Hogelijk gewaardeerde Lionel!
Een hele dag achter de tv zitten, om helemaal niets te zien gebeuren en aan het eind van de dag een wel-voorspelbare-maar-toch-niet-verwachte winnaar de regenboogtrui te zien aantrekken. Ruim zeven uur lang rijdt het sterkst bezette peloton van het seizoen plichtmatig haar rondjes, totdat de zaak op een handvol kilometers van het einde pas echt spannend wordt. Ik verheug me er alweer watertandend op.
Als ik je vraag wanneer je dat voor het laatst live op televisie zag, zul je na anderhalve seconde nadenken antwoorden: 2011. Kopenhagen. Cavendish.
Want de voorbije twee edities beleefden we van dichtbij. Die van 2012 in een zonovergoten Valkenburg, waar elke meter van het parcours was omsloten door hordes volk, dat non-stop werd bijgepraat door de uit de luidsprekers schallende stem van Kees Maas. 'Dames en heeerrrrrennn, nog even uw aandacht voor de sponsor van dittttttttt prrrrrrrachtigeeeeeeeee evenement, de Rrrrrrabobank afdeling Maastricht en Omstrekeeeeeeeeennnnn.'
En afgelopen jaar in een zeiknat Florence, waar het eerder leek op een aflevering van Bassie & Adriaan en de Verzonken Stad dan op een wereldkampioenschap fietsen. Het bolwerk van de Renaissance was verworden tot een wildwaterbaan, waar het peloton drijvend in plaats van rijdend over het spekgladde asfalt raasde. Arnoud H. had er met zijn speedboot niet misstaan. Hoewel Italië Italië niet zou zijn als niet precies op het moment suprême de zon was gaan schijnen. Uitgerekend toen wij, rasechte Hollanders zonder jas, eindelijk een paraplu hadden bemachtigd, na vier uur zoeken naar een allerhande prullaria verkopende bootvluchteling die dat voorwerp voor een tientje in de aanbieding had. Bleken ze met z'n allen op een kluitje te staan, in plaats van tactisch verspreid over de kilometers lange omloop.
Zowel in Zuid-Limburg als in Toscane stonden we tussen het gemêleerde publiek. De alsmaar groeiende groep Noren maakte de meeste herrie, terwijl de trouwe Italiaanse tifosi overwegend in kleine groepjes met hoge concentratie de koers gadesloegen. Verder waren er supporters uit werkelijk alle windstreken, het onomstotelijke bewijs leverend dat de wielersport waar ook ter wereld als een hardnekkig virus een spoor van chronische besmetting achterlaat.
Maar er was één brigade waar je gewoon nooit onderuit kan. Moordende drukte of gietende regen, om de hoek of vijftienhonderd kilometer verderop, ze zijn er altijd en overal. Meestal in het gezelschap van bier. De onvermijdelijke Belgen. In Florence lachten ze ons uit, met complete families in één poncho gewurmd, of met z'n allen vanuit een stampvolle kroeg die voor honderd procent met Vlamingen was gevuld. Getooid in de herkenbare lichtblauwe wielertruitjes, of in tricots van de Rode Duivels. 'Mexico '86', had er één op z'n shirt. Hahaha. Ja jongen, die kan 'ie nu eindelijk inruilen voor een recent exemplaar.
Ongetwijfeld zullen ze dit weekeinde weer massaal de straten van Ponferrada onveilig maken, om te gaan 'supporteren' voor Tom Boonen & co. (Oh oh, wat was de Waal Philippe Gilbert in 2012 ineens één van hun. Benieuwd hoe dat zondag zal zijn, nu zijn ploegmaat en rivaal Greg Van Avermaet toch ook op z'n minst op het schaduwlijstje mag staan.)
Maar ook op de voorposten van het peloton zal het stikken van de Belgen: die mannen van Carlo Bomans hebben op papier een schitterende ploeg, maar met drie kopmannen en nog een handvol zelfbenoemde schaduwfavorieten zal het wel een zooitje worden. Een beetje als in het veldrijden, maar dan in een serieuze sport. (Grapje, jongens. Er zijn maar weinig dingen die mij meer bekoren dan een hele dag luisteren naar het geruststellende gelispel van Michel Wuyts en de zijnen, of er nu gedokkerd wordt over de kasseien van de Paddestraat of dat de Belgische crossers elkaar in een besneeuwd Sankt-Wendel 'dooddoen', allemaal rijdend voor de eigen kansen in plaats van voor het gezamenlijk belang.)
Ik zou zeggen: zet alle kaarten verdomme op Tom Boonen, met 'Phil' Gilbert als bliksemafleider en Greg Van Avermaet met de taak om de koers hard te maken in de voorlaatste ronde. Dat zou bovendien voor die twee kanonnen de enige manier zijn om te kunnen winnen, wetende dat er genoeg snellere mannen niet gelost zullen gaan worden. Boonen heeft wel kans in een massasprint, maar ook voor hem is een snoeiharde wedstrijd alleen maar een groter voordeel.
Maar zoals ik al zei: ze zullen het wel verknallen. Dat is net zo zeker als dat de Italianen net tekort zullen komen, Peter Sagan tweehonderd zuignappen aan z'n wiel zal hebben, de Nederlanders zichzelf achterop op de borst zullen kloppen voor het hebben gereden van een 'perfecte koers', terwijl het weer aan één detail zal ontbreken: winnen. En de Belgische fans? Die zullen met een sterk verhoogd promillage weer huiswaarts keren, terwijl de koers allang niet meer belangrijk is. 'Awel, die Toby Alderweireld, da's toch 'n strandjanet, zenne.'
Ik spreek je maandag weer.
Groet,
Wouter
Geen opmerkingen:
Een reactie posten