Met een berg van tweede categorie, vier toppen van de eerste categorie en als toetje de buitencategorie-klim naar Alto Els Cortals d'Encamp mag de elfde etappe van de Vuelta a España 2015 zich met recht één van de moeilijkste ritten van dit jaar noemen. De rit is misschien wel de zwaarste bergetappe ooit. Hoe verhoudt deze etappe zich tot het verleden, toen lange ritten over meerdere toppen eerder regel dan uitzondering waren. Sportpreview stelde een top tien samen.
10. Santa Clarita-Mountain High
Tour of California 2014 etappe 6
In Californië liggen zoveel toppen kort achter elkaar dat men in de Amgen Tour of California nog weleens een top niet meeneemt in het bergklassement. Maar ja, wat is een klimmetje naar zeshonderd meter hoogte waard als je bergen als Mount Diablo en Mountain High, die beide ver boven de tweeduizend meter reiken, in je parcours kunt opnemen? In de zesde etappe van 2014 was Mountain High de finishplek van een etappe die eerder ook over Bouquet Canyon en Mount Emma voerde. De winnaar van die dag luisterde naar de naam Johan Esteban Chavez, hetgeen een waarschuwing mag zijn voor een ieder die rit 11 in de Vuelta van 2015 zal beslechten, Chavez toonde de afgelopen week al zijn vorm.
9. Silver City-Pinos Altos
Tour of the Gila 2014 etappe 5
Als deze rit niet in New Mexico maar bijvoorbeeld in Frankrijk, Spanje, Italië of zelfs Californië zou liggen had hij misschien hoger in de lijst gestaan. De koers is zo klein dat zelfs de Amerikaanse World-Tourteams de wedstrijd op eigen bodem links laten liggen. Daardoor zijn ploegen als UnitedHealtCare en 5 Hour Energy normaal gesproken de meest krachtige blokken in het peloton. Het is ook om die reden dat niet een erkende klimgeit als Nairo Quintana of Alberto Contador bovendaan de daguitslag prijkt maar de relatief onbekende Daniel Jaramillo. Deze toen 23-jarige Colombiaan stond zowel vorig seizoen als dit seizoen onder contract bij het bescheiden Jamis-Hagens Berman.
8. Ulrichen-Grimselpass
Ronde van Zwitserland 2007
Een rit waarin 'slechts' drie toppen zijn opgenomen kan weldegelijk tot één van de zwaarste ritten ooit worden gerekend. Dit is het geval in bijvoorbeeld de zesde etappe van de Ronde van Zwitserland 2007. Uit het vertrek werd de twintig kilometer lange klim naar de Furkapass beklommen. Vervolgens werd de tweede berg van buitencategorie opgereden, de Sustenpass. Tot slot lag de finish bovenop de Grimselpass van eerste categorie. Drie beklimmingen die allen ruimschoots boven de tweeduizend hoogtemeters uitsteken. De winnaar van de dag luisterde naar de naam Vladimir Gusev die Chris Horner en Andreas Klöden voor bleef.
7. Albertville-Morzine
Critérium du Dauphiné 2005
Achtereenvolgens over de Col de la Forchaz, de Col de la Croix-Fry en de Col de la Colombière, driemaal eerste categorie, zou normaal gesproken al voor genoeg vuurwerk moeten zorgen. In 2005, al dan niet gedreven door het synthetische tijdperk, dacht men daar bij het ontwerp vann het Dauphiné-parcours heel anders over. Na deze drie reuzen besloot men ook nog een 'tussencol' van vierde categorie in de vorm van de Cote de Chatillon sur Cluses te trekken, vervolgens de Col de Joux-Plane van de buitencategorie ook nog te beklimmen en uiteindelijk aan de voet van deze klim aan de andere zijde te finishen in Morzine. Winnaar op deze dag in 2005 was Santiago Botero. Verder zien we in de top tien namen als Francisco Mancebo, Christophe Moreau, Alexandre Vinokourov, Lance Armstrong en Levi Leipheimer.
/>6. La Seu d'Urgell-Superbagneres
Ronde van Catalonië 1996 etappe 6
Wat men in de Dauphiné kan, kan men in Catalonië minimaal net zo goed. Ruil het heuveltje van de vierde categorie in voor een finish bergop op de buitencategorie en het geheel is nog net iets zwaarder. De Ronde van Catalonië van 1996 werd gedomineerd door twee man uit één ploeg: Alex Zülle (driemaal eerste, een tweede en een vierde plaats) en Patrick jonker van ONCE(driemaal tweede, een eerste en een achtste plaats). Zülle was de grote meneer die uiteindelijk zowel de koninginnenrit als het eindklassement naar zich toe trok.
Van de Ronde van Catalonië 1996 zijn helaas geen beelden beschikbaar. In 1989 werd een vergelijkbare rit in de Tour de France opgenomen die eveneens op Superbagneres finishte. Om een impressie te geven zijn beelden van die etappe bijgevoegd.
