De Premier League is echter totaal niet wat men denkt dat het is. De competitie herbergt inderdaad de grootste namen bij clubs met stuk voor stuk een rijke historie. De competitie geeft echter ook iemand als Dave Nugent, de Engelse Geert den Ouden, een podium.
Daarom geven we bij Sportpreview, net nadat Arsenal-Manchester City is geëindigd drie redenen om nooit meer naar de Premier League te kijken. En eentje waarom je dat wel moet blijven doen...
'Autobahnvoetbal' is geen mooi voetbal
Een veel gehoord argument waarom de Engelse competitie zo fijn is om naar te kijken is dat 'het niveau zo hoog is'. Hier is echter weinig van waar. De EPL herbergt slechts een handvol technisch hoogbegaafde voetballers die soms, denk aan Hatem Ben Arfa, zichzelf tevreden moeten stellen met een plekje bij een degradatiekandidaat.
Datgene wat de gemiddelde voetbalkijker verward met hoog niveau is het moordend hoge tempo. Het kan niet ontkend worden dat nergens ter wereld week in, week uit elke wedstrijd van begin tot eind in de allerhoogste versnelling wordt gespeeld. De bal vliegt van hoek naar hoek en de acteurs op kicksen vliegen erachter aan. Hard kunnen lopen is een vereiste terwijl een begaafde wisselpass van minder belang is. Logisch als men bedenkt dat de handelingssnelheid zo hoog ligt dat verzender onvoldoende tijd heeft om een ontvanger te zoeken.
Om dit argument kracht bij te zetten: krachtpatser Cheik Tioté had bij FC Twente geen basisplaats en floreerde in de afgelopen jaren bij Newcastle United. Zijn in Nederland bewierookte ploeggenoot Nacer Chadli mocht eventueel afgelopen zomer na een jaar alweer vertrekken bij Tottenham Hotspur.
Engeland veramerikaniseerd
Stapje voor stapje wordt de Premier League de Europese equivalent van de NBA, NFL en MLB. De regels en gebruiken die de Amerikaanse profcompetities erop na houden worden al vele jaren verafschuwd door de romantische Europeaan, zeker in Nederland. Tegelijkertijd is de romanticus blind voor dezelfde ontwikkeling die de EPL doormaakt.
Zo is het bijvoorbeeld al jaar en dag gebruikelijk dat de zendgemachtigden meer invloed hebben op het speelschema dan de burgemeesters van de steden. Zo kan het dus dat wedstrijden die er toe doen op zaterdagmiddag om half twee en op maandagavond om negen uur worden gespeeld. De kleinere clubs zijn daardoor 'veroordeeld' tot het traditionele tijdstip zaterdagmiddag 16.00. Nu is spelen op een echt voetbaltijdstip een pré maar omdat in Engeland al vijftig jaar een wet bestaat die verbiedt dat zaterdagmiddag wedstrijden live mogen worden uitgezonden betekent dit dat de helft van het land zijn eigen club alleen tijdens thuiswedstrijden in het stadion kan zien, hetgeen vraag groter dan aanbod maakt. In Amerika worden dode spel moment uitgerekt om meer reclamezendtijd in te ruimen, is dit ook de toekomst van het Engels voetbal?
Verder is ook het voortdurend geschuif met spelers, met name zij die op enig moment een Arsenaltricot droegen, nagenoeg gelijk aan de politiek van afdankerij die het Amerikaanse honkbal en basketbal zo kenmerkt. Het geeft Samir Nasri de kans zijn negatieve imago uit te bouwen en het geeft Manchester City de kans om Engelse lieveling Frank Lampard een deuk in zijn carrière te schoppen.
Tot slot werd op een haar na voorkomen dat Hull City voortaan door het leven zou gaan als Hull Tigers. Naams- en standplaatsveranderingen, waar ken en we dat van?
De echte kampioen wordt vierde
De verhoudingen in het Engels voetballandschap zijn zo ver uit zijn verband gerukt dat eigenlijk geen sprake meer is van competitie. Tiende worden zoals Feyenoord in 2011 overkwam of maandenlang zevende staan zoals PSV vorig jaar gebeurde gaat de Engelse top tot in lengte van jaren niet overkomen.
Chelsea, Manchester City en Liverpool zullen tot in lengte van jaren gaan uitmaken wie de beker met bijbehorende kroon drie maanden mag houden. Arsenal en Manchester United zijn eigenlijk al niet rijk genoeg meer om de race vol te houden en de vijftien anderen dienen alleen maar ter vervollediging van de competitie.
De Engelse voetbalhistorie staat bol van de verrassende kampioenen. Sunderland, Aston Villa, The Wednesday, Burnley, Huddersfield Town, Porthsmouth, de lijst is eindeloos. Sinds de First Division werd omgevormd tot Premier League is het welgeteld één club die niet bij de top vijf hoort gelukt de titel te veroveren, Blackburn Rovers in 1993.
Amusement is ook iets waard
Hoewel naast de voorgaande drie redenen nog talloze andere redenen te bedenken zijn om nooit meer naar Engels voetbal te kijken is er één hele belangrijk reden om dat wel te doen: amusementswaarde.
Juist omdat het tempo zo hoog is. Juist omdat het een groot circus is. Juist omdat het zo fijn is om Samir Nasri te haten. Juist omdat een prachtige club als Queen's Park Rangers geen schijn van kans maakt en traditieclubs als Leeds United en Nottingham Forest nooit meer terug zullen keren. Om al die redenen is het fijn om de EPL te blijven volgen.
Het is grappig om te zien dat iemand als Daryl Janmaat, die in de eredivisie vrij gemakkelijk op de been bleef, na drie wedstrijden al knock out lijkt te gaan. Het is heerlijk om te zien dat elke willekeurige Fransman meer krediet krijgt dan ieder Engels talent. Dat steeds vaker wedstrijden in 3-6 en 8-2 eindigen maakt het volgen van de League een aangename verpozing voor wanneer het guur is buiten.
Hoe hoog de irritatie ook is, het is een beter alternatief dan de eredivisie.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten