In India gaan spelers als Freddie Ljungberg, Robert Pires en David Trezeguet deelnemen aan de I-League, de competitie die de edele balsport naar een hoger niveau moet stuwen bij 's werelds één na grootste populatie. Lees ook dit verhaal van ons over voetbal in India.
Lees het hele artikel in MyJour hier.
Wie nu een account opent bij MyJour krijgt 25 My's gratis. Dit artikel kost 1 My.
donderdag 14 augustus 2014
Formula E heeft nog een lange weg te gaan
Over een maand, op zaterdag 13 september, springen de lichten op groen in Peking. Dan wordt de openingsrace gereden en is de hoogste raceklasse voor elektrische auto's een feit. Als de voortekenen niet bedriegen heeft Formula E, zoals de klasse gaat heten, alles in zich om de belangrijkste tak van de autosport te worden. Over enkele jaren.
Het klinkt natuurlijk als de sport van de toekomst, racen met auto's die op batterijen lopen. Niet langer zal de populaire racesport schadelijk zijn voor onze leefomgeving. Niet langer ook hoeven racefans zich een schuldgevoel te laten aanpraten. De sport die zij liefhebben gaat een groene toekomst tegemoet. Sinds de grote constructeurs en sponsors zich in 2012 op de voorbereiding van Formula E hebben gestort moet daar wel iets monsterlijks uitkomen. Helaas is het nog lang niet zover. Als straks de lichten op groen gaan in de hoofdstad van China begint een lange route die misschien wel nooit naar het gewenste doel leidt.
Lees het hele artikel in MyJour hier.
Wie nu een account opent bij MyJour krijgt 25 My's cadeau. Dit artikel kost 1 My.
Het klinkt natuurlijk als de sport van de toekomst, racen met auto's die op batterijen lopen. Niet langer zal de populaire racesport schadelijk zijn voor onze leefomgeving. Niet langer ook hoeven racefans zich een schuldgevoel te laten aanpraten. De sport die zij liefhebben gaat een groene toekomst tegemoet. Sinds de grote constructeurs en sponsors zich in 2012 op de voorbereiding van Formula E hebben gestort moet daar wel iets monsterlijks uitkomen. Helaas is het nog lang niet zover. Als straks de lichten op groen gaan in de hoofdstad van China begint een lange route die misschien wel nooit naar het gewenste doel leidt.
Lees het hele artikel in MyJour hier.
Wie nu een account opent bij MyJour krijgt 25 My's cadeau. Dit artikel kost 1 My.
woensdag 13 augustus 2014
Nederlandse renners voor wie Orange Cycling als geroepen komt
De kogel is door de kerk, Nederland heeft er een nieuwe wielerploeg bij. Roompot Orange Cycling, zoals het team gaat heten, gaat een platform bieden aan jonge getalenteerde Nederlandse coureurs. Omdat een ploeg met alleen maar debutanten de stenen niet uit de weg gaat rijden zoekt het team ook een aantal ervaren wegkapiteins . Wij geven suggesties.
Roomport Orange Cycling moet het toch al in de lift zittende Nederlandse wielrennen de volgende boost geven. De ploeg duikt in het gat tussen de absolute top waar Belkin en Giant-Shimano bivakeren en de hele kleine teams als Cyclingteam De Rijke, Cyclingteam Jo Piels en Parkhotel Valkenburg Cyclingteam. Met het project geeft het niet alleen opkomende Nederlandse jongeren een kans in goede wedstrijden net onder de absolute top, het geeft ook de kans aan een aantal renners die hun carrière in het slop hebben zien raken. Via Roompot Orange Cycling moeten zij hun loopbaan een nieuwe impuls kunnen geven. We bespreken er vijf.
Thomas Dekker
Als voormalig protegé van Michael Boogerd is de link snel gelegd. Sinds zijn comeback van zijn schorsing heeft Thomas Dekker nooit echt zijn plek in het peloton terug kunnen vinden. Dat is ook af te lezen aan zijn uitslagen. Dekker bezet momenteel plaats 961 op de UCI-ranking en moet klinkende namen als Johim Ariesen, Jochem Hoekstra en Berden de Vries voor zich dulden. DNF (Did Not Finish) prijkt wel erg vaak achter zijn naam en finisht hij wel dan is het nooit bij de eerste vijftig. Toch staat het talent van Dekker buiten kijf. De Noord-Hollander wordt bovendien over een maand pas dertig jaar en kan zomaar nog vijf tot zes jaar van belang zijn voor de sport. Vergeet daarbij niet dat hij in zijn jonge jaren alles heeft meegemaakt, van het winnen van World Tour koersen tot het verdedigen van leiderstruien in grote rondes, die ervaring blijft bestaan.
Lees het hele artikel in MyJour hier.
Wie nu een account bij MyJour opent krijgt 25 My's gratis. Dit artikel kost 1 My.
Roomport Orange Cycling moet het toch al in de lift zittende Nederlandse wielrennen de volgende boost geven. De ploeg duikt in het gat tussen de absolute top waar Belkin en Giant-Shimano bivakeren en de hele kleine teams als Cyclingteam De Rijke, Cyclingteam Jo Piels en Parkhotel Valkenburg Cyclingteam. Met het project geeft het niet alleen opkomende Nederlandse jongeren een kans in goede wedstrijden net onder de absolute top, het geeft ook de kans aan een aantal renners die hun carrière in het slop hebben zien raken. Via Roompot Orange Cycling moeten zij hun loopbaan een nieuwe impuls kunnen geven. We bespreken er vijf.
Thomas Dekker
Als voormalig protegé van Michael Boogerd is de link snel gelegd. Sinds zijn comeback van zijn schorsing heeft Thomas Dekker nooit echt zijn plek in het peloton terug kunnen vinden. Dat is ook af te lezen aan zijn uitslagen. Dekker bezet momenteel plaats 961 op de UCI-ranking en moet klinkende namen als Johim Ariesen, Jochem Hoekstra en Berden de Vries voor zich dulden. DNF (Did Not Finish) prijkt wel erg vaak achter zijn naam en finisht hij wel dan is het nooit bij de eerste vijftig. Toch staat het talent van Dekker buiten kijf. De Noord-Hollander wordt bovendien over een maand pas dertig jaar en kan zomaar nog vijf tot zes jaar van belang zijn voor de sport. Vergeet daarbij niet dat hij in zijn jonge jaren alles heeft meegemaakt, van het winnen van World Tour koersen tot het verdedigen van leiderstruien in grote rondes, die ervaring blijft bestaan.
Lees het hele artikel in MyJour hier.
Wie nu een account bij MyJour opent krijgt 25 My's gratis. Dit artikel kost 1 My.
dinsdag 12 augustus 2014
'Buitenaards' Real Madrid zal ditmaal wel slagen
De eerste prijs voor Galacticos II is binnen. In Cardiff werd de Europese Supercup veroverd op landgenoot Sevilla. Het was het eerste optreden in de nieuwe formatie 'buitenaardsen' van voorzitter Florentino Perez. Een plan dat tien jaar geleden hopeloos mislukte. Dit keer lijkt de toekomst rooskleurig.
Galacticos II staat al enige jaren in de stijgers. Sinds de terugkeer van Perez in 2010 wordt jaar in, jaar uit een puzzelstukje van de formatie bijgelegd. Het gaat volgens dezelfde formule als hij in zijn eerste ambtstermijn toepaste. Waar nu vanaf de binnenkomst van Cristiano Ronaldo en Kaka tot aan de transfers van Toni Kroos en James Rodriguez is gewerkt aan een superformatie bestond de ploeg destijds uit bijvoorbeeld Luis Figo, Zinedine Zidane, David Beckham en Michael Owen. Dat het elftal destijds jammerlijk faalde had een handvol oorzaken.
Een groot probleem bij het eerste Galacticos elftal was dat de aankopen teveel uit hetzelfde hout gesneden waren. Zidane, Figo, Raul en, diep in zijn hart, ook David Beckham wilden allemaal op tien spelen en Michael Owen en Ronaldo moesten strijden om de spitspositie. Het gevolg was dat lieve jongen Owen het onderspit moest delven tegen de sterke karakters en dat de anderen allemaal maar ergens werden neergezet om vervolgens tijdens wedstrijden vooral te doen waar ze zelf zin in hadden. Op tien spelen dus.
In het tweede Galacticos tijdperk is duidelijk gezocht naar spelers die beter bij elkaar passen. Cristiano Ronaldo speelt het liefst vanaf links, Karim Benzema in de spits, Gareth Bale staat vredig op rechts, James op tien en Luka Modric en Toni Kroos spelen als controleurs. De enige Real-spelers die vinden dat ze op de verkeerde plek worden neergezet zijn zij die op de bank zitten. Sami Khedira bijvoorbeeld.
Sinds zijn komst in seizoen 2009-'10 is Cristiano Ronaldo de onbetwiste leider van Real Madrid. Iedereen schikt zich daar ook in. Daarbij komt dat de spelers die worden toegevoegd aan de selectie niet het karakter hebben Cristiano naar de kroon te steken. Hoewel alle selectie spelers over exceptionele kwaliteiten beschikken blijft het elftal in dienst van de Portugees spelen. Pas op het moment dat hij het aangeeft (zoals na de 2-0 in de wedstrijd tegen Sevilla) worden ook andere opties uitgespeeld.
Dit staat in groot contrast tot de periode 2002-2006. Destijds was een voortdurende machtsstrijd gaande. Alle spelers dachten het meest recht op de hiërarchische toppositie te hebben. Figo vanwege zijn persoonlijkheid, Beckham vanwege zijn marktwaarde, Zidane vanwege zijn voetbalkwaliteiten, Guti, Raul en Casillas vanwege hun rol als publiekslievelingen. Om het nog ingewikkelder te maken, Fernando Hierro was destijds aanvoerder.
Het is Florentino Perez altijd verweten dat hij spelers als Gerimi en Claude Makalele te makkelijk verkocht in zijn eerste presidentsperiode. Ook Fernando Morientes mocht vrij gemakkelijk vertrekken. Dit alles werd gedaan om ruimte te maken voor de wereldsterren die Perez graag in Bernabeu wilde zien. Helaas voor de Madridfans waren alle spelers op het verlanglijstje van de voorzitter aanvallend ingesteld. In verdedigend opzicht werden namen als Cicinho, Jonathan Woodgate en Walter Samuel binnengehaald. Waardoor het elftal topzwaar werd en men regelmatig de deksel op de neus kreeg.
In de nieuwe visie van Perez zijn waterdragers en balansbewakers als Toni Kroos, Dani Carvajal, Toni Kroos en Asier Illarramendi net zo waardevol als beslissende spelers als James Rodriguez en Gareth Bale. De weeffouten in de visie van Perez lijken daarmee gladgestreken. Het lijkt er daarom op dat dit Real Madrid niet Galacticos II maar op de originele glansperiode van de Koninklijke, die van de jaren '50 van Alfredo Di Stefano, Paco Gento en Ferenc Puskas.
Galacticos II staat al enige jaren in de stijgers. Sinds de terugkeer van Perez in 2010 wordt jaar in, jaar uit een puzzelstukje van de formatie bijgelegd. Het gaat volgens dezelfde formule als hij in zijn eerste ambtstermijn toepaste. Waar nu vanaf de binnenkomst van Cristiano Ronaldo en Kaka tot aan de transfers van Toni Kroos en James Rodriguez is gewerkt aan een superformatie bestond de ploeg destijds uit bijvoorbeeld Luis Figo, Zinedine Zidane, David Beckham en Michael Owen. Dat het elftal destijds jammerlijk faalde had een handvol oorzaken.
Complementair aan elkaar
Een groot probleem bij het eerste Galacticos elftal was dat de aankopen teveel uit hetzelfde hout gesneden waren. Zidane, Figo, Raul en, diep in zijn hart, ook David Beckham wilden allemaal op tien spelen en Michael Owen en Ronaldo moesten strijden om de spitspositie. Het gevolg was dat lieve jongen Owen het onderspit moest delven tegen de sterke karakters en dat de anderen allemaal maar ergens werden neergezet om vervolgens tijdens wedstrijden vooral te doen waar ze zelf zin in hadden. Op tien spelen dus.
In het tweede Galacticos tijdperk is duidelijk gezocht naar spelers die beter bij elkaar passen. Cristiano Ronaldo speelt het liefst vanaf links, Karim Benzema in de spits, Gareth Bale staat vredig op rechts, James op tien en Luka Modric en Toni Kroos spelen als controleurs. De enige Real-spelers die vinden dat ze op de verkeerde plek worden neergezet zijn zij die op de bank zitten. Sami Khedira bijvoorbeeld.
De baas blijft de baas
Sinds zijn komst in seizoen 2009-'10 is Cristiano Ronaldo de onbetwiste leider van Real Madrid. Iedereen schikt zich daar ook in. Daarbij komt dat de spelers die worden toegevoegd aan de selectie niet het karakter hebben Cristiano naar de kroon te steken. Hoewel alle selectie spelers over exceptionele kwaliteiten beschikken blijft het elftal in dienst van de Portugees spelen. Pas op het moment dat hij het aangeeft (zoals na de 2-0 in de wedstrijd tegen Sevilla) worden ook andere opties uitgespeeld.
Dit staat in groot contrast tot de periode 2002-2006. Destijds was een voortdurende machtsstrijd gaande. Alle spelers dachten het meest recht op de hiërarchische toppositie te hebben. Figo vanwege zijn persoonlijkheid, Beckham vanwege zijn marktwaarde, Zidane vanwege zijn voetbalkwaliteiten, Guti, Raul en Casillas vanwege hun rol als publiekslievelingen. Om het nog ingewikkelder te maken, Fernando Hierro was destijds aanvoerder.
Spelers worden op waarde geschat
Het is Florentino Perez altijd verweten dat hij spelers als Gerimi en Claude Makalele te makkelijk verkocht in zijn eerste presidentsperiode. Ook Fernando Morientes mocht vrij gemakkelijk vertrekken. Dit alles werd gedaan om ruimte te maken voor de wereldsterren die Perez graag in Bernabeu wilde zien. Helaas voor de Madridfans waren alle spelers op het verlanglijstje van de voorzitter aanvallend ingesteld. In verdedigend opzicht werden namen als Cicinho, Jonathan Woodgate en Walter Samuel binnengehaald. Waardoor het elftal topzwaar werd en men regelmatig de deksel op de neus kreeg.