5. Fonsagrada-Corbertoria
Vuelta a España 2006 etappe 8
Negen wielerseizoenen geleden experimenteerde het Vueltabestuur ook al eens met zes keer klimmen op één dag. Die dag besloot men echter niet over een tweede categorie, viermaal een eerste categorie en een buitencategorie te gaan maar koos men voor twee heuvels van derde categorie in plaats van een tweede en een eerste. De top drie van die dag: Alexandre Vinokourov, Alejandro Valverde en Andrey Kashechkin. Ook opvallend, een nog jonge Stijn Devolder vocht zich die dag naar plek tien in de daguitslag en gaf slechts 2.14 toe. Beste Nederlander die dag was Michael Boogerd, die met zijn kompaan Michael Rasmussen gebroederlijk 36 en 37 werden op meer dan tien minuten.
4. Jaca-Val Louron
Tour de France 1991 etappe 13
De Tour de France geschiedenis kent tientallen fantastische bergritten die in de tweede helft van de jaren tachtig en de eerste helft van de jaren negentig in het parcours werden opgenomen. Het waren de jaren waarin bijvoorbeeld Steven Rooks en Gertjan Teunissen tot de verbeelding spraken. Uit die rijke historie kan er maar één de grootste van allemaal zijn. Het is de rit waarin de grootste klimmer uit die tijd voor het eerst van zich deed spreken door de etappe te winnen, Claudio Chiapucci. In zijn wiel legde de grootste ronderenner uit die periode de basis voor zijn eerste eindzege in de Tour de France, Miguel Indurain. Het tweetal zetten eerste achtervolger Gianni Bugno op 1.29. Die dag wisten slechts elf renners minder dan tien minuten op de nummers 1 en 2 te verliezen. Pello Ruiz, nummer 14 die dag, verloor 10.05. Met twee toppen van eerste categorie, twee toppen van buitencategorie en een klim van tweede categorie is hij nog net een slag zwaarder dan de Vueltarit die aanleiding was voor dit artikel.
3. Belluno-Moena
Giro d'Italia 1963 etappe 19
Achtmaal bergop, waarvan vijf keer buitencategorie, zelden zal een peloton zoveel hoogtemeters hebben moeten bedwingen als op 7 juni 1963. Vito Taccone mag zich daarom met recht één van de grootste klimmers aller tijden noemen, hij bleek immers als beste in staat de acht enorme hordes te bedwingen die dag. Niet ver achter hem werd Franco Balmamiom derde, nam de leiderstrui over, en stond die niet meer af. Een dag eerder finishte Balmamiom ook al in de top drie van de daguitslag, hetgeen zijn prestatie nog meer cachet geeft. Slechts het tijdstip, de jaren zestig, houden deze etappe van de eerste plaatst ten opzichte van de nummers 1 en 2 op deze lijst.
Van deze etappe zijn helaas geen beelden beschikbaar. Wel is er beeld van het vertrek uit Moena een dag later, slechts om een impressie te geven van de Giro d'Italia in die dagen.
2. Cuneo-Pinerolo
Giro d'Italia 1949 etappe 17
Wielrennen speelde een belangrijke rol in de wederopbouw van Europa in de eerste naoorlogse jaren. Binnen de fietssport speelde het duel tussen de jonge Fausto Coppi en de veel oudere Gino Bartali een belangrijke rol. Het grote omslagpunt, de dag waarop wielrennen zijn naam vestigde als topsport was die van etappe 17 op 9 juni 1949, de dag waarop Fausto Coppi zijn eerste heldendaad vertoonde door in zijn eentje over vijf bergtoppen, drie van buitencategorie en twee van eerste categorie, te vliegen. De etappe vormde de blauwdruk voor bijna alle bergritten die in de veertig jaar erna zouden volgen.
1. Luchon-Bayonne
Tour de France 1910 etappe 10
Het kan niet anders dan dat de moeder aller bergetappes de eerste plaats bezet. De Tour de France van 1910 was de eerste met echte bergetappes in het parcours erin opgenomen. Niet alleen ging men over de toppen van bijvoorbeeld de Col d'Aubisque en de Col du Tourmalet, men deed dat ook nog eens over onverharde bergpaadjes. Het deed de grote man van die Tour, Octave Lapize, letterlijk schreeuwen om zijn moeder. Toen hij de top van de Tourmalet passeerde beet hij de organisatoren die langs de kant van de weg stonden toe: 'Jullie zijn moordenaars'. Om zich vervolgens in volle vaart naar beneden te storten, een aantal renners die voor hem reden te passeren en na 326 kilometer in Bayonne zegevierende over de streep te komen. Hij won er de Tour de France uiteindelijk mee.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten