Vandaag is de rechtzaak tegen Oscar Pistorius hervat. De Zuid-Afrikaan werd de afgelopen dertig dagen onderzocht door een psycholoog en drie psychiaters. De vraag die centraal stond: 'Is Pistorius een heethoofd of nam angst zijn bewustzijn over?'
De Blade Runner, zoals zijn bijnaam luidt, heeft volgens zijn advocaten een diepgeworteld gevoel van angst in zich. Dit zou komen door zijn handicap, de dubbele amputatie van zijn benen. Pistorius zou enorm bang zijn voor elke vorm van criminaliteit, inbrekers in het meest. Dat hij zijn vriendin, supermodel Reva Steenkamp, doodschoot op Valentijnsdag 2013 had dan ook niets te maken met zijn heetgebakerde temperament zoals de aanklager trachtte te betogen. Het kwam omdat angst zijn leven overnam aldus expertgetuige Dr Merrill Voster. Schieten was zijn vlucht of vecht reactie.
Volgens persbureau AFP werd vanmorgen duidelijk dat het dertig dagen durende psychologisch onderzoek heeft uitgewezen dat Pistorius helemaal geen angststoornis heeft. Het viertal onderzoekers van Westkoppies psychisch hospitaal in Pretoria concludeerde dat de eerste mannelijke gehandicapte deelnemer aan de Olympische Spelen gewoon toerekeningsvatbaar was ten tijde van zijn daad.
De zelfmoord van Simpson
Dat de man met de benen van carbon de schutter was die Steenkamp om het leven bracht staat vast. In welke mate Pistorius schuldig is, is een heel andere vraag. Het doet allemaal denken aan de zaak O.J. Simpson. Ook in de zaak Simpson (dubbele moord op ex-vrouw en haar nieuwe vriend in juni 1994) was vanaf het begin duidelijk dat O.J. de dader was.
En ook O.J. probeerde een ontoerekeningsvatbaarheidsverklaring los te krijgen. O.J. gooide het echter over een andere boeg. Op de dag dat hij zich moest aangeven bij de politie liet hij één van zijn advocaten, Robert Kardashian (inderdaad, de vader van), een brief op televisie voorlezen die sterk deed vermoeden dat hij zelfmoord ging plegen. O.J. werd vervolgens gesignaleerd in zijn witte Ford Bronco op de snelweg. Wat volgde was een urenlange politieachtervolging achter O.J. op de achterbank van zijn pick up truck met geladen pistool tegen zijn hoofd terwijl zijn beste vriend reed. Pas na enkele uren gaf de voormalige ster van Buffalo Bills zich over. Precies op het moment dat hij door kreeg er 'niet mee weg te kunnen komen'.
Wat nu interessanter wordt zijn de andere overeenkomsten tussen de twee voormalig topatleten. Beiden bleken ze een over een behoorlijk kort lontje te beschikken. Pistorius werd voor het instellen van een psychologisch onderzoek al neergezet als een schietgrage heethoofd met een voorliefde voor pistolen. O.J. Simpson bleek al eerder met messen achter vrouwen (waaronder diezelfde ex-vrouw) te hebben aan gezeten.
Tot slot is er de vervolgstap die zowel het Team Pistorius als het Team Simpson namen. Nu ontoerekeningsvatbaarheid er niet in zit wordt de schuld op de falende politie afgeschoven. Het gaat er niet meer om dat de atleten schuldig zijn, het gaat erom dat ze verkeerd behandeld zijn. In het geval O.J. leek hij weg te komen vanwege racistische politieman. Bij Pistorius gingen de agenten ter plaatse als olifanten door een porseleinkast waarmee een deel van het bewijs onbruikbaar is geworden.
Het grootste verschil tussen Simpson en Pistorius? De jury. In het Amerikaanse rechtssysteem was de voormalig Running Back afhankelijk van de mening van de juryleden. Pistorius' verdict hangt volledig af van de rechter. Hetgeen Pistorius op een achterstand kan zetten ten opzichte van zijn Amerikaanse tegenpool die meer profijt had van zijn sterrenstatus. De verwachting is dat half augustus uitspraak wordt gedaan.
maandag 30 juni 2014
zondag 29 juni 2014
De plus en de min van Nederland-Mexico
De tweede ronde is overleefd, Ware het met het nodige kunst- en vliegwerk. Nederland blijft nog een week in Brazilië. De 2-1 overwinning op Mexico leverde weer voldoende stof tot discussie op. Hierbij onze plussen en minnen.
Nigel de Jong moest al snel van het veld, Robin van Persie haalde de negentigste minuut niet, Paul Verhaegh in plaats van Janmaat was niet echt een succes. Nederland moet het van drieëntwintig sterke spelers hebben. Hoe groot het verschil is als er één, twee of drie dat niveau niet halen was vandaag te zien. De ploeg ging pas na zestig minuten voetballen. Dat viel samen met de wissel van Paul Verhaegh. Ongeacht of Verhaegh het niveau haalde, en dat deed hij niet, het is een bewijs dat een deel van de selectie niet sterk genoeg is om op dit toernooi te acteren. Het is dezelfde conclusie die we trokken na Nederland-Chili. Het overleven dat tot op heden is gedaan ten spijt.
De te hanteren speelwijze van Oranje is al sinds begin mei onderwerp van gesprek. Vanaf het moment dat Louis van Gaal besloot een vijfde verdediger op te stellen. Wat hij er niet bij zei is dat hij niet alleen de veel bekritiseerde 5-3-2 erin heeft geslepen maar ook 3-3-4. Ook het traditionele 4-3-3 of 4-2-3-1 is onderhouden. Naarmate de wedstrijd vorderde in het nadeel van Oranje schakelde de ploeg naar steeds meer aanvallende speelwijzen. Daarbij verloor niemand zijn taak uit het oog. Waarmee bewezen is dat op elke tegenstander te anticiperen is.
Nederland-Mexico ligt achter ons, volgende stop: Costa Rica.
Min: Het opstellen van Verhaegh
Nigel de Jong moest al snel van het veld, Robin van Persie haalde de negentigste minuut niet, Paul Verhaegh in plaats van Janmaat was niet echt een succes. Nederland moet het van drieëntwintig sterke spelers hebben. Hoe groot het verschil is als er één, twee of drie dat niveau niet halen was vandaag te zien. De ploeg ging pas na zestig minuten voetballen. Dat viel samen met de wissel van Paul Verhaegh. Ongeacht of Verhaegh het niveau haalde, en dat deed hij niet, het is een bewijs dat een deel van de selectie niet sterk genoeg is om op dit toernooi te acteren. Het is dezelfde conclusie die we trokken na Nederland-Chili. Het overleven dat tot op heden is gedaan ten spijt.
Plus: Systeem op systeem
De te hanteren speelwijze van Oranje is al sinds begin mei onderwerp van gesprek. Vanaf het moment dat Louis van Gaal besloot een vijfde verdediger op te stellen. Wat hij er niet bij zei is dat hij niet alleen de veel bekritiseerde 5-3-2 erin heeft geslepen maar ook 3-3-4. Ook het traditionele 4-3-3 of 4-2-3-1 is onderhouden. Naarmate de wedstrijd vorderde in het nadeel van Oranje schakelde de ploeg naar steeds meer aanvallende speelwijzen. Daarbij verloor niemand zijn taak uit het oog. Waarmee bewezen is dat op elke tegenstander te anticiperen is.
Nederland-Mexico ligt achter ons, volgende stop: Costa Rica.
zaterdag 28 juni 2014
De favorieten voor het NK wielrennen
Zondag 29 juni, de dag waarop de nieuwe Nederlands kampioen wielrennen de rood wit blauwe trui mag aantrekken. In tegenstelling tot wat het onderbuikgevoel zegt is het parcours voor het NK Wielrennen in Ootmarsum geen waterdichte garantie voor een solo-overwinning.
Het idee dat een vluchter Nederlands kampioen wordt in Overijssel wordt mede gevoed omdat Pim Ligthart in 2011 verrassend de trui veroverde. Sprinter Ligthart won destijds door een groepje van zes te verslaan met daarbij bijvoorbeeld Bauke Mollema en Bram Tankink. De ontsnapping kwam toen zo'n twintig kilometer voor de streep tot stand. Met vele korte klimmetjes in iedere ronde en de plaatselijke kasseien als selectiemiddelen lijkt dit een logisch gevolg. Opvallend in de uitslag van 2011 is de zevende plaats van Theo Bos. Dat Bos de pelotonsprint won is niet zo raar. Dat hij dit deed nadat hij 200 kilometer in de aanval had gereden wel.
De zevende plaats van Bos in 2007 is ook de leidraad voor wat er in 2014 moet gebeuren, een massasprint. Belkin (en voorlopers Blanco en Rabobank) heeft als grootste wielerploeg van het land de afgelopen vier jaar naast de titel gegrepen. Ook de enige andere keer dat Ootmarsum het decor was van het NK (2008) won Rabobank niet. Tenminste, winnaar Lars Boom kwam uit voor de opleidingsploeg van Rabobank, niet voor de hoofdmacht.
Nu Vacansoleil-DCM geen factor meer is in het Nederlands wielrennen gaat het tussen Belkin, Giant-Shimano en het pact van de buitenlanders. Om alle risico te voorkomen heeft Belkin maar één optie: de sprinters Theo Bos en Moreno Hofland uitspelen. Moreno Hofland is nog wel een twijfelgeval, de afgelopen dagen werd gemeld dat hij dit NK zou missen maar hij staat wel op de startlijst. Voordeel voor Belkin is dat de 'buitenlandse blokken' misschien ook wel genegen zijn te sprinten. Pim Ligthart (Lotto-Belisol), de familie Kreder (alle drie) en de broers Van Poppel (Trek) gaan liever het duel in de hoogste versnelling aan dan dat zei een aanval met de mannen in vorm -Tom Dumoulin, Tom-Jelte Slagter, Lieuwe Westra en Niki Terpstra- aan durven.
Het idee dat een vluchter Nederlands kampioen wordt in Overijssel wordt mede gevoed omdat Pim Ligthart in 2011 verrassend de trui veroverde. Sprinter Ligthart won destijds door een groepje van zes te verslaan met daarbij bijvoorbeeld Bauke Mollema en Bram Tankink. De ontsnapping kwam toen zo'n twintig kilometer voor de streep tot stand. Met vele korte klimmetjes in iedere ronde en de plaatselijke kasseien als selectiemiddelen lijkt dit een logisch gevolg. Opvallend in de uitslag van 2011 is de zevende plaats van Theo Bos. Dat Bos de pelotonsprint won is niet zo raar. Dat hij dit deed nadat hij 200 kilometer in de aanval had gereden wel.
Bos versus de sprinters
De zevende plaats van Bos in 2007 is ook de leidraad voor wat er in 2014 moet gebeuren, een massasprint. Belkin (en voorlopers Blanco en Rabobank) heeft als grootste wielerploeg van het land de afgelopen vier jaar naast de titel gegrepen. Ook de enige andere keer dat Ootmarsum het decor was van het NK (2008) won Rabobank niet. Tenminste, winnaar Lars Boom kwam uit voor de opleidingsploeg van Rabobank, niet voor de hoofdmacht.
Nu Vacansoleil-DCM geen factor meer is in het Nederlands wielrennen gaat het tussen Belkin, Giant-Shimano en het pact van de buitenlanders. Om alle risico te voorkomen heeft Belkin maar één optie: de sprinters Theo Bos en Moreno Hofland uitspelen. Moreno Hofland is nog wel een twijfelgeval, de afgelopen dagen werd gemeld dat hij dit NK zou missen maar hij staat wel op de startlijst. Voordeel voor Belkin is dat de 'buitenlandse blokken' misschien ook wel genegen zijn te sprinten. Pim Ligthart (Lotto-Belisol), de familie Kreder (alle drie) en de broers Van Poppel (Trek) gaan liever het duel in de hoogste versnelling aan dan dat zei een aanval met de mannen in vorm -Tom Dumoulin, Tom-Jelte Slagter, Lieuwe Westra en Niki Terpstra- aan durven.
De rode kaart van Garrincha, het einde van goed sportmanschap
Als er één gebeurtenis op dit WK de aandacht heeft getrokken dan is het wel het Suarezmoment. Een kwestie die draait om sportmanschap. Het vervolg van het toernooi wordt gespeeld zonder de spits van Uruguay. Te beginnen met Brazilië-Chili, het gastland tegen de dark horse. Een wedstrijd met relevante geschiedenis. Zeker als we Suarez en sportmanschap in gedachten houden.
In 1962 werd het zevende wereldkampioenschap voetbal georganiseerd in Chili. Het gastland had destijds, net als nu, een Sanchez die de show stal. Leonel Sanchez was in de vorm van zijn leven en was vastbesloten zijn land voor eigen publiek wereldkampioen te maken. De publiekslieveling sloeg in de groepsfase een tegenstander neer maar ontsnapte aan uitsluiting. Sanchez maakte tot aan de halve finale vier goals, één meer dan zijn grote rivaal.
Die rivaal luisterde naar de naam Garrincha. Na het wegvallen van Pelé, al in de tweede wedstrijd, moest Garrincha de eer van de titelverdediger hoog houden. Hij leidde zijn ploeg naar de halve finale waarin het gastland en de titelverdediger elkaar troffen.
Rode kaart
In die halve finale trok Brazilië aan het langste eind. Mede door twee goals van Garrincha won Brazilië met 4-2. Veel belangrijker nog is wat er in de 83e minuut gebeurde. De troetelbeer van Brazilië kreeg rood. Na constante aanslagen op zijn benen ging hij verhaal halen bij de scheidsrechter. Die was echter niet gediend van deze 'brutaliteit' en stuurde Garrincha van het veld. Rode kaarten werden destijds nog niet uitgedeeld.
Het vervolg is opmerkelijk. Waar tegenwoordig straffen worden uitgedeeld aan de hand van televisiebeelden en gele en rode kaarten juist niet kunnen worden teruggedraaid, was het in 1962 precies omgedraaid. De FIFA vond Garrincha te zwaar bestraft en geeft hem clementie. De meest technisch vaardige speler van zijn generatie kan daardoor in de finale meespelen.
Dat Garrincha mee kan spelen is de verdienste van de Braziliaanse bond. In de jaren '40 en '50 was goed sportmanschap het hoogste goed. Om die reden werd Garrincha ook uitgesloten. De Braziliaanse bond weet de FIFA te overtuigen dat Garrincha werd geprovoceerd door het thuispubliek. Volgens heeft het niets met het sportmanshart van hun sterspeler te maken, dat zit op de juiste plaats.
Nog opmerkelijker misschien wel is dat tegenstander Tsjechoslowakije geen protest aantekent. Het gaat zelfs nog verder. Garrincha wordt topscorer, krijgt een plek in het WK-elftal en wordt zelfs gekozen door zijn collega's tot de beste speler van het toernooi. Voor het eerst is goed sportmanschap niet langer het grootste goed en dat zal het daarna ook nooit meer zijn. Luis Suarez zit inmiddels thuis en hoeft niet op clementie te rekenen.
In 1962 werd het zevende wereldkampioenschap voetbal georganiseerd in Chili. Het gastland had destijds, net als nu, een Sanchez die de show stal. Leonel Sanchez was in de vorm van zijn leven en was vastbesloten zijn land voor eigen publiek wereldkampioen te maken. De publiekslieveling sloeg in de groepsfase een tegenstander neer maar ontsnapte aan uitsluiting. Sanchez maakte tot aan de halve finale vier goals, één meer dan zijn grote rivaal.
Die rivaal luisterde naar de naam Garrincha. Na het wegvallen van Pelé, al in de tweede wedstrijd, moest Garrincha de eer van de titelverdediger hoog houden. Hij leidde zijn ploeg naar de halve finale waarin het gastland en de titelverdediger elkaar troffen.
Rode kaart
In die halve finale trok Brazilië aan het langste eind. Mede door twee goals van Garrincha won Brazilië met 4-2. Veel belangrijker nog is wat er in de 83e minuut gebeurde. De troetelbeer van Brazilië kreeg rood. Na constante aanslagen op zijn benen ging hij verhaal halen bij de scheidsrechter. Die was echter niet gediend van deze 'brutaliteit' en stuurde Garrincha van het veld. Rode kaarten werden destijds nog niet uitgedeeld.
Het vervolg is opmerkelijk. Waar tegenwoordig straffen worden uitgedeeld aan de hand van televisiebeelden en gele en rode kaarten juist niet kunnen worden teruggedraaid, was het in 1962 precies omgedraaid. De FIFA vond Garrincha te zwaar bestraft en geeft hem clementie. De meest technisch vaardige speler van zijn generatie kan daardoor in de finale meespelen.
Dat Garrincha mee kan spelen is de verdienste van de Braziliaanse bond. In de jaren '40 en '50 was goed sportmanschap het hoogste goed. Om die reden werd Garrincha ook uitgesloten. De Braziliaanse bond weet de FIFA te overtuigen dat Garrincha werd geprovoceerd door het thuispubliek. Volgens heeft het niets met het sportmanshart van hun sterspeler te maken, dat zit op de juiste plaats.
Nog opmerkelijker misschien wel is dat tegenstander Tsjechoslowakije geen protest aantekent. Het gaat zelfs nog verder. Garrincha wordt topscorer, krijgt een plek in het WK-elftal en wordt zelfs gekozen door zijn collega's tot de beste speler van het toernooi. Voor het eerst is goed sportmanschap niet langer het grootste goed en dat zal het daarna ook nooit meer zijn. Luis Suarez zit inmiddels thuis en hoeft niet op clementie te rekenen.
vrijdag 27 juni 2014
[Video] Hoe Mexico in Brazilië terecht kwam
Zondagmiddag neemt het Nederlands elftal het op het wereldkampioenschap op tegen Mexico. De Mexicanen speelden een prima poulefase en er is dan ook alle reden toe om Mexico als tegenstander serieus te nemen. Een half jaar geleden hing deelname aan het toernooi echter aan het bekende zijden draadje.
Mexico speelde één van zijn slechtste kwalificatiecampagnes als voetballand sinds het ontstaan van het WK in 1930. Zo werd er thuis 0-0 gespeeld tegen de Verenigde Staten en Jamaica en zelfs verloren van Honduras. Buiten de deur werd op de slotdag verloren van Costa Rica.
Door deze slechte reeks was de Mexicaanse ploeg, met daarin de Olympisch kampioenen van een jaar eerder, afhankelijk van het resultaat van Panama dat thuis speelde tegen de Verenigde Staten. Panama moest deze wedstrijd winnen tegen het al geplaatste USMNT. In minuut 83 breekt dan ook een waar volksfeest los als Luis Tejada 2-1 maakt. Aangezien Mexico en de Verenigde Staten inmiddels al twee weken in Brazilië rondlopen en zelfs alle twee de achtste finales hebben gehaald kun je wel raden wat er vervolgens gebeurt.
Kijk hier hoe Team USA het nationale stadion van Panama stil krijgt in een knotsgekke ontknoping.
http://youtu.be/1qpt23kBTpg
Mexico speelde één van zijn slechtste kwalificatiecampagnes als voetballand sinds het ontstaan van het WK in 1930. Zo werd er thuis 0-0 gespeeld tegen de Verenigde Staten en Jamaica en zelfs verloren van Honduras. Buiten de deur werd op de slotdag verloren van Costa Rica.
Door deze slechte reeks was de Mexicaanse ploeg, met daarin de Olympisch kampioenen van een jaar eerder, afhankelijk van het resultaat van Panama dat thuis speelde tegen de Verenigde Staten. Panama moest deze wedstrijd winnen tegen het al geplaatste USMNT. In minuut 83 breekt dan ook een waar volksfeest los als Luis Tejada 2-1 maakt. Aangezien Mexico en de Verenigde Staten inmiddels al twee weken in Brazilië rondlopen en zelfs alle twee de achtste finales hebben gehaald kun je wel raden wat er vervolgens gebeurt.
Kijk hier hoe Team USA het nationale stadion van Panama stil krijgt in een knotsgekke ontknoping.
http://youtu.be/1qpt23kBTpg
Drie weken later, wat een WK-simulatie waard blijkt
Drie weken geleden schreven we over de half miljoen simulaties die website title=Worldsoccertalk van het verloop van het wereldkampioenschap voetbal had uitgevoerd. Toen vonden we het vooral interessant dat de conclusie was dat Spanje-Nederland het meest invloedrijke duel van het toernooi zou worden. Nu we de poulefase voorbij zijn is het interessant om eens te kijken wat de voorspelling waard bleek.
Marc Marquez: De koning van de Koningsklasse
In Cervera, een klein Catalaans plaatsje onder de rook van Barcelona, woont een familie durfals. Daar komt namelijk de familie Marquez vandaan. De zonen van de de familie, Marc en Alex, schreven twee weken geleden motorsportgeschiedenis. Zij wonnen allebei. Dat was niet voor het eerst en dat zal ook zeker niet voor het laatst zijn, zondag kan het in Assen namelijk alweer raak zijn.
Toen op zondagmiddag 14 juni voor het laatst de geblokte vlag viel in Catalonië stond de motorsport voor een uniek feit. Nooit eerder wonnen twee broers ieder een wedstrijd in het wereldkampioenschap op dezelfde dag. De Marquezjes stuurden in hun thuisrace op het circuit van Barcelona hun Moto3- (Alex) en MotoGP- (Marc) fiets met speels gemak naar de eerste plaats. De één nog niet oud genoeg voor een rijbewijs, de ander net oud genoeg om een flesje wijn bij de slijter te mogen kopen maar samen nu al onverslaanbaar op de motorfiets.
De achttienjarige Alex pakte 'thuis' zijn eerste zege terwijl broer Marc, toch al niet vies van een recordje hier en daar, de basis legde voor een record dat hij dit weekend moet gaan aanscherpen. Marc Marquez kan in Assen op het oudste circuit in het wereldkampioenschap namelijk zijn achtste zege op rij boeken. Als 21-jarige is hij de jongste coureur die dat voor elkaar krijgt. Marc is de Valentino Rossi van de eenentwintigste eeuw en doet wat The Doctor in de periode 1997-2000 deed, winnen. Veel winnen. Meer winnen dan iemand op die leeftijd ooit had gedaan.
Marc, inmiddels drievoudig wereldkampioen waarvan hij de laatste titel, die in de MotoGP, momenteel verdedigt, pakte al de nodige records van 'Vale' af. De Italiaan moet het allemaal met lede ogen aanzien, hij is namelijk zelf nog altijd actief. Zo werd Marquez de jongste coureur die vier races won, hij was toen vijftien. Ook was hij de eerste sinds Rossi in 1997 die er vijf op rij won. Ook ging hij Rossi voorbij op de lijst van jongste wereldkampioenen, beiden moeten hierin Loris Capirossi echter voor zich dulden.
Inmiddels zijn we zes jaar verder en is Marquez de uitgesproken leider van de motorsport. De Italiaan Rossi mag dan wel als oude meester nog altijd actief zijn, het zijn de Spanjaarden die de dienst uitmaken. Marquez heeft namelijk tweewekelijks af te rekenen met Jorge Lorenzo (tweevoudig oud-wereldkampioen), Dani Pedrosa en Pol Espargo, de oudste van de Espargaro-broers. Marquez zou Marquez niet zijn als hij van dit stel de jongste niet is die een MotoGP-race op zijn naam schreef. Sterker nog, ook het algemene record is in handen van hem, als jongste winnaar ooit op twintigjarige leeftijd.
Het is misschien toeval maar opvallend is het wel. Waar de Spaanse families Marquez en Espargaro een dynastie aan het opbouwen zijn, zijn de oudste telgen ongeveer even oud als de oudste Spaanse overwinning in de koningsklasse. Alex Criville won vandaag, 27 juni, precies 22 jaar geleden als eerste Spanjaard een -toen nog- 500cc race. Zeven maanden later kwam de kleine Marc ter wereld. Geboren om te racen en vastbesloten de grootste aller tijden te worden.
Toen op zondagmiddag 14 juni voor het laatst de geblokte vlag viel in Catalonië stond de motorsport voor een uniek feit. Nooit eerder wonnen twee broers ieder een wedstrijd in het wereldkampioenschap op dezelfde dag. De Marquezjes stuurden in hun thuisrace op het circuit van Barcelona hun Moto3- (Alex) en MotoGP- (Marc) fiets met speels gemak naar de eerste plaats. De één nog niet oud genoeg voor een rijbewijs, de ander net oud genoeg om een flesje wijn bij de slijter te mogen kopen maar samen nu al onverslaanbaar op de motorfiets.
Records
De achttienjarige Alex pakte 'thuis' zijn eerste zege terwijl broer Marc, toch al niet vies van een recordje hier en daar, de basis legde voor een record dat hij dit weekend moet gaan aanscherpen. Marc Marquez kan in Assen op het oudste circuit in het wereldkampioenschap namelijk zijn achtste zege op rij boeken. Als 21-jarige is hij de jongste coureur die dat voor elkaar krijgt. Marc is de Valentino Rossi van de eenentwintigste eeuw en doet wat The Doctor in de periode 1997-2000 deed, winnen. Veel winnen. Meer winnen dan iemand op die leeftijd ooit had gedaan.
