Beste Wouter,
Ik wil het deze week eens niet over het negenentwintigste mislukte wielerwereldkampioenschap op rij hebben. Ik wil het al helemaal niet hebben ver het opportunisme van een 2-5 of een 0-4. Waar ik het met jou over wil hebben is de Amerikaanse oktobermaand. Wanneer de beste honkballers van de wereld gaan uitmaken wie de allerbesten zijn.
Ik zal je, en met jou waarschijnlijk een groot deel van de vaste volgers, een spoedcursus MLB honkbal geven. De hoogste afdeling van het Amerikaanse honkbal is een soort kruising tussen de Premier League en de Champions League. Net als in de Premier League gaan spelers van twijfelachtige statuur van hand tot hand voor idioot hoge bedragen. Alleen gaan de sommen van honderden miljoenen dollars niet van de ene club naar de andere maar van club naar speler. Die bedragen worden ook nog eens gerechtvaardigd door de regels die de bond zelf veertig jaar geleden goedkeurde.
Een voorbeeldje, de Dominicaanse superster Robinson Cano (de als manager rapper Jay-Z in de arm heeft genomen) wisselde vorig seizoen New York Yankees, waar een voorstel van $210 miljoen voor zeven seizoenen klaar lag, in voor Seattle Mariners waar een voorstel van $240 miljoen voor tien seizoenen werd gedaan. Mariners en Yankees moesten wel met deze bedragen komen, Cano was MVP en moest dus meer verdienen dan 90% van de contractspelers in de league, waarvan de toplaag dus al bedragen tussen $150 miljoen en $200 miljoen ving.
De Major League is ook nog eens langdradig en soms zelfs ronduit vervelend. Net als in de Champions League moet je de poulefase uitzingen om tot de echte competitie te komen. Alleen duurt die poulefase, of regular season, maar liefst 162 (honderdtweeënzestig) wedstrijden. Vanaf de eerste donderdag in april tot de laatste zondag in september. Maar dan begint het ook echt. Het kaf wordt zeer drastisch van het koren gescheiden, van de dertig deelnemende ploegen blijven er tien over. Die tien gaan uitmaken wie de echte kampioen is. Gelijk aan de Champions League gaat dat via de weg van de knock out.
Het mooie, en tevens het treurige, aan de MLB is dat uitgaven en prestaties totaal niet in verhouding staan. Waar het Champions League verloop uitgetekend kan worden aan de hand van de waarde van de selectie is de Major League net een loterij. De eerder genoemde Mariners met Cano? Klaar voor dit seizoen. New York Yankees, de club met een salarishuis van een miljard dollar? Die hebben de knuppels en de ballen alweer opgeborgen. Anderzijds is bijvoorbeeld een marginale club als Oakland Athletics, die in Nederland vooral bekend is van het door Sparta Rotterdam foutief gekopieerde Moneyball-experiment, met hun kleine budget en krakkemikkige stadion er gewoon weer bij. Kijk ook niet vreemd op als het voor de A's nu gaat lopen en dat de 'zwakste' ploeg van de tien straks in de World Series staat.
Wat het spelletje tegenwoordig extra leuk maakt is de enorme Nederlandse inbreng. De Nederlanders, met name die van Antilliaanse komaf, zijn hot. Zo zien we op 1 oktober coach Hensley Meulens met San Francisco Giants het opnemen tegen Pittsburgh Pirates, is Jonathan Schoop goed op weg bij Baltimore Orioles en zijn Kenley Jansen en Roger Bernadina de troeven bij Los Angeles Dodgers. In 2012 vierde Meulens de World Series winst, vorig jaar won de jonge Xander Bogaerts met zijn Boston Red Sox de titel (en dit jaar werden zijn laatste, het kan verkeren), hopelijk krijgen zij direct een opvolger.
Nu het wielerseizoen in mineur is geëindigd, en Feyenoord de kansen op zilverwerk al binnen anderhalve maand teniet heeft gedaan, vestig ik mijn hoop op de USA.
Ik spreek je vrijdag!
Lionel
Geen opmerkingen:
Een reactie posten