In de nieuwe visie van Perez zijn waterdragers en balansbewakers als Toni Kroos, Dani Carvajal, Toni Kroos en Asier Illarramendi net zo waardevol als beslissende spelers als James Rodriguez en Gareth Bale. De weeffouten in de visie van Perez lijken daarmee gladgestreken. Het lijkt er daarom op dat dit Real Madrid niet Galacticos II maar op de originele glansperiode van de Koninklijke, die van de jaren '50 van Alfredo Di Stefano, Paco Gento en Ferenc Puskas.
maandag 11 augustus 2014
'The Bronze Bomber’, de Amerikaanse hoop in het zwaargewicht
De Verenigde Staten is nog steeds het land met de meeste titelhouders in het boksen. In bijna elke gewichtsklasse is er wel een Amerikaanse kampioen te vinden. In bijna elke klasse, met uitzondering van de koningsklasse, het zwaargewicht.
De tijden van Muhammed Ali, Evander Holyfield, Mike Tyson en George Foreman liggen al ver achter ons. Tegenwoordig wordt het zwaargewicht gedomineerd door de Oost-Europeanen. De Russen Nikolay Valuev en Sultan Ibragimov en natuurlijk de gebroeders Klitschko hebben het afgelopen decennium het zwaargewicht gedomineerd.
De laatste Amerikaanse kampioen was Shannon Briggs (die recent de publiciteit opzoekt, door Wladimir Klitschko te stalken), maar dat is alweer acht jaar geleden.
Nu Vitali Klitschko de politiek is ingegaan zijn er ook voor andere boksers weer kansen op een wereldtitel. De hoop van de VS is nu gevestigd op één van hun grootste talenten. Deontay Wilder, bijgenaamd ‘The Bronze Bomber’.
Deontay Wilder heeft zijn bijnaam te danken aan het feit dat hij de bronzen medaille won bij de Olympische spelen van 2008 in Peking. Hiermee redde hij de eer van het Amerikaanse boksteam. Nog in datzelfde jaar werd hij prof. Nu, zes jaar later, heeft hij een profrecord waar menigeen jaloers op zou zijn. Wilder heeft 31 wedstrijden in de ring gestaan en won alle 31 gevechten op knock-out. Zijn langste partij duurde slechts vier rondes. Nog geen wereldrecord, maar wel een indrukwekkende prestatie.
Toch moeten er wel enkele kanttekeningen geplaatst worden. Wilder heeft nog nooit in de ring gestaan met een bokser uit de top twintig. Omdat hij nooit een volle partij heeft gebokst, zijn er twijfels over zijn uithoudingsvermogen. Ook aan zijn incasseringsvermogen wordt getwijfeld. Er is een filmpje te vinden op Youtube, waarin hij fungeert als sparring partner van Wladimir Klitschko. Op het moment dat Wilder ietwat ruig wordt, wordt hij tegen de grond gewerkt door Wladimir door middel van een eenvoudige jab. Zijn twee beste overwinningen zijn tegen oud-titelhouder Serhai Liakhovich (die op dat moment al ver over zijn top was) en zijn laatste partij tegen Malik Scott. Echter is Malik Scott, zijn sparring partner en trainingsmaatje en ging hij wel erg gewillig naar de grond na de eerste de beste stoot van Wilder (een zogenaamde ‘duik’).
Deontay Wilder is op dit moment de nummer één uitdager voor de WBC-Titel van de Canadees Bermane Stiverne, die de titel eerder dit jaar won, nadat Vitali Klitschko stopte.
In afwachting van zijn titelgevecht staat hij komende zaterdag weer in de ring tegen een ‘opgewarmd lijk’ genaamd Jason Gavern. Zijn tweeëndertigste KO-zege op rij is in de maak, de vraag is alleen in welke ronde.
Waarschijnlijk zal hij begin volgend jaar zijn kans krijgen om een wereldtitel te winnen.Feit is wel dat Wilder een charismatische jongen is, die een heleboel momentum heeft. Zijn onorthodoxe stijl van boksen en explosieve rechterstoot maken hem tot één van de meest attractieve boksers van dit moment. Alle Amerikanen hopen (en verwachten stiekem ook) dan ook dat hij de opvolger van Shannon Briggs zal worden en dat hij een einde zal maken aan de hegemonie van Wladimir Klitschko en de beste zwaargewicht van de wereld weer een Amerikaan zal zijn.
De tijden van Muhammed Ali, Evander Holyfield, Mike Tyson en George Foreman liggen al ver achter ons. Tegenwoordig wordt het zwaargewicht gedomineerd door de Oost-Europeanen. De Russen Nikolay Valuev en Sultan Ibragimov en natuurlijk de gebroeders Klitschko hebben het afgelopen decennium het zwaargewicht gedomineerd.
De laatste Amerikaanse kampioen was Shannon Briggs (die recent de publiciteit opzoekt, door Wladimir Klitschko te stalken), maar dat is alweer acht jaar geleden.
Nu Vitali Klitschko de politiek is ingegaan zijn er ook voor andere boksers weer kansen op een wereldtitel. De hoop van de VS is nu gevestigd op één van hun grootste talenten. Deontay Wilder, bijgenaamd ‘The Bronze Bomber’.
Deontay Wilder heeft zijn bijnaam te danken aan het feit dat hij de bronzen medaille won bij de Olympische spelen van 2008 in Peking. Hiermee redde hij de eer van het Amerikaanse boksteam. Nog in datzelfde jaar werd hij prof. Nu, zes jaar later, heeft hij een profrecord waar menigeen jaloers op zou zijn. Wilder heeft 31 wedstrijden in de ring gestaan en won alle 31 gevechten op knock-out. Zijn langste partij duurde slechts vier rondes. Nog geen wereldrecord, maar wel een indrukwekkende prestatie.
Toch moeten er wel enkele kanttekeningen geplaatst worden. Wilder heeft nog nooit in de ring gestaan met een bokser uit de top twintig. Omdat hij nooit een volle partij heeft gebokst, zijn er twijfels over zijn uithoudingsvermogen. Ook aan zijn incasseringsvermogen wordt getwijfeld. Er is een filmpje te vinden op Youtube, waarin hij fungeert als sparring partner van Wladimir Klitschko. Op het moment dat Wilder ietwat ruig wordt, wordt hij tegen de grond gewerkt door Wladimir door middel van een eenvoudige jab. Zijn twee beste overwinningen zijn tegen oud-titelhouder Serhai Liakhovich (die op dat moment al ver over zijn top was) en zijn laatste partij tegen Malik Scott. Echter is Malik Scott, zijn sparring partner en trainingsmaatje en ging hij wel erg gewillig naar de grond na de eerste de beste stoot van Wilder (een zogenaamde ‘duik’).
Deontay Wilder is op dit moment de nummer één uitdager voor de WBC-Titel van de Canadees Bermane Stiverne, die de titel eerder dit jaar won, nadat Vitali Klitschko stopte.
In afwachting van zijn titelgevecht staat hij komende zaterdag weer in de ring tegen een ‘opgewarmd lijk’ genaamd Jason Gavern. Zijn tweeëndertigste KO-zege op rij is in de maak, de vraag is alleen in welke ronde.
Waarschijnlijk zal hij begin volgend jaar zijn kans krijgen om een wereldtitel te winnen.Feit is wel dat Wilder een charismatische jongen is, die een heleboel momentum heeft. Zijn onorthodoxe stijl van boksen en explosieve rechterstoot maken hem tot één van de meest attractieve boksers van dit moment. Alle Amerikanen hopen (en verwachten stiekem ook) dan ook dat hij de opvolger van Shannon Briggs zal worden en dat hij een einde zal maken aan de hegemonie van Wladimir Klitschko en de beste zwaargewicht van de wereld weer een Amerikaan zal zijn.
Lionels Weekvisie: Truc Americana van Eto'o
Beste Wouter,
De bal mag dan weer rollen. het is toch vooral datgene wat in de bestuurskamers gebeurt wat ons bezighoudt. Komt hij nou wel of komt hij nou niet? Met zijn magere prestatie op het WK nog vers in het achterhoofd vond ik het jammer dat een voormalig wereldster die op het perron van zijn retour staat zoveel aandacht kreeg.
Ik heb het natuurlijk over de mogelijke komst van Kameroener Samuel Eto'o naar jouw Ajax. Ik moet eerlijk bekennen dat ik, toen jij mij vrijdagavond dit verhaal appte, ik even geloof had dat de Amsterdammers deze stunt konden uithalen. Al snel draaide dat beeld echter honderdtachtig graden. Zeker toen technisch directeur Marcel Brands van PSV zondagochtend uit de doeken deed dat de spits op zaterdag ook bij hen was aangeboden. Mijn gok is dat met deze manoevre de slapende honden worden wakker gemaakt.
Het is een aloude truc die vooral in de Amerikaanse sportwereld wordt gebruikt. Op het moment dat de zogenaamde Free Agents, de volwassen spelers die een vrije transfer mogen maken na enige jaren trouwe dienst, aan de contractonderhandelingen beginnen laten zij de zaakwaarnemers nog wel eens een aantal gesprekken op touw zetten met clubs waar zij toch niet heen gaan. Het doel hiervan? De prijs opdrijven bij de clubs waar ze wel oren naar hebben. Vorig jaar zomer nog ging sterhonkballer Robinson Cano nog in gesprek met het kleine New York Mets, een club die aan zijn salariseisen nooit kon voldoen. Het resultaat was een tienjarig contract ter waarde van 240 miljoen dollar bij Seattle Mariners.
Het staat in schril contrast met datgene waar het eigenlijk over zou moeten gaan. FC Dordrecht en Excelsior doen dat wat Cambuur Leeuwarden, Go Ahead Eagles en PEC Zwolle in recente jaren deden, het de gevestigde orde direct knap lastig maken. Vooral de Schapenkoppen kunnen nog wel eens langer dan een jaar op het hoogste niveau gaan acteren. Het is Marco Boogers toch opnieuw gelukt om hier en daar wat talenten vandaan te halen die het elftal beter maken zonder daarvoor in de schulden te moeten duiken. Stel je voor dat daar een Paul Gladon, Huseyn Dogan of Joey Sleegers, allen talenten uit het Rotterdamse, nog bij komen.
Ik wil het tot slot toch ook nog even over de fiets hebben. Het is namelijk de week van de Eneco Tour, de World Tour etappekoers door Nederland en België. Dat betekent niets minder dan de wereldtop over de Nederlandse wegen. Een blik op het deelnemers veld leert ons dat Niki Terpstra, Lars Boom, Bauke Mollema en Tom Dumoulin de Nederlandse eer hooghouden. Verder zien we naast titelverdediger, en wereldkampioen veldrijden, Zdenek Stybar ook Philippe Gilbert, Tom Boonen, Fabian Cancellara en Filipo Pozatto aanwezig zijn. Let verder op de rijzende ster Tim Wellens uit België, uitkomend voor Lotto-Belisol. Wellens is mijn outsiders tip voor deze week.
Ik spreek je vrijdag,
Lionel
De bal mag dan weer rollen. het is toch vooral datgene wat in de bestuurskamers gebeurt wat ons bezighoudt. Komt hij nou wel of komt hij nou niet? Met zijn magere prestatie op het WK nog vers in het achterhoofd vond ik het jammer dat een voormalig wereldster die op het perron van zijn retour staat zoveel aandacht kreeg.
Ik heb het natuurlijk over de mogelijke komst van Kameroener Samuel Eto'o naar jouw Ajax. Ik moet eerlijk bekennen dat ik, toen jij mij vrijdagavond dit verhaal appte, ik even geloof had dat de Amsterdammers deze stunt konden uithalen. Al snel draaide dat beeld echter honderdtachtig graden. Zeker toen technisch directeur Marcel Brands van PSV zondagochtend uit de doeken deed dat de spits op zaterdag ook bij hen was aangeboden. Mijn gok is dat met deze manoevre de slapende honden worden wakker gemaakt.
Het is een aloude truc die vooral in de Amerikaanse sportwereld wordt gebruikt. Op het moment dat de zogenaamde Free Agents, de volwassen spelers die een vrije transfer mogen maken na enige jaren trouwe dienst, aan de contractonderhandelingen beginnen laten zij de zaakwaarnemers nog wel eens een aantal gesprekken op touw zetten met clubs waar zij toch niet heen gaan. Het doel hiervan? De prijs opdrijven bij de clubs waar ze wel oren naar hebben. Vorig jaar zomer nog ging sterhonkballer Robinson Cano nog in gesprek met het kleine New York Mets, een club die aan zijn salariseisen nooit kon voldoen. Het resultaat was een tienjarig contract ter waarde van 240 miljoen dollar bij Seattle Mariners.
Het staat in schril contrast met datgene waar het eigenlijk over zou moeten gaan. FC Dordrecht en Excelsior doen dat wat Cambuur Leeuwarden, Go Ahead Eagles en PEC Zwolle in recente jaren deden, het de gevestigde orde direct knap lastig maken. Vooral de Schapenkoppen kunnen nog wel eens langer dan een jaar op het hoogste niveau gaan acteren. Het is Marco Boogers toch opnieuw gelukt om hier en daar wat talenten vandaan te halen die het elftal beter maken zonder daarvoor in de schulden te moeten duiken. Stel je voor dat daar een Paul Gladon, Huseyn Dogan of Joey Sleegers, allen talenten uit het Rotterdamse, nog bij komen.
Ik wil het tot slot toch ook nog even over de fiets hebben. Het is namelijk de week van de Eneco Tour, de World Tour etappekoers door Nederland en België. Dat betekent niets minder dan de wereldtop over de Nederlandse wegen. Een blik op het deelnemers veld leert ons dat Niki Terpstra, Lars Boom, Bauke Mollema en Tom Dumoulin de Nederlandse eer hooghouden. Verder zien we naast titelverdediger, en wereldkampioen veldrijden, Zdenek Stybar ook Philippe Gilbert, Tom Boonen, Fabian Cancellara en Filipo Pozatto aanwezig zijn. Let verder op de rijzende ster Tim Wellens uit België, uitkomend voor Lotto-Belisol. Wellens is mijn outsiders tip voor deze week.
Ik spreek je vrijdag,
Lionel
zondag 10 augustus 2014
Een betere eredivisie in vier binnenlandse transfers
Het eerste speelweekeinde is nog in volle gang maar wij hebben ze al gevonden, de zwakke plekken in de eredivisieselecties. Gelukkig hebben we ook suggesties voor de oplossingen. En die zijn allemaal binnen de landsgrenzen te vinden. Vijf transfers die de eredivisie nog net iets leuker maken.
Hij hield FC Utrecht vorig seizoen lange tijd op de been. Dat weerhield de club er niet van om de verloren zoon Anouar Kali weer in de armen te sluiten en Yassin Ayoub weer te degraderen tot bankzitter. Helaas voor de liefhebber. Daar is echter een oplossing voor, PEC Zwolle. De formatie van Ron Jans is namelijk Kamohelo Mokotjo kwijtgeraakt aan FC Twente en kan wel een nieuwe middenvelder met spelinzicht gebruiken. Bovendien is PEC Zwolle bij uitstek een ploeg die technisch begaafde voetballers laat renderen. Denk daarbij niet alleen aan Mokotjo maar bijvoorbeeld ook aan zijn voorganger Youness Mokthar en in de huidige selectie Mustafa Seymak. Ayoub zou prima tot wasdom kunnen komen in Overijssel.
De promotie van Excelsior kwam voor een groot deel op het conto van een geweldige tweede seizoenshelft van spits Lars Veldwijk. Dat viel ook elders in Europa op want Veldwijk verhuisde naar Engeland. Excelsior heeft het probleem tot nu toe eigenlijk niet aangepakt. De oplossing is echter voor handen. Twintig kilometer op zit een spits die voor Excelsior van grote waarde kan zijn op de bank weg te kwijnen. Zijn naam: Michiel Kramer. De Volendamse spits werd twee jaar geleden topscorer in de Jupiler League maar kon bij ADO Den Haag zijn draai maar niet vinden, ook al kreeg hij maar een beperkt aantal kansen daartoe. Bij Excelsior kent de geboren Rotterdammer bovendien de weg, hij begon er ooit zijn loopbaan.
Hij was de kapstok waar het spel van FC Dordrecht vorig seizoen aan werd opgehangen. Hoewel FC Dordrecht bol stond van de uitblinkers was Paul Gladon nog net iets meer de vedette dan de andere tien. De huurling van Sparta schoot zijn ploeg naar de eredivisie en moest vervolgens terug naar de ploeg die het uitschakelde. FC Dordrecht kan hem helaas dit jaar niet binnenhalen maar in Den Haag is er misschien wel een plekje voor hem. Helemaal nu de Haagse ploeg Ricky van Haaren juist naar FC Dordrecht heeft gestuurd.
De twintigjarige Sleegers gold in de jeugd van Feyenoord als groot talent en mag gezien zijn leeftijd, twintig, nog altijd zo gezien worden. Bij de Rotterdammers heeft hij echter nog geen kansen gekregen. Dit terwijl zijn generatiegenoten Jean-Paul Boëtius, Tonny Vilhena en Terence Kongolo zelfs al international zijn geworden. In recent verleden hebben een aantal jonge Feyenoordtalenten via een tussenstop toch het eerste bereikt, Erwin Mulder en Jordy Clasie bij Excelsior, Elvis Manu bij Cambuur Leeuwarden, voor Sleegers is het misschien geen slecht idee om ook een dergelijke stap te overwegen. In Kralingen blijft hij bovendien onder de rook van de Kuip en is een terugkeer zo bewerkstelligd.
Yassin Ayoub van FC Utrecht naar PEC Zwolle
Hij hield FC Utrecht vorig seizoen lange tijd op de been. Dat weerhield de club er niet van om de verloren zoon Anouar Kali weer in de armen te sluiten en Yassin Ayoub weer te degraderen tot bankzitter. Helaas voor de liefhebber. Daar is echter een oplossing voor, PEC Zwolle. De formatie van Ron Jans is namelijk Kamohelo Mokotjo kwijtgeraakt aan FC Twente en kan wel een nieuwe middenvelder met spelinzicht gebruiken. Bovendien is PEC Zwolle bij uitstek een ploeg die technisch begaafde voetballers laat renderen. Denk daarbij niet alleen aan Mokotjo maar bijvoorbeeld ook aan zijn voorganger Youness Mokthar en in de huidige selectie Mustafa Seymak. Ayoub zou prima tot wasdom kunnen komen in Overijssel.
Michiel Kramer van ADO Den Haag naar Excelsior
De promotie van Excelsior kwam voor een groot deel op het conto van een geweldige tweede seizoenshelft van spits Lars Veldwijk. Dat viel ook elders in Europa op want Veldwijk verhuisde naar Engeland. Excelsior heeft het probleem tot nu toe eigenlijk niet aangepakt. De oplossing is echter voor handen. Twintig kilometer op zit een spits die voor Excelsior van grote waarde kan zijn op de bank weg te kwijnen. Zijn naam: Michiel Kramer. De Volendamse spits werd twee jaar geleden topscorer in de Jupiler League maar kon bij ADO Den Haag zijn draai maar niet vinden, ook al kreeg hij maar een beperkt aantal kansen daartoe. Bij Excelsior kent de geboren Rotterdammer bovendien de weg, hij begon er ooit zijn loopbaan.
