'Het is alsof er een truck over je benen rijdt'

Morgenavond om 19.00 wordt een nieuw hoofdstuk in het boek dat Werelduurrecord heet geschreven. Jens Voigt, de Duitse stoomtrein, gaat het negen jaar oude record uit de boeken rijden op de Zwitserse Velodrome. Nederlands' uurrecordexpert Danny Stam, tegenwoordig ploegleider bij damesformatie Boels-Dolmans Cycling Team, beantwoordt enkele vragen over deze poging.

Het werelduurrecord is sinds mei dit jaar weer interessant geworden voor renners. Sinds de internationale wielerunie (UCI) besloot de regels wat betreft het materiaal te versoepelen (fietsen zoals hierboven afgebeeld waren lange tijd verboden) gaven diverse renners aan een poging te plannen. En niet de minste namen, Fabian Cancellara, Tony Martin en Bradley Wiggins spraken de ambitie werelduurrecordhouder te worden duidelijk uit. Wie zijn plannen lang geheim hield was de Duitser Voigt. Een maand geleden, net na zijn afzwaaien als prof, deed hij zijn plannen pas uit de doeken. Morgen wordt Voigt 43 jaar.

Dat het vooral de gevestigde renners zijn die op zoek gaan naar het record heeft niets met het evenement te maken zegt Stam, zelf oud uurrecordhouder achter de derny. "Het heeft meer te maken met het soort doelen dat je tijdens je carrière stelt. Jonge renners dromen nog van grote overwinningen. Als je ouder wordt beginnen zaken als het werelduurrecord interessante uitdagingen te vormen."

Voor weinigen weggelegd

Maar wat is die uitdaging dan precies? Het werelduurrecord betekent letterlijk dat degene die de meeste meters in precies zestig minuten op de fiets aflegt houder van het record is. Er komt echter meer bij kijken zegt Stam. "Het is vooral een mentale test. Een uurrecord is niet te vergelijken met een andere wielerdiscipline. Het is een uur lang rondjes rijden op hetzelfde traject. Je kunt pas na een uur stoppen met trappen. Juist omdat het op één locatie is vergt het mentaal zoveel van renners. Omdat je geen obstakels tegenkomt en de hele tijd moet blijven trappen, ga je vanzelf nadenken over de pijn die steeds erger wordt." De oud-baanrenner weet dan ook zeker dat een recordpoging niet voor iedereen is weggelegd. "Het is voorbehouden aan de echte hard rijders, de wat grovere mannen en vrouwen."

De oud Nederlands recordhouder probeert die pijn te omschrijven. Renners die een gooi naar de titel doen weten één ding zeker, zodra de klok gaat lopen beginnen ze op vol vermogen te trappen en pas als het uur om is mag er gestopt worden. Daardoor staan de beenspieren een uur lang onder constante druk. "Wat je voelt is een pijn die langzaam aanzwelt. Halverwege bereikt het het hoogtepunt en in het tweede deel wordt het niet minder. Het voelt alsof er een truck over je benen is gereden."

De inhoud van een wegrenner

Hoewel een werelduurrecord op de baan gevestigd wordt zijn het vooral de wegrenners die recordpogingen ondernemen. Volgens Stam komt dat omdat wegrenners over meer inhoud beschikken. Een vereiste voor deze discipline. "Baanrenners zijn explosiever. Wegrenners hebben meer hardheid. Dat is ook wat nodig is om een succesvol uur te rijden. Het zijn de tijdrijders die de beste papieren hebben."

Stam wil wel benadrukken dat het niet alleen op inhoud aan komt. Het hebben van kracht en power is eveneens van groot belang. "Vooral in het eerste deel komt het erop aan een hoog tempo te ontwikkelen. Langzaam in gang trekken heeft geen zin."

Wat ook geen zin heeft is onvoorbereid een poging te doen. Dat de Duitser Voigt pas een maand geleden zijn poging wereldkundig maakte is volgens Stam een trucje geweest. "Er komt zoveel meer bij kijken dan alleen hard fietsen. Je kunt wel in goede vorm steken en denken dat je het aankunt maar dan nog moet je maandenlang van alles plannen. Dat hij een maand geleden pas aangaf dit te gaan doen zegt niets."