Marc, inmiddels drievoudig wereldkampioen waarvan hij de laatste titel, die in de MotoGP, momenteel verdedigt, pakte al de nodige records van 'Vale' af. De Italiaan moet het allemaal met lede ogen aanzien, hij is namelijk zelf nog altijd actief. Zo werd Marquez de jongste coureur die vier races won, hij was toen vijftien. Ook was hij de eerste sinds Rossi in 1997 die er vijf op rij won. Ook ging hij Rossi voorbij op de lijst van jongste wereldkampioenen, beiden moeten hierin Loris Capirossi echter voor zich dulden.
Inmiddels zijn we zes jaar verder en is Marquez de uitgesproken leider van de motorsport. De Italiaan Rossi mag dan wel als oude meester nog altijd actief zijn, het zijn de Spanjaarden die de dienst uitmaken. Marquez heeft namelijk tweewekelijks af te rekenen met Jorge Lorenzo (tweevoudig oud-wereldkampioen), Dani Pedrosa en Pol Espargo, de oudste van de Espargaro-broers. Marquez zou Marquez niet zijn als hij van dit stel de jongste niet is die een MotoGP-race op zijn naam schreef. Sterker nog, ook het algemene record is in handen van hem, als jongste winnaar ooit op twintigjarige leeftijd.
Opvallend gegeven
Het is misschien toeval maar opvallend is het wel. Waar de Spaanse families Marquez en Espargaro een dynastie aan het opbouwen zijn, zijn de oudste telgen ongeveer even oud als de oudste Spaanse overwinning in de koningsklasse. Alex Criville won vandaag, 27 juni, precies 22 jaar geleden als eerste Spanjaard een -toen nog- 500cc race. Zeven maanden later kwam de kleine Marc ter wereld. Geboren om te racen en vastbesloten de grootste aller tijden te worden.
donderdag 26 juni 2014
[Videorubriek] Beastmode: Michael Phelps
Beastmode, dè manier waarop atleten trainen. Niets ontziend en alle energie geven die je in hebt. Urban Dictionary omschrijft het alsvolgt: When in a state of serious training or at a level of high effort.. Trainingsbeesten dus. Wekelijks pikken we er een beast uit. Deze week: Michael Phelps.
http://youtu.be/HIJdJSsBayw
Deze week in Beastmode een legende die onlangs zijn comeback maakte. Inmiddels heeft hij alweer twee wedstrijden gewonnen sinds zijn terugkeer. Phelps is de allergrootste zwematleet ooit. Men's Health USA verkoos hem vorig jaar tot de fitste man op aarde ooit. Hoe Phelps zo fit is geworden en, zelfs na een break van twee jaar, is gebleven, zie je in deze workout uit 2012. Michael Phelps Wikipedia
http://youtu.be/HIJdJSsBayw
Deze week in Beastmode een legende die onlangs zijn comeback maakte. Inmiddels heeft hij alweer twee wedstrijden gewonnen sinds zijn terugkeer. Phelps is de allergrootste zwematleet ooit. Men's Health USA verkoos hem vorig jaar tot de fitste man op aarde ooit. Hoe Phelps zo fit is geworden en, zelfs na een break van twee jaar, is gebleven, zie je in deze workout uit 2012. Michael Phelps Wikipedia
Gedachten na de laatste speelronde in de poulefase
Ook speelronde drie van het wereldkampioenschap zit erop. Het aantal deelnemers is gehalveerd. Voor de derde keer maken we op Sportpreview.nl een tussenbalans op.
woensdag 25 juni 2014
Wat kan deze Giant-Shimano Tourselectie?
Je zult maar twee renners in je Tourploeg kunnen opstellen die samen sinds de Vuelta a Espana van 2011 goed waren voor twaalf sprint overwinningen. En als ze dan eens niet winnen wint de kopman wel twee etappes. Wat kan deze Giant-Shimanoequipe in de komende Tour de France?
Wat is deze Belkin Tourploeg waard?
De negen namen van Belkin die de maand juli voor sportminnend Nederland moeten kleuren zijn bekend. Dat zeven van de negen geselecteerden het Rood-Wit-Blauw vertegenwoordigen helpt daar in ieder geval alvast aan mee. Maar als het chauvinisme opzij wordt gezet, wat zijn deze negen dan werkelijk waard?
Vorig jaar kende de Belkinformatie een uitstekende Tour de France. een zesde plaats voor Bauke Mollema een dertiende voor Laurens ten Dam en met Robert Gesink en Lars-Petter Nordhaug nog eens twee man bij de eerste vijftig. Dat het een geslaagde Ronde was bleek ook uit het feit dat alle negen 'uitreden'. Die negen (Mollema, Ten Dam, Gesink, Nordhaug, Tankink, Wynants, Vanmarcke, Leezer en Boom) zijn nagenoeg bij elkaar gebleven.
Hoewel de goede klassementsprestaties in de recente grote rondes met gejuich werden ontvangen is Nederland is de grote droom van de fans toch om weer eens etappe-overwinningen te kunnen vieren. Nederlandse etappe-overwinningen. Helaas zijn de Nederlandse zegekansen in de selectie dun gezaaid. Voor de etappewinst komen in eerste instantie Lars Boom, Sep Vanmarcke en Maarten Wynants in aanmerking. Dit drietal zal met de vluchters op pad gaan en heeft het vermogen de juiste ontsnapping te kiezen. Het nadeel is alleen dat zij dit meestal in kleinere wedstrijden doen en zelden in de grote rondes.
Boom verdient hierin het meeste krediet. In 2013 zat Lars Boom in de juiste ontsnapping in etappe 1, etappe 2 en etappe 17. Hoewel geen enkele van deze vluchtpogingen tot de finish droeg reed Boom wel zo'n 400 kilometer in de aanval. Vanmarcke en Wynants deden dat niet. Opvallend was dat geen van de Belkins in de succesvolle ontsnappingen van etappe 14 en etappe 16 zat. De enige die wel succesvol voor het peloton uit wist te blijven is er dit jaar niet bij. Robert Gesink werd achtste in de bergrit naar Le Grand Bornant in etappe 19.
Dagzegekansen na een geslaagde vlucht lijken daarmee minimaal. Belkin had ervoor kunnen (moeten) kiezen één van de twee Belgen in te ruilen voor Jonathan Hivert. Anderzijds is de optie met de grootste winkans, het opstellen van Moreno Hofland, niet mogelijk, Hofland is niet voldoende hersteld om in de Tour de France een topprestatie neer te zetten.
De eerste de beste etappe bergop was in 2013 gelijk het startschot van de sterke Tourcampagne van Bau en Lau. In etappe acht pakte het duo plek vier en vijf. Een dag later pakte Mollema de achtste plek in een 'Luikachtig' sprintje tegen bijvoorbeeld Daniel Martin en Michal Kwiatkowski. De tweede week was de week waarin de slag werd geslagen. Eerst met een uitstekende tijdrit en vervolgens de legendarische waaieretappe van Tours naar Saint-Armand Montrond.
Belangrijk daarin is de vorm waarmee Mollema naar de Tour kwam en hoe die zich verhoudt tot zijn vorm nu. De verrassing daarin is dat die vorm nagenoeg gelijk of misschien zelfs iets beter is. Uitslagen als een derde plaats in de Ronde van Zwitserland (vorig jaar tweede), een derde in de Ronde van Noorwegen (vorig jaar vierde) en topklasseringen in Luik-Bastenaken-Luik (15 tegenover 77), Waalse Pijl (4 tegenover 9) en Amstel Gold Race (7 tegenover 10) geven aan dat Mollema niet slechter is dan in 2013.
Voor Laurens ten Dam geldt hetzelfde. Ook zijn programma is 2014 iets anders dan in 2013 maar de uitslagen zijn ongeveer gelijk of zelfs beter. Zo reed hij dit jaar de Ronde van Californië waar hij als achtste in het klassement eindigde na twee elfde plaatsen in de gevreesde bergritten naar Mount Diablo en Mountain High.
Op het eerste gezicht lijk de ploegleiding van Belkin er goed aan te hebben gedaan, al dan niet gedwongen, om Gesink en Nordhaug in te ruilen voor Clement en Kruijswijk. Waar Gesink en Nordhaug zichzelf er toe moeten zetten om zich weg te cijferen zijn Stef Clement en Steven Kruijswijk veel meer aan deze rol gewend. Daardoor zijn zij ook meer bekwaam in de helpersrol in de bergen. Als Belkin het beter kan doen dan in 2013 dan is dat omdat zij hier een stap vooruit hebben gezet. Stef Clement is bovendien een wapen in de tijdritten.
De rol van Tom Leezer en Bram Tankink tot slot is van buitenaf moeilijk op waarde te schatten. Pas wanneer de UCI ertoe over gaat camera's op de fietsen te plaatsen en de communicatiekanalen openbaar te maken zal het grote publiek pas echt weten wat een leider op de weg nu eigenlijk voor echte inbreng heeft.
Vorig jaar kende de Belkinformatie een uitstekende Tour de France. een zesde plaats voor Bauke Mollema een dertiende voor Laurens ten Dam en met Robert Gesink en Lars-Petter Nordhaug nog eens twee man bij de eerste vijftig. Dat het een geslaagde Ronde was bleek ook uit het feit dat alle negen 'uitreden'. Die negen (Mollema, Ten Dam, Gesink, Nordhaug, Tankink, Wynants, Vanmarcke, Leezer en Boom) zijn nagenoeg bij elkaar gebleven.
Boom, Vanmarcke, Wynants
Hoewel de goede klassementsprestaties in de recente grote rondes met gejuich werden ontvangen is Nederland is de grote droom van de fans toch om weer eens etappe-overwinningen te kunnen vieren. Nederlandse etappe-overwinningen. Helaas zijn de Nederlandse zegekansen in de selectie dun gezaaid. Voor de etappewinst komen in eerste instantie Lars Boom, Sep Vanmarcke en Maarten Wynants in aanmerking. Dit drietal zal met de vluchters op pad gaan en heeft het vermogen de juiste ontsnapping te kiezen. Het nadeel is alleen dat zij dit meestal in kleinere wedstrijden doen en zelden in de grote rondes.
Boom verdient hierin het meeste krediet. In 2013 zat Lars Boom in de juiste ontsnapping in etappe 1, etappe 2 en etappe 17. Hoewel geen enkele van deze vluchtpogingen tot de finish droeg reed Boom wel zo'n 400 kilometer in de aanval. Vanmarcke en Wynants deden dat niet. Opvallend was dat geen van de Belkins in de succesvolle ontsnappingen van etappe 14 en etappe 16 zat. De enige die wel succesvol voor het peloton uit wist te blijven is er dit jaar niet bij. Robert Gesink werd achtste in de bergrit naar Le Grand Bornant in etappe 19.
Dagzegekansen na een geslaagde vlucht lijken daarmee minimaal. Belkin had ervoor kunnen (moeten) kiezen één van de twee Belgen in te ruilen voor Jonathan Hivert. Anderzijds is de optie met de grootste winkans, het opstellen van Moreno Hofland, niet mogelijk, Hofland is niet voldoende hersteld om in de Tour de France een topprestatie neer te zetten.
Mollema en Ten Dam
De eerste de beste etappe bergop was in 2013 gelijk het startschot van de sterke Tourcampagne van Bau en Lau. In etappe acht pakte het duo plek vier en vijf. Een dag later pakte Mollema de achtste plek in een 'Luikachtig' sprintje tegen bijvoorbeeld Daniel Martin en Michal Kwiatkowski. De tweede week was de week waarin de slag werd geslagen. Eerst met een uitstekende tijdrit en vervolgens de legendarische waaieretappe van Tours naar Saint-Armand Montrond.
Belangrijk daarin is de vorm waarmee Mollema naar de Tour kwam en hoe die zich verhoudt tot zijn vorm nu. De verrassing daarin is dat die vorm nagenoeg gelijk of misschien zelfs iets beter is. Uitslagen als een derde plaats in de Ronde van Zwitserland (vorig jaar tweede), een derde in de Ronde van Noorwegen (vorig jaar vierde) en topklasseringen in Luik-Bastenaken-Luik (15 tegenover 77), Waalse Pijl (4 tegenover 9) en Amstel Gold Race (7 tegenover 10) geven aan dat Mollema niet slechter is dan in 2013.
Voor Laurens ten Dam geldt hetzelfde. Ook zijn programma is 2014 iets anders dan in 2013 maar de uitslagen zijn ongeveer gelijk of zelfs beter. Zo reed hij dit jaar de Ronde van Californië waar hij als achtste in het klassement eindigde na twee elfde plaatsen in de gevreesde bergritten naar Mount Diablo en Mountain High.
Nieuwelingen in 2014
Op het eerste gezicht lijk de ploegleiding van Belkin er goed aan te hebben gedaan, al dan niet gedwongen, om Gesink en Nordhaug in te ruilen voor Clement en Kruijswijk. Waar Gesink en Nordhaug zichzelf er toe moeten zetten om zich weg te cijferen zijn Stef Clement en Steven Kruijswijk veel meer aan deze rol gewend. Daardoor zijn zij ook meer bekwaam in de helpersrol in de bergen. Als Belkin het beter kan doen dan in 2013 dan is dat omdat zij hier een stap vooruit hebben gezet. Stef Clement is bovendien een wapen in de tijdritten.
De rol van Tom Leezer en Bram Tankink tot slot is van buitenaf moeilijk op waarde te schatten. Pas wanneer de UCI ertoe over gaat camera's op de fietsen te plaatsen en de communicatiekanalen openbaar te maken zal het grote publiek pas echt weten wat een leider op de weg nu eigenlijk voor echte inbreng heeft.
dinsdag 24 juni 2014
De grote 'LeBron James' wisseltruc in Miami
Het is heel goed mogelijk dat de basketbalzon in Miami onder gaat. Na vier glorierijke jaren met de Big 3,naast James ook Chris Bosh en Dwayne Wade, is LeBron James de eerste die van zijn ontsnappingsclausule gebruik maakt. Miami haalde de grote drie in 2010 alle drie onder dezelfde voorwaarden binnen, zes jaar tekenen met een optie tot ontbinding na vier en na vijf jaar. En nu?
maandag 23 juni 2014
De zeven grootste WK-talenten
Het wereldkampioenschap staat bol van het talent. Waar een aantal al jonge spelers al naam en faam hadden gemaakt in de verschillende Europese competities, anderen komen dit toernooi bovendrijven. De vijf beste spelers tot 21 jaar in onze ogen vindt je hier.
De plus en de min van Nederland-Chili
De beslissing is gevallen. Nederland heeft gewonnen van Chili. Dat betekent dat Oranje als groepswinnaar naar de tweede ronde gaat. Zoals na iedere wedstrijd van het Nederlands elftal pakken we een pluspunt en een minpunt uit de wedstrijd.
Dat Dirk Kuijt linksback mocht spelen vandaag zegt iets over het niveau van de selectie van 23. Achter de vijf verdedigers uit de basisopstelling -inclusief Martins Indi- staan nog Terence Kongolo, Joel Veltman en Paul Verhaegh. Geen van hen werd geacht het beter te doen dan Kuijt, die op zijn drieëndertigste voor het eerst als prof op de linksachter plaats speelde. Ongeacht of Kuijt het goed deed of niet, en hij deed het naar behoren, het is een onderliggend statement dat de daadwerkelijke reserveverdedigers niet sterk genoeg zijn om op dit toernooi te acteren. Het geeft daarom opnieuw te denken waarom bijvoorbeeld Patrick van Aanholt, maar ook Leandro Bacuna op rechts, niet in Brazilië zijn als lid van Oranje. Voorafgaand aan de wedstrijd zei bondscoach Louis van Gaal dat Kuijt speelde omdat hij Kongolo meer als centrale verdediger zag. Zijn derde spits was daarom geschikter op die positie.
Het huidige systeem geeft elke tegenstander een schijnvoordeel. Doordat Nederland het liefst met het hele elftal achter de bal speelt lijkt de opponent voortdurend overwicht te hebben. Chili had tweederde van de tijd balbezit en voetbalde ook op de helft van Nederland. Echte kansen kwamen daar nooit uit voort, nul in de eerste helft, een halve (Alexis Sanchez) in de tweede helft. Waar Arjen Robben Robin van Persie de show stelen zijn de verdedigers Ron Vlaar, Stefan de Vrij, Daryl Janmaat en Daley Blind ook allemaal aan een prima toernooi bezig. Buiten de eerste dertig minuten van het toernooi hebben zij het niet zwaar gehad. Wat tegen Spanje misschien nog een toevalstreffer leek is nu tegen Chili bewezen, dit systeem werkt.
Voor de tweede keer op rij besliste een wisselspeler het duel. Na Memphis Depay tegen Australië was nu Leroy Fer de grote man. Met een fantastische kopbal besliste hij Nederland-Chili. Van Gaal toont daarmee dat zijn selectie uitgebalanceerd is en is samengesteld met diverse scenario's in het achterhoofd. Oranje lijkt klaar voor grootse daden.
Min: Het opstellen van Kuijt
Dat Dirk Kuijt linksback mocht spelen vandaag zegt iets over het niveau van de selectie van 23. Achter de vijf verdedigers uit de basisopstelling -inclusief Martins Indi- staan nog Terence Kongolo, Joel Veltman en Paul Verhaegh. Geen van hen werd geacht het beter te doen dan Kuijt, die op zijn drieëndertigste voor het eerst als prof op de linksachter plaats speelde. Ongeacht of Kuijt het goed deed of niet, en hij deed het naar behoren, het is een onderliggend statement dat de daadwerkelijke reserveverdedigers niet sterk genoeg zijn om op dit toernooi te acteren. Het geeft daarom opnieuw te denken waarom bijvoorbeeld Patrick van Aanholt, maar ook Leandro Bacuna op rechts, niet in Brazilië zijn als lid van Oranje. Voorafgaand aan de wedstrijd zei bondscoach Louis van Gaal dat Kuijt speelde omdat hij Kongolo meer als centrale verdediger zag. Zijn derde spits was daarom geschikter op die positie.
Plus: Nederland komt zelden onder druk
Het huidige systeem geeft elke tegenstander een schijnvoordeel. Doordat Nederland het liefst met het hele elftal achter de bal speelt lijkt de opponent voortdurend overwicht te hebben. Chili had tweederde van de tijd balbezit en voetbalde ook op de helft van Nederland. Echte kansen kwamen daar nooit uit voort, nul in de eerste helft, een halve (Alexis Sanchez) in de tweede helft. Waar Arjen Robben Robin van Persie de show stelen zijn de verdedigers Ron Vlaar, Stefan de Vrij, Daryl Janmaat en Daley Blind ook allemaal aan een prima toernooi bezig. Buiten de eerste dertig minuten van het toernooi hebben zij het niet zwaar gehad. Wat tegen Spanje misschien nog een toevalstreffer leek is nu tegen Chili bewezen, dit systeem werkt.
Plus 2: De wissels van Van Gaal
Voor de tweede keer op rij besliste een wisselspeler het duel. Na Memphis Depay tegen Australië was nu Leroy Fer de grote man. Met een fantastische kopbal besliste hij Nederland-Chili. Van Gaal toont daarmee dat zijn selectie uitgebalanceerd is en is samengesteld met diverse scenario's in het achterhoofd. Oranje lijkt klaar voor grootse daden.
Gedachten bij week twee: week van de Concacaf
De tweede speelronde van de poulefase is gespeeld. De meest opvallende prestatie werd geleverd door de afgevaardigden uit Noord- en Midden-Amerika. Wordt dit het WK van de Concacaf? En waar komt deze kwaliteitsinjectie vandaan?
De Concacafclub presteert boven verwachting op dit wereldkampioenschap. Het meest in het oog springend is de prestatie van Costa Rica. De Latijns-Amerikanen hebben poule D, met daarin drie ex-wereldkampioenen, al na twee wedstrijden overleefd. Niet slecht als je bedenkt dat dat de gecombineerde FIFA-ranking van Uruguay (7), Italië (9) en Engeland (10) lager uitvalt dan de ranking van Costa Rica (28).
De landen die Noord- en Midden-Amerika vertegenwoordigen doen het echter allemaal boven verwachting. Olympisch kampioen Mexico en buitenbeentje Verenigde Staten hielden allebei knap een topfavoriet op een gelijkspel. Zelfs Honduras mocht met enige trots terugkijken, het land wist voor het eerst in ruim vijfhonderd speelminuten te scoren op een wereldkampioenschap. Ook al werd verloren van Ecuador, de vreugde was er niet minder om. Waar de wereld al jaren op de doorbraak van Afrika hoopt, die maar niet komt, lijkt nu Amerika die stap wel te zetten.
De opmars der Amerikanen komt niet uit het niets. Het voetbal is sinds het wereldkampioenschap in 1994 de Verenigde Staten bezocht aan een inhaalslag in professionalisering bezig. Vooral de USA was daarin een voortrekker maar ook de Mexicaanse competitie is aan ontwikkeling onderhevig. In Mexico en de VS is men erachter dat het om meer gaat dan achter een bal aan rennen.
Die ontwikkeling begon met de oprichting van de Major League Soccer kort na het WK '94. Na het NASL-debacle uit de jaren '70 en '80 was de MLS de laatste kans om voetbal vaste voet aan de grond te laten krijgen in Amerika. En met succes, de competitie is immer groeiende en trekt al jaren Europese sterren die hun laatste jaren als actief voetballer gebruiken om ervaring over te brengen. Vlak voor het wereldkampioenschap werd bijvoorbeeld bekend dat David Villa, Spaans topscorer aller tijden, naar New York City FC vertrekt. Een club die nog in oprichting is en gesteund wordt door Manchester City maar ook door honkbalclub New York Yankees. Hetgeen aangeeft welke krachten er in soccer werken anno 2014.
Sinds 2012 is ook in Mexico de hoogste divisie aan vernieuwing onderhevig. De Liga MX bestaat niet meer uit regionale competities maar is één league van 18 clubs, naar Europees model. Door het samenvoegen van de regio's is er één competitie vol toppers ontstaan, hetgeen de vijftien selectiespelers van Mexico die niet in Europa actief zijn de afgelopen twee jaar aan betere weerstand heeft onderworpen.
Van die ontwikkelingen worden nu de vruchten geplukt. De piramidewerking in het voetbal treedt namelijk op. Mexicaanse en Amerikaanse teams groeien door het landelijke niveau. Zijn nemen dat mee naar de Concacaf Champions League waar clubs als Alajuelense uit Costa Rica, Arabe Unido uit Panama en Olimpia uit Honduras geen andere keuze hebben dan mee te groeien. Waardoor de sport op het gehele continent krachtiger wordt. Het resultaat is dat driekwart van de deelnemende landen op de drempel van de tweede ronde staat waar kenners op totale eliminatie hadden gerekend.
De Concacafclub presteert boven verwachting op dit wereldkampioenschap. Het meest in het oog springend is de prestatie van Costa Rica. De Latijns-Amerikanen hebben poule D, met daarin drie ex-wereldkampioenen, al na twee wedstrijden overleefd. Niet slecht als je bedenkt dat dat de gecombineerde FIFA-ranking van Uruguay (7), Italië (9) en Engeland (10) lager uitvalt dan de ranking van Costa Rica (28).
De landen die Noord- en Midden-Amerika vertegenwoordigen doen het echter allemaal boven verwachting. Olympisch kampioen Mexico en buitenbeentje Verenigde Staten hielden allebei knap een topfavoriet op een gelijkspel. Zelfs Honduras mocht met enige trots terugkijken, het land wist voor het eerst in ruim vijfhonderd speelminuten te scoren op een wereldkampioenschap. Ook al werd verloren van Ecuador, de vreugde was er niet minder om. Waar de wereld al jaren op de doorbraak van Afrika hoopt, die maar niet komt, lijkt nu Amerika die stap wel te zetten.
Professionalisering
De opmars der Amerikanen komt niet uit het niets. Het voetbal is sinds het wereldkampioenschap in 1994 de Verenigde Staten bezocht aan een inhaalslag in professionalisering bezig. Vooral de USA was daarin een voortrekker maar ook de Mexicaanse competitie is aan ontwikkeling onderhevig. In Mexico en de VS is men erachter dat het om meer gaat dan achter een bal aan rennen.
Die ontwikkeling begon met de oprichting van de Major League Soccer kort na het WK '94. Na het NASL-debacle uit de jaren '70 en '80 was de MLS de laatste kans om voetbal vaste voet aan de grond te laten krijgen in Amerika. En met succes, de competitie is immer groeiende en trekt al jaren Europese sterren die hun laatste jaren als actief voetballer gebruiken om ervaring over te brengen. Vlak voor het wereldkampioenschap werd bijvoorbeeld bekend dat David Villa, Spaans topscorer aller tijden, naar New York City FC vertrekt. Een club die nog in oprichting is en gesteund wordt door Manchester City maar ook door honkbalclub New York Yankees. Hetgeen aangeeft welke krachten er in soccer werken anno 2014.
Liga MX
Sinds 2012 is ook in Mexico de hoogste divisie aan vernieuwing onderhevig. De Liga MX bestaat niet meer uit regionale competities maar is één league van 18 clubs, naar Europees model. Door het samenvoegen van de regio's is er één competitie vol toppers ontstaan, hetgeen de vijftien selectiespelers van Mexico die niet in Europa actief zijn de afgelopen twee jaar aan betere weerstand heeft onderworpen.
Van die ontwikkelingen worden nu de vruchten geplukt. De piramidewerking in het voetbal treedt namelijk op. Mexicaanse en Amerikaanse teams groeien door het landelijke niveau. Zijn nemen dat mee naar de Concacaf Champions League waar clubs als Alajuelense uit Costa Rica, Arabe Unido uit Panama en Olimpia uit Honduras geen andere keuze hebben dan mee te groeien. Waardoor de sport op het gehele continent krachtiger wordt. Het resultaat is dat driekwart van de deelnemende landen op de drempel van de tweede ronde staat waar kenners op totale eliminatie hadden gerekend.
zondag 22 juni 2014
Wimbledon 2014: Wat te verwachten?
Het strak gemaaide groene gras, de maagdelijk witte tenues en de aardbeien met slagroom. Morgen begint de twee weken durende krachttoer in het grastennis: Wimbledon. Hoe ziet het schema eruit en wat kunnen we daaruit afleiden? Een vooruitblik.
Wimbledon 2013 eindigde met datgene waarop de Britten al driekwart eeuw wachtten, winst van een landgenoot. Andy Murray won relatief eenvoudig van Novak Djokovic en schreef zo na de US Open 2012 zijn tweede grand slam bij op zijn palmares. Een herhaling van die finale gaan we in 2014 in ieder geval zeker niet zien. Novak Djokovic (1) en Andy Murray (3) zitten immers in dezelfde speelhelft en komen elkaar als alles loopt zoals door de organisatie gehoopt al in de halve finale tegen.
In de linkerspeelhelft, waarin Djokovic en Murray spelen, zit ook Robin Haase. Haase neemt het direct op tegen de Canadees Vasek Pospisil (31). Pospisil reikte afgelopen week in Rosmalen tot de kwartfinale. Ook vinden we Jürgen Melzer (halve finale Halle), Oud-finalist Tomas Berdych en Roberto Bautista Agut, winnaar van het grastoernooi van Rosmalen, in dit deel van het schema. Ook de jonge rijzende sterren Grigor Dimitrov (11) en Aleksandr Dogoplov (21) zullen de strijd om de finaleplek van deze helft aan gaan.
De rechterhelft herbergt de twee grootste tennissers aller tijden. Achtvoudig finalist Roger Federer won vorige week in Halle zijn voorbereidingstoernooi met duidelijke cijfers. Hij krijgt te maken met Rafael Nadal die de afgelopen twee jaar al vroeg van het toneel verdween in Londen en uit zal zijn op eerherstel. Ook vinden we Stanislas Wawrinka, Feliciano Lopez, Alejandro Falla, Richard Gasquet en oud-winnaar Lleyton Hewitt op de route naar de finale. De jonge honden in de rechterhelft heten Kei Nishikori, Milos Raonic en heel misschien Dusan Lajovic, de verrassing van de Franse Open. Zij gaan proberen de definitieve aansluiting met de mondiale top te vinden. Het onvoorspelbare gras lijkt daarvoor de uitgelezen mogelijkheid te bieden.
Tot slot aandacht voor twee dark horses. Allereerst Philip Kohlschreiber. De Duitser die al een tennisleven lang net onder de top opereert is in goede vorm. Achtereenvolgens won hij in thuisstad Düsseldorf, bereikte hij de vierde ronde in Parijs en kwam hij tot de laatste vier in Halle. De andere outsider heet Jerzy Janowicz. De Pool speelde zichzelf vorig jaar in Londen in de spotlights door de halve finale te bereiken. Hoewel hij daarna niet meer op de voorgrond heeft geopereerd is hij nog altijd dertiende op de plaatsingslijst. Ook hij kan de verrassing van Wimbledon 2014 worden.
Wimbledon 2013 eindigde met datgene waarop de Britten al driekwart eeuw wachtten, winst van een landgenoot. Andy Murray won relatief eenvoudig van Novak Djokovic en schreef zo na de US Open 2012 zijn tweede grand slam bij op zijn palmares. Een herhaling van die finale gaan we in 2014 in ieder geval zeker niet zien. Novak Djokovic (1) en Andy Murray (3) zitten immers in dezelfde speelhelft en komen elkaar als alles loopt zoals door de organisatie gehoopt al in de halve finale tegen.
In de linkerspeelhelft, waarin Djokovic en Murray spelen, zit ook Robin Haase. Haase neemt het direct op tegen de Canadees Vasek Pospisil (31). Pospisil reikte afgelopen week in Rosmalen tot de kwartfinale. Ook vinden we Jürgen Melzer (halve finale Halle), Oud-finalist Tomas Berdych en Roberto Bautista Agut, winnaar van het grastoernooi van Rosmalen, in dit deel van het schema. Ook de jonge rijzende sterren Grigor Dimitrov (11) en Aleksandr Dogoplov (21) zullen de strijd om de finaleplek van deze helft aan gaan.
Toppers
De rechterhelft herbergt de twee grootste tennissers aller tijden. Achtvoudig finalist Roger Federer won vorige week in Halle zijn voorbereidingstoernooi met duidelijke cijfers. Hij krijgt te maken met Rafael Nadal die de afgelopen twee jaar al vroeg van het toneel verdween in Londen en uit zal zijn op eerherstel. Ook vinden we Stanislas Wawrinka, Feliciano Lopez, Alejandro Falla, Richard Gasquet en oud-winnaar Lleyton Hewitt op de route naar de finale. De jonge honden in de rechterhelft heten Kei Nishikori, Milos Raonic en heel misschien Dusan Lajovic, de verrassing van de Franse Open. Zij gaan proberen de definitieve aansluiting met de mondiale top te vinden. Het onvoorspelbare gras lijkt daarvoor de uitgelezen mogelijkheid te bieden.
Tot slot aandacht voor twee dark horses. Allereerst Philip Kohlschreiber. De Duitser die al een tennisleven lang net onder de top opereert is in goede vorm. Achtereenvolgens won hij in thuisstad Düsseldorf, bereikte hij de vierde ronde in Parijs en kwam hij tot de laatste vier in Halle. De andere outsider heet Jerzy Janowicz. De Pool speelde zichzelf vorig jaar in Londen in de spotlights door de halve finale te bereiken. Hoewel hij daarna niet meer op de voorgrond heeft geopereerd is hij nog altijd dertiende op de plaatsingslijst. Ook hij kan de verrassing van Wimbledon 2014 worden.
zaterdag 21 juni 2014
Vijf renners die de Tour de France beter kunnen overslaan
Over drie weken precies weten we wie de eerste leider in de Tour de France van 2014 is. Tot die tijd doen we op Sportpreview.nl aan voorbeschouwen. Om te beginnen kijken we welke renners in het huidig profpeloton imagoschade oplopen als ze naar Frankrijk afreizen.
Ook in de bergen van de Ronde van Zwitserland werd weer pijnlijk duidelijk dat Andy Schleck 'het' helemaal kwijt is. De afgelopen twee jaar waren een lijdensweg voor de Luxemburger waarin hij nergens het tempo van de kleppers kon bijbenen. Kijkende naar zijn recente prestaties, afstappen in Luik-Bastenaken-Luik, niet eens opstappen in de Ronde van Romandië, gelost worden door meer dan een dozijn renners uit de tweede lijn in Zwitserland, is het misschien beter voor de jongste Schleck om niet de spotlights van de Tour op te zoeken. Hij kan die tijd beter gebruiken om zijn gehele huidige toestand te evalueren en een totaal nieuw plan voor 2015 op te stellen.
De beloftenwereldkampioen van Kopenhagen heeft zijn grootste overwinning van dit jaar al geboekt. Zijn ploeg FDJ.FR had namelijk beide Franse sprintkanonnen Demare en Nacer Bouhanni in dienst. Bouhanni gaf in mei echter aan zijn heil elders te zoeken komend seizoen. De voormalig Frans kampioen vindt dat de ploegleiding teveel partij kiest voor Demare en dat hij daarom alle mooie koersen mist. Vervolgens won Bouhanni drie etappes en het puntenklassement in de Giro d'Italia.
Demare kan nu natuurlijk niet achterblijven. Probleem is alleen dat Bouhanni na drie dagen verlost was van de enige supersprinter in koers, Marcel Kittel, en Demare het in Frankrijk mag opnemen tegen, naast diezelfde Kittel, Mark Cavendish, Peter Sagan en waarschijnlijk ook Alexander Kristoff. Het doel en de realiteit liggen meer dan realistisch ver uit elkaar en die druk kan Demare nooit waarmaken.
Arme Thibaut. Twee jaar geleden was de jongeling de revelatie van de Tour de France en eindigde hij als tiende in het algemeen klassement. Omdat de meest chauvinistische Europeanen al decennia lang wachten op een nieuwe Bernard Hinault of Jacques Anquetil werden de schouders van de jonge Pinot maar gelijk gebruikt om de hoop van de natie op te leggen. Iets teveel van het goede. Vorig jaar faalde Pinot jammerlijk, hij stapte uit koers. Vervolgens kwam er een herboren Pinot voor de dag in de Vuelta a Espana, waarin hij zevende werd. Dit seizoen leek alles op rolletjes te lopen.
Pinot reed rittenkoersen door heel Europa en kon voorin goed mee, negende in Baskenland, tiende in Romandië. Nu de Tour de France minder dan een maand weg is begint de ellende weer, de eerste de beste berg die opdoemt in Zwitserland laat Pinot direct naar adem happen. Zo erg zelfs dat zijn vaste adjudant Arnold Jeanesson door mocht rijden van de ploegleiding. Pinot doet er goed aan geen Touraspiraties erop na te houden in de toekomst.
Sir Bradley won nog maar twee jaar geleden zowel de Tour de France als de Olympische tijdrit. Bovendien hield hij huis in alle kleine rittenkoersen waar hij aan meedeed. Sindsdien heeft zijn jongere ploeggenoot Christopher Froome het stokje overgenomen. Wiggo wordt daarbij on-Engels slecht behandeld door alle betrokkenen. Manager Dave Brailsford en kompanen lijken de man die Team Sky naar de top leidde liever kwijt dan rijk te zijn. Voor Wiggins is het daarom beter de Tour te laten voor wat het is en eens te kijken wat de wereld verder nog te bieden heeft, op de weg, op de baan of misschien wel elders in de wereld.
Nicolas Roche kwam al in actie in de Giro d'Italia dit jaar. Logisch ook voor een Ier, de ronde trok immers door zijn thuisland. Roche heeft al jaren de potentie te doen wat zijn vader Stephen in de jaren '80 deed, grote wedstrijden winnen. Vader Stephen won in 1987 bijvoorbeeld de Tour, Giro en het WK in één jaar. Nicolas lijkt vooral goed te liggen in de Vuelta a Espana waar hij in 2010 zesde en in 2013 vijfde in het eindklassement werd.
Wil zoon Roche nog eens een grote ronde op zijn naam schrijven dan is de Tour misschien niet de geschikte route op weg daar naartoe. Zeker niet als men bedenkt dat zijn ploeg Tinkoff-Saxo compleet en volledig ingericht is om Alberto Contador te laten afrekenen met uitdagers Chris Froome en Vicenzo Nibali. Drie weken knechten, twee weken herstellen en dan drie weken zelf de grote man zijn is teveel van het goede.
Andy Schleck
Ook in de bergen van de Ronde van Zwitserland werd weer pijnlijk duidelijk dat Andy Schleck 'het' helemaal kwijt is. De afgelopen twee jaar waren een lijdensweg voor de Luxemburger waarin hij nergens het tempo van de kleppers kon bijbenen. Kijkende naar zijn recente prestaties, afstappen in Luik-Bastenaken-Luik, niet eens opstappen in de Ronde van Romandië, gelost worden door meer dan een dozijn renners uit de tweede lijn in Zwitserland, is het misschien beter voor de jongste Schleck om niet de spotlights van de Tour op te zoeken. Hij kan die tijd beter gebruiken om zijn gehele huidige toestand te evalueren en een totaal nieuw plan voor 2015 op te stellen.
Arnaud Demare
De beloftenwereldkampioen van Kopenhagen heeft zijn grootste overwinning van dit jaar al geboekt. Zijn ploeg FDJ.FR had namelijk beide Franse sprintkanonnen Demare en Nacer Bouhanni in dienst. Bouhanni gaf in mei echter aan zijn heil elders te zoeken komend seizoen. De voormalig Frans kampioen vindt dat de ploegleiding teveel partij kiest voor Demare en dat hij daarom alle mooie koersen mist. Vervolgens won Bouhanni drie etappes en het puntenklassement in de Giro d'Italia.
Demare kan nu natuurlijk niet achterblijven. Probleem is alleen dat Bouhanni na drie dagen verlost was van de enige supersprinter in koers, Marcel Kittel, en Demare het in Frankrijk mag opnemen tegen, naast diezelfde Kittel, Mark Cavendish, Peter Sagan en waarschijnlijk ook Alexander Kristoff. Het doel en de realiteit liggen meer dan realistisch ver uit elkaar en die druk kan Demare nooit waarmaken.
Thibaut Pinot
Arme Thibaut. Twee jaar geleden was de jongeling de revelatie van de Tour de France en eindigde hij als tiende in het algemeen klassement. Omdat de meest chauvinistische Europeanen al decennia lang wachten op een nieuwe Bernard Hinault of Jacques Anquetil werden de schouders van de jonge Pinot maar gelijk gebruikt om de hoop van de natie op te leggen. Iets teveel van het goede. Vorig jaar faalde Pinot jammerlijk, hij stapte uit koers. Vervolgens kwam er een herboren Pinot voor de dag in de Vuelta a Espana, waarin hij zevende werd. Dit seizoen leek alles op rolletjes te lopen.
Pinot reed rittenkoersen door heel Europa en kon voorin goed mee, negende in Baskenland, tiende in Romandië. Nu de Tour de France minder dan een maand weg is begint de ellende weer, de eerste de beste berg die opdoemt in Zwitserland laat Pinot direct naar adem happen. Zo erg zelfs dat zijn vaste adjudant Arnold Jeanesson door mocht rijden van de ploegleiding. Pinot doet er goed aan geen Touraspiraties erop na te houden in de toekomst.
Bradley Wiggins
Sir Bradley won nog maar twee jaar geleden zowel de Tour de France als de Olympische tijdrit. Bovendien hield hij huis in alle kleine rittenkoersen waar hij aan meedeed. Sindsdien heeft zijn jongere ploeggenoot Christopher Froome het stokje overgenomen. Wiggo wordt daarbij on-Engels slecht behandeld door alle betrokkenen. Manager Dave Brailsford en kompanen lijken de man die Team Sky naar de top leidde liever kwijt dan rijk te zijn. Voor Wiggins is het daarom beter de Tour te laten voor wat het is en eens te kijken wat de wereld verder nog te bieden heeft, op de weg, op de baan of misschien wel elders in de wereld.
Nicolas Roche
Nicolas Roche kwam al in actie in de Giro d'Italia dit jaar. Logisch ook voor een Ier, de ronde trok immers door zijn thuisland. Roche heeft al jaren de potentie te doen wat zijn vader Stephen in de jaren '80 deed, grote wedstrijden winnen. Vader Stephen won in 1987 bijvoorbeeld de Tour, Giro en het WK in één jaar. Nicolas lijkt vooral goed te liggen in de Vuelta a Espana waar hij in 2010 zesde en in 2013 vijfde in het eindklassement werd.
Wil zoon Roche nog eens een grote ronde op zijn naam schrijven dan is de Tour misschien niet de geschikte route op weg daar naartoe. Zeker niet als men bedenkt dat zijn ploeg Tinkoff-Saxo compleet en volledig ingericht is om Alberto Contador te laten afrekenen met uitdagers Chris Froome en Vicenzo Nibali. Drie weken knechten, twee weken herstellen en dan drie weken zelf de grote man zijn is teveel van het goede.
Terug van weggeweest: GP Oostenrijk
Na het spektakelstuk dat de rijders in Canada de raceliefhebber twee weken geleden brachten keert de Formule 1 weer terug naar Europa. Oostenrijk is nieuw op de kalender. De Red Bull Ring is terug in het kampioenschap met dank aan de eigenaar van de energydrinkfabriek Dieter Mateschitz. Wat kunnen de Formule 1 volgers verwachten?
Het zal moeilijk worden voor de coureurs om de spanning die de race in Montreal twee weken geleden bracht te evenaren. De wedstrijd eindigde letterlijk met een knal. Smaakmaker Felipe Massa (Williams) deed een uiterste poging om Sergio Perez (Force India) te passeren in de laatste ronden, Perez gooide de deur iets te enthousiast dicht en de brokstukken vlogen door de lucht.
Dat er in de laatste ronden nog gevochten werd om de podiumplekken had alles te maken met een zeldzaam moment van zwakte bij Mercedes GP. De Duitsers hadden tot op heden het seizoen volledig in handen, alle races werden door het rijders duo Lewis Hamilton en Nico Rosberg met overmacht over de streep getrokken. Ook in Montreal leek het duo naar een gemakkelijke overwinning te sturen. Maar ineens waren daar technische problemen, Hamilton viel uit en Rosberg verloor enkele ronden voor het einde het gevecht om de eerste plek en eindigde als tweede achter Daniel Ricciardo (Red Bull). Voor het eerst dit jaar geen juichende Mercedescrew en geen Duits volkslied als afsluiting van een race.
Dat de GP Oostenrijk terug is heeft alles te maken met de dominantie van het Red Bull team in de afgelopen jaren. Red Bull, een Oostenrijkse onderneming, zag zijn eigen paradepaardje graag eens thuis zijn kunstje doen. Het vermaarde circuit in Spielberg, dat voorheen Östenreichring en A1-Ring heette, werd gekocht, circuitdokter Hermann Tilke werd erbij gehaald en per heden heeft Oostenrijk weer een plekje in het Formule 1 kampioenschap.
Hoewel het circuit een renovatie heeft ondergaan zijn er geen grote veranderingen aangebracht ten opzichte van de periode 1997-2003, de vorige formule 1 cyclus in Oostenrijk. Het circuit is nog altijd 4,3 kilometer lang en het bochtenwerk is gelijk gebleven.
Mercedes GP was ruimschoots te sterk voor de concurrentie tot nu toe. Zelfs op het moment dat de zilvergrijze bolides geen maximaal vermogen meer konden leveren, zoals in Canada gebeurde, konden zij de strijd met de concurrenten aan. Nico Rosberg viel slechts één plaats terug terwijl hij meer dan de helft van de wedstrijd op halve kracht streed.
Ervan uitgaande dat de problemen incidenteel waren gaat Mercedes in Oostenrijk verder met het verzamelen van een puntenrecord. Voor het Oostenrijkse publiek is het echter een fijne gedachte dat hun Red Bulls precies in deze periode weer op oorlogssterkte lijken te komen. Als het nog spannend wordt dit jaar, dan is dat omdat Red Bull de lijn door trekt.
Uit de hoge hoed komen dezelfde namen als in Canada, Felipe Massa en het Force India duo Nico Hulkenberg en Sergio Perez. Perez heeft alleen wel eerst vijf strafplaatsen op de startgrid te overwinnen. Een straf die hij heeft overgehouden aan het Massa-incident.
Het zal moeilijk worden voor de coureurs om de spanning die de race in Montreal twee weken geleden bracht te evenaren. De wedstrijd eindigde letterlijk met een knal. Smaakmaker Felipe Massa (Williams) deed een uiterste poging om Sergio Perez (Force India) te passeren in de laatste ronden, Perez gooide de deur iets te enthousiast dicht en de brokstukken vlogen door de lucht.
Dat er in de laatste ronden nog gevochten werd om de podiumplekken had alles te maken met een zeldzaam moment van zwakte bij Mercedes GP. De Duitsers hadden tot op heden het seizoen volledig in handen, alle races werden door het rijders duo Lewis Hamilton en Nico Rosberg met overmacht over de streep getrokken. Ook in Montreal leek het duo naar een gemakkelijke overwinning te sturen. Maar ineens waren daar technische problemen, Hamilton viel uit en Rosberg verloor enkele ronden voor het einde het gevecht om de eerste plek en eindigde als tweede achter Daniel Ricciardo (Red Bull). Voor het eerst dit jaar geen juichende Mercedescrew en geen Duits volkslied als afsluiting van een race.
Oostenrijk
Dat de GP Oostenrijk terug is heeft alles te maken met de dominantie van het Red Bull team in de afgelopen jaren. Red Bull, een Oostenrijkse onderneming, zag zijn eigen paradepaardje graag eens thuis zijn kunstje doen. Het vermaarde circuit in Spielberg, dat voorheen Östenreichring en A1-Ring heette, werd gekocht, circuitdokter Hermann Tilke werd erbij gehaald en per heden heeft Oostenrijk weer een plekje in het Formule 1 kampioenschap.
Hoewel het circuit een renovatie heeft ondergaan zijn er geen grote veranderingen aangebracht ten opzichte van de periode 1997-2003, de vorige formule 1 cyclus in Oostenrijk. Het circuit is nog altijd 4,3 kilometer lang en het bochtenwerk is gelijk gebleven.
Kanshebbers
Mercedes GP was ruimschoots te sterk voor de concurrentie tot nu toe. Zelfs op het moment dat de zilvergrijze bolides geen maximaal vermogen meer konden leveren, zoals in Canada gebeurde, konden zij de strijd met de concurrenten aan. Nico Rosberg viel slechts één plaats terug terwijl hij meer dan de helft van de wedstrijd op halve kracht streed.
Ervan uitgaande dat de problemen incidenteel waren gaat Mercedes in Oostenrijk verder met het verzamelen van een puntenrecord. Voor het Oostenrijkse publiek is het echter een fijne gedachte dat hun Red Bulls precies in deze periode weer op oorlogssterkte lijken te komen. Als het nog spannend wordt dit jaar, dan is dat omdat Red Bull de lijn door trekt.
Uit de hoge hoed komen dezelfde namen als in Canada, Felipe Massa en het Force India duo Nico Hulkenberg en Sergio Perez. Perez heeft alleen wel eerst vijf strafplaatsen op de startgrid te overwinnen. Een straf die hij heeft overgehouden aan het Massa-incident.
vrijdag 20 juni 2014
De vier grootste nachtmerries op het WK
Niet elke speler ziet zijn droom uitkomen in 2014. Een aantal wereldsterren mag zelfs gerust van een nachtmerrie spreken. De vier spelers die willen dat het zo snel mogelijk ochtend wordt vind je hier.
Drie tips om Wimbledon naast de baan te winnen
Wimbledon, het grootste tennistoernooi op aarde. Maandag opent de kampioen van 2013, Andy Murray, het toernooi tegen de Belg Dave Goffin. Om hem een handje te helpen op weg naar zijn tweede zege geven we hem drie tips buiten het speelveld die hem daarbij op de goede weg moeten brengen.
Wie zijn wij om de beste tennissers van de wereld te vertellen wat ze moeten doen. Ze hebben zelf immers meer dan genoeg ervaring in huis om te weten wat een ideale voorbereiding is. Daarom komen onze tips ook niet uit onze eigen ervaring maar uit die van één van de beste spelers ooit op Wimbledon, Pete Sampras. De tips komen uit zijn biografie De wil om te winnen.
Blijf weg uit het spelershotel. Pete Sampras deed het. Björn Borg adviseerde het de Amerikaan. Samen waren ze goed voor dertien Wimbledonfinales waarvan er twaalf in winst werden omgezet. De Zweed leerde de Amerikaan zijn geheim al op jonge leeftijd. Huur een huis in de wijk Wimbledon. In zijn biografie De wil om te winnen zegt Sampras zelfs dat zijn opvolger in 'het huis' de naam Roger Federer droeg. Nog eens acht finales dus. Je zou een verband kunnen zien. Wie rust zoekt is beter af één van de plaatselijke bewoners te verleiden met een som van het prijzengeld. Tegenwoordig huren vele spelers eigen woonruimte.
Het lijkt een inkopper wie zich zwaar inspant, zoals topsporters, moet ook zoeken naar voldoende ontspanning. Op Wimbledon speelt er echter nog een extra factor, het regent 'altijd'. Maria Sjarapova zegt het deze week nog tegen het huismedium van Wimbledon op de website: "Wimbledon is altijd druk omdat The Village eigenlijk heel klein is. Als het regent zitten alle schuilplekken vol, je moet heel veel geluk hebben om op een goede bank terecht te komen. En je moet zorgen dat je genoeg leesmateriaal, muziek, enzovoorts meeneemt."
Procentueel gezien wint de nummer 1 of nummer 2 van de plaatsingslijst van de mannen in 69% van de gevallen het toernooi. Bij de vrouwen ligt dat percentage nog hoger, 74%. Aangezien de plaatsingslijst op grond van ATP-ranking wordt samengesteld is de opdracht dus simpel, wie Wimbledon wil winnen moet minimaal een jaar lang in grootse vorm steken. Hoe hoger het winstpercentage in de voorgaande twaalf maanden, des te groter de kans op winst op het heilige gras. Statistieken vind je hier.
Wie zijn wij om de beste tennissers van de wereld te vertellen wat ze moeten doen. Ze hebben zelf immers meer dan genoeg ervaring in huis om te weten wat een ideale voorbereiding is. Daarom komen onze tips ook niet uit onze eigen ervaring maar uit die van één van de beste spelers ooit op Wimbledon, Pete Sampras. De tips komen uit zijn biografie De wil om te winnen.
1. Huur een huis
Blijf weg uit het spelershotel. Pete Sampras deed het. Björn Borg adviseerde het de Amerikaan. Samen waren ze goed voor dertien Wimbledonfinales waarvan er twaalf in winst werden omgezet. De Zweed leerde de Amerikaan zijn geheim al op jonge leeftijd. Huur een huis in de wijk Wimbledon. In zijn biografie De wil om te winnen zegt Sampras zelfs dat zijn opvolger in 'het huis' de naam Roger Federer droeg. Nog eens acht finales dus. Je zou een verband kunnen zien. Wie rust zoekt is beter af één van de plaatselijke bewoners te verleiden met een som van het prijzengeld. Tegenwoordig huren vele spelers eigen woonruimte.
2. Zorg voor voldoende afleiding
Het lijkt een inkopper wie zich zwaar inspant, zoals topsporters, moet ook zoeken naar voldoende ontspanning. Op Wimbledon speelt er echter nog een extra factor, het regent 'altijd'. Maria Sjarapova zegt het deze week nog tegen het huismedium van Wimbledon op de website: "Wimbledon is altijd druk omdat The Village eigenlijk heel klein is. Als het regent zitten alle schuilplekken vol, je moet heel veel geluk hebben om op een goede bank terecht te komen. En je moet zorgen dat je genoeg leesmateriaal, muziek, enzovoorts meeneemt."
3. Zorg voor veel winstpartijen voor het toernooi
Procentueel gezien wint de nummer 1 of nummer 2 van de plaatsingslijst van de mannen in 69% van de gevallen het toernooi. Bij de vrouwen ligt dat percentage nog hoger, 74%. Aangezien de plaatsingslijst op grond van ATP-ranking wordt samengesteld is de opdracht dus simpel, wie Wimbledon wil winnen moet minimaal een jaar lang in grootse vorm steken. Hoe hoger het winstpercentage in de voorgaande twaalf maanden, des te groter de kans op winst op het heilige gras. Statistieken vind je hier.
Markus Winkelhock en zijn ererondes op Nürnbergring
Volgend weekend start Markus Winkelhock voor het eerst in zijn loopbaan in een WRX Rally. Nu hebben wij op Sportpreview.nl nog weinig aandacht aan de modderige behendigheidsdiscpline van het autoracen besteed maar Winkelhock is een goede aanleiding om dat eens wel te doen.
Markus Winkelhock is als Duitser voor eeuwig verbonden aan de Nederlandse racegeschiedenis. Hij bracht namelijk het Nederlandse Spyker ooit voor het eerst, en tevens voor het laatst, aan de leiding van een Formule 1 race. Best bijzonder als je bedenkt dat Spyker F1 maar één jaar actief was in de koningsklasse en Winkelhock maar één race voor de oranjeploeg reed en die zelfs geeneens volbracht.
Spyker stapte in de Formule 1 met grote plannen, waar Winkelhock overigens totaal niet in voorkwam, een Nederlandse constructeur met op termijn twee Nederlandse rijders in felle oranje bolides. Al snel bleek alles anders te lopen. Spyker, met Christijan Albers en de Duitser Adrian Sutil, kwam nauwelijks vooruit en een dertiende plaats na tien races was het maximale resultaat.
Tot overmaat van ramp besloot Christijan Albers dat de band tussen hem en het team niet bevredigend was en stond zijn stoeltje af aan die andere Duitser in het team, reserverijder Winkelhock. Winkelhock kwam uit een echte racefamilie, vader Manfred was formule 1 coureur geweest en stierf in het harnas tijdens een lange afstandsrace in Canada toen Markus vijf jaar oud was. Ook ooms Joachim en Thomas waren rap in de auto.
Dat Winkelhock het talent in de genen had zitten bleek uit zijn inzicht. Zijn eerste optreden in de Formule 1 vond plaats op een regenachtige zondag 22 juli 2007 in zijn thuisland. Op de Nürnbergring. Op het moment dat de rijders de formatieronde rijden trekt de hemel rapdicht met asgrijze regenwolken. Winkelhock, toch al achteraan in de startopstelling, besluit de pits in te duiken en zijn Spyker van regenbanden te voorzien. De rest van de coureurs verklaart de debutant voor gek. Als de stoplichten op groen gaan start niet alleen de race maar ook de hoosbui, zes coureurs vliegen uit de race op hun glibberige slicks. En Winkelhock? Die stuurt zijn auto naar de eerste plaats. Van waar hij ook na de herstart in verband met de regen mag beginnen.
Winkelhock houdt het niet lang uit op plek één als het wegdek opdroogt. Na dertien ronden is het helemaal over, problemen met de hydrauliek dwingen hem tot opgave. Omdat Spyker Sakon Yamamoto aantrekt keert Winkelhock na die dertien ronden nooit meer terug in het kampioenschap.
Volgend weekend staat Winkelhock voor een nieuw debuut, in het World RX Championship. Niet dat Winkelhock zeven jaar lang uit de buurt van de racesport bleef, hij werd immers wereldkampioen in de GT1-klasse. Verwonderlijk is het wel, Winkelhock die opduikt in de wereldtop na jaren van relatieve anonimiteit.
Het WRX-kampioenschap heeft een onverklaarbare aantrekkingskracht op coureurs momenteel. De 34-jarige Duitser werd voorgegaan door Nelson Piquet Jr., Jacques Villeneuve, Petter Solberg en Matthias Ekström. Vele van hen verdwenen na één race weer van het toneel. Net als Winkelhock. Niemand van hen stal de show. Anders dan Winkelhock.
Markus Winkelhock is als Duitser voor eeuwig verbonden aan de Nederlandse racegeschiedenis. Hij bracht namelijk het Nederlandse Spyker ooit voor het eerst, en tevens voor het laatst, aan de leiding van een Formule 1 race. Best bijzonder als je bedenkt dat Spyker F1 maar één jaar actief was in de koningsklasse en Winkelhock maar één race voor de oranjeploeg reed en die zelfs geeneens volbracht.
Achtergrond
Spyker stapte in de Formule 1 met grote plannen, waar Winkelhock overigens totaal niet in voorkwam, een Nederlandse constructeur met op termijn twee Nederlandse rijders in felle oranje bolides. Al snel bleek alles anders te lopen. Spyker, met Christijan Albers en de Duitser Adrian Sutil, kwam nauwelijks vooruit en een dertiende plaats na tien races was het maximale resultaat.
Tot overmaat van ramp besloot Christijan Albers dat de band tussen hem en het team niet bevredigend was en stond zijn stoeltje af aan die andere Duitser in het team, reserverijder Winkelhock. Winkelhock kwam uit een echte racefamilie, vader Manfred was formule 1 coureur geweest en stierf in het harnas tijdens een lange afstandsrace in Canada toen Markus vijf jaar oud was. Ook ooms Joachim en Thomas waren rap in de auto.
Dat Winkelhock het talent in de genen had zitten bleek uit zijn inzicht. Zijn eerste optreden in de Formule 1 vond plaats op een regenachtige zondag 22 juli 2007 in zijn thuisland. Op de Nürnbergring. Op het moment dat de rijders de formatieronde rijden trekt de hemel rapdicht met asgrijze regenwolken. Winkelhock, toch al achteraan in de startopstelling, besluit de pits in te duiken en zijn Spyker van regenbanden te voorzien. De rest van de coureurs verklaart de debutant voor gek. Als de stoplichten op groen gaan start niet alleen de race maar ook de hoosbui, zes coureurs vliegen uit de race op hun glibberige slicks. En Winkelhock? Die stuurt zijn auto naar de eerste plaats. Van waar hij ook na de herstart in verband met de regen mag beginnen.
Winkelhock houdt het niet lang uit op plek één als het wegdek opdroogt. Na dertien ronden is het helemaal over, problemen met de hydrauliek dwingen hem tot opgave. Omdat Spyker Sakon Yamamoto aantrekt keert Winkelhock na die dertien ronden nooit meer terug in het kampioenschap.
WRX Finland
Volgend weekend staat Winkelhock voor een nieuw debuut, in het World RX Championship. Niet dat Winkelhock zeven jaar lang uit de buurt van de racesport bleef, hij werd immers wereldkampioen in de GT1-klasse. Verwonderlijk is het wel, Winkelhock die opduikt in de wereldtop na jaren van relatieve anonimiteit.
Het WRX-kampioenschap heeft een onverklaarbare aantrekkingskracht op coureurs momenteel. De 34-jarige Duitser werd voorgegaan door Nelson Piquet Jr., Jacques Villeneuve, Petter Solberg en Matthias Ekström. Vele van hen verdwenen na één race weer van het toneel. Net als Winkelhock. Niemand van hen stal de show. Anders dan Winkelhock.
Glory World Series: Last Man Standing Preview
Oude tijden herleven als morgenavond in Los Angeles acht kickboxers in de ring komen om te bepalen wie de Last Man Standing is in de Glory World Series. Onder de acht is ook langenoot Melvin Manhoef, wat zijn zijn kansen?
Om maar gelijk met de deur in huis te vallen, als we de kenners en fans mogen geloven zijn de kansen voor Manhoef groot, heel groot. Manhoef is de man van het moment en steekt met kop en schouders boven iedereen uit in de voorspellingen. Samen met de maar liefst veertien jaar jongere Roemeen Daniel Stoica gaat de Surinaamse Nederlander uitmaken wie de titel in Los Angeles opeist. Althans dat zeggen de fans op de website van Glory World Series. Een poll op de site toont meer dan de helft van de stemmers aan de zijde van Manhoef en Stoica en laat de overige zes op papier slechts toernooivulling lijken.
Manhoef, die sinds zijn derde opgroeide in Rotterdam, kan bogen op de nodige ervaring in de kickbokswereld. Al in 1995 maakt hij als achttienjarige zijn debuut. Een half leven geleden inmiddels. Naast kickbokswedstrijden pakt hij ook graag MMA-toernooien aan om zijn power te tonen. Inmiddels heeft hij in beide disciplines bij elkaar geteld meer dan tachtig wedstrijden onder zijn riem. In driekwart van de gevallen stapte hij als winnaar uit de ring. Zo raapte hij onder andere de It's Showtime wereldtitel in de klasse tot 85 kg en de Cage Rage licht zwaargewicht titel op.
De grote uitdager, en misschien zelfs wel de echte favoriet, is de 24-jarige Bogdan Stoica uit Roemenië. Stoica heeft ten opzichte van Manhoef een voordeel van twintig centimeter lengte en twintig kilo lichaamsgewicht. Manhoef met zijn 1.73 en 77 kilogram zal daarom uit moeten kijken voor de verre reach die de 1.93 lange, 93 kg zware Stoica heeft. Stoica verloor pas vijf keer in zijn carrière. Tegenover die vijf keer tegen het canvas stelt hij 38 zeges waarvan 29 op knock out. Stoica sloeg ooit in een kleiner toernooi zijn tegenstander binnen acht seconden tegen de grond.
Stoica zal gebrand zijn op een goed resultaat in Los Angeles. Na een goed serie van louter overwinningen tussen juli 2011 en december 2013 is de Roemeen twee keer onderuit gegaan in recente gevechten. In december verloor hij de SUPERKOMBAT World Grand Prix finale van Igor Bugaenko. In maart dit jaar was de Spanjaard Jorge Loren te sterk.
hoewel alle aandacht uitgaat naar Manhoef en Stoica is Last Man Standing een achtmanstoernooi. Onder de zes overigen zit bijvoorbeeld de Belg Filip Verlinden. Verlinden is inmiddels een veteraan in de MMA wereld. Verlinden opent het toernooi tegen Manhoef. Daar zal de Belg niet blij mee zijn gezien een opvallende statistiek. Verlinden verloor achtereenvolgens van Nederlanders Rico Verhoeven, Remy Bonjasky en Tyrone Spong.
Een outsider volgens de fans is Artem Levin. Levin is de Russische equivalent van Verlinden: 52 wedstrijden, 47 overwinningen, 33 knockouts. Levin kan op veel fanstemmen rekenen. Gezien zijn optreden in Glory 16, het voorgaande Glory World Series toernooi, waar hij de toernooioverwinning mee. Opvallen feitje over Levin, zijn laatste nederlaag dateert van september 2013, op Glory World Series 10. Dat toernooi werd gehouden in Los Angeles.
Om maar gelijk met de deur in huis te vallen, als we de kenners en fans mogen geloven zijn de kansen voor Manhoef groot, heel groot. Manhoef is de man van het moment en steekt met kop en schouders boven iedereen uit in de voorspellingen. Samen met de maar liefst veertien jaar jongere Roemeen Daniel Stoica gaat de Surinaamse Nederlander uitmaken wie de titel in Los Angeles opeist. Althans dat zeggen de fans op de website van Glory World Series. Een poll op de site toont meer dan de helft van de stemmers aan de zijde van Manhoef en Stoica en laat de overige zes op papier slechts toernooivulling lijken.
Ervaring
Manhoef, die sinds zijn derde opgroeide in Rotterdam, kan bogen op de nodige ervaring in de kickbokswereld. Al in 1995 maakt hij als achttienjarige zijn debuut. Een half leven geleden inmiddels. Naast kickbokswedstrijden pakt hij ook graag MMA-toernooien aan om zijn power te tonen. Inmiddels heeft hij in beide disciplines bij elkaar geteld meer dan tachtig wedstrijden onder zijn riem. In driekwart van de gevallen stapte hij als winnaar uit de ring. Zo raapte hij onder andere de It's Showtime wereldtitel in de klasse tot 85 kg en de Cage Rage licht zwaargewicht titel op.
Stoica
De grote uitdager, en misschien zelfs wel de echte favoriet, is de 24-jarige Bogdan Stoica uit Roemenië. Stoica heeft ten opzichte van Manhoef een voordeel van twintig centimeter lengte en twintig kilo lichaamsgewicht. Manhoef met zijn 1.73 en 77 kilogram zal daarom uit moeten kijken voor de verre reach die de 1.93 lange, 93 kg zware Stoica heeft. Stoica verloor pas vijf keer in zijn carrière. Tegenover die vijf keer tegen het canvas stelt hij 38 zeges waarvan 29 op knock out. Stoica sloeg ooit in een kleiner toernooi zijn tegenstander binnen acht seconden tegen de grond.
Stoica zal gebrand zijn op een goed resultaat in Los Angeles. Na een goed serie van louter overwinningen tussen juli 2011 en december 2013 is de Roemeen twee keer onderuit gegaan in recente gevechten. In december verloor hij de SUPERKOMBAT World Grand Prix finale van Igor Bugaenko. In maart dit jaar was de Spanjaard Jorge Loren te sterk.
De overige zes
hoewel alle aandacht uitgaat naar Manhoef en Stoica is Last Man Standing een achtmanstoernooi. Onder de zes overigen zit bijvoorbeeld de Belg Filip Verlinden. Verlinden is inmiddels een veteraan in de MMA wereld. Verlinden opent het toernooi tegen Manhoef. Daar zal de Belg niet blij mee zijn gezien een opvallende statistiek. Verlinden verloor achtereenvolgens van Nederlanders Rico Verhoeven, Remy Bonjasky en Tyrone Spong.
Een outsider volgens de fans is Artem Levin. Levin is de Russische equivalent van Verlinden: 52 wedstrijden, 47 overwinningen, 33 knockouts. Levin kan op veel fanstemmen rekenen. Gezien zijn optreden in Glory 16, het voorgaande Glory World Series toernooi, waar hij de toernooioverwinning mee. Opvallen feitje over Levin, zijn laatste nederlaag dateert van september 2013, op Glory World Series 10. Dat toernooi werd gehouden in Los Angeles.
[Videorubriek] Beastmode: Brady Aiken
Beastmode, dè manier waarop atleten trainen. Niets ontziend en alle energie geven die je in hebt. Urban Dictionary omschrijft het alsvolgt: When in a state of serious training or at a level of high effort.. Trainingsbeesten dus. Wekelijks pikken we er een beast uit. Deze week: Brady Aiken.
donderdag 19 juni 2014
De negen mooiste clubnamen in Amerika
Washington Redskins is een beledigende naam. Tenminste, dat was het ten tijden van oprichting in 1932, zo besloot het Patenten- en merkenbureau in de Verenigde Staten gisteren. Het is dus heel goed mogelijk, maar niet verplicht, dat Redskins na 82 jaar de naam van de ploeg wijzigt. Geen zorgen, er zijn nog voldoende andere mooie clubnamen aan de andere kant van de oceaan. Dit zijn de negen mooiste.
Redskins met handigheidje buitenspel gezet
In tegenstelling tot wat NOS gisteren meldde mag de naam Redskins nog steeds. De footballploeg uit Washington kan er door een handigheidje in de wet alleen een stuk minder mee dan voorheen.
woensdag 18 juni 2014
Drie spelers die Spanje wel verder hadden gebracht
De Spaanse furie is gedoofd. De ploeg die drie titels op rij won gaat roemloos af door de zijdeur op het wereldkampioenschap in Brazilië. Tijd voor een frisse wind.
De plus en de min van Australië-Nederland
Het Nederlands elftal heeft ook de tweede wedstrijd op het wereldkampioenschap voetbal gewonnen. Australië werd met 2-3 verslagen. Een minpunt en een pluspunt aan de hand van die wedstrijd.
dinsdag 17 juni 2014
Wat elk team moet veranderen om beter te spelen
Na de eerste speelronde (en twee voor Brazilië en Mexico) nemen we alle ploegen voorzichtig onder de loep. Welke wijziging moeten coaches doorvoeren om beter te presteren. Een overzicht.
Brazilië Oscar out, Willian in. De ploeg van coach Scolari is geen verzameling doelpuntenmakers, dat breekt de goddelijke kanaries op. Met Willian is er meer broodnodige stootkracht.
Kroatië Jelavic out, Mandzukic in. Mario Mandzukic had nog een schorsing uit te zitten in de eerste wedstrijd tegen Brazilië. Het effect dat Didier Drogba had op zijn Ivoorkust heeft Mandzukic op Kroatië, met hem wordt er gegarandeerd gescoord.
Mexico Giovani out, Chiquarito in. Giovani heeft prima gepresteerd maar Mexico moet in de laatste wedstrijd tegen Kroatië nog meer counterspel spelen. De snelheid van Hernandez komt daarbij goed van pas.
Kameroen Choupo-Moting out, Webo in. Kameroen heeft alle ervaring nodig die het heeft. Webo heeft meer vet op de botten dan Choupo-Moting
Spanje Diego Costa out, David Villa in. De topscorer aller tijden is de kapstok waar het Spaanse spel aan opgehangen wordt terwijl Costa eerder de muur waar Spanje zijn neus op breekt is.
Nederland Martins Indi out, Lens in. Terug naar 4-3-3 tegen een veel zwakkere tegenstander. BMI mag dan zijn uitgegroeid tot cultheld, hij was wel de zwakste schakel tegen Spanje. Als aanvaller Lens erbij komt moet Martins Indi wijken.
Chili Vidal out, Felipe Gutierrez in. Arturo Vidal mag dan wel één van de sterren van Chili zijn, hij is simpelweg niet fit. Gutierrez is zijn meest logische vervanger.
Australië Leckie out, Holland in. Australië moet de Nederlandse backs onder druk zetten. Dat doet coach Postecoglou door krachtpatser James Holland in te zetten.
Colombia Teo out, Jackson in. Teo scoorde wel maar overtuigde niet. Met het verlies van Falcao is James de man bij Colombia, Jackson en James waren ijzersterk bij FC Porto samen.
Griekenland Gekas out, Mitroglou in. Gekas is niet de jongste meer, een probleem waar de gehele Griekse selectie mee kampt. Gekas is ook niet meer de goaltjesdief die hun jarenlang was. De jongere Mitriglou kan misschien nog iets redden voor de zwak ogende Grieken.
Ivoorkust Kalou out, Drogba in. Om iets te forceren haalde bondscoach Sabri Lamouchi zijn verdedigende middenveld uit elkaar en kwam aanvaller Drogba erbij. Drogba moet beginnen, maar wel in de 4-4-2, aanvaller Kalou dus offeren.
Japan Morishige out, Endo in. Talent inwisselen voor ervaring: 10 interlands eruit, 144 erbij.
Uruguay Furlan out, Suarez in. Suarez is broodnodig nu de Uruguayanen de, op papier, makkelijkste wedstrijd hebben vergooid. Furlan moet plaats maken voor de grote doelpuntenmachine van de Premier League.
Costa Rica Geen subs. Costa Rica haalt het maximale uit de mogelijkheden, alles laten staan dus.
Engeland Henderson out, Lampard in. De Engelsen moeten zorgen dat de gevaarlijk spitsen van Uruguay niet bereikt kunnen worden, wie kan dat binnen deze selectie beter dan Frank Lampard?
Italië Verratti out, Insigne in. Verratti heeft minder diepgang dan Insigne. Tegen Costa Rica zal Italië als vanzelf meer spel moeten maken. De balans moet dus iets naar voren worden verlegd.
Zwitserland Drmic out, Mehmedi in. Drmic kon niet overtuigen dus tijd voor de volgende om een kans te krijgen.
Ecuador Caicedo out, Ibarra in. Het ontbrak Ecuador aan verrassing in het spel tegen Zwitserland. De snelle Renato Ibarra kan die verrassing zijn.
Frankrijk Valbuena out, Giroud in. Valbuena is letterlijk net zo hoog als de cornervlag. Hem inruilen voor de lange Giroud maakt de stootkracht een stuk groter.
Honduras Palacios out, Boniek in. Palacios mag door zijn rode kaart niet spelen. Boniek deed het als invaller naar behoren. Bovendien moet Honduras iets gedurfder gaan spelen.
Argentinië Aguero out, Higuain in. Al heel lang gaat de vraag op of Aguero en Messi wel in één ploeg passen. In Nederland hadden we die discussie ooit ook over Kluivert en Van Nistelrooy, de oplossing bleek de minste populaire offeren.
Bosnië-Herzegovina Mujdz out, Ibisevic in. Vergelijkbaar met de wissel van de eerste wedstrijd. Bosnië moet met meer aanvallend vermogen spelen. Een echte targetman als Ibisevic biedt uitkomst.
Iran Geen subs. Iran heeft de zaken voorlopig op orde. De tweede wedstrijd beginnen zoals men de eerste begon is het devies.
Nigeria Emenike out, Ameobi in. Emenike speelde wel erg zwak in de spits, de ervaren Ameobi verdient een kans.
Duitsland Götze out, Schürrle in. Götze in de spits kwam tekort. André Schürrle loopt tot op heden 1 op 3 in die Mannschaft, laat hem maar los.
PortugalPepe out, Ricardo Costa in. Simpele vervanging vanwege de rode kaart.
Ghana Muntari out, Essien in. De Ghanezen waren slecht georganiseerd tegen de VS. Nu de sterkere tegenstanders komen en de druk ook nog eens groter is moet dat opgelost worden. Essien kan de ploeg beter neerzetten.
Verenigde Staten Altidore out, Johannsson in. Altidore raakte geblesseerd. Tijdens de eerste wedstrijd werd hij daarom vervangen door Aron Johannsson, deze omzetting is de meest logische.
België Chadli out, Fellaini in. De Belgen zaten in de eerste helft op slot. Teveel voetbal, te weinig power. Daarom Chadli inwisselen voor Fellaini.
Algerije Medjani out, Yebda in. Nu België achter de rug is mag Algerije ook wel wat meer naar voren denken. Verdediger eruit, middenvelder erin.
Rusland Shatov out, Dzagoeev in. Nadat Dzagoeev kwam ging Rusland voetballen. Volgende keer met het wonderkind beginnen.
Zuid-Korea Geen subs in het team. De Zuid-Koreanen liggen op schema.
Poule A
Brazilië Oscar out, Willian in. De ploeg van coach Scolari is geen verzameling doelpuntenmakers, dat breekt de goddelijke kanaries op. Met Willian is er meer broodnodige stootkracht.
Kroatië Jelavic out, Mandzukic in. Mario Mandzukic had nog een schorsing uit te zitten in de eerste wedstrijd tegen Brazilië. Het effect dat Didier Drogba had op zijn Ivoorkust heeft Mandzukic op Kroatië, met hem wordt er gegarandeerd gescoord.
Mexico Giovani out, Chiquarito in. Giovani heeft prima gepresteerd maar Mexico moet in de laatste wedstrijd tegen Kroatië nog meer counterspel spelen. De snelheid van Hernandez komt daarbij goed van pas.
Kameroen Choupo-Moting out, Webo in. Kameroen heeft alle ervaring nodig die het heeft. Webo heeft meer vet op de botten dan Choupo-Moting
Poule B
Spanje Diego Costa out, David Villa in. De topscorer aller tijden is de kapstok waar het Spaanse spel aan opgehangen wordt terwijl Costa eerder de muur waar Spanje zijn neus op breekt is.
Nederland Martins Indi out, Lens in. Terug naar 4-3-3 tegen een veel zwakkere tegenstander. BMI mag dan zijn uitgegroeid tot cultheld, hij was wel de zwakste schakel tegen Spanje. Als aanvaller Lens erbij komt moet Martins Indi wijken.
Chili Vidal out, Felipe Gutierrez in. Arturo Vidal mag dan wel één van de sterren van Chili zijn, hij is simpelweg niet fit. Gutierrez is zijn meest logische vervanger.
Australië Leckie out, Holland in. Australië moet de Nederlandse backs onder druk zetten. Dat doet coach Postecoglou door krachtpatser James Holland in te zetten.
Poule C
Colombia Teo out, Jackson in. Teo scoorde wel maar overtuigde niet. Met het verlies van Falcao is James de man bij Colombia, Jackson en James waren ijzersterk bij FC Porto samen.
Griekenland Gekas out, Mitroglou in. Gekas is niet de jongste meer, een probleem waar de gehele Griekse selectie mee kampt. Gekas is ook niet meer de goaltjesdief die hun jarenlang was. De jongere Mitriglou kan misschien nog iets redden voor de zwak ogende Grieken.
Ivoorkust Kalou out, Drogba in. Om iets te forceren haalde bondscoach Sabri Lamouchi zijn verdedigende middenveld uit elkaar en kwam aanvaller Drogba erbij. Drogba moet beginnen, maar wel in de 4-4-2, aanvaller Kalou dus offeren.
Japan Morishige out, Endo in. Talent inwisselen voor ervaring: 10 interlands eruit, 144 erbij.
Poule D
Uruguay Furlan out, Suarez in. Suarez is broodnodig nu de Uruguayanen de, op papier, makkelijkste wedstrijd hebben vergooid. Furlan moet plaats maken voor de grote doelpuntenmachine van de Premier League.
Costa Rica Geen subs. Costa Rica haalt het maximale uit de mogelijkheden, alles laten staan dus.
Engeland Henderson out, Lampard in. De Engelsen moeten zorgen dat de gevaarlijk spitsen van Uruguay niet bereikt kunnen worden, wie kan dat binnen deze selectie beter dan Frank Lampard?
Italië Verratti out, Insigne in. Verratti heeft minder diepgang dan Insigne. Tegen Costa Rica zal Italië als vanzelf meer spel moeten maken. De balans moet dus iets naar voren worden verlegd.
Poule E
Zwitserland Drmic out, Mehmedi in. Drmic kon niet overtuigen dus tijd voor de volgende om een kans te krijgen.
Ecuador Caicedo out, Ibarra in. Het ontbrak Ecuador aan verrassing in het spel tegen Zwitserland. De snelle Renato Ibarra kan die verrassing zijn.
Frankrijk Valbuena out, Giroud in. Valbuena is letterlijk net zo hoog als de cornervlag. Hem inruilen voor de lange Giroud maakt de stootkracht een stuk groter.
Honduras Palacios out, Boniek in. Palacios mag door zijn rode kaart niet spelen. Boniek deed het als invaller naar behoren. Bovendien moet Honduras iets gedurfder gaan spelen.
Poule F
Argentinië Aguero out, Higuain in. Al heel lang gaat de vraag op of Aguero en Messi wel in één ploeg passen. In Nederland hadden we die discussie ooit ook over Kluivert en Van Nistelrooy, de oplossing bleek de minste populaire offeren.
Bosnië-Herzegovina Mujdz out, Ibisevic in. Vergelijkbaar met de wissel van de eerste wedstrijd. Bosnië moet met meer aanvallend vermogen spelen. Een echte targetman als Ibisevic biedt uitkomst.
Iran Geen subs. Iran heeft de zaken voorlopig op orde. De tweede wedstrijd beginnen zoals men de eerste begon is het devies.
Nigeria Emenike out, Ameobi in. Emenike speelde wel erg zwak in de spits, de ervaren Ameobi verdient een kans.
Poule G
Duitsland Götze out, Schürrle in. Götze in de spits kwam tekort. André Schürrle loopt tot op heden 1 op 3 in die Mannschaft, laat hem maar los.
PortugalPepe out, Ricardo Costa in. Simpele vervanging vanwege de rode kaart.
Ghana Muntari out, Essien in. De Ghanezen waren slecht georganiseerd tegen de VS. Nu de sterkere tegenstanders komen en de druk ook nog eens groter is moet dat opgelost worden. Essien kan de ploeg beter neerzetten.
Verenigde Staten Altidore out, Johannsson in. Altidore raakte geblesseerd. Tijdens de eerste wedstrijd werd hij daarom vervangen door Aron Johannsson, deze omzetting is de meest logische.
Poule H
België Chadli out, Fellaini in. De Belgen zaten in de eerste helft op slot. Teveel voetbal, te weinig power. Daarom Chadli inwisselen voor Fellaini.
Algerije Medjani out, Yebda in. Nu België achter de rug is mag Algerije ook wel wat meer naar voren denken. Verdediger eruit, middenvelder erin.
Rusland Shatov out, Dzagoeev in. Nadat Dzagoeev kwam ging Rusland voetballen. Volgende keer met het wonderkind beginnen.
Zuid-Korea Geen subs in het team. De Zuid-Koreanen liggen op schema.
Wat te denken van de eerste WK-week
Nu de eerste speelronde op het wereldkampioenschap voetbal erop zit is het tijd om de tussenbalans op te maken. Krijgen we de sport te zien waar we op hoopten? Worden de verwachtingen waargemaakt? En is er nog iets nieuw of opvallend?
De acht beste voetballers die nooit op een WK speelden
De Belgen hebben hun eerste wedstrijd van het wereldkampioenschap van 2014 erop zitten. Nu kun zij eindelijk weer veertien namen bij schrijven op de lijst van spelers die ooit op een WK uitkwamen. Vele grote spelers acteerden nooit op het hoogste podium, dit zijn de acht grootste. Met daarbij een wereld voetballer van het jaar.
Ster ZLM Toer: ondergewaardeerd in Nederland
Morgen stapt een met sterren gevuld deelnemersveld op om één van de meest ondergewaardeerde koersen van de lage landen te volbrengen, de Ster ZLM Toer. De vijfdaagse etappekoers krijgt door afwezigheid van Lars Boom in ieder geval een nieuwe winnaar, maar wie wordt die nieuwe sterke man?
Dat de Ster ZLM Toer geen sterk karakter bij het grote publiek heeft komt door de vele naamswisselingen die de wedstrijd heeft ondergaan, Teleflextour, Ster Elektrotoer, Ster ZLM toer, nooit kreeg de koers een echte identiteit. Wel prijken er grote namen op de winnaarslijst: Servais Knaven, Tristan Hofman, Tyler Hamilton, Karsten Kroon, Nick Nuyens, Philippe Gilbert en Lars Boom om er maar een paar te noemen.
De Ster ZLM Toer kent ondanks het selectieve karakter van het heuvelachtige parcours zelden grote verschillen in het eindklassement. Vorig jaar pakte Lars Boom de eindzege met het grootste verschil met de nummer twee in de geschiedenis van de wedstrijd, zestien seconden op André Greipel. De conclusie die daaruit getrokken kan worden is dat om elke meter gestreden wordt.
Woensdag kunnen de verschillen al gemaakt worden, de proloog heeft een lengte van zeven kilometer. Vorig jaar opende de koers ook met een proloog van bovengemiddelde lengte. Boom legde daar de basis voor zijn eindzege door als tweede achter ploeggenoot Robert Wagner te eindigen.
Met het etappeschema in het hoofd is het gemakkelijk om te zoeken naar de allrounders in het peloton. Die renners die een aardige proloog kunnen rijden en met genoeg power door de heuvels van de Ardennen kunnen snijden. Na de proloog en de eerste sprintetappe -Theo Bos staat ook aan het vertrek- volgen etappes in Limburg en Wallonië.
Het zwaartepunt ligt dan ook in die twee etappes, etappe drie en vier. Met twee maal acht keer klimmen en, vooral, op zaterdag een finish heuvel op. Oud-winnaar Philipe Gilbert (in zijn wonderjaar 2011), springt dan ook het eerst in gedachten als eindwinnaar. De koninginnenrit lijkt gemaakt voor de wereldkampioen van Valkenburg 2012.
Phil krijgt concurrentie van zijn landgenoot Bjorn Leukemans van Wanty-Groupe Gobert. Leukemans is al jaren een geduchte tegenstander van Gilbert in de Waalse koersen en mag op zijn oude dag nog niet afgeschreven worden. Een andere zuiderbuur die een gooi naar de overwinning kan doen is Tim Wellens (Lotto-Belisol). Wellens toonde uitstekende vorm in de Giro d'Italia en hoopt dat niveau nog even vast te houden.
Onder de niet Belgische kanshebbers is onder andere een tweetal van Garmin-Sharp. Nathan Haas en Nederlander Dylan van Baarle zijn van een nieuwe generatie en gelden als toptalenten. Het duo reed al enige aansprekende resultaten in kleinere rittenkoersen bijeen dit seizoen. Bij Garmin-Sharp komt overigens ook voormalig Ster ZLM winnaar Nick Nuyens (2004) aan de start.
Dat de Ster ZLM Toer geen sterk karakter bij het grote publiek heeft komt door de vele naamswisselingen die de wedstrijd heeft ondergaan, Teleflextour, Ster Elektrotoer, Ster ZLM toer, nooit kreeg de koers een echte identiteit. Wel prijken er grote namen op de winnaarslijst: Servais Knaven, Tristan Hofman, Tyler Hamilton, Karsten Kroon, Nick Nuyens, Philippe Gilbert en Lars Boom om er maar een paar te noemen.
Parcours
De Ster ZLM Toer kent ondanks het selectieve karakter van het heuvelachtige parcours zelden grote verschillen in het eindklassement. Vorig jaar pakte Lars Boom de eindzege met het grootste verschil met de nummer twee in de geschiedenis van de wedstrijd, zestien seconden op André Greipel. De conclusie die daaruit getrokken kan worden is dat om elke meter gestreden wordt.
Woensdag kunnen de verschillen al gemaakt worden, de proloog heeft een lengte van zeven kilometer. Vorig jaar opende de koers ook met een proloog van bovengemiddelde lengte. Boom legde daar de basis voor zijn eindzege door als tweede achter ploeggenoot Robert Wagner te eindigen.
Met het etappeschema in het hoofd is het gemakkelijk om te zoeken naar de allrounders in het peloton. Die renners die een aardige proloog kunnen rijden en met genoeg power door de heuvels van de Ardennen kunnen snijden. Na de proloog en de eerste sprintetappe -Theo Bos staat ook aan het vertrek- volgen etappes in Limburg en Wallonië.
Het zwaartepunt ligt dan ook in die twee etappes, etappe drie en vier. Met twee maal acht keer klimmen en, vooral, op zaterdag een finish heuvel op. Oud-winnaar Philipe Gilbert (in zijn wonderjaar 2011), springt dan ook het eerst in gedachten als eindwinnaar. De koninginnenrit lijkt gemaakt voor de wereldkampioen van Valkenburg 2012.
Concurrenten voor Philippe
Phil krijgt concurrentie van zijn landgenoot Bjorn Leukemans van Wanty-Groupe Gobert. Leukemans is al jaren een geduchte tegenstander van Gilbert in de Waalse koersen en mag op zijn oude dag nog niet afgeschreven worden. Een andere zuiderbuur die een gooi naar de overwinning kan doen is Tim Wellens (Lotto-Belisol). Wellens toonde uitstekende vorm in de Giro d'Italia en hoopt dat niveau nog even vast te houden.
Onder de niet Belgische kanshebbers is onder andere een tweetal van Garmin-Sharp. Nathan Haas en Nederlander Dylan van Baarle zijn van een nieuwe generatie en gelden als toptalenten. Het duo reed al enige aansprekende resultaten in kleinere rittenkoersen bijeen dit seizoen. Bij Garmin-Sharp komt overigens ook voormalig Ster ZLM winnaar Nick Nuyens (2004) aan de start.
maandag 16 juni 2014
Higuain in illuster Real Barcelona rijtje?
De geruchten dat Gonzalo Higuain de nieuwe spits van FC Barcelona wordt steken steeds vaker de kop op. De Franse Argentijn speelde afgelopen seizoen voor Napoli in de Serie A maar kwam daarvoor voor de aartsvijand uit, Real Madrid. Voegt hij zich in een bijzonder rijtje spelers?
Het zijn niet de eerste de beste spelers die zowel voor Real Madrid als FC Barcelona uitkomen. Denk aan Luis Enrique, Luis Figo, Robert Prosinecki en Michael Laudrup. Allen spelers die bij de liefhebber tot de verbeelding spreken. Het is ook niet niets om bij de twee clubs die bijna jaarlijks tot de twee grootste verenigingen op aarde worden uitgeroepen onder contract te kunnen staan tijdens een carrière. Spitsen die voor beide clubs uitkwam zijn helemaal van een andere categorie.
Alfonso is waarschijnlijk de minst grote naam in dit rijtje. Toch is hij geen kleine jongen. Zo kwam hij tot veertig interlands voor Spanje en was hij deel van het team dat in 1992 de Olympische Spelen won. Zijn beste periode kende hij tussen zijn Real en Barca tijd in, bij Betis Sevilla. Met de Spaanse nationale ploeg speelde hij het EK 1996, WK 1998 en Euro 2000.
De voorganger van Alfonso in de spits bij FC Barcelona was Ronaldo Luis Nazario de Lima. Hoewel hij slechts een jaar in Camp Nou speelde maakte hij een verpletterende indruk, 37 wedstrijden, 34 goals. Na vijf jaar kwakkelen in Italië bij Inter Milan dook Ronaldo ineens weer op in Spanje, als Galactico ditmaal. In Madrid leverden 127 wedstrijden 83 goals op.
De enige spits die rechtstreeks van de ene naar de andere club overstapte was de Argentijn Saviola, hoewel hij wel tussendoor op huurbasis elders speelde. Saviola kwam als negentienjarig talent naar Spanje maar kon zijn belofte nooit inlossen. Vijf jaar Barcelona leverde 49 goals op, twee jaar Real Madrid slechts vier.
Eto'o kwam op zijn zestiende al naar Real Madrid dat hem liet rijpen bij verschillende kleine Spaanse clubs. Hij volgroeide volgens de Madrilenen echter niet snel genoeg en speelde in drie jaar slechts drie keer in de hoofdmacht. Eto'o viel op bij Malaga en de nationale ploeg van Kameroen (goud op de Olympische Spelen 2000). In 2004 werd hij onderdeel van de eerste glorieploeg van FC Barcelona waar hij 108 keer doel zou treffen.
Het valt op dat spelers die eerst voor Real Madrid en later voor FC Barcelona uitkwamen het vaak iets beter deden. Misschien is dit te herleiden op het feit dat ze dan volwassener waren maar geldt dit omgedraaid niet net zo? Wat de reden ook is, het mag Gonzalo Higuain vervullen met hoop.
Het zijn niet de eerste de beste spelers die zowel voor Real Madrid als FC Barcelona uitkomen. Denk aan Luis Enrique, Luis Figo, Robert Prosinecki en Michael Laudrup. Allen spelers die bij de liefhebber tot de verbeelding spreken. Het is ook niet niets om bij de twee clubs die bijna jaarlijks tot de twee grootste verenigingen op aarde worden uitgeroepen onder contract te kunnen staan tijdens een carrière. Spitsen die voor beide clubs uitkwam zijn helemaal van een andere categorie.
Alfonso Perez
Alfonso is waarschijnlijk de minst grote naam in dit rijtje. Toch is hij geen kleine jongen. Zo kwam hij tot veertig interlands voor Spanje en was hij deel van het team dat in 1992 de Olympische Spelen won. Zijn beste periode kende hij tussen zijn Real en Barca tijd in, bij Betis Sevilla. Met de Spaanse nationale ploeg speelde hij het EK 1996, WK 1998 en Euro 2000.
Ronaldo
De voorganger van Alfonso in de spits bij FC Barcelona was Ronaldo Luis Nazario de Lima. Hoewel hij slechts een jaar in Camp Nou speelde maakte hij een verpletterende indruk, 37 wedstrijden, 34 goals. Na vijf jaar kwakkelen in Italië bij Inter Milan dook Ronaldo ineens weer op in Spanje, als Galactico ditmaal. In Madrid leverden 127 wedstrijden 83 goals op.
Javier Saviola
De enige spits die rechtstreeks van de ene naar de andere club overstapte was de Argentijn Saviola, hoewel hij wel tussendoor op huurbasis elders speelde. Saviola kwam als negentienjarig talent naar Spanje maar kon zijn belofte nooit inlossen. Vijf jaar Barcelona leverde 49 goals op, twee jaar Real Madrid slechts vier.
Samuel Eto'o
Eto'o kwam op zijn zestiende al naar Real Madrid dat hem liet rijpen bij verschillende kleine Spaanse clubs. Hij volgroeide volgens de Madrilenen echter niet snel genoeg en speelde in drie jaar slechts drie keer in de hoofdmacht. Eto'o viel op bij Malaga en de nationale ploeg van Kameroen (goud op de Olympische Spelen 2000). In 2004 werd hij onderdeel van de eerste glorieploeg van FC Barcelona waar hij 108 keer doel zou treffen.
Het valt op dat spelers die eerst voor Real Madrid en later voor FC Barcelona uitkwamen het vaak iets beter deden. Misschien is dit te herleiden op het feit dat ze dan volwassener waren maar geldt dit omgedraaid niet net zo? Wat de reden ook is, het mag Gonzalo Higuain vervullen met hoop.
De vijf beste Nederlandse wielrenners in het eerste half jaar
Deze week trekt het peloton door Zwitserland om de laatste World Tour wedstrijd voor de Tour de France te beslechten, volgende week volgt nog het NK en dan zit de helft van het seizoen erop. Welke vijf landgenoten waren top tot nu toe?
De Limburgse jongeling Tom Dumoulin brak vorig jaar door in deze periode. Dit jaar zet hij die lijn prima door. Hij won de tijdrit in het Criterium International door onder andere hardrijder Rohan Dennis te verslaan. Zijn tweede plek in het eindklassement van de Ronde van België betekende opnieuw winst ik het jongerenklassement en gisteren bevestigde hij zijn voor met een tweede plaats achter wereldkampioen Tony Martin in de openingstijdrit van de Ronde van Zwitserland.
Slagter stapte dit seizoen over van Belkin naar Garmin-Sharp en bleek direct in staat een stap voorwaarts in zijn prestaties te maken. In het vroege voorjaar won hij twee etappes in Parijs-Nice. Hij voegde daar een vijfde plek in de Waalse Pijl en een zesde plek in Luik-Bastenaken-Luik aan toe. Na wat gas terug te hebben genomen moet hij zich in de Tour de France weer mengen tussen de toppers.
Zoals Slagter een stap vooruit zette bij Garmin-Sharp deed Westra dat bij Astana. Bij zijn vorige ploeg Vacansoleil-DCM liet hij al zien goed in etappekoersen te gedijen en bij zijn nieuwe Kazachs/Spaanse werkgever toont hij dat opnieuw. Eerst won hij op de slotdag van de Ronde van Catalonië door alle favorieten te verschalken. Vorige week was hij zeer ijverig in het Critérium du Dauphiné, na eerst al een keer net naast de zege te grijpen bleef hij aanvallen en won hij, net als in Catalonië, op de slotdag als nog zijn etappe.
Kelderman is de meest actieve renner van dit voorjaar geweest. Hoewel hij al een goed niveau haalde in Parijs-Nice en de Ronde van Catalonië, waar hij top tien plaatsen in etappes veroverde en net buiten de top tien viel in het klassement, bleek de maand mei zijn echte topmaand. Na in de Giro d'Italia van begin tot eind in de voorste gelederen te hebben gereden eindigde hij als zevende en een week later viel hij op de laatste dag van het podium in Critérium du Dauphiné. Zijn vierde plaats betekende wel winst in het jongerenklassement.
De absolute winnaar van het voorjaar is Niki Terpstra. Nederlandse renners boekten meer overwinningen dan ooit in het eerste half jaar maar geen enkele kon tippen aan die van Terpstra. Hij won Parijs-Roubaix. Met zijn typische Terpstra demarrage zorgde hij voor de eerste Nederlandse klassiekerzege in dertien jaar. Tel daarbij zijn zege in semi-klassieker Dwars door Vlaanderen en de Ronde van Qatar op en het is duidelijk dat Terpstra de grootste stempel op het Nederlandse wielervoorjaar heeft gedrukt.
5. Tom Dumoulin
De Limburgse jongeling Tom Dumoulin brak vorig jaar door in deze periode. Dit jaar zet hij die lijn prima door. Hij won de tijdrit in het Criterium International door onder andere hardrijder Rohan Dennis te verslaan. Zijn tweede plek in het eindklassement van de Ronde van België betekende opnieuw winst ik het jongerenklassement en gisteren bevestigde hij zijn voor met een tweede plaats achter wereldkampioen Tony Martin in de openingstijdrit van de Ronde van Zwitserland.
4. Tom-Jelte Slagter
Slagter stapte dit seizoen over van Belkin naar Garmin-Sharp en bleek direct in staat een stap voorwaarts in zijn prestaties te maken. In het vroege voorjaar won hij twee etappes in Parijs-Nice. Hij voegde daar een vijfde plek in de Waalse Pijl en een zesde plek in Luik-Bastenaken-Luik aan toe. Na wat gas terug te hebben genomen moet hij zich in de Tour de France weer mengen tussen de toppers.
3. Lieuwe Westra
Zoals Slagter een stap vooruit zette bij Garmin-Sharp deed Westra dat bij Astana. Bij zijn vorige ploeg Vacansoleil-DCM liet hij al zien goed in etappekoersen te gedijen en bij zijn nieuwe Kazachs/Spaanse werkgever toont hij dat opnieuw. Eerst won hij op de slotdag van de Ronde van Catalonië door alle favorieten te verschalken. Vorige week was hij zeer ijverig in het Critérium du Dauphiné, na eerst al een keer net naast de zege te grijpen bleef hij aanvallen en won hij, net als in Catalonië, op de slotdag als nog zijn etappe.
2. Wilco Kelderman
Kelderman is de meest actieve renner van dit voorjaar geweest. Hoewel hij al een goed niveau haalde in Parijs-Nice en de Ronde van Catalonië, waar hij top tien plaatsen in etappes veroverde en net buiten de top tien viel in het klassement, bleek de maand mei zijn echte topmaand. Na in de Giro d'Italia van begin tot eind in de voorste gelederen te hebben gereden eindigde hij als zevende en een week later viel hij op de laatste dag van het podium in Critérium du Dauphiné. Zijn vierde plaats betekende wel winst in het jongerenklassement.
1. Niki Terpstra
De absolute winnaar van het voorjaar is Niki Terpstra. Nederlandse renners boekten meer overwinningen dan ooit in het eerste half jaar maar geen enkele kon tippen aan die van Terpstra. Hij won Parijs-Roubaix. Met zijn typische Terpstra demarrage zorgde hij voor de eerste Nederlandse klassiekerzege in dertien jaar. Tel daarbij zijn zege in semi-klassieker Dwars door Vlaanderen en de Ronde van Qatar op en het is duidelijk dat Terpstra de grootste stempel op het Nederlandse wielervoorjaar heeft gedrukt.
Kan Nigeria de jaren ´90 doen herleven?
Nigeria, geen land maakte vaker de hoge verwachtingen niet waar. De Super Eagles golden ooit als de Afrikaanse belofte maar terwijl andere Afrikaanse landen steeds nadrukkelijker op de WK-deur klopten werd het rondom de groene brigade steeds stiller. Kan Nigeria in 2014 wel stunten?
Zestien jaar geleden, op 19 juni 1998, won Nigeria voor het laatst een wedstrijd op het wereldkampioenschap. Destijds gold de kampioen van Afrika als een serieuze kandidaat voor de halve finales. Met topspelers als Nwanko Kanu, Finidi George, Celestine Babayaro, Tijani Babangida, Taribo West, Daniël Amokachi en Sunday Oliseh in de gelederen was twee jaar eerder Olympisch goud veroverd. Een unicum. Destijds begonnen de Nigerianen in Poule D met overwinningen op Spanje en Bulgarije, de halve finalist van vier jaar eerder. De definitieve doorbraak leek een kwestie van tijd. Tot er in de derde poulewedstrijd van het al uitgeschakelde Paraguay werd verloren.
Sindsdien zakte het Nigeriaans voetbal steeds verder af. Zover zelfs dat het land in 2006 het WK miste door toedoen van Angola. Voornamelijk door onderlinge strubbelingen en te grote ego's. Hoe kan het bijvoorbeeld dat de ploeg die in 2005 in Nederland de finale van het WK onder 20 haalde daarna nauwelijks nog ergens op de voetbalvelden te zien is geweest. Jon Obi Mikel en Taye Taiwo braken als enigen echt door. Hoe kan het ook dat een land dat sinds 2000 maar liefst zes van de acht keer op het podium stond bij de continentale kampioenschappen, African Cup of Nations, in diezelfde periode niet één keer meer voorbij de poulefase van de mondiale voetbalstrijd is gekomen?
In 2013 kwam de ommekeer. Na een zege en twee gelijkspelen in de poulefase bereikte Nigeria voor het eerst in tijden weer het niveau wat van het Brazilië van Afrika wordt verlangd. De ploeg ging voor een keer niet in gevecht met zichzelf en wist negentien jaar na de laatste toernooizege de Afrika Cup weer te veroveren.
De voornaamste reden voor de wederopstanding is het vroegtijdig afschrijven van een generatie. De nationale selectie van Nigeria bestaat uit jonge, gretige spelers die nog veel moeten ontdekken. Zelfs de 'generatie 2005' die nu rond de 27 jaar oud is en dus in de kracht van zijn sportleven moet zijn is buiten Jon Obi Mikel al niet meer welkom. Voor hen kwamen Ahmed Musa, Uche Nwofor, Victor Moses, Kenneth Omerou en Ogenyi Onazi in de plaats. Spelers die zich op club niveau nog moeten waar maken en dus nog geen sterallures kunnen veroorloven.
Met tegenstanders als debutant Bosnië Herzegovina en Iran moet de ploeg weer eens een stap vooruit kunnen zetten. De Nigeriaanse voetbaltrein dendert verder, in de hoop dat het spoor ditmaal niet doodloopt.
Zestien jaar geleden, op 19 juni 1998, won Nigeria voor het laatst een wedstrijd op het wereldkampioenschap. Destijds gold de kampioen van Afrika als een serieuze kandidaat voor de halve finales. Met topspelers als Nwanko Kanu, Finidi George, Celestine Babayaro, Tijani Babangida, Taribo West, Daniël Amokachi en Sunday Oliseh in de gelederen was twee jaar eerder Olympisch goud veroverd. Een unicum. Destijds begonnen de Nigerianen in Poule D met overwinningen op Spanje en Bulgarije, de halve finalist van vier jaar eerder. De definitieve doorbraak leek een kwestie van tijd. Tot er in de derde poulewedstrijd van het al uitgeschakelde Paraguay werd verloren.
Sindsdien zakte het Nigeriaans voetbal steeds verder af. Zover zelfs dat het land in 2006 het WK miste door toedoen van Angola. Voornamelijk door onderlinge strubbelingen en te grote ego's. Hoe kan het bijvoorbeeld dat de ploeg die in 2005 in Nederland de finale van het WK onder 20 haalde daarna nauwelijks nog ergens op de voetbalvelden te zien is geweest. Jon Obi Mikel en Taye Taiwo braken als enigen echt door. Hoe kan het ook dat een land dat sinds 2000 maar liefst zes van de acht keer op het podium stond bij de continentale kampioenschappen, African Cup of Nations, in diezelfde periode niet één keer meer voorbij de poulefase van de mondiale voetbalstrijd is gekomen?
Afschrijven
In 2013 kwam de ommekeer. Na een zege en twee gelijkspelen in de poulefase bereikte Nigeria voor het eerst in tijden weer het niveau wat van het Brazilië van Afrika wordt verlangd. De ploeg ging voor een keer niet in gevecht met zichzelf en wist negentien jaar na de laatste toernooizege de Afrika Cup weer te veroveren.
De voornaamste reden voor de wederopstanding is het vroegtijdig afschrijven van een generatie. De nationale selectie van Nigeria bestaat uit jonge, gretige spelers die nog veel moeten ontdekken. Zelfs de 'generatie 2005' die nu rond de 27 jaar oud is en dus in de kracht van zijn sportleven moet zijn is buiten Jon Obi Mikel al niet meer welkom. Voor hen kwamen Ahmed Musa, Uche Nwofor, Victor Moses, Kenneth Omerou en Ogenyi Onazi in de plaats. Spelers die zich op club niveau nog moeten waar maken en dus nog geen sterallures kunnen veroorloven.
Met tegenstanders als debutant Bosnië Herzegovina en Iran moet de ploeg weer eens een stap vooruit kunnen zetten. De Nigeriaanse voetbaltrein dendert verder, in de hoop dat het spoor ditmaal niet doodloopt.
Rosmalen, de laatste test voor Wimbledon
Met nog slechts zeven dagen tot de eerste bal op het heilige gras in Londen geslagen wordt houdt de tenniswereld zich op in Rosmalen. Hoewel de echte grastoppers vorige week in Duitsland en Engeland verbleven heeft het Brabantse toernooi een prima deelnemersveld bij elkaar gekregen.
Zo is bijvoorbeeld Alejandro Falla gestrikt. Falla is het tennisexponent van de stormachtige ontwikkeling die de Colombiaanse sport op dit moment doormaakt. Gisteren stond Falla op de Gerry Weber Open pas voor de tweede keer in zijn veertienjarige profcarrière in een finale. Gras is altijd al een favoriete ondergrond van de Colombiaan geweest, zo wist hij Nikolay Davidenko op Wimbledon te verslaan en dwong hij Roger Federer tot een vijfsetter in 2010. Diezelfde Federer had zondag twee tie-breaks nodig om Falla te verslaan.
Rosmalen ziet vooral veel gravelspecialisten de baan op komen deze week. De absolute topper is David Ferrer, nummer 1 op de plaatsingslijst. Ferrer schopte het de afgelopen twee jaar op Wimbledon tot de kwartfinale dus is geen zwakkeling op gras. Zijn landgenoten Fernando Verdasco (2), Roberto Bautista (3) en Marcel Granollers (4) zijn ook vooral mannen van het gemalen steen.
Dusan Lajovic, de verrassing van Roland Garros opent tegen de Tsjech Vasek Pospisil (6). Lajovic voert een groep jonge talenten aan. Een andere interessante jongeling is de Kroaat Mate Pavic. Deze jongeling won het junioren dubbeltoernooi van Wimbledon al eens en speelde in het singletoernooi de kwartfinale. Een andere speler die tot een verrassing in staat is is de Tsjech Lukas Rosol. Rosol was de man die Rafael Nadal in 2012 in de tweede ronde naar huis stuurde op Wimbledon.
Nederlanders Igor Sijsling en Thiemo de Bakker treffen direct elkaar in de eerste ronde. De derde Nederlander, Jesse Huta Galung is al zeker van ronde twee. Of de Nederlanders ook potten kunnen breken valt te betwijfelen, alle Nederlandse profs kampen met een kleine vormcrisis momenteel.
Ook het damestoernooi van Rosmalen heeft een mooie affiche. De verliezend finaliste van Roland Garros, Simona Halep, prijkt bovenaan de plaatsingslijst. Ook Carla Suarez, Kirsten Flipkens en Maria Kirilenko komen in actie. Ook zien we Michaella Krajicek weer eens op het hoogste niveau acteren in eigen land.
Zo is bijvoorbeeld Alejandro Falla gestrikt. Falla is het tennisexponent van de stormachtige ontwikkeling die de Colombiaanse sport op dit moment doormaakt. Gisteren stond Falla op de Gerry Weber Open pas voor de tweede keer in zijn veertienjarige profcarrière in een finale. Gras is altijd al een favoriete ondergrond van de Colombiaan geweest, zo wist hij Nikolay Davidenko op Wimbledon te verslaan en dwong hij Roger Federer tot een vijfsetter in 2010. Diezelfde Federer had zondag twee tie-breaks nodig om Falla te verslaan.
Gravelaars
Rosmalen ziet vooral veel gravelspecialisten de baan op komen deze week. De absolute topper is David Ferrer, nummer 1 op de plaatsingslijst. Ferrer schopte het de afgelopen twee jaar op Wimbledon tot de kwartfinale dus is geen zwakkeling op gras. Zijn landgenoten Fernando Verdasco (2), Roberto Bautista (3) en Marcel Granollers (4) zijn ook vooral mannen van het gemalen steen.
Dusan Lajovic, de verrassing van Roland Garros opent tegen de Tsjech Vasek Pospisil (6). Lajovic voert een groep jonge talenten aan. Een andere interessante jongeling is de Kroaat Mate Pavic. Deze jongeling won het junioren dubbeltoernooi van Wimbledon al eens en speelde in het singletoernooi de kwartfinale. Een andere speler die tot een verrassing in staat is is de Tsjech Lukas Rosol. Rosol was de man die Rafael Nadal in 2012 in de tweede ronde naar huis stuurde op Wimbledon.
Nederlanders Igor Sijsling en Thiemo de Bakker treffen direct elkaar in de eerste ronde. De derde Nederlander, Jesse Huta Galung is al zeker van ronde twee. Of de Nederlanders ook potten kunnen breken valt te betwijfelen, alle Nederlandse profs kampen met een kleine vormcrisis momenteel.
Ook het damestoernooi van Rosmalen heeft een mooie affiche. De verliezend finaliste van Roland Garros, Simona Halep, prijkt bovenaan de plaatsingslijst. Ook Carla Suarez, Kirsten Flipkens en Maria Kirilenko komen in actie. Ook zien we Michaella Krajicek weer eens op het hoogste niveau acteren in eigen land.
zondag 15 juni 2014
Drie spelers uit de Jupiler Pro League die eredivisiewaardig zijn
In Nederland werd tot voor kort lacherig gedaan over het niveau van het Belgisch voetbal. Sinds de opmars van de Rode Duivels en de vele Belgische talenten die de eredivisie kleurden is die houding exact tegenovergesteld. Wij zochten drie spelers die naar de eredivisie moeten.
Hoe coach Popovich fitheid opnieuw uitvond
Zelden in de NBA-geschiedenis werd een kampioensteam zo te kijk gezet als Miami Heat in de afgelopen vier wedstrijden. Uitdager San Antonio Spurs geeft een hele nieuwe betekenis aan het woord uitdagen. De sleutel zit in de nieuwe benadering die wondercoach Greg Popovich dit seizoen heeft toegepast.
zaterdag 14 juni 2014
Zeven onvergetelijke sportprestaties
Topsporters zetten soms prestaties neer waarvan we jaren later pas leren begrijpen hoe opmerkelijk ze zijn. Tien van die prestaties op een rij.
Marcelo Rios, nummer 1 zonder Grand Slam
Marcelo Rios bereikt in maart 1998 de eerste plaats op de wereldranglijst. Hij was destijds de derde speler in de geschiedenis die zowel nummer 1 bij de junioren als nummer 1 op de ATP-tour bereikte. Dat was echter niet de meest bijzondere prestatie. Rios was en is de enige speler die op de hoogste trede van de tenniswereld stond zonder ooit een grand slam te winnen. Hij haalde zelfs maar één keer de finale, op de Australian Open van 1998, vlak voor hij nummer 1 werd. De eerlijkheid gebiedt te zeggen dat Rios op zijn 27e stopt met professioneel tennis vanwege een rugblessure die hem op dat moment al drie jaar parten speelde, Rios was dus ver voor zijn topjaren helaas al uitgedoofd. Wie weet waar hij toe had kunnen reiken.
Wim Vansevenant, drie keer laatste
De Tour de France is waarschijnlijk de enige plek in de professionele sportwereld waar eer te behalen is aan een laatste plaats. Wie laatste wordt in het algemeen klassement kan daar namelijk veel geld aan verdienen na afloop. In de traditionele rondjes om de kerk die tot een maand na afloop van 's werelds grootste wielerwedstrijd avond na avond plaatsvinden hebben namelijk maar wat graag de rode lantaarn aan de start. Wim Vansevenant begreep dat als geen ander en presteerde het dan ook drie keer op rij laatste te worden. Dat is geen toeval meer. Vansevenant haalde dan misschien fysiek niet het beste uit zichzelf, tactisch bleek hij sterk te kunnen koersen. Zijn drie laatste plekken waren ook nog eens opvolgend 2006, 2007 en 2008.
Jan Lammers, overal en allround
Het is iets wat schaatsers beheersen. Een trucje wat tienkampers in de atletiek presteren. En coureur Jan Lammers kan het ook, bovengemiddeld presteren op verschillende disciplines. Lammers is zelfs waarschijnlijk de man die in de meeste disciplines is uitgekomen van alle autocoureurs wereldwijd. Formule 1, Indycar, Dakarrally, 24 uur van Le Mans, Formule 3000, British Touringcar, de lijst blijft maar langer worden. Of van alle markten thuis zijn zo verstandig is in de autosport is de vraag. Buiten een overwinning (1988) en een tweede plaats in de 24 uur van Le Mans behaalde Lammers in de grote raceklassen weinig echt grote resultaten. Wat zijn prestatie er overigens niet minder om maakt.
Fabien Barthez, twee keer hoogste podium
Als doelman was de Fransman Fabien Barthez een kleurrijk figuur. Zo liet hij zich als doelman van de nationale ploeg altijd bij de aftrap op zijn kale hoofd zoenen door aanvoerder Laurent Blanc. Het duo was bijgelovig en was ervan overtuigd dat de ploeg wereldkampioen in 1998 werd vanwege de zoen. Barthez stond 17 jaar in het doel en werd niet alleen wereldkampioen maar ook Europees kampioen met Frankrijk en werd met zijn clubs kampioen in Frankrijk en Engeland. Na zijn voetbalcarrière is Barthez autocoureur geworden. Het duurde zeven jaar maar afgelopen weekend bereikte hij ook in die sport het hoogste podium, Barthez nam op zijn 41e voor het eerst deel aan de 24 uur van Le Mans. Winnen deed hij (nog) niet. Opmerkelijk was het wel.
Mickey, Dave en Dave
Topsporters zijn in hun jeugdjaren vaak uitblinkend in meerdere sporten. De meesten, vooral Europeanen maken halverwege hun tienerjaren een keuze in welke sport ze zich bekwamen. In de Verenigde Staten werkt het anders. Sommige jongens kunnen zelfs profcontracten tekenen in meerdere disciplines. Eind jaren zestig en begin jaren zeventig waren er drie jongens kort na elkaar die de keuze hadden om elk van de grote drie in te gaan, American Football, basketbal en honkbal. Mickey McCarty koos in 1968 voor een carrière in football bij Kansas City Chiefs. Daarvoor wees hij Chicago Bulls (NBA basketbal), Cleveland Indians (MLB honkbal en Dallas Chaparalls (ABA basketbal af. Dave Logan wees als scholier een aanbod van de honkballers van Cincinnati Reds af, hij ging eerst studeren. Na zijn studie kon hij kiezen, basketbal bij Kansas City Kings of football bij Cleveland Browns. Het werd het laatste. Dave Winfield was de enige van de drie die niet voor football koos. Logisch aangezien hij als student football als enige sport juist niet speelde. Minnesota Vikings viel daardoor af. Ook de basketballers van Atlanta Hawks (NBA) en Utah Stars (ABA) vielen af. Winfield werd honkballer bij San Diego Padres.
Ludi Dierckxsens, het leven begint bij 30
De leeftijd waarop andere topsporters zich bewust worden dat de carrière over niet al te lange tijd ten einde loopt was de leeftijd waarop het voor de Belg Ludo Dierckxsens begon. De loodgieter tekende op zijn dertigste zijn eerste profcontract. Alle successen van Dierckxsens kwamen dan ook pas toen hij al een ruime dertiger was, zo won hij zijn eerste (en enige) Touretappe en behaalde hij top 10-plaatsen in het beroemde tweeluik Ronde van Vlaanderen en Parijs-Roubaix op zijn 37e. Dierckxsens beleefde een carrière van tien jaar en hing op zij veertigste zijn fiets aan de wilgen.
TP Mazembe, de enige
Het mondiale voetbal is een Europees en Zuid-Amerikaans feestje. Zo was er sinds 1930 pas één halve finalist op het wereldkampioenschap die van een ander continent kwam (Zuid-Korea, 2002) en gingen alle finales van het WK voor clubteams tussen Europa en Zuid-Amerika. Allemaal, behalve één. In 2010 was er een Afrikaans team uit Democratische Republiek Congo die voor opschudding zorgde door eerst de Mexicaanse en daarna de Braziliaanse afgevaardigde uit te schakelen. TP Mazembe, weliswaar één van de meest succesvolle clubteams van het Afrikaanse continent versloeg Pachuca en International en presteerde daarmee wat geen enkel Afrikaans team ooit deed, om de prijzen spelen. Dat Internazionale, met bijvoorbeeld Wesley Sneijder, veel te sterk was (3-0) deed er daardoor al niet meer toe.
Marcelo Rios, nummer 1 zonder Grand Slam
Marcelo Rios bereikt in maart 1998 de eerste plaats op de wereldranglijst. Hij was destijds de derde speler in de geschiedenis die zowel nummer 1 bij de junioren als nummer 1 op de ATP-tour bereikte. Dat was echter niet de meest bijzondere prestatie. Rios was en is de enige speler die op de hoogste trede van de tenniswereld stond zonder ooit een grand slam te winnen. Hij haalde zelfs maar één keer de finale, op de Australian Open van 1998, vlak voor hij nummer 1 werd. De eerlijkheid gebiedt te zeggen dat Rios op zijn 27e stopt met professioneel tennis vanwege een rugblessure die hem op dat moment al drie jaar parten speelde, Rios was dus ver voor zijn topjaren helaas al uitgedoofd. Wie weet waar hij toe had kunnen reiken.
Wim Vansevenant, drie keer laatste
De Tour de France is waarschijnlijk de enige plek in de professionele sportwereld waar eer te behalen is aan een laatste plaats. Wie laatste wordt in het algemeen klassement kan daar namelijk veel geld aan verdienen na afloop. In de traditionele rondjes om de kerk die tot een maand na afloop van 's werelds grootste wielerwedstrijd avond na avond plaatsvinden hebben namelijk maar wat graag de rode lantaarn aan de start. Wim Vansevenant begreep dat als geen ander en presteerde het dan ook drie keer op rij laatste te worden. Dat is geen toeval meer. Vansevenant haalde dan misschien fysiek niet het beste uit zichzelf, tactisch bleek hij sterk te kunnen koersen. Zijn drie laatste plekken waren ook nog eens opvolgend 2006, 2007 en 2008.
Jan Lammers, overal en allround
Het is iets wat schaatsers beheersen. Een trucje wat tienkampers in de atletiek presteren. En coureur Jan Lammers kan het ook, bovengemiddeld presteren op verschillende disciplines. Lammers is zelfs waarschijnlijk de man die in de meeste disciplines is uitgekomen van alle autocoureurs wereldwijd. Formule 1, Indycar, Dakarrally, 24 uur van Le Mans, Formule 3000, British Touringcar, de lijst blijft maar langer worden. Of van alle markten thuis zijn zo verstandig is in de autosport is de vraag. Buiten een overwinning (1988) en een tweede plaats in de 24 uur van Le Mans behaalde Lammers in de grote raceklassen weinig echt grote resultaten. Wat zijn prestatie er overigens niet minder om maakt.
Fabien Barthez, twee keer hoogste podium
Als doelman was de Fransman Fabien Barthez een kleurrijk figuur. Zo liet hij zich als doelman van de nationale ploeg altijd bij de aftrap op zijn kale hoofd zoenen door aanvoerder Laurent Blanc. Het duo was bijgelovig en was ervan overtuigd dat de ploeg wereldkampioen in 1998 werd vanwege de zoen. Barthez stond 17 jaar in het doel en werd niet alleen wereldkampioen maar ook Europees kampioen met Frankrijk en werd met zijn clubs kampioen in Frankrijk en Engeland. Na zijn voetbalcarrière is Barthez autocoureur geworden. Het duurde zeven jaar maar afgelopen weekend bereikte hij ook in die sport het hoogste podium, Barthez nam op zijn 41e voor het eerst deel aan de 24 uur van Le Mans. Winnen deed hij (nog) niet. Opmerkelijk was het wel.
Mickey, Dave en Dave
Topsporters zijn in hun jeugdjaren vaak uitblinkend in meerdere sporten. De meesten, vooral Europeanen maken halverwege hun tienerjaren een keuze in welke sport ze zich bekwamen. In de Verenigde Staten werkt het anders. Sommige jongens kunnen zelfs profcontracten tekenen in meerdere disciplines. Eind jaren zestig en begin jaren zeventig waren er drie jongens kort na elkaar die de keuze hadden om elk van de grote drie in te gaan, American Football, basketbal en honkbal. Mickey McCarty koos in 1968 voor een carrière in football bij Kansas City Chiefs. Daarvoor wees hij Chicago Bulls (NBA basketbal), Cleveland Indians (MLB honkbal en Dallas Chaparalls (ABA basketbal af. Dave Logan wees als scholier een aanbod van de honkballers van Cincinnati Reds af, hij ging eerst studeren. Na zijn studie kon hij kiezen, basketbal bij Kansas City Kings of football bij Cleveland Browns. Het werd het laatste. Dave Winfield was de enige van de drie die niet voor football koos. Logisch aangezien hij als student football als enige sport juist niet speelde. Minnesota Vikings viel daardoor af. Ook de basketballers van Atlanta Hawks (NBA) en Utah Stars (ABA) vielen af. Winfield werd honkballer bij San Diego Padres.
Ludi Dierckxsens, het leven begint bij 30
De leeftijd waarop andere topsporters zich bewust worden dat de carrière over niet al te lange tijd ten einde loopt was de leeftijd waarop het voor de Belg Ludo Dierckxsens begon. De loodgieter tekende op zijn dertigste zijn eerste profcontract. Alle successen van Dierckxsens kwamen dan ook pas toen hij al een ruime dertiger was, zo won hij zijn eerste (en enige) Touretappe en behaalde hij top 10-plaatsen in het beroemde tweeluik Ronde van Vlaanderen en Parijs-Roubaix op zijn 37e. Dierckxsens beleefde een carrière van tien jaar en hing op zij veertigste zijn fiets aan de wilgen.
TP Mazembe, de enige
Het mondiale voetbal is een Europees en Zuid-Amerikaans feestje. Zo was er sinds 1930 pas één halve finalist op het wereldkampioenschap die van een ander continent kwam (Zuid-Korea, 2002) en gingen alle finales van het WK voor clubteams tussen Europa en Zuid-Amerika. Allemaal, behalve één. In 2010 was er een Afrikaans team uit Democratische Republiek Congo die voor opschudding zorgde door eerst de Mexicaanse en daarna de Braziliaanse afgevaardigde uit te schakelen. TP Mazembe, weliswaar één van de meest succesvolle clubteams van het Afrikaanse continent versloeg Pachuca en International en presteerde daarmee wat geen enkel Afrikaans team ooit deed, om de prijzen spelen. Dat Internazionale, met bijvoorbeeld Wesley Sneijder, veel te sterk was (3-0) deed er daardoor al niet meer toe.
Welke landen profiteren van de '1-5'
Volgens een statistisch onderzoek van WorldSoccerTalk.com was Spanje-Nederland de wedstrijd die de meeste invloed op het verloop van het wereldkampioenschap voetbal zou hebben. Wie en wat wordt door de 1-5 beïnvloed?
Internationaal is men het er al over eens, op de tweede dag van het wereldkampioenschap voetbal 2014 beleefden we al een historisch WK-moment. Wereldkampioen Spanje werd ontmanteld door het vooraf te onervaren geachte Nederland. Dat beide hoofdrolspelers direct een andere status in het toernooi krijgen aangemeten is logisch, maar welke landen hebben er verder profijt van de onverwachte mokerslag?
De dark horse van poule B heeft door het resultaat van Spanje-Nederland, en door zelf te winnen van Australië, de grip op de poule ineens in handen gekregen. De Chilenen kunnen dinsdag namelijk zelf de Spaanse ploeg de genadeslag toedienen in de onderlinge confrontatie. En bij alles minder dan winst is er in speelronde drie, tegen Nederland, een derde kans.
Ervan uitgaande dat Brazilië poule A wint en Spanje-Nederland om winst in poule B ging dan ontloopt Brazilië nu dus Oranje. De Brazilianen zullen niet heel voldaan terugkijken op de opening van het toernooi en met het verlies tegen Nederland vier jaar geleden, maar ook de slachtingen van Spanje gisteren en door Brazilië zelf in de Confed Cup finale een jaar geleden lijkt het voor Brazilië aantrekkelijker Spanje vroeg tegen te komen.
De euforie mag dan groot zijn, Nederland kende tot de 1-4 van Robin van Persie voldoende hachelijke momenten. Oranje is bij lange na nog geen titelkandidaat nummer 1. En wie zegt dat Spanje systematisch gaat verliezen nu? Mexico, Kameroen en Kroatië kunnen cijfermatig nu veel gemakkelijker de kwartfinale bereiken. De kans dat ze in de achtste finale niet op de regerend wereldkampioen stuiten is namelijk flink vergroot door de uitslag van gisteren. Waar Brazilië juist grotere kansen had tegen Spanje dan tegen Nederland geldt dat voor de overige 29 deelnemers precies omgedraaid.
Lees hier nog eens hoe het cijfermatig ook alweer zat.
Internationaal is men het er al over eens, op de tweede dag van het wereldkampioenschap voetbal 2014 beleefden we al een historisch WK-moment. Wereldkampioen Spanje werd ontmanteld door het vooraf te onervaren geachte Nederland. Dat beide hoofdrolspelers direct een andere status in het toernooi krijgen aangemeten is logisch, maar welke landen hebben er verder profijt van de onverwachte mokerslag?
Chili en Brazilië
De dark horse van poule B heeft door het resultaat van Spanje-Nederland, en door zelf te winnen van Australië, de grip op de poule ineens in handen gekregen. De Chilenen kunnen dinsdag namelijk zelf de Spaanse ploeg de genadeslag toedienen in de onderlinge confrontatie. En bij alles minder dan winst is er in speelronde drie, tegen Nederland, een derde kans.
Ervan uitgaande dat Brazilië poule A wint en Spanje-Nederland om winst in poule B ging dan ontloopt Brazilië nu dus Oranje. De Brazilianen zullen niet heel voldaan terugkijken op de opening van het toernooi en met het verlies tegen Nederland vier jaar geleden, maar ook de slachtingen van Spanje gisteren en door Brazilië zelf in de Confed Cup finale een jaar geleden lijkt het voor Brazilië aantrekkelijker Spanje vroeg tegen te komen.
Nummer twee A
De euforie mag dan groot zijn, Nederland kende tot de 1-4 van Robin van Persie voldoende hachelijke momenten. Oranje is bij lange na nog geen titelkandidaat nummer 1. En wie zegt dat Spanje systematisch gaat verliezen nu? Mexico, Kameroen en Kroatië kunnen cijfermatig nu veel gemakkelijker de kwartfinale bereiken. De kans dat ze in de achtste finale niet op de regerend wereldkampioen stuiten is namelijk flink vergroot door de uitslag van gisteren. Waar Brazilië juist grotere kansen had tegen Spanje dan tegen Nederland geldt dat voor de overige 29 deelnemers precies omgedraaid.
Lees hier nog eens hoe het cijfermatig ook alweer zat.
vrijdag 13 juni 2014
De plus en de min van Nederland-Spanje
Het Nederlands elftal heeft de wereldkampioen Spanje vernederd. In Salvador werd het 1-5. Niet eerder werd een regerend wereldkampioen met dergelijke cijfers verslagen in de openingsmatch vier jaar later. Een plus- en een minpunt die voortkomen uit die wedstrijd.
24 uur van Le Mans, niet zomaar een endurance race
Zaterdag en zondag is Le Mans het middelpunt van de racewereld. De grootste lange afstandswedstrijd op aarde, de 24 uur van Le Mans, beleeft dan zijn tweeëntachtigste editie. Wat je moet weten vind je hier.
Als we afgaan op de kwalificatiestrijd krijgen we een interessante race te zien. Al is het alleen al omdat Audi, dat sinds de eeuwwisseling pas twee keer niet als eerste over de streep kwam, pas op startplek vijf staat. Grote winnaar van de kwalificatie van vrijdag was Toyota plekken een en drie op de startgrid. De Japanse fabrikant zegevierde nog nooit in Le Mans.
Het Duitse Porsche deed dat wel, meerdere malen zelfs. Daarvoor moeten we wel ver terug in de tijd want Porche is ruim tien jaar afwezig geweest in de wedstrijd. De rentree werd gevierd met een tweede plaats op de startgrid. Het dominerende Audi heeft zijn eerste auto pas op plaats vier.
De koning van Le Mans is zonder twijfel de Deen Tom Kristensen. In 2013 pakte hij na vier jaar eindelijk weer eens de zege. En wat voor één, Kristensen kon zijn negende Le Mans op zijn palmares bijschrijven.
Dit jaar gaat Kristensen de tien proberen vol te maken. Hij doet dat samen met oud-formule 1 coureurs Lucas di Grasi en Marc Gene (zelf een oud-winnaar). Daarbij heeft hij geen last van één van zijn ploeggenoten van het winnende team van vorig jaar. Na een zware crash op woensdag kreeg de Fransman een startverbod opgelegd.
Het aantal landgenoten blijft beperkt tot twee dit jaar. Één daarvan komt bovendien niet voor Nederland uit. Ho-Pin Tung rijdt met Oak Team Asia in de LMP2-klasse in een volledig Chinees team. De Chinezen hadden het niet makkelijk op vrijdag, ze kwalificeerden zich in hun klasse op plaats dertien.
De andere Nederlander is Jeroen Bleekemolen. Rijdt in de LM GTE AM-klasse. Door een crash van zijn ploeggenoot Bret Curtis kon zijn team geen tijd neerzetten en start hij helemaal achteraan het veld. Curtis wordt vervangen door de Fransman Sebastién Crubilé.
Als we afgaan op de kwalificatiestrijd krijgen we een interessante race te zien. Al is het alleen al omdat Audi, dat sinds de eeuwwisseling pas twee keer niet als eerste over de streep kwam, pas op startplek vijf staat. Grote winnaar van de kwalificatie van vrijdag was Toyota plekken een en drie op de startgrid. De Japanse fabrikant zegevierde nog nooit in Le Mans.
Het Duitse Porsche deed dat wel, meerdere malen zelfs. Daarvoor moeten we wel ver terug in de tijd want Porche is ruim tien jaar afwezig geweest in de wedstrijd. De rentree werd gevierd met een tweede plaats op de startgrid. Het dominerende Audi heeft zijn eerste auto pas op plaats vier.
Kristensen
De koning van Le Mans is zonder twijfel de Deen Tom Kristensen. In 2013 pakte hij na vier jaar eindelijk weer eens de zege. En wat voor één, Kristensen kon zijn negende Le Mans op zijn palmares bijschrijven.
Dit jaar gaat Kristensen de tien proberen vol te maken. Hij doet dat samen met oud-formule 1 coureurs Lucas di Grasi en Marc Gene (zelf een oud-winnaar). Daarbij heeft hij geen last van één van zijn ploeggenoten van het winnende team van vorig jaar. Na een zware crash op woensdag kreeg de Fransman een startverbod opgelegd.
Nederlanders
Het aantal landgenoten blijft beperkt tot twee dit jaar. Één daarvan komt bovendien niet voor Nederland uit. Ho-Pin Tung rijdt met Oak Team Asia in de LMP2-klasse in een volledig Chinees team. De Chinezen hadden het niet makkelijk op vrijdag, ze kwalificeerden zich in hun klasse op plaats dertien.
De andere Nederlander is Jeroen Bleekemolen. Rijdt in de LM GTE AM-klasse. Door een crash van zijn ploeggenoot Bret Curtis kon zijn team geen tijd neerzetten en start hij helemaal achteraan het veld. Curtis wordt vervangen door de Fransman Sebastién Crubilé.
Ronde van Zwitserland: volgende stap richting Frankrijk
Zoals we eerder al zagen bij de Ronde van Luxemburg en het Critérium du Dauphiné is ook de Ronde van Zwitserland voor veel renners een belangrijke schakel in de voorbereiding op de Tour de France. Het hoe en waarom daarvan lees je hier.
Hoewel renners die het goed doen in Zwitserland het vaak ook goed doen in de Tour de France twee weken later, denk aan het podium Rui Costa, Bauke Mollema en Roman Kreuziger vorig jaar, komt het maar zelden voor dat een renner beide wedstrijden back to back wint. Eddy Merckx (1974) en Lance Armstrong (2001) zijn de enige renners die de dubbelslag Ronde van Zwitserland/Tour de France hebben geslagen.
Anderzijds is goed presteren in Zwitserland wel een graadmeter voor wat er in Frankrijk mogelijk is. Zwitser Hugo Koblet won bijvoorbeeld in 1950 de Tour en in 1951 in Zwitserland terwijl zijn landgenoot Ferdi Kübler het omgedraaide deed. De dubbelslag Giro d'Italia/Ronde van Zwitserland komt iets vaker voor, vijf maal. Hennie Kuiper is de enige Nederlandse winnaar. Hij schreef de etappekoers in 1976 op zijn naam. Dat jaar won hij ook één touretappe.
Het is ook om die reden dat renners met een Tourdroom graag naar Zwitserland komen. Daar kunnen zij hun vorm alvast langs de lat leggen. Is het genoeg of moeten we nog een extra rondje trainen? Wie de mannen van het voorjaar bij kan houden, maar bij voorkeur nog net niet kan verslaan, weet dat het goed zit.
Het mooie aan koersen die op de World Tour kalender staan is dat de sterke ploegen een startplicht hebben. Daarom zien we in de Ronde van Zwitserland onder andere wereldkampioen (en winnaar van de afgelopen twee edities) Rui Costa en sprintkanon Sacha Modolo bij Lampre-Merida. Topploeg Omega Pharma-Quickstep komt onder andere met Tom Boonen, Mark Cavendish, Tony Martin en Niki Terpstra. Ook zien wel Milaan-San Remo winnaar Alexander Kristoff (Katusha), is Sergio Henao (Team Sky) terug in het peloton, Giropodiumklant Domenico Pozzovivo (AG2R) stapt op net als Roman Kreuziger, Fabian Cancellara, Bauke Mollema, Laurens ten Dam, Tom-Jelte Slagter, Peter Sagan, Moreno Moser, John Degenkolb, Thibaut Pinot en nog een hele reeks wereldtoppers. Een deelnemersveld dat vergelijkbaar is met dat van de Grote drie.
Met een proloog (9,4 km) en een individuele tijdrit in etappe 7 (24,7 km) komen we aan bijna 35 kilometer tijdrijden. Voor specialisten als Tony Martin en Fabian Cancellara waarschijnlijk net te weinig om het klassement naar de hand te zetten. Zeker als je denkt dat het peloton tussen die twee tijdritten in etappes met vier, vijf en drie cols voor de wielen krijgen.
Het venijn zit echter in de staart, etappe 8 en 9 eindigen beide bergop op een klim van buitencategorie. Daarmee is men in Zwitserland, zoals ook in 2013 al te merken was, weer volledig teruggekeerd naar zijn roots. De Ronde van Zwitserland is traditioneel voorbehouden aan klimmers en na het bijna maniakaal vermijden van de alpen in het eerste decennium van de eenentwintigste eeuw lijkt de organisatie nu ook van zijn lot doordrongen.
Hoewel renners die het goed doen in Zwitserland het vaak ook goed doen in de Tour de France twee weken later, denk aan het podium Rui Costa, Bauke Mollema en Roman Kreuziger vorig jaar, komt het maar zelden voor dat een renner beide wedstrijden back to back wint. Eddy Merckx (1974) en Lance Armstrong (2001) zijn de enige renners die de dubbelslag Ronde van Zwitserland/Tour de France hebben geslagen.
Anderzijds is goed presteren in Zwitserland wel een graadmeter voor wat er in Frankrijk mogelijk is. Zwitser Hugo Koblet won bijvoorbeeld in 1950 de Tour en in 1951 in Zwitserland terwijl zijn landgenoot Ferdi Kübler het omgedraaide deed. De dubbelslag Giro d'Italia/Ronde van Zwitserland komt iets vaker voor, vijf maal. Hennie Kuiper is de enige Nederlandse winnaar. Hij schreef de etappekoers in 1976 op zijn naam. Dat jaar won hij ook één touretappe.
Het is ook om die reden dat renners met een Tourdroom graag naar Zwitserland komen. Daar kunnen zij hun vorm alvast langs de lat leggen. Is het genoeg of moeten we nog een extra rondje trainen? Wie de mannen van het voorjaar bij kan houden, maar bij voorkeur nog net niet kan verslaan, weet dat het goed zit.
Deelnemers
Het mooie aan koersen die op de World Tour kalender staan is dat de sterke ploegen een startplicht hebben. Daarom zien we in de Ronde van Zwitserland onder andere wereldkampioen (en winnaar van de afgelopen twee edities) Rui Costa en sprintkanon Sacha Modolo bij Lampre-Merida. Topploeg Omega Pharma-Quickstep komt onder andere met Tom Boonen, Mark Cavendish, Tony Martin en Niki Terpstra. Ook zien wel Milaan-San Remo winnaar Alexander Kristoff (Katusha), is Sergio Henao (Team Sky) terug in het peloton, Giropodiumklant Domenico Pozzovivo (AG2R) stapt op net als Roman Kreuziger, Fabian Cancellara, Bauke Mollema, Laurens ten Dam, Tom-Jelte Slagter, Peter Sagan, Moreno Moser, John Degenkolb, Thibaut Pinot en nog een hele reeks wereldtoppers. Een deelnemersveld dat vergelijkbaar is met dat van de Grote drie.
Parcours
Met een proloog (9,4 km) en een individuele tijdrit in etappe 7 (24,7 km) komen we aan bijna 35 kilometer tijdrijden. Voor specialisten als Tony Martin en Fabian Cancellara waarschijnlijk net te weinig om het klassement naar de hand te zetten. Zeker als je denkt dat het peloton tussen die twee tijdritten in etappes met vier, vijf en drie cols voor de wielen krijgen.
Het venijn zit echter in de staart, etappe 8 en 9 eindigen beide bergop op een klim van buitencategorie. Daarmee is men in Zwitserland, zoals ook in 2013 al te merken was, weer volledig teruggekeerd naar zijn roots. De Ronde van Zwitserland is traditioneel voorbehouden aan klimmers en na het bijna maniakaal vermijden van de alpen in het eerste decennium van de eenentwintigste eeuw lijkt de organisatie nu ook van zijn lot doordrongen.
[Videorubriek] Beastmode: Nittany Lions
Beastmode, dè manier waarop atleten trainen. Niets ontziend en alle energie geven die je in hebt. Urban Dictionary omschrijft het alsvolgt: When in a state of serious training or at a level of high effort.. Trainingsbeesten dus. Wekelijks pikken we er een beast uit. Deze week: Nittany Lions.
donderdag 12 juni 2014
[Rubriek] Follow the Money: Het geld van Fabregas
Een grote voetbaltransfer brengt een kettingreactie op gang. Wist u bijvoorbeeld dat Illias Bel Hassani (Sparta Rotterdam naar Heracles Almelo) vorig jaar het staartstuk van de 'Bale-transfer' was? Om het geheel duidelijk te maken volgen we de transfer van Cesc Fabregas van FC Barcelona naar Chelsea FC.
Zes alternatieve sportevenementen tijdens het WK voetbal
De komende vier weken staan in het teken van één ding en één ding alleen: het wk voetbal. Met het wereldkampioenschap in het meest voetbalgekke land op aarde, Brazilië, Nederland èn België en deelname van alle acht landen die het toernooi op hun naam schreven is er geen ontkomen aan een vierentwintiguurs televisie-infuus voor de sportliefhebber. We kunnen ons goed voorstellen dat het de iets minder fanatieke supporter ook wel een andere sport voorbij wil zien komen. Daarom geven wij tien alternatieven.
Nadat Nederland vrijdag tegen Spanje revanche heeft genomen voor de verloren finale van vier jaar geleden is het misschien goed om even afstand te nemen. In dat geval kun je van zaterdagmiddag 15.00 tot zondagmiddag 15.00 genieten van één van de drie meest prestigieuze autoraces op aarde, de 24 uur van Le Mans. De koning van Le Mans, zesvoudig winnaar Tom Kristensen krijgt steun van oud-formule 1 coureurs Lucas Di Grasi en Marc Gene in de jacht op zege nummer zeven, een record. Nederlanders Jeroen Bleekemolen en Ho-Pin Tung staan ook aan de start.
In ieder geval tot en met zondag, maar zeer waarschijnlijk nog langer, kun je genieten van het allerbeste basketbal van de twee allerbeste ploegen van deze eeuw. San Antonio Spurs en Miami Heat zijn samen goed voor dertien finales in de afgelopen vijftien jaar. Vorig jaar stonden Spurs en Heat ook tegenover elkaar en toen duurde het tot de allerlaatste seconde van de zevende en laatste wedstrijd voor we wisten wie zich kampioen mocht kronen.
Over tien dagen begint het belangrijkste tennistoernooi op de internationale kalender. Het heilige gras van Wimbledon in Londen is in de oneven jaren in de tweede helft van juni het middelpunt van de sportwereld. In even jaren, en dus voetbaltoernooijaren, is het niveau echt niet minder. Vier oud-winnaars en nog eens twee voormalig finalisten komen in Londen spelen dit jaar. Ook de winnaars van de eerste twee Grand Slam toernooien van 2014 staan op de baan.
Zondag 22 juni is een historische dag in de Formule 1. Na tien jaar afwezigheid keert het circus terug in Oostenrijk. De Salzburgring is één van de historische circuits van de oude Formule 1 kalender. Na het spektakelstuk in Canada begin juni is de konigsklasse van de autosport weer enigszins spannend. Mercedes GP blijkt niet ongenaakbaar en de rest van het veld blijkt zeer aan elkaar gewaagd.
Één van de grootste eendaagse evenementen in Nederland op sportgebied vindt traditioneel plaats in het laatste weekend van juni. Grootheden als Valentino Rossi en Nicky Hayden nemen het op tegen jonge honden als Jorge Lorenzo en Rafa Marquez. Ook biedt Assen een mooie kijk in de toekomst, de Moto2 en Moto3 klasse rijden ook een race op het Drentse circuit.
De Tour de France van dit jaar kent een zeldzaam sterk deelnemersveld. Naast de winnaar van 2013, Christopher Froome, oud-winnaars Andy Schleck en Cadel Evans en meervoudig winnaar Alberto Contador nemen ook vele winnaars van andere grote rondes deel. Vicenzo Nibali (twee maal Giro d'Italia, eenmaal Vuelta A Espana), Michele Scarponi (Giro d'Italia) en mogelijk ook Chris Horner (Vuelta) en Bradley Wiggins (Tour) komen naar Frankrijk. De Hollandse sterren Bauke Mollema en Laurens ten Dam zijn ook geselecteerd.
1. 24-uur van Le Mans
Nadat Nederland vrijdag tegen Spanje revanche heeft genomen voor de verloren finale van vier jaar geleden is het misschien goed om even afstand te nemen. In dat geval kun je van zaterdagmiddag 15.00 tot zondagmiddag 15.00 genieten van één van de drie meest prestigieuze autoraces op aarde, de 24 uur van Le Mans. De koning van Le Mans, zesvoudig winnaar Tom Kristensen krijgt steun van oud-formule 1 coureurs Lucas Di Grasi en Marc Gene in de jacht op zege nummer zeven, een record. Nederlanders Jeroen Bleekemolen en Ho-Pin Tung staan ook aan de start.
2. NBA Finals 2014
In ieder geval tot en met zondag, maar zeer waarschijnlijk nog langer, kun je genieten van het allerbeste basketbal van de twee allerbeste ploegen van deze eeuw. San Antonio Spurs en Miami Heat zijn samen goed voor dertien finales in de afgelopen vijftien jaar. Vorig jaar stonden Spurs en Heat ook tegenover elkaar en toen duurde het tot de allerlaatste seconde van de zevende en laatste wedstrijd voor we wisten wie zich kampioen mocht kronen.
3. Wimbledon
Over tien dagen begint het belangrijkste tennistoernooi op de internationale kalender. Het heilige gras van Wimbledon in Londen is in de oneven jaren in de tweede helft van juni het middelpunt van de sportwereld. In even jaren, en dus voetbaltoernooijaren, is het niveau echt niet minder. Vier oud-winnaars en nog eens twee voormalig finalisten komen in Londen spelen dit jaar. Ook de winnaars van de eerste twee Grand Slam toernooien van 2014 staan op de baan.
4. GP Oostenrijk
Zondag 22 juni is een historische dag in de Formule 1. Na tien jaar afwezigheid keert het circus terug in Oostenrijk. De Salzburgring is één van de historische circuits van de oude Formule 1 kalender. Na het spektakelstuk in Canada begin juni is de konigsklasse van de autosport weer enigszins spannend. Mercedes GP blijkt niet ongenaakbaar en de rest van het veld blijkt zeer aan elkaar gewaagd.
5. TT Assen
Één van de grootste eendaagse evenementen in Nederland op sportgebied vindt traditioneel plaats in het laatste weekend van juni. Grootheden als Valentino Rossi en Nicky Hayden nemen het op tegen jonge honden als Jorge Lorenzo en Rafa Marquez. Ook biedt Assen een mooie kijk in de toekomst, de Moto2 en Moto3 klasse rijden ook een race op het Drentse circuit.
6. Tour de France
De Tour de France van dit jaar kent een zeldzaam sterk deelnemersveld. Naast de winnaar van 2013, Christopher Froome, oud-winnaars Andy Schleck en Cadel Evans en meervoudig winnaar Alberto Contador nemen ook vele winnaars van andere grote rondes deel. Vicenzo Nibali (twee maal Giro d'Italia, eenmaal Vuelta A Espana), Michele Scarponi (Giro d'Italia) en mogelijk ook Chris Horner (Vuelta) en Bradley Wiggins (Tour) komen naar Frankrijk. De Hollandse sterren Bauke Mollema en Laurens ten Dam zijn ook geselecteerd.
woensdag 11 juni 2014
Waarom kunnen de grootste landen niet voetballen?
Morgen trapt gastland, en één van de grootste naties van de wereld, Brazilië het wereldkampioenschap voetbal af. Brazilië is slechts één van de twee van de tien grootste landen ter wereld die succes boekten op het wereldkampioenschap. Hoe komt dat?
Voetbal wordt vaak de grootste sport van de wereld genoemd, toch is de helft van de landen met de grootste plaatselijke bevolking niet aanwezig. Ook als we kijken naar oppervlakte is het karig, acht van de twintig grootste landen sturen een team naar het WK. Hoe je het ook bekijkt, het grootste deel van de wereld is er niet bij.
Nu is het anno 2014 niet heel erg anders dan op de andere negentien WK's. Het grootste land ter wereld, bevolkingstechnisch, China ging maar één keer naar het wereldkampioenschap, in 2002. De Aziaten waren bij het enige WK op hun continent bijna net zo snel vertrokken als dat ze kwamen. Na drie redelijk kansloze nederlagen zaten de Chinezen weer in Shanghai, Peking en Harbin.
Waarom voetballen de 1,36 miljard Chinezen allemaal zo slecht? Men wijt het graag aan communisme, echter, zowel de grote leider Mao Zedong als meer recente leiders als Deng Xiaoping speelden het spel zelf. De grote leiders waren niet perse tegen de ontwikkeling van het spel. Dat Chinezen nooit de top hebben bereikt ligt aan de voetbalinfrastructuur. In die zin is de communistische benadering wel schuldig aan het collectief voetbalfalen. De Chinese methode van doorselecteren vanaf de geboorte werkt misschien goed in turnen, zwemmen, atletiek en tafeltennis, in teamsporten moet naast individueel talent ook groepsdynamiek ontstaan. Hetgeen niet te selecteren viel. Coaching, tactische scholing en teamwork zijn onderontwikkeld in China.
Het één na grootste land, bevolkingsgewijs, is India. De Indiërs doen het nog slechter dan China. Nooit nam India deel aan het wereldkampioenschap voetbal. Wat vreemd is voor één van de grootste koloniën van de bakermat van de sport, Engeland. Tegelijkertijd zit daar ook de verklaring. India nam namelijk twee andere sporten over van het moederland: hockey en, vooral, cricket.
India is echter aan het terugvechten. De huidige I-League moet binnenkort plaatsmaken voor de Super League, een competitie gemodelleerd naar de succesvolle cricket en hockey Leagues die de afgelopen jaren zijn ontwikkeld. Grote sterren, meestal al op hun retour, komen voor veel geld korte tijd plaatselijke teams versterken om de ontwikkeling van de Indiase talenten te versnellen. Die talenten ontwikkelen zich binnenkort ook op een andere manier. In 2017 is India gastheer van het WK voor spelers tot 17 jaar en mag voor het eerst een team afvaardigen naar een mondiaal eindtoernooi.
Voorlopig blijft nummer 3, Amerika het grootste land op het wereldkampioenschap. Maar bedenk je dat de Amerikanen, die voor de vijfde keer op rij aanwezig zijn, twintig jaar geleden op dezelfde manier als India begonnen, met de MLS en 'oude mannen'. Er gloort hoop.
Voetbal wordt vaak de grootste sport van de wereld genoemd, toch is de helft van de landen met de grootste plaatselijke bevolking niet aanwezig. Ook als we kijken naar oppervlakte is het karig, acht van de twintig grootste landen sturen een team naar het WK. Hoe je het ook bekijkt, het grootste deel van de wereld is er niet bij.
China
Nu is het anno 2014 niet heel erg anders dan op de andere negentien WK's. Het grootste land ter wereld, bevolkingstechnisch, China ging maar één keer naar het wereldkampioenschap, in 2002. De Aziaten waren bij het enige WK op hun continent bijna net zo snel vertrokken als dat ze kwamen. Na drie redelijk kansloze nederlagen zaten de Chinezen weer in Shanghai, Peking en Harbin.
Waarom voetballen de 1,36 miljard Chinezen allemaal zo slecht? Men wijt het graag aan communisme, echter, zowel de grote leider Mao Zedong als meer recente leiders als Deng Xiaoping speelden het spel zelf. De grote leiders waren niet perse tegen de ontwikkeling van het spel. Dat Chinezen nooit de top hebben bereikt ligt aan de voetbalinfrastructuur. In die zin is de communistische benadering wel schuldig aan het collectief voetbalfalen. De Chinese methode van doorselecteren vanaf de geboorte werkt misschien goed in turnen, zwemmen, atletiek en tafeltennis, in teamsporten moet naast individueel talent ook groepsdynamiek ontstaan. Hetgeen niet te selecteren viel. Coaching, tactische scholing en teamwork zijn onderontwikkeld in China.
India
Het één na grootste land, bevolkingsgewijs, is India. De Indiërs doen het nog slechter dan China. Nooit nam India deel aan het wereldkampioenschap voetbal. Wat vreemd is voor één van de grootste koloniën van de bakermat van de sport, Engeland. Tegelijkertijd zit daar ook de verklaring. India nam namelijk twee andere sporten over van het moederland: hockey en, vooral, cricket.
India is echter aan het terugvechten. De huidige I-League moet binnenkort plaatsmaken voor de Super League, een competitie gemodelleerd naar de succesvolle cricket en hockey Leagues die de afgelopen jaren zijn ontwikkeld. Grote sterren, meestal al op hun retour, komen voor veel geld korte tijd plaatselijke teams versterken om de ontwikkeling van de Indiase talenten te versnellen. Die talenten ontwikkelen zich binnenkort ook op een andere manier. In 2017 is India gastheer van het WK voor spelers tot 17 jaar en mag voor het eerst een team afvaardigen naar een mondiaal eindtoernooi.
Voorlopig blijft nummer 3, Amerika het grootste land op het wereldkampioenschap. Maar bedenk je dat de Amerikanen, die voor de vijfde keer op rij aanwezig zijn, twintig jaar geleden op dezelfde manier als India begonnen, met de MLS en 'oude mannen'. Er gloort hoop.
US Open Golf: Nieuwe oude baan, nieuwe oude favorieten
Morgen begint de US Open Golf, het tweede grote toernooi in het golfseizoen, de US Open. De tweede Major van dit jaar brengt ook ´s Neerlands beste golfer, Joost Luiten, op de baan. Wat kunnen we verder verwachten?
Het is een mooie tijd voor Luiten. Afgelopen week werd hij derde op de Lyoness Open in Oostenrijk en daaropvolgend werd bekend dat hij op de wereldranglijst naar plek 42 klimt, nog maar één plek onder zijn topklassering. Vorige maand pakte hij ook al plek vier op het Spaanse Open. Daarbij moet wel worden aangetekend dat hij de Lyoness Open vorig jaar won maar dat mag de pret niet drukken.
Luiten is door zijn recente vorm prima op zijn plaats tussen de beste spelers op aarde. Allemaal, uitgezonderd Tiger Woods, geven zij acte de presance in North Carolina, waar op Pinehurst wordt gespeeld dit jaar. Dat Woods niet deelneemt is te wijten aan de beknelde zenuw in zijn rug die hem al sinds begin dit jaar aan de kant houdt. Na het missen van The Masters komt ook de US Open nog te vroeg.
Als we af gaan op Las Vegas, en dat doen we in dit geval, is er maar één man die zondagavond de beker omhoog kan houden, Rory McIlroy. De Noord-Ier won het toernooi al eens in 2011. Na zijn eerste plaats op de wereldranglijst in 2012 staat hij nu al enige tijd vastgeroest op nummer 6 maar McIlroy is nog altijd maar 25 jaar en verre van op zijn retour.
Achter McIlroy staan spelers op dezelfde quotering. Naast de huidige nummer 1 van de wereld, Adam Scott, is dat ook Phil Mickelson. Mickelson is de Zoetemelk van de US Open, hij werd al zes keer tweede. Niemand die hem dat na doet. De US Open begint dan ook een kleine obsessie voor Mickelson te worden. Na zijn overwinning in de British Open mist alleen deze trofee nog op zijn erelijst. Dat Mickelson volgens de bookmakers grote kans maakt is opmerkelijk. Niet alleen had hij het heel druk met verhoren door de FBI, in verband met aandelenhandel met voorkennis, ook was het eerste half jaar van 2014 het slechtste jaar uit zijn profcarrière met geen enkele top 10 notering.
Anders is dat voor Adam Scott. De Australiër gaat sterk aan de leiding in de golfwereld. Vorige maand stootte hij Tiger Woods van de eerste plaats van de wereldranglijst. Scott is gekoppeld aan één van de snelste stijgers van 2014, Bubba Watson. De Amerikaan bezet inmiddels plek 3 op de ranglijst waar hij op 1 januari nog op plaats 28 stond. Scott gaat voor het eerst als de topgolfer op aarde aan een Major beginnen en dat hij samenspeelt met een andere titelkandidaat is zeer welkom, mocht hij ergens last van zenuwen krijgen, hoewel dat niet waarschijnlijk is, kan hij zich optrekken aan de lange slagen van Watson.
De US Open wordt ieder jaar op een andere baan in de Verenigde Staten gespeeld. Pinehurst No. 2, de baan in Pinehurst, North Caroline, is voor de derde keer gastheer. In 1999 en 2005 werd ook op deze baan om de titel gestreden.
Dit jaar is wel het één en ander veranderd. De afgelopen jaren is de course op de schop gegaan en teruggebracht in oude staat. Dat maakt hem wel totaal nieuw voor alle spelers, zelfs zij die bij eerdere edities aanwezig waren, want die oude staat stamt uit 1901.
De renovatie houdt in dat de rough, hoogpollig gras, is ingeruild voor helmgras, zandbanken en ruwe natuur. Bovendien is de baan met 400 yards verlengd. Het is daardoor niet meer de meest gelikte baan van Amerika maar wel een garantie voor spektakel.
Het is een mooie tijd voor Luiten. Afgelopen week werd hij derde op de Lyoness Open in Oostenrijk en daaropvolgend werd bekend dat hij op de wereldranglijst naar plek 42 klimt, nog maar één plek onder zijn topklassering. Vorige maand pakte hij ook al plek vier op het Spaanse Open. Daarbij moet wel worden aangetekend dat hij de Lyoness Open vorig jaar won maar dat mag de pret niet drukken.
Luiten is door zijn recente vorm prima op zijn plaats tussen de beste spelers op aarde. Allemaal, uitgezonderd Tiger Woods, geven zij acte de presance in North Carolina, waar op Pinehurst wordt gespeeld dit jaar. Dat Woods niet deelneemt is te wijten aan de beknelde zenuw in zijn rug die hem al sinds begin dit jaar aan de kant houdt. Na het missen van The Masters komt ook de US Open nog te vroeg.
Kanshebbers
Als we af gaan op Las Vegas, en dat doen we in dit geval, is er maar één man die zondagavond de beker omhoog kan houden, Rory McIlroy. De Noord-Ier won het toernooi al eens in 2011. Na zijn eerste plaats op de wereldranglijst in 2012 staat hij nu al enige tijd vastgeroest op nummer 6 maar McIlroy is nog altijd maar 25 jaar en verre van op zijn retour.
Achter McIlroy staan spelers op dezelfde quotering. Naast de huidige nummer 1 van de wereld, Adam Scott, is dat ook Phil Mickelson. Mickelson is de Zoetemelk van de US Open, hij werd al zes keer tweede. Niemand die hem dat na doet. De US Open begint dan ook een kleine obsessie voor Mickelson te worden. Na zijn overwinning in de British Open mist alleen deze trofee nog op zijn erelijst. Dat Mickelson volgens de bookmakers grote kans maakt is opmerkelijk. Niet alleen had hij het heel druk met verhoren door de FBI, in verband met aandelenhandel met voorkennis, ook was het eerste half jaar van 2014 het slechtste jaar uit zijn profcarrière met geen enkele top 10 notering.
Anders is dat voor Adam Scott. De Australiër gaat sterk aan de leiding in de golfwereld. Vorige maand stootte hij Tiger Woods van de eerste plaats van de wereldranglijst. Scott is gekoppeld aan één van de snelste stijgers van 2014, Bubba Watson. De Amerikaan bezet inmiddels plek 3 op de ranglijst waar hij op 1 januari nog op plaats 28 stond. Scott gaat voor het eerst als de topgolfer op aarde aan een Major beginnen en dat hij samenspeelt met een andere titelkandidaat is zeer welkom, mocht hij ergens last van zenuwen krijgen, hoewel dat niet waarschijnlijk is, kan hij zich optrekken aan de lange slagen van Watson.
Nieuw design
De US Open wordt ieder jaar op een andere baan in de Verenigde Staten gespeeld. Pinehurst No. 2, de baan in Pinehurst, North Caroline, is voor de derde keer gastheer. In 1999 en 2005 werd ook op deze baan om de titel gestreden.
Dit jaar is wel het één en ander veranderd. De afgelopen jaren is de course op de schop gegaan en teruggebracht in oude staat. Dat maakt hem wel totaal nieuw voor alle spelers, zelfs zij die bij eerdere edities aanwezig waren, want die oude staat stamt uit 1901.
De renovatie houdt in dat de rough, hoogpollig gras, is ingeruild voor helmgras, zandbanken en ruwe natuur. Bovendien is de baan met 400 yards verlengd. Het is daardoor niet meer de meest gelikte baan van Amerika maar wel een garantie voor spektakel.
dinsdag 10 juni 2014
Brazilië-Kroatië in andere sporten
Morgen opent het wereldkampioenschap voetbal met de wedstrijd Brazilië-Kroatië. De vorige keer dat deze ploegen elkaar ontmoetten was op het WK van 2006. Destijds werd het 1-0 voor Brazilië. Daarom nemen we een kijkje bij de andere onderlinge ontmoetingen in de sportwereld.
WK Basketbal 2010
In de poulefase van het wereldkampioenschap basketbal 2010 in Turkije kwamen Brazilië en Turkije elkaar tegen. De Zuid-Amerikanen wonnen met overmacht: 92-74. Beide ploegen bereikten wel de finaleronde. Daarin verloren beide landen een broederstrijd, Brazilië werd uitgeschakeld door Argentinië, Kroatië door Servië.
http://youtu.be/dKrx8BMjuOg
OS Handbal 2008
Brazilië verloor vier van de vijf poulewedstrijden bij het Olympisch handbal toernooi in Peking in 2008. Hoewel daar wedstrijden tegen de latere kampioen Frankrijk (8 punten verschil) en bronzen medaillewinnaar Spanje (1 punt verschil) werd de grootse nederlaag tegen de uiteindelijke nummer 4 Kroatië geleden, 33-14.
http://youtu.be/ks_ImJRnSoI
Zaalvoetbal
Een extraatje, een heel fijn doelpunt van de Brazilaanse zaalvoetballegende Falcao, tegen Kroatië.
http://youtu.be/iXqjstK42hw
WK Basketbal 2010
In de poulefase van het wereldkampioenschap basketbal 2010 in Turkije kwamen Brazilië en Turkije elkaar tegen. De Zuid-Amerikanen wonnen met overmacht: 92-74. Beide ploegen bereikten wel de finaleronde. Daarin verloren beide landen een broederstrijd, Brazilië werd uitgeschakeld door Argentinië, Kroatië door Servië.
http://youtu.be/dKrx8BMjuOg
OS Handbal 2008
Brazilië verloor vier van de vijf poulewedstrijden bij het Olympisch handbal toernooi in Peking in 2008. Hoewel daar wedstrijden tegen de latere kampioen Frankrijk (8 punten verschil) en bronzen medaillewinnaar Spanje (1 punt verschil) werd de grootse nederlaag tegen de uiteindelijke nummer 4 Kroatië geleden, 33-14.
http://youtu.be/ks_ImJRnSoI
Zaalvoetbal
Een extraatje, een heel fijn doelpunt van de Brazilaanse zaalvoetballegende Falcao, tegen Kroatië.
http://youtu.be/iXqjstK42hw
Uitkijkmoment: The Dream Mile
Morgen vindt in Oslo De vijfde van veertien Diamond League ontmoetingen dit seizoen plaats. Jaarlijks brengt de organisatie in Oslo naast het vaste atletiekprogramma van Diamond League wedstrijden ook iets speciaals: The Dream Mile.
In Nederland is het geen jaarlijks hoogtepunt maar erbuiten is deze hardlooprace over één mijl waarschijnlijk het meest beroemde hardloopevenement. The Dream Mile. Dit is dan ook niet zomaar een middellange afstandsrace, in Oslo op de Bislett Games is door de jaren heen zo ongeveer elk nationaal record in de wereld op de mijl neergezet. Elke zichzelf respecterende middellange afstand loper wil The Dream Mile dan ook op zijn naam geschreven hebben.
Bladeren door de uitslagen op de wedstrijd over vier ronden levert dan ook een bijzonder lijstje winnaars op. Te beginnen met de Brit Sebastian Coe. De meest legendarische aller middellange afstand atleten. Coe won de race in 1979 in een wereldrecord. Één van de elf mondiale toptijden die hij twee decennia lang in handen had. Sterker nog, zijn wereldrecord op de 1.000 meter staat anno 2014 nog steeds, ook al is Coe al bijna 25 jaar gestopt.
Ook op de lijst met winnaars, twee recente Olympisch kampioenen op de 1.500 meter: Hicham El Guerrouj (2004) en Asbel Kiprop (2008). El Guerrouj is sinds 1998 recordhouder op The Dream Mile, Kiprop won het evenement drie keer.
Dit jaar zijn de ogen gericht op een lokale favoriet. De Europees kampioen op de 1.500 meter Henrik Ingebrigtsen staat namelijk aan de start. De pas 23-jarige Ingebrigtsen stond ook al in de WK-finale en de Olympische finale. Vorige week scherpte hij het Noors record op de mijl nog even aan. Hij lijkt klaar voor de uitdaging. Opvallend is dat Noorwegen nu één van de weinige landen in de wereld is waar het nationaal record op de mijl niet tijdens The Dream Mile is gelopen.
Uitdagers voor Ingebrigtsen zijn Ayanleh Souleiman en Matt Centrowitz. Souleiman, een loper uit Djibouti, is titelverdediger na zijn mooie zege van 2013. De derde loper die winstkansen wordt toegedicht is de Amerikaan Centrowitz. Centrowitz pakte in 2011 brons en in 2013 zilver op de 1.500 meter bij de wereldkampioenschappen. Centrowitz, die met zijn persoonlijk record van 3.50.53 ver achter de 3.47.32 die Souleiman bijvoorbeeld dit jaar al liep. Toch heeft Centrowitz enig recht van spreken, de mijl liep hij nooit eerder in een vergelijkbaar sterk deelnemersveld, hetgeen de toptijden ook beïnvloed.
In Nederland is het geen jaarlijks hoogtepunt maar erbuiten is deze hardlooprace over één mijl waarschijnlijk het meest beroemde hardloopevenement. The Dream Mile. Dit is dan ook niet zomaar een middellange afstandsrace, in Oslo op de Bislett Games is door de jaren heen zo ongeveer elk nationaal record in de wereld op de mijl neergezet. Elke zichzelf respecterende middellange afstand loper wil The Dream Mile dan ook op zijn naam geschreven hebben.
Erelijst
Bladeren door de uitslagen op de wedstrijd over vier ronden levert dan ook een bijzonder lijstje winnaars op. Te beginnen met de Brit Sebastian Coe. De meest legendarische aller middellange afstand atleten. Coe won de race in 1979 in een wereldrecord. Één van de elf mondiale toptijden die hij twee decennia lang in handen had. Sterker nog, zijn wereldrecord op de 1.000 meter staat anno 2014 nog steeds, ook al is Coe al bijna 25 jaar gestopt.
Ook op de lijst met winnaars, twee recente Olympisch kampioenen op de 1.500 meter: Hicham El Guerrouj (2004) en Asbel Kiprop (2008). El Guerrouj is sinds 1998 recordhouder op The Dream Mile, Kiprop won het evenement drie keer.
Dream Mile 2014
Dit jaar zijn de ogen gericht op een lokale favoriet. De Europees kampioen op de 1.500 meter Henrik Ingebrigtsen staat namelijk aan de start. De pas 23-jarige Ingebrigtsen stond ook al in de WK-finale en de Olympische finale. Vorige week scherpte hij het Noors record op de mijl nog even aan. Hij lijkt klaar voor de uitdaging. Opvallend is dat Noorwegen nu één van de weinige landen in de wereld is waar het nationaal record op de mijl niet tijdens The Dream Mile is gelopen.
Uitdagers voor Ingebrigtsen zijn Ayanleh Souleiman en Matt Centrowitz. Souleiman, een loper uit Djibouti, is titelverdediger na zijn mooie zege van 2013. De derde loper die winstkansen wordt toegedicht is de Amerikaan Centrowitz. Centrowitz pakte in 2011 brons en in 2013 zilver op de 1.500 meter bij de wereldkampioenschappen. Centrowitz, die met zijn persoonlijk record van 3.50.53 ver achter de 3.47.32 die Souleiman bijvoorbeeld dit jaar al liep. Toch heeft Centrowitz enig recht van spreken, de mijl liep hij nooit eerder in een vergelijkbaar sterk deelnemersveld, hetgeen de toptijden ook beïnvloed.
maandag 9 juni 2014
De drie beste grastennissers nu
Gisteren is het grasseizoen in het tennisjaar begonnen. Het grasseizoen is kort en haalt het meest technische spel bij de profs naar boven. Gisteren keken we naar de drie spelers uit het verleden die het grasspel het best beheersten. Vandaag kijken we naar de top drie van nu. Ook geven we twee tips voor de toekomst.
Juan Martin Del Potro deed er jaren over om op gras net zo goed te presteren als op de andere ondergronden. Waar hij vanaf de dag dat hij prof werd successen boekte op Hardcourt en kort erna ook gravel onder de knie kreeg duurde het even voor het omslagpunt op gras kwam. Dat moment was de Olympische Spelen van 2012 op het gras van Wimbledon. In een wat makkelijker deelnemersveld dan op het Grand Slamtoernooi kreeg Del Potro eindelijk de kans een reeks neer te zetten. Het bracht hem een bronzen medaille. Ook op Wimbledon in 2013 reikte hij tot de laatste vier waarmee zijn naam definitief gevestigd is. Del Potro is geblesseerd en zal niet op gras schitteren in 2014.
De Tsjech Tomas Berdych is al jaren Best of the rest op gras. In 2010 stond hij in de finale van Wimbledon en de laatste zestien halen is sinds 2006 eerder regel dan uitzondering. Op Wimbledon heeft hij het hoogste winstpercentage van alle Grand Slams, ruim 71%. Hij won Halle in 2007 en het jaar ervoor stond hij er al eens in de finale. Hij is de afgelopen jaren één van de meest constante spelers op gras gebleken.
De aankomend graskoning. Andy Murray heeft een abonnement op grasfinales in eigen land. Sinds 2012 begint hij ze ook te winnen. Zo won hij het toernooi van Queen's al drie maal (2009, 2011 en 2013), won hij de Olympische grasfinale van 2012 en sinds 2013 ook eindelijk het door Britten felbegeerde Wimbledon. Murray kan op een fantastische reeks in Londen bogen. Kwartfinale in 2008, halve finale in 2009, 2010 en 2011, een finale in 2012 en winst in 2013. Hoewel Murray uit een wat slechtere fase in zijn carrière aan het opklimmen is moet hij in staat zijn de nieuwe koning in de wei te worden, als hij dat niet gewoon al is.
De nieuwe generatie kent twee grasmeesters. Allereerst Jerzy Janowicz. De Pool schopte het vorig jaar tot de halve finale van Wimbledon. Daarin moest hij in vier sets buigen voor de latere kampioen Andy Murray. Janowicz zou dus de grote man op gras kunnen worden ware het niet dat hij gisteren in de eerste ronde van Halle verloor van een zekere Pierre-Hugues Herbert. Het is dus even afwachten wat hij echt kan.
De echte komende man op gras is jongeling Kei Nishikori. De Japanner geldt sowieso als één van de grootste talenten op de ATP Tour. Nishikori won nog geen grastoernooien maar haalde de laatste vier al wel een aantal malen. Als Nishikori verliest op gras dan is het ook echt van een topper, twee keer van Rafael Nadal en twee keer van Juan Martin Del Potro bijvoorbeeld. Het is wachten tot de Japanner het een keer tot een hoofdprijs schopt.
3. Juan Martin Del Potro
Juan Martin Del Potro deed er jaren over om op gras net zo goed te presteren als op de andere ondergronden. Waar hij vanaf de dag dat hij prof werd successen boekte op Hardcourt en kort erna ook gravel onder de knie kreeg duurde het even voor het omslagpunt op gras kwam. Dat moment was de Olympische Spelen van 2012 op het gras van Wimbledon. In een wat makkelijker deelnemersveld dan op het Grand Slamtoernooi kreeg Del Potro eindelijk de kans een reeks neer te zetten. Het bracht hem een bronzen medaille. Ook op Wimbledon in 2013 reikte hij tot de laatste vier waarmee zijn naam definitief gevestigd is. Del Potro is geblesseerd en zal niet op gras schitteren in 2014.
2. Tomas Berdych
De Tsjech Tomas Berdych is al jaren Best of the rest op gras. In 2010 stond hij in de finale van Wimbledon en de laatste zestien halen is sinds 2006 eerder regel dan uitzondering. Op Wimbledon heeft hij het hoogste winstpercentage van alle Grand Slams, ruim 71%. Hij won Halle in 2007 en het jaar ervoor stond hij er al eens in de finale. Hij is de afgelopen jaren één van de meest constante spelers op gras gebleken.
1. Andy Murray
De aankomend graskoning. Andy Murray heeft een abonnement op grasfinales in eigen land. Sinds 2012 begint hij ze ook te winnen. Zo won hij het toernooi van Queen's al drie maal (2009, 2011 en 2013), won hij de Olympische grasfinale van 2012 en sinds 2013 ook eindelijk het door Britten felbegeerde Wimbledon. Murray kan op een fantastische reeks in Londen bogen. Kwartfinale in 2008, halve finale in 2009, 2010 en 2011, een finale in 2012 en winst in 2013. Hoewel Murray uit een wat slechtere fase in zijn carrière aan het opklimmen is moet hij in staat zijn de nieuwe koning in de wei te worden, als hij dat niet gewoon al is.
Kei Nishikori en Jerzy Janowicz
De nieuwe generatie kent twee grasmeesters. Allereerst Jerzy Janowicz. De Pool schopte het vorig jaar tot de halve finale van Wimbledon. Daarin moest hij in vier sets buigen voor de latere kampioen Andy Murray. Janowicz zou dus de grote man op gras kunnen worden ware het niet dat hij gisteren in de eerste ronde van Halle verloor van een zekere Pierre-Hugues Herbert. Het is dus even afwachten wat hij echt kan.
De echte komende man op gras is jongeling Kei Nishikori. De Japanner geldt sowieso als één van de grootste talenten op de ATP Tour. Nishikori won nog geen grastoernooien maar haalde de laatste vier al wel een aantal malen. Als Nishikori verliest op gras dan is het ook echt van een topper, twee keer van Rafael Nadal en twee keer van Juan Martin Del Potro bijvoorbeeld. Het is wachten tot de Japanner het een keer tot een hoofdprijs schopt.
Abonneren op:
Posts (Atom)