Paul Gladon van Sparta naar ADO Den Haag
Hij was de kapstok waar het spel van FC Dordrecht vorig seizoen aan werd opgehangen. Hoewel FC Dordrecht bol stond van de uitblinkers was Paul Gladon nog net iets meer de vedette dan de andere tien. De huurling van Sparta schoot zijn ploeg naar de eredivisie en moest vervolgens terug naar de ploeg die het uitschakelde. FC Dordrecht kan hem helaas dit jaar niet binnenhalen maar in Den Haag is er misschien wel een plekje voor hem. Helemaal nu de Haagse ploeg Ricky van Haaren juist naar FC Dordrecht heeft gestuurd.
Joey Sleegers van Feyenoord naar Excelsior
De twintigjarige Sleegers gold in de jeugd van Feyenoord als groot talent en mag gezien zijn leeftijd, twintig, nog altijd zo gezien worden. Bij de Rotterdammers heeft hij echter nog geen kansen gekregen. Dit terwijl zijn generatiegenoten Jean-Paul Boëtius, Tonny Vilhena en Terence Kongolo zelfs al international zijn geworden. In recent verleden hebben een aantal jonge Feyenoordtalenten via een tussenstop toch het eerste bereikt, Erwin Mulder en Jordy Clasie bij Excelsior, Elvis Manu bij Cambuur Leeuwarden, voor Sleegers is het misschien geen slecht idee om ook een dergelijke stap te overwegen. In Kralingen blijft hij bovendien onder de rook van de Kuip en is een terugkeer zo bewerkstelligd.
zaterdag 9 augustus 2014
Tweeëntwintig jaar later, de nalatenschap van The Dream Team
De meest getalenteerde groep basketballers ooit won op 8 augustus 1992 goud op de Olympische Spelen van Barcelona. The Dream Team, zoals zij werden genoemd, plaveide de weg voor een mondialisering van de sport. Tweeëntwintig jaar na die gouden medaille, en anderhalve week voor het wereldkampioenschap, kijken we naar de Dream Team nalatenschap.
Mocht er ooit een verkiezing komen die moet bepalen wat de allerbeste sportploeg uit de geschiedenis is, dan maakt The Dream Team, goede kans op de winst. De toelating van de duurbetaalde professionals uit Amerika tot het Olympisch basketbaltoernooi viel samen met het gouden tijdperk van de sport. De selectie van Team USA bestond uit Michael Jordan, Charles Barkley, Patrick Ewing, Scottie Pippen, Magic Johnson, Chris Mullin, Clyde Drexler, David Robinson, Karl Malone, Christian Laettner, John Stockton en Larry Bird. Stuk voor stuk op dat moment al iconen van de sport, terwijl hun beste jaren nog moesten volgen. Zelf buitenbeentje Laettner, de beste collegespeler van dat jaar, genoot al enige faam.
Het rondreizende basketbalcircus vermorzelde de concurrentie, gemiddeld bleven de tegenstanders 44 punten achter bij de Amerikanen. Zelfs in de finale tegen Kroatië, dat met Toni Kukoc, Dino Radja en Drazen Petrovic ook geen misselijk team op de been bracht, sloeg de de verzameling supersterren een gat van 32 punten. Alsof Real Madrid een jaar in de topklasse van het amateurvoetbal werd ingedeeld. Missie volbracht de ogen van de gehele wereld zijn drie weken lang op de basketbalarena gericht geweest en de sport stijgt tot ongekende hoogte in populariteit.
Lees het hele artikel in MyJour hier.
Wie nu een account opent in MyJour krijgt 25 My's cadeau. Dit artikel kost 2 My's.
Mocht er ooit een verkiezing komen die moet bepalen wat de allerbeste sportploeg uit de geschiedenis is, dan maakt The Dream Team, goede kans op de winst. De toelating van de duurbetaalde professionals uit Amerika tot het Olympisch basketbaltoernooi viel samen met het gouden tijdperk van de sport. De selectie van Team USA bestond uit Michael Jordan, Charles Barkley, Patrick Ewing, Scottie Pippen, Magic Johnson, Chris Mullin, Clyde Drexler, David Robinson, Karl Malone, Christian Laettner, John Stockton en Larry Bird. Stuk voor stuk op dat moment al iconen van de sport, terwijl hun beste jaren nog moesten volgen. Zelf buitenbeentje Laettner, de beste collegespeler van dat jaar, genoot al enige faam.
Het rondreizende basketbalcircus vermorzelde de concurrentie, gemiddeld bleven de tegenstanders 44 punten achter bij de Amerikanen. Zelfs in de finale tegen Kroatië, dat met Toni Kukoc, Dino Radja en Drazen Petrovic ook geen misselijk team op de been bracht, sloeg de de verzameling supersterren een gat van 32 punten. Alsof Real Madrid een jaar in de topklasse van het amateurvoetbal werd ingedeeld. Missie volbracht de ogen van de gehele wereld zijn drie weken lang op de basketbalarena gericht geweest en de sport stijgt tot ongekende hoogte in populariteit.
Lees het hele artikel in MyJour hier.
Wie nu een account opent in MyJour krijgt 25 My's cadeau. Dit artikel kost 2 My's.
Abonneren op:
Posts (Atom)