Galacticos II staat al enige jaren in de stijgers. Sinds de terugkeer van Perez in 2010 wordt jaar in, jaar uit een puzzelstukje van de formatie bijgelegd. Het gaat volgens dezelfde formule als hij in zijn eerste ambtstermijn toepaste. Waar nu vanaf de binnenkomst van Cristiano Ronaldo en Kaka tot aan de transfers van Toni Kroos en James Rodriguez is gewerkt aan een superformatie bestond de ploeg destijds uit bijvoorbeeld Luis Figo, Zinedine Zidane, David Beckham en Michael Owen. Dat het elftal destijds jammerlijk faalde had een handvol oorzaken.
Complementair aan elkaar
Een groot probleem bij het eerste Galacticos elftal was dat de aankopen teveel uit hetzelfde hout gesneden waren. Zidane, Figo, Raul en, diep in zijn hart, ook David Beckham wilden allemaal op tien spelen en Michael Owen en Ronaldo moesten strijden om de spitspositie. Het gevolg was dat lieve jongen Owen het onderspit moest delven tegen de sterke karakters en dat de anderen allemaal maar ergens werden neergezet om vervolgens tijdens wedstrijden vooral te doen waar ze zelf zin in hadden. Op tien spelen dus.
In het tweede Galacticos tijdperk is duidelijk gezocht naar spelers die beter bij elkaar passen. Cristiano Ronaldo speelt het liefst vanaf links, Karim Benzema in de spits, Gareth Bale staat vredig op rechts, James op tien en Luka Modric en Toni Kroos spelen als controleurs. De enige Real-spelers die vinden dat ze op de verkeerde plek worden neergezet zijn zij die op de bank zitten. Sami Khedira bijvoorbeeld.
De baas blijft de baas
Sinds zijn komst in seizoen 2009-'10 is Cristiano Ronaldo de onbetwiste leider van Real Madrid. Iedereen schikt zich daar ook in. Daarbij komt dat de spelers die worden toegevoegd aan de selectie niet het karakter hebben Cristiano naar de kroon te steken. Hoewel alle selectie spelers over exceptionele kwaliteiten beschikken blijft het elftal in dienst van de Portugees spelen. Pas op het moment dat hij het aangeeft (zoals na de 2-0 in de wedstrijd tegen Sevilla) worden ook andere opties uitgespeeld.
Dit staat in groot contrast tot de periode 2002-2006. Destijds was een voortdurende machtsstrijd gaande. Alle spelers dachten het meest recht op de hiërarchische toppositie te hebben. Figo vanwege zijn persoonlijkheid, Beckham vanwege zijn marktwaarde, Zidane vanwege zijn voetbalkwaliteiten, Guti, Raul en Casillas vanwege hun rol als publiekslievelingen. Om het nog ingewikkelder te maken, Fernando Hierro was destijds aanvoerder.
Spelers worden op waarde geschat
Het is Florentino Perez altijd verweten dat hij spelers als Gerimi en Claude Makalele te makkelijk verkocht in zijn eerste presidentsperiode. Ook Fernando Morientes mocht vrij gemakkelijk vertrekken. Dit alles werd gedaan om ruimte te maken voor de wereldsterren die Perez graag in Bernabeu wilde zien. Helaas voor de Madridfans waren alle spelers op het verlanglijstje van de voorzitter aanvallend ingesteld. In verdedigend opzicht werden namen als Cicinho, Jonathan Woodgate en Walter Samuel binnengehaald. Waardoor het elftal topzwaar werd en men regelmatig de deksel op de neus kreeg.
In de nieuwe visie van Perez zijn waterdragers en balansbewakers als Toni Kroos, Dani Carvajal, Toni Kroos en Asier Illarramendi net zo waardevol als beslissende spelers als James Rodriguez en Gareth Bale. De weeffouten in de visie van Perez lijken daarmee gladgestreken. Het lijkt er daarom op dat dit Real Madrid niet Galacticos II maar op de originele glansperiode van de Koninklijke, die van de jaren '50 van Alfredo Di Stefano, Paco Gento en Ferenc Puskas.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten