De nationale ploeg sloot het seizoen 2014/2015 af met zeges op de nummers drie en één van het afgelopen wereldkampioenschap. De ene na de andere Europese ster kiest ervoor zijn carrière er af te sluiten en een hele reeks opkomende sterren uit de MLS kiest juist voor de omgekeerde weg. Niets lijkt de groei van de Verenigde Staten als voetbalnatie in de weg te staan. Of gloort er toch een probleem aan de horizon?
Drie weken geleden: terwijl men in Nederland de wonden likte nadat in vijf minuten tijd een veilige voorsprong werd weggecounterd, ging aan de andere kant van de Atlantische oceaan de bevolking nog net niet de straat op. Zelden boekte de nationale ploeg van Amerika zo'n grote zege. Tot drie dagen later ook wereldkampioen Duitsland aan de kant werd geschoven. Dat de Amerikanen in voorbereiding zijn op de Gold Cup, het continentale toernooi van Noord-Amerika waarvan het zelf gastheer is, terwijl de Europeanen al bezig waren met de zomervakantie mag dan hebben meegewogen, dat USA in opkomst is kan niet worden ontkend.
Competities
Langzaam maar zeker wordt vanuit Europa steeds meer aandacht geschonken aan het voetbal in het land van baseball en basketball. Niet in de laatste plaats omdat het land andere exotische bestemmingen als Japan, China, India, Qatar en Australië te hebben afgetroefd in de strijd om de Europese veteranen. Steeds vaker kiezen voormalige topspelers uit Europa ervoor om nog één of twee jaar de twintig stops langs de MLS-stadions aan te doen ter afsluiting van een profloopbaan. Niet in de laatste plaats omdat de salarisregels enigszins zijn versoepeld.
David Villa, Frank Lampard, Steven Gerrard en nu mogelijk ook Andrea Pirlo, allen trokken zij richting de MLS. Een win-win situatie voor alle partijen, de veteranen krijgen een gedroomd afscheid met bijpassende vergoeding, de Amerikanen krijgen de zo vurig gewenste ervaring die nodig is om verder te groeien als voetballand. Ook Real Madridlegende Raul koos voor een laatste kunstje in de Verenigde Staten. Alleen zal hij zijn voormalige vakbroeders niet tegenkomen. Raul koos namelijk niet voor de MLS maar voor de NASL, volgens de regels het tweede niveau in het land. Al meent menig volger dat Rauls werkgever, New York Cosmos, niets minder is dan de eerste Amerikaans superclub in wording.
Waarom is de NASL 'gevaarlijk'?
Hoe kan het dat een team uit de tweede divisie door de kenners wordt getipt als de club die die in potentie de grootste van het land kan zijn? Allereerst is het belangrijk om te begrijpen dat de MLS competitie nummer één en NASL competitie nummer twee is puur en alleen omdat de Amerikaanse voetbalbond (USSF) het zegt. Beide leagues zijn gesloten (er kan niet worden gepromoveerd/gedegradeerd) en opereren onafhankelijk van elkaar. Het beste bewijs hiervoor is de aanstaande overstap van Minnesota FC van de NASL naar de MLS. De NASL-kampioen van 2011 (het allereerste seizoen) maakte op 25 maart 2015 bekend vanaf 2018 deel uit te maken van de hoogste divisie. NASL-voorzitter Bill Peterson gebruikte het verlies van Minnesota voor zijn competitie zelfs als een positief argument. Volgens Peterson bewees dit alleen maar dat de competities aan elkaar gewaagd zijn.
Ook voegde Peterson eraan toe dat het Amerikaanse voetbal steeds meer om geld zal draaien. In die opmerking schuilt ook direct de grootste 'kracht' van de NASL en de 'zwakte' van de MLS. De NASL is namelijk één van de weinig professionele sportcompetities in de Verenigde Staten waar geen zogenaamde Salary Cap is ingesteld, een door de overkoepelende organisatie vastgesteld salarisplafond voor de clubs en vrij verkeer van spelers is toegestaan. Twee regels die de MLS in de MLS omgekeerd gelden.
Ook de MLS onderkent dit gevaar en is daarom enigszins tegemoet aan de wensen van de teameigenaren gekomen tijdens de afgelopen CAO-onderhandelingen. MLS-teams mogen drie zogenaamde designated players in hun selectie van 28 opnemen. Deze drie, vaak de eerder genoemde grootheden op leeftijd uit Europa, tellen niet mee voor de Salary Cap. Tenminste, alles boven het voor de overige spelers vastgestelde maximum van 436.250 dollar wordt niet bij de totale salarissom, die niet boven de 3,49 miljoen dollar mag uitkomen, opgeteld. hetgeen de recente massale migratie van sterren in de hand heeft gewerkt.
Haji Wright
Ook zijn de binnenlandse transferregels iets versoepeld. Al zijn deze nog alles behalve wenselijk. Zo hebben spelers tot hun achtentwintigste levensjaar, of hun achtste seizoen in de MLS als zij ouder zijn dan 28, geen zeggenschap in waar zij spelen. Spelers jonger dan 28 of met minder dan acht dienstjaren zitten of aan een club vast of moeten deelnemen aan de re-entry draft, een soort verloting van ervaren MLS-spelers waarbij teameigenaren de keus hebben in plaats van de spelers.
De benauwende contractregels en de beperkte bewegingsvrijheid van spelers waren de belangrijkste redenen voor één van de meest opmerkelijke transfers in de Amerikaanse geschiedenis. Amerikaans international onder 17 (hij scoorde maar liefst 27 maal in 34 interlands) Haji Wright besloot de jeugdopleiding van MLS-team Los Angeles Galaxy te verruilen voor een profcontract bij New York Cosmos. Dit gebeurde ondanks de warme woorden die Galaxy-manager en oud-bondscoach Bruce Arena voor de jongeling overhad.
Bill Peterson is door de komst van Raul en Wright inmiddels begonnen aan een lobby om één van de CONCACAF Champions Leagueplekken af te snoepen van MLS. Peterson haalde daarbij de successen van NASL-ploegen in de afgelopen editie van de US Open Cup, het bekertoernooi van Amerika, aan. New York Cosmos vernederde in dat toernooi stadsgenoot New York Red Bulls (3-0) terwijl Carolina RailHawks Los Angeles Galaxy en Chivas USA uitschakelde en Atlanta Silverbacks zowel Real Salt Lake als Colorado Rapids de deur wees.
De restricties in salaris en spelersverkeer zijn een belangrijke factor geweest in het succes van de MLS. Zoals de Europese landen te verdelen zijn in grote en kleine mediamarkten (denk aan het verschil tussen Engeland en Nederland), zo is dat in Amerika ook tussen de verschillende staten het geval. och is het ploegen als Real Salt Lake en Seattle Sounders meer dan behoorlijk gelukt te wedijveren met bijvoorbeeld New York Red Bulls, Chicago Fire en Los Angeles Galaxy. Nu de NASL echter aan de deur klopt moeten de regels die het land tot hier gebracht hebben ineens in twijfel worden getrokken. Wie zal straks aan het langste eind trekken